Αστειεύεστε φυσικά. Δεν επιτρέπεται (έστω και αν επιτρεπόταν κάποτε) διακοπή κύησης σε τέτοια ηλικία. Αλλά θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας σε κάποια θέματα:
1) Πότε ορίζετε ότι αρχίζει η ζωή; Η διακοπή κύησης ενός εμβρύου, το οποίο, αν γεννηθεί, είναι θνησιγενές, θεωρείτε ότι αντιστοιχεί σε φόνο; Από ποια ηλικία ξεκινάει αυτό; Από το ένα κύτταρο (ζυγωτό); Η αποφυγή λοιπόν της εκσπερμάτωσης εντός του κόλπου θεωρείτε ότι είναι δυνητικά φόνος, αφού δεν επιτρέπει στα δύο "συστατικά στοιχεία" του ζυγωτού να έρθουν σε επαφή;
2) Το "χάπι της επόμενης ημέρας", που αποκλείει την κύηση σε επίπεδο κυττάρων είναι επίσης φόνος; Μια γυναίκα που έχει μόλις υποστεί βιασμό εγκρίνετε να το λάβει ή θα πρέπει να μεγαλώσει το παιδί το βιαστή της, προκειμένου να μη σκοτώσει αυτά τα κύτταρα;
3) Εάν με προγενντικό έλεγχο ανακαλύψει μια γυναίκα ότι έχει μέσα της ένα έμβρυο χωρίς εγκέφαλο (αν γεννηθεί, θα είναι κουφό, τυφλό και άλλα τέτοια όμορφα), να διακόψει την κύηση ή να το γεννήσει και να περιμένει μερικές ημέρες, ώσπου να πεθάνει από μόνο του; Αν έχει μια συγγενή δυσπλασία, η οποία θα οδηγήσει σε ένα "τέρας" με προσδόκιμο επιβίωσης ένα έτος, να το κρατήσει ένα χρόνο στην αγκαλιά της, αναρωτώμενη τι κρατάει στα χέρια της και γιατί, μέχρι να πεθάνει;
Είναι άλλο να στηρίζουμε τις ανύπαντρες εγκύους και να δίνουμε μια εναλλακτική λύση και άλλο να δημιουργούμε ενοχές, ενώ εμείς ζούμε έξω από όλο αυτό και μιλάμε εκ του ασφαλούς.
Αγαπητέ ή αγαπητή "Ανώνυμε". Φυσικά και δεν "αστειευόμαστε". Η μαρτυρία είναι επώνυμη και όντως συγκλονιστική. Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε κάποιες σύντομες απαντήσεις στα ερωτήματά σας, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε σε κανένα το δάσκαλο.
1) Η αρχή της ζωής ορίζετε, από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, από "άκρας συλλήψεως". Από την πρώτη στιγμή της ενώσεως του ωαριού και του σπερματοζωαρίου σε έναν νέο ζωντανο οργανισμό (ένα κύτταρο νέο, διαφορετικό από αυτά των γονέων), γίνεται και η εμψύχωση. Η αποφυγή της τεκνογονίας με το ένα ή τον άλλο τρόπο δεν είναι το ίδιο με την έκτρωση, όμως είναι μιά μεγάλη αμαρτία. Πρόκειται για ολιγοπιστία και άρνηση να δεχτούμε το σχέδιο του Θεού στη ζωή μας, λες και εμείς είμαστε καλύτεροι από τον Δημιουργό μας, ο Οποίος σε τελική ανάλυση καλά θα κάνει να μην "ανακατεύεται" στη ζωή μας, παρά μόνο εάν έρθουν τα δύσκολα...
2) + 3) Εάν λοιπόν δεχθούμε την διαδασκαλία της Εκκλησίας μας, όταν έχει γίνει η σύλληψη, είτε ο νέος άνθρωπος είναι ενός δευτερολέπτου είτε εννέα μηνών, τότε η "διακοπή" της κυοφορίας είναι φόνος... Τώρα εάν η σύλληψη έγινε έπειτα από βιασμό ή το μωρό θα γεννηθεί άρρωστο... είναι όντως ανθρωπίνως δύσκολα ερωτήματα... και περισσότερο για την μητέρα. Όμως εάν πιστεύουμε στον Πανάγαθο Θεό και σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή, τότε απαντώνται αρκετά πιό εύκολα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όποιοι επιλέξανε τη ζωή δεν το μετανοιώσανε, ενώ η "εύκολη" λύση της έκτρωσης μόνο ψυχολογικά και άλλα προβλήματα δημιουργεί... Ειδικα για την αναπηρία του εμβρύου, νομίζω ότι οι "καιάδες" έχουν καταδικασθεί στην ανθρώπινη συνείδηση εδώ και αιώνες!!! Γιά σκεφθήτε, εάν κάποιο από τα παιδιά μας σε κάποια ηλικία πάθει κάποιο ατύχημα και μείνει ανάπηρο, τυφλό, "φυτό"... θα το σκοτώναμε; Ποστεύω ότι όχι; Γιατί; Επειδή το βλέπουμε και το ζούμε, ενώ το αγέννητο παιδί μας επειδή δεν το έχουμε δει... μπορούμε να το σκοτώσουμε, και βέβαια για το "καλό" του... Και μόνο ότι θα το φέρουμε στον κόσμο θα το δούμε, θα το αγαπήσουμε, θα το Βαπτίσουμε, θα το Κοινωνήσουμε, θα το κλάψουμε, θα το πενθήσουμε, όλα αυτά που θα κάναμε για οποιοδήποτε αγαπημένο μας πρόσωπο,,, και μόνο αυτά αξίζουν να μην το σκοτώσουμε εμείς, οι γονείς του... Και για να μην φανούν όλα αυτά σαν κήρυγμα, σας εξομολογούμε ότι τα έχω ζήσει προσωπικά στο παρελθόν... Οι ενοχές, πρεπει να ξέρετε ότι δεν είναι πάντα κακές. Είναι μιά προειδοποίηση της ψυχής μας ότι κάτι δεν πάει καλά. Εάν βέβαια δεν μείνουμε σ' αυτές, αλλά προχωρήσουμε στην μετάνοια και στην καταλλαγή με το Θεό και τους ανθρώπους, αλλά και με τον εαυτό μας. Αυτά τα λίγα έχω να σας πω γι' αυτά που με ρωτάτε. Συγγνώμη εάν σας κούρασα. Εάν θέλετε να το ψάξετε περισσότερο καλύτερα να ρωτήσετε έναν Πνευματικό.
Σας μιλάει μια γυναίκα και σας λέει ότι τόσο η απόφαση όσο και η πράξη της έκτρωσης είναι φρικτή αλλά καμμιά φορά αναπόφευκτη. Για παράδειγμα, ο "πατέρας" που εγκαταλείπει την έγκυο για να μην αναλάβει τις ευθύνες του, δεν είδα πουθενά να αναφέρεται. Όλοι σχολιάζετε και δίνετε κατευθύνσεις στη γυναίκα, οι άντρες ποτέ δε φταίνε, βέβαιααααααα... Σίγουρα πολλές φορές δημιουργούνται και ψυχικές πληγές στη μητέρα εκ των υστέρων...κι αν έρθει μια τέτοια γυναίκα και ζητήσει βοήθεια για ψυχοθεραπεία, θα τη στηρίξει ο παπάς της ενορίας της, δε νομίζω...
Και μην νομίσετε ότι είμαι υπέρμαχος της έκτρωσης σαν μεθόδου αντισύλληψης... κάθε άλλο...
Δεν είδα πουθενά να λέτε, το πόσο υποφέρουν τα ζευγάρια που η υπογονιμότητα δεν τους αφήνει περιθώρια να αποκτήσουν ένα παιδάκι ...
Αγαπητή "ανώνυμη", δεν ξέρω εάν διάβασες την ανάρτησή μας, αλλά επευθύνεται και στις γυναίκες και στους άντρες. Υπεύθυνοι γιά μία έκτρωση-φόνο είναι και οι δύο, εάν βέβαια και οι δύο την επιδιώξανε. Οι γυναίκες μάλιστα είναι τα πραγματικά θύματα, μετά από τα ίδια τα εκτρωμένα παιδιά, αυτό να μην το ξεχνάμε, και αυτές που "πληρώνουν" την "επιλογή" της έκτρωσης. Ποτέ όμως ένας φόνος, όπως η έκτρωση, ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου και μάλιστα από τους ίδιους τους γονείς του, δεν είναι "αναπόφευκτη". Όσο γιά τα ζευγάρια που υποφέρουν από υπογονιμότητα, ας τα ρωτήσουμε τι γνώμη έχουν γιά τις εκτρώσεις;!!! Πάντως είναι στατιστικά επιβεβαιωμένο ότι η πιό συχνή αιτία υπογονιμότητας και στειρώτητας στις γυναίκες είναι οι προηγηθείσες εκτρώσεις τους...
Αστειεύεστε φυσικά. Δεν επιτρέπεται (έστω και αν επιτρεπόταν κάποτε) διακοπή κύησης σε τέτοια ηλικία. Αλλά θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας σε κάποια θέματα:
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Πότε ορίζετε ότι αρχίζει η ζωή; Η διακοπή κύησης ενός εμβρύου, το οποίο, αν γεννηθεί, είναι θνησιγενές, θεωρείτε ότι αντιστοιχεί σε φόνο; Από ποια ηλικία ξεκινάει αυτό; Από το ένα κύτταρο (ζυγωτό); Η αποφυγή λοιπόν της εκσπερμάτωσης εντός του κόλπου θεωρείτε ότι είναι δυνητικά φόνος, αφού δεν επιτρέπει στα δύο "συστατικά στοιχεία" του ζυγωτού να έρθουν σε επαφή;
2) Το "χάπι της επόμενης ημέρας", που αποκλείει την κύηση σε επίπεδο κυττάρων είναι επίσης φόνος; Μια γυναίκα που έχει μόλις υποστεί βιασμό εγκρίνετε να το λάβει ή θα πρέπει να μεγαλώσει το παιδί το βιαστή της, προκειμένου να μη σκοτώσει αυτά τα κύτταρα;
3) Εάν με προγενντικό έλεγχο ανακαλύψει μια γυναίκα ότι έχει μέσα της ένα έμβρυο χωρίς εγκέφαλο (αν γεννηθεί, θα είναι κουφό, τυφλό και άλλα τέτοια όμορφα), να διακόψει την κύηση ή να το γεννήσει και να περιμένει μερικές ημέρες, ώσπου να πεθάνει από μόνο του; Αν έχει μια συγγενή δυσπλασία, η οποία θα οδηγήσει σε ένα "τέρας" με προσδόκιμο επιβίωσης ένα έτος, να το κρατήσει ένα χρόνο στην αγκαλιά της, αναρωτώμενη τι κρατάει στα χέρια της και γιατί, μέχρι να πεθάνει;
Είναι άλλο να στηρίζουμε τις ανύπαντρες εγκύους και να δίνουμε μια εναλλακτική λύση και άλλο να δημιουργούμε ενοχές, ενώ εμείς ζούμε έξω από όλο αυτό και μιλάμε εκ του ασφαλούς.
Αγαπητέ ή αγαπητή "Ανώνυμε".
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά και δεν "αστειευόμαστε". Η μαρτυρία είναι επώνυμη και όντως συγκλονιστική.
Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε κάποιες σύντομες απαντήσεις στα ερωτήματά σας, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε σε κανένα το δάσκαλο.
1) Η αρχή της ζωής ορίζετε, από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, από "άκρας συλλήψεως". Από την πρώτη στιγμή της ενώσεως του ωαριού και του σπερματοζωαρίου σε έναν νέο ζωντανο οργανισμό (ένα κύτταρο νέο, διαφορετικό από αυτά των γονέων), γίνεται και η εμψύχωση.
Η αποφυγή της τεκνογονίας με το ένα ή τον άλλο τρόπο δεν είναι το ίδιο με την έκτρωση, όμως είναι μιά μεγάλη αμαρτία. Πρόκειται για ολιγοπιστία και άρνηση να δεχτούμε το σχέδιο του Θεού στη ζωή μας, λες και εμείς είμαστε καλύτεροι από τον Δημιουργό μας, ο Οποίος σε τελική ανάλυση καλά θα κάνει να μην "ανακατεύεται" στη ζωή μας, παρά μόνο εάν έρθουν τα δύσκολα...
2) + 3) Εάν λοιπόν δεχθούμε την διαδασκαλία της Εκκλησίας μας, όταν έχει γίνει η σύλληψη, είτε ο νέος άνθρωπος είναι ενός δευτερολέπτου είτε εννέα μηνών, τότε η "διακοπή" της κυοφορίας είναι φόνος... Τώρα εάν η σύλληψη έγινε έπειτα από βιασμό ή το μωρό θα γεννηθεί άρρωστο... είναι όντως ανθρωπίνως δύσκολα ερωτήματα... και περισσότερο για την μητέρα. Όμως εάν πιστεύουμε στον Πανάγαθο Θεό και σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή, τότε απαντώνται αρκετά πιό εύκολα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όποιοι επιλέξανε τη ζωή δεν το μετανοιώσανε, ενώ η "εύκολη" λύση της έκτρωσης μόνο ψυχολογικά και άλλα προβλήματα δημιουργεί... Ειδικα για την αναπηρία του εμβρύου, νομίζω ότι οι "καιάδες" έχουν καταδικασθεί στην ανθρώπινη συνείδηση εδώ και αιώνες!!! Γιά σκεφθήτε, εάν κάποιο από τα παιδιά μας σε κάποια ηλικία πάθει κάποιο ατύχημα και μείνει ανάπηρο, τυφλό, "φυτό"... θα το σκοτώναμε; Ποστεύω ότι όχι; Γιατί; Επειδή το βλέπουμε και το ζούμε, ενώ το αγέννητο παιδί μας επειδή δεν το έχουμε δει... μπορούμε να το σκοτώσουμε, και βέβαια για το "καλό" του... Και μόνο ότι θα το φέρουμε στον κόσμο θα το δούμε, θα το αγαπήσουμε, θα το Βαπτίσουμε, θα το Κοινωνήσουμε, θα το κλάψουμε, θα το πενθήσουμε, όλα αυτά που θα κάναμε για οποιοδήποτε αγαπημένο μας πρόσωπο,,, και μόνο αυτά αξίζουν να μην το σκοτώσουμε εμείς, οι γονείς του...
Και για να μην φανούν όλα αυτά σαν κήρυγμα, σας εξομολογούμε ότι τα έχω ζήσει προσωπικά στο παρελθόν...
Οι ενοχές, πρεπει να ξέρετε ότι δεν είναι πάντα κακές. Είναι μιά προειδοποίηση της ψυχής μας ότι κάτι δεν πάει καλά. Εάν βέβαια δεν μείνουμε σ' αυτές, αλλά προχωρήσουμε στην μετάνοια και στην καταλλαγή με το Θεό και τους ανθρώπους, αλλά και με τον εαυτό μας.
Αυτά τα λίγα έχω να σας πω γι' αυτά που με ρωτάτε. Συγγνώμη εάν σας κούρασα. Εάν θέλετε να το ψάξετε περισσότερο καλύτερα να ρωτήσετε έναν Πνευματικό.
Ο Θεός μαζί μας.
http://www.apologitis.com/gr/ancient/apates_atheismou.htm#ΑΜΒΛΩΣΗ_ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ_ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας μιλάει μια γυναίκα και σας λέει ότι τόσο η απόφαση όσο και η πράξη της έκτρωσης είναι φρικτή αλλά καμμιά φορά αναπόφευκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια παράδειγμα, ο "πατέρας" που εγκαταλείπει την έγκυο για να μην αναλάβει τις ευθύνες του, δεν είδα πουθενά να αναφέρεται.
Όλοι σχολιάζετε και δίνετε κατευθύνσεις στη γυναίκα, οι άντρες ποτέ δε φταίνε, βέβαιααααααα...
Σίγουρα πολλές φορές δημιουργούνται και ψυχικές πληγές στη μητέρα εκ των υστέρων...κι αν έρθει μια τέτοια γυναίκα και ζητήσει βοήθεια για ψυχοθεραπεία, θα τη στηρίξει ο παπάς της ενορίας της, δε νομίζω...
Και μην νομίσετε ότι είμαι υπέρμαχος της έκτρωσης σαν μεθόδου αντισύλληψης... κάθε άλλο...
Δεν είδα πουθενά να λέτε, το πόσο υποφέρουν τα ζευγάρια που η υπογονιμότητα δεν τους αφήνει περιθώρια να αποκτήσουν ένα παιδάκι ...
Αγαπητή "ανώνυμη", δεν ξέρω εάν διάβασες την ανάρτησή μας, αλλά επευθύνεται και στις γυναίκες και στους άντρες. Υπεύθυνοι γιά μία έκτρωση-φόνο είναι και οι δύο, εάν βέβαια και οι δύο την επιδιώξανε. Οι γυναίκες μάλιστα είναι τα πραγματικά θύματα, μετά από τα ίδια τα εκτρωμένα παιδιά, αυτό να μην το ξεχνάμε, και αυτές που "πληρώνουν" την "επιλογή" της έκτρωσης. Ποτέ όμως ένας φόνος, όπως η έκτρωση, ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου και μάλιστα από τους ίδιους τους γονείς του, δεν είναι "αναπόφευκτη".
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο γιά τα ζευγάρια που υποφέρουν από υπογονιμότητα, ας τα ρωτήσουμε τι γνώμη έχουν γιά τις εκτρώσεις;!!! Πάντως είναι στατιστικά επιβεβαιωμένο ότι η πιό συχνή αιτία υπογονιμότητας και στειρώτητας στις γυναίκες είναι οι προηγηθείσες εκτρώσεις τους...