Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

ΚΑΝΤΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ...


ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ "ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ" ΜΙΑ ΑΝΗΨΟΥΛΑ ΜΑΣ ΜΟΛΙΣ 18 ΕΤΩΝ, ΑΠΟ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ.
ΚΑΝΤΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ "ΥΠΕΡ ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ" .

ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ... ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΙΩΝΙΑ...


ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΣΕ ΜΕΝΑ!

(Είναι μια ιστορία που μου άρεσε πολύ και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.)

Σύρθηκα μέχρι το παράθυρο…Έξω η βροχή πέφτει ορμητικά, λες και θέλει να ξεπλύνει τις ανομίες μας πάνω στη γη…Ο πόνος στο στομάχι αβάσταχτος…Πέρασε η επήρεια της ψευδαίσθησης των αισθήσεων που προκαλεί το παυσίπονο…Το επόμενο σε μία ώρα…Μετράω το χρόνο με τον πόνο, μόνιμο σύντροφο μου…Ο καρκίνος στο στομάχι μου, είναι η κλεψύδρα μου, και ο πόνος κόκκοι άμμου στο νευρικό μου σύστημα…
Η ανακοίνωση από το γιατρό της ύπαρξης του καρκίνου, μου γκρέμισε τον κόσμο μου…Αυτόν που ιδανικά έφτιαχνα στο μυαλό μου για το αύριο…Σίγουρα αλλιώτικο από αυτό που ήρθε…Όνειρα, λεφτά, δόξα, επιτυχία, καριέρα…Από την άλλη ο καρκίνος…Ο φονέας των ονείρων…Ο φονέας του πόνου μου…Γιατί σε μένα Θεέ μου; Γιατί τόσο νέος;
Τελικά γίναμε φιλαράκια, εγώ και ο πόνος…Αυτός που έγινε ο δάσκαλος μου…Ο δάσκαλος της ζωής…Δύσκολη η μετεξέλιξη…Όποιος δεν πονέσει δεν ξέρει…Όποιος δεν πονέσει δεν ξέρει από ζωή…Τελικά γιατί όχι σε μένα; Γιατί να ήταν κάποιος άλλος στη θέση μου; Μήπως ο πόνος κάποιου άλλου θα σήμαινε τη δική μου χαρά; Κι αν η χαρά είναι κρυμμένη κάπου αλλού…

Πλησιάζει Πάσχα…Κάποιοι θα το ζήσουν και κάποιοι όχι…Ποιος ξέρει; Ίσως να μην προλάβω το φετινό Πάσχα…Ίσως, όμως να το ζήσω ολοκληρωτικά, παντοτινά…Ποιος ξέρει; Η ζωή μου όμορφη, με χαμόγελα και χαρές…Είχε και στενάχωρες στιγμές και άλλες με πίκρα…Χαίρομαι για ότι έζησα…Πικραίνομαι για ότι μπορούσα και δεν το έζησα…Προσμένω το Πάσχα…Όχι το φετινό…Εκείνο της αιώνια Ανάστασης…
Η βροχή σταμάτησε…Ένα ουράνιο τόξο πάνω από το απέναντι βουνό…Τώρα το φως, πριν τα μαύρα σύννεφα…Το φως απλωμένο με όλα του τα χρώματα, σημάδι ελπίδας…Πρέπει να ξαπλώσω, να ξαποστάσω, ίσως κοιμηθώ λίγο…Μέσα στο δωμάτιο μόνο το φως του καντηλιού…Η φλόγα του τρεμοπαίζει μπροστά στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου…η μόνη μου ελπίδα…Όχι για τον πόνο…Αυτός είναι, είμαι…εγώ. Μαζί πορευόμαστε…Μόνη μου ελπίδα κι αποκούμπι η Χάρις Του…Αυτός ξέρει από πόνο…Με καταλαβαίνει, με νοιώθει…Μόνη ελπίδα η γνώση του σταυρού…Ο δικός μου είναι βαρύς! Τον αντέχω όμως, γιατί τον σηκώνει Εκείνος…
Εκείνος είναι η ελπίδα για τη στιγμή που θα ξαναρχίσει να βρέχει, μέσα μου…Έξω η βροχή ξανάρχισε τον χορό της…Τα μάτια μου κλείνουν…Το νέο παυσίπονο έδρασε…Ας κοιμηθώ λίγο…

Υ.Γ. Μπορεί να είναι μια σκηνή από το παρόν μπορεί να είναι και μία σκηνή από το αύριο. Ποιος ξέρει; Καλη Ανασταση!!

ΠΗΓΗ: Τεύχος «Ενορία.gr» & «Πέρασμα στη απέναντι όχθη» π.Βασίλειος Θερμός
http://istologio.org/


Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Ἀρνοῦμαι νὰ παραλάβω τὴν "Κάρτα τοῦ Πολίτη"!

 

 

Ἀρνοῦμαι νὰ παραλάβω τὴν "Κάρτα τοῦ Πολίτη"!

Πρωτοβουλία Ἀντιρρησιῶν Ὀρθόδοξης Συνείδησης.

Ὑπογράφουμε καὶ ἐκφράζουμε πρὸς τὴν Ἱεραρχία καὶ τὴν Πολιτεία τὶς Ὀρθόδοξες ἀντιρρήσεις μας ὅπως διατυπώθηκαν τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Π. Σαράντη Σαράντου (βλέπε κείμενα: Ἡ "Κάρτα τοῦ Πολίτη") καθὼς καὶ στὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ.

ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΤΕ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ.

Αἴτηση πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς  Ἑλλάδος

Διακήρυξη πρὸς τὶς ἀρχὲς τῆς Πολιτείας

κκληση πρὸς κάθε Ἕλληνα Ὀρθόδοξο καὶ κάθε ἐλεύθερα σκεπτόμενο ἄνθρωπο.


Ὁποιοσδήποτε νηφάλιος παρατηρητής, μακριὰ ἀπὸ φανατισμοὺς καὶ θεωρίες συνωμοσίας διαπιστώνει δυὸ πράγματα:  Ἀφενὸς μία παγκόσμια οἰκονομικὴ κρίση καὶ πολλὰ παγκόσμια προβλήματα καὶ ἀφετέρου συνεχεῖς διακηρύξεις ἀπὸ ὅλους τους ἡγέτες τοῦ κόσμου γιὰ τὴν ἀνάγκη μίας παγκόσμιας κυβέρνησης, ἡ ὁποία ὑποτίθεται ὅτι θὰ λύσει τὰ παγκόσμια προβλήματα τῆς φτώχειας, τῶν ἐπιδημιῶν καὶ τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς.  Πρὸς ὑλοποίηση αὐτοῦ τοῦ σχεδίου προωθεῖται σὲ τοπικό, περιφερειακὸ καὶ παγκόσμιο ἐπίπεδο ἡ ἠλεκτρονικὴ διακυβέρνηση.  Μὲ πρόφαση τὸ «νοικοκύρεμα» καὶ τὴν καταπολέμηση τῆς ἐγκληματικότητας καὶ τῆς τρομοκρατίας συγκεντρώνονται προσωπικὰ στοιχεῖα τῶν πολιτῶν (data) σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερες βάσεις δεδομένων καὶ ὑπόκεινται σὲ αὐθαίρετη ἐπεξεργασία ἀπὸ ἄδηλα κέντρα στὰ ὁποῖα μὲ διάφορες προφάσεις διαβιβάζονται.  Ὅλοι μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ὕποπτοι.  Ἔτσι ἡ ἠλεκτρονικὴ διακυβέρνηση μετατρέπεται σὲ τυραννία.
Στὴν πατρίδα μας μὲ τὴ συνθήκη Schengen καὶ τὸ νόμο 2472/97 περὶ προστασίας δεδομένων προσωπικοῦ χαρακτήρα, ἄρχισε μία ἄνευ προηγουμένου συλλογὴ στοιχειῶν ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ μία ἀριθμοποίηση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.  Μὲ τὸ νόμο 3655/2008 καθιερώθηκε ὁ ΑΜΚΑ ὡς διὰ βίου ἀριθμὸς χωρὶς τὸν ὁποῖο ὁ πολίτης εἶναι ἀποκλεισμένος ἀπὸ τὴ ζωή. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλες τέτοιες προσπάθειες, ὅπως ἡ κάρτα πελάτη καὶ ἡ ἠλεκτρονικὴ ἀπογραφὴ τῶν Δημοσῖων ὑπαλλήλων. Ἐπικινδυνότερη κρίνουμε  τὴν ἀναγγελθεῖσα  ἔκδοση τῆς ἠλεκτρονικῆς Κάρτας Πολίτη, μὲ τὴν ὁποία θὰ διασυνδέονται ὅλες οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες καὶ θὰ ἐνσωματωθοῦν ὁ ΑΦΜ ὁ ΑΜΚΑ, ὁ ἀριθμὸς διαβατηρίου, τὸ δίπλωμα ὁδήγησης κλπ.  Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ σχηματίζεται ἕνα πλῆρες προφὶλ τοῦ πολίτη, πλήρως ἐλεγχόμενου.  Αὐτὸ γίνεται δυνατὸν μέσω τοῦ ἐνσωματωμένου στὴν Κάρτα Πολίτη microchip καὶ τῶν δυνατοτήτων τῆς τεχνολογίας γιὰ τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν παρακολούθηση τῶν πολιτ.  Μέσω αὐτοῦ  ὅλα τὰ δεδομένα διαβιβάζονται στὸ ὑπέρ-κομπιοῦτερ τῶν Βρυξελλῶν στὸ ὁποῖο συγκεντρώνονται πυρετωδῶς τὰ δεδομένα δισεκατομμυρίων ἀνθρώπων.  Ἔτσι διαρκῶς μεγαλώνει ὁ ἔλεγχος καὶ ἡ τυραννία τῆς ἀνθρωπότητας. 
Τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι ἡ διασύνδεση γίνεται μὲ κλειδὶ τὸ δυσώνυμο ἀριθμὸ 666, ἀριθμὸ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ ὑποδηλώνει μὲ ἐνάργεια ποιὸς θὰ εἶναι ὁ τελικὸς τύραννος, σὲ ποιὸν παραδίνουμε λίγο- λίγο τὴν ἐλευθερία μας, τὸ δῶρο τοῦ αὐτεξουσίου πού μας χάρισε ὁ Θεός.  Μὲ ἁπλὰ λόγια ἡ Κάρτα Πολίτη εἶναι ἡ ἠλεκτρονικὴ ταυτότητα ποὺ ἀπέφυγε ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἐξ αἰτίας τῶν ἀντιδράσεων κυρίως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.  Θὰ ἔχει τὸ μικροτσὶπ μὲ τὸ 666, ὅπως τὸ εἶχαν παραδεχθεῖ πολλοὶ πολιτικοὶ τὸ 1997,  καὶ ἑπομένως ἡ χρησιμοποίησή του φανερώνει τὴν πλήρη ὑποτέλεια ὅσων θὰ λάβουν τὴν Κάρτα αὐτὴ στὸ κράτος τοῦ Ἀντιχρίστου.  Ἂς γνωρίζουμε ἐπίσης ὅτι ὁ τελικὸς στόχος τῆς Νέας Τάξης εἶναι ἡ ἐμφύτευση τοῦ μικροτσὶπ στὸ χέρι ἢ τὸ χάραγμα μὲ εἰδικὸ τατουὰζ στὸ μέτωπο σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, ὅπως ἤδη μεθοδεύεται στὶς ΗΠΑ γιὰ τὴ χορήγηση ὑγειονομικῆς περίθαλψης.
Εὐρισκόμενοι λοιπὸν ἕνα βῆμα πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ τῆς ἀντίχριστης τυραννίας καὶ ἐπειδὴ καταπατεῖται ἡ θρησκευτική μας συνείδηση καὶ τὰ συνταγματικὰ κατοχυρωμένα δικαιώματα τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς καὶ ἐλευθερίας νοιώθουμε τὴν ὑποχρέωση :
1) Νὰ παρακαλέσουμε τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας μας
α) νὰ ἐνωτισθεῖ μὲ στοργὴ τὴν ἀνησυχία τῶν Χριστιανῶν καὶ νὰ τοποθετηθεῖ στὸ θέμα τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη σύμφωνα καὶ μὲ τὶς προηγούμενες καθοδηγητικὲς Ἐγκυκλίους της.   
β) νὰ μεσολαβήσει πρὸς τὶς ἁρμόδιες ἀρχὲς τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας , ὥστε νὰ δοθεῖ, σὲ ὅσους δὲν θέλουν νὰ λάβουν τὴν Κάρτα Πολίτη- ἠλεκτρονικὴ ταυτότητα, ἐναλλακτικὴ δυνατότητα νόμιμης ταυτοποίησης στὰ πλαίσια τῆς ἑλληνικῆς ἔννομης τάξης,
2) νὰ διακηρύξουμε πρὸς τὴν Πολιτεία ὅτι  ἔναντι οἱουδήποτε τιμήματος δὲν εἴμαστε διατεθειμένοι νὰ παραλάβουμε τὴ λεγόμενη Κάρτα Πολίτη- ἠλεκτρονικὴ ταυτότητα μὲ τὴν ὁποία :
α) παραχωροῦμε τὸ θεόσδοτο δῶρο τῆς ἐλευθερίας μας στὴν ἑτοιμαζόμενη παγκόσμια τυραννικὴ ἐξουσία
β) δεχόμαστε τὸ προοίμιο τοῦ βδελυροῦ χαράγματος φέροντας μαζί μας μέσω τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας τὸν ἀριθμὸ 666 καὶ ἀρνούμαστε τὸ βάπτισμά μας.
3) νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὴν Πολιτεία  νὰ πάρει πίσω τὴ μεθόδευση γιὰ καθιέρωση τῆς ἠλεκτρονικῆς κάρτας Πολίτη. Ἂν δὲν θέλει τότε, ὅπως ἔκαμε μὲ τὴν ἐναλλακτικὴ  θητεία τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβά, νὰ ἐξεύρει μία ἐναλλακτικὴ λύση  γιὰ ὅσους διαφωνοῦμε μὲ τὶς ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες θεωρώντας μας ὡς ἀντιρρησίες συνείδησης.
4) Νὰ κάνουμε ἔκκληση πρὸς κάθε Ἕλληνα ὀρθόδοξα βαπτισμένο καὶ κάθε ἄνθρωπο ποὺ σέβεται τὸ δῶρο τῆς ἐλευθερίας καὶ τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀρνηθεῖ τὴν παραλαβὴ τῆς Κάρτας Πολίτη καὶ νὰ ὑπογράψει τὴ διακήρυξη αὐτὴ ποὺ ἀπευθύνεται πρὸς κάθε ἁρμόδια ἐκκλησιαστικὴ ἡ πολιτικὴ ἀρχή.

Πρωτοβουλία Ἀντιρρησιῶν Ὀρθόδοξης Συνείδησης.


Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ ΙΑΤΡΟΥ...



Στις 9 Μαΐου 2009 ο σύζυγός μου Γ.Χ., 42 ετών, είχε πάει στο σπίτι μας στο χωριό για κάποιες επιδιορθώσεις. Εκεί έχασε τις αισθήσεις του και όταν συνήλθε ένιωθε μεγάλη αδυναμία. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Λεμεσού, όπου έγινε αξονικός και φάνηκε ότι υπήρχε ρήξη ανευρύσματος ανιούσης αορτής. Όταν πήγαμε στις πρώτες βοήθειες, η γιατρός που τον είχε εξετάσει μας εξήγησε ότι η κατάστασή του ήταν κρίσιμη και έπρεπε να μεταφερθεί σε ιδιωτική κλινική για μια πολύ λεπτή επέμβαση από αγγειοχειρούργο, μιας και το τοπικό νοσοκομείο δεν είχε γιατρό αυτής της ειδικότητας.

Ο γιατρός της ιδιωτικής κλινικής όμως απουσίαζε σε συνέδριο στο εξωτερικό κι έτσι κρίθηκε απαραίτητο να μεταφερθεί με ασθενοφόρο στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Στο δρόμο επικοινώνησα τηλεφωνικά με την οικογενειακή μας γιατρό, η οποία προσπάθησε να με καθησυχάσει, τονίζοντάς μου ότι οι γιατροί θα μας λένε πάντα το χειρότερο σενάριο, γι’ αυτό κι εμείς δε θα έπρεπε να απελπιστούμε, ούτε να χάσουμε την πίστη μας.
Όταν φτάσαμε, γύρω στις 11 το βράδυ, μας υποδέχτηκε ο αγγειοχειρούργος, επικεφαλής της ομάδας που θα διενεργούσε την εγχείριση και μας παρέθεσε τα στατιστικά στοιχεία για περιπτώσεις όπως αυτήν του συζύγου μου. Από αυτούς που παθαίνουν ρήξη ανιούσης αορτής το 50% καταλήγει σε θάνατο πριν καν φτάσει στο νοσοκομείο. Από το υπόλοιπο 50% που υποβάλλεται σε εγχείριση μόνο το 1% - 2% βγαίνουν από το χειρουργείο ζωντανοί. Μας πρότεινε να πάμε σε ιδιωτική κλινική στη Λ., με έξοδα του κράτους, όπου εργαζόταν άλλος αγγειοχειρούργος με περισσότερη πείρα από τον ίδιο. Όταν όμως επικοινώνησε με την κλινική τον ενημέρωσαν ότι ο συνάδελφος του συμμετείχε και εκείνος στο συνέδριο.
Μας επέτρεψαν να δούμε το Γ. για μερικά λεπτά προτού μεταφερθεί στο χειρουργείο. Μόλις βγήκαμε από το θάλαμο προετοιμασίας, ξαναπήρα τηλέφωνο τη γιατρό μας και της επανέλαβα αυτά που μας είχε πει ο αγγειοχειρούργος. Με καθησύχασε και μου μίλησε για το νέο άγιο Λουκά τον ιατρό, το ρώσο. «Μην ανησυχείς», μου είπε, «να προσεύχεστε στον άγιο Λουκά, που είναι χειρούργος, να βοηθήσει το γιατρό που θα τον χειρουργεί. Θα προσεύχομαι κι εγώ». Πρώτη φορά άκουγα για τον άγιο αυτό.
Να σημειώσω εδώ ότι ήμουν τότε 6 μηνών έγκυος το τέταρτο μας παιδί. Αμέσως έταξα το μωρό στον άγιο Λουκά και παρακαλούσα με όλη μου τη δύναμη να την αξιώσει να γνωρίσει τον πατέρα της.
Η επέμβαση άρχισε τα μεσάνυχτα Σαββάτου προς Κυριακή και μας ενημέρωσαν ότι θα ήταν πολύωρη. Μια νοσοκόμα, γνωστή της πεθεράς μου, αναγνώρισε το Γ. και κάθε τόσο έβγαινε από το χειρουργείο και μας ενημέρωνε για την πορεία της εγχείρισης. Στις 7 το πρωί της Κυριακής, όταν η επέμβαση έφτανε προς το τέλος, βγήκε ο γιατρός ιδρωμένος και μας είπε ότι ενώ όλα είχαν πάει καλά μέχρι εκείνο το σημείο, είχε αρχίσει αιμορραγία και δεν μπορούσαν να την ελέγξουν. «Αν δεν σταματήσει η αιμορραγία, θα τον χάσουμε», μας είπε χαρακτηριστικά. «Εμείς κάναμε ό,τι έπρεπε και ό,τι μπορούσαμε. Από δω κι εμπρός, μόνο ο Θεός».
Πήραμε τηλέφωνο συγγενείς και φίλους και τους παρακαλέσαμε να πάνε στη λειτουργία και να κάνουν παράκληση για το Γ. Δόξα τω Θεώ, μετά από τρία τέταρτα, ξαναβγήκε η νοσοκόμα και μας είπε ότι κατάφεραν να σταματήσουν την αιμορραγία και ετοιμάζονταν να τον μεταφέρουν στην εντατική, όπου θα παρέμενε διασωληνωμένος και σε καταστολή για περίπου μια βδομάδα.
Έφυγα από το νοσοκομείο και πήγα σε ένα συγγενικό μας σπίτι, για να κάνω ένα ντους και να ξεκουραστώ λίγο. Πήρα ξανά τηλέφωνο τη γιατρό μας και την ενημέρωσα για το θαύμα. Μου είπε ότι όλο το βράδυ προσευχόταν και άκουγε τον άγιο Λουκά να της λέει: «Πλύσου κι έλα να με βοηθήσεις. Χρειάζομαι τις προσευχές όλων σας».
Επέστρεψα στο νοσοκομείο το μεσημέρι και έξω από την εντατική επικρατούσε αναβρασμός. Η πεθερά μου κλαμένη μου λέει: «Βγήκε ο γιατρός πριν λίγο, μας είπε ότι άνοιξε πάλι αιμορραγία και θα ξαναμπούν στο χειρουργείο». Νέα επέμβαση άλλες πέντε ώρες. Με τη βοήθεια του Θεού, όλα πήγαν και πάλι κατ’ ευχήν και είχαμε το δεύτερο θαύμα.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στο γραφείο του γιατρού να τον ευχαριστήσουμε. Μας είπε ξανά, τονίζοντας τις λέξεις:
«Δεν είναι εμένα που πρέπει να ευχαριστήσετε, αλλά το Θεό, που λυπήθηκε τα παιδιά του».
Όπως προανέφερα, ο Γ. θα έπρεπε να μείνει σε καταστολή για μια βδομάδα, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος νέας αιμορραγίας. Όταν πέρασαν πέντε έξι μέρες, οι γιατροί άρχισαν τις προσπάθειες να μειώσουν τη δόση των κατασταλτικών, για να μπορέσει να «ξυπνήσει». Όμως κάθε φορά που προσπαθούσαν, η αναπνοή του γινόταν ακανόνιστη και ανέβαινε η πίεσή του. Έτσι αναγκάζονταν να συνεχίσουν τη χορήγηση των κατασταλτικών. Ο διευθυντής της εντατικής μας κάλεσε στο γραφείο του και μας είπε ότι οι ενδείξεις ήταν αρνητικές και πιθανότατα υπήρχε κάποια εγκεφαλική βλάβη. Έγινε αξονική τομογραφία και πράγματι φάνηκε ότι υπήρχε έμφρακτο στη δεξιά μέση εγκεφαλική αρτηρία, αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση και μετατόπιση της μέσης γραμμής του εγκεφάλου με κίνδυνο να υποστεί ζημιά και το αριστερό ημισφαίριο.
Κλήθηκε νευροχειρουργός, ο οποίος έκανε καθετηριασμό και τοποθέτησε όργανο για συνεχή μέτρηση της ενδοκρανιακής πίεσης. Αρχικά οι γιατροί προσπάθησαν να ελέγξουν την ενδοκρανιακή πίεση με φαρμακευτική αγωγή.
Στην ενημέρωσή μας από τους εντατικολόγους μας λέχθηκε ότι η κατάσταση ήταν και πάλι κρίσιμη. Όπως μας εξήγησαν, ο Γ. είτε θα παρέμενε όπως ήταν (δηλαδή φυτό και θα ζούσε με μηχανική υποστήριξη), είτε θα χειροτέρευε και θα πέθαινε. Όταν ρωτήσαμε αν υπήρχε περίπτωση να βελτιωθεί, η απάντηση των γιατρών ήταν μόνο με θαύμα.
Ζητήσαμε από τον ιερέα του νοσοκομείου να κάνει ευχέλαιο και παράλληλα κάναμε και παράκληση στο παρεκκλήσιο του αγίου Λουκά στο χωριό Ερήμη. Ο ιερέας μας έδωσε βαμβάκι που σταύρωσε στα λείψανα του αγίου και σταυρώσαμε με αυτό το Γ.
Ξημερώματα της 21ης Μαΐου μου τηλεφώνησε ο νευροχειρουργός για να μου πει ότι ήταν αδύνατο πλέον να ελεγχθεί φαρμακευτικά η ενδοκρανιακή πίεση και, μπροστά στον κίνδυνο θανάτου ή εκτεταμένης εγκεφαλικής βλάβης, ήταν υποχρεωμένος να ζητήσει τη συγκατάθεσή μου για να προχωρήσει σε κρανιοεκτομή. Του την έδωσα και ξεκινήσαμε για το νοσοκομείο.
Μετά την επέμβαση-κρανιοεκτομή ο Γ. θα έπρεπε να συνεχίσει να παραμένει σε καταστολή για άλλη μια βδομάδα, ώστε να αποφευχθεί μια νέα αιμορραγία, στο κρανίο αυτή τη φορά. Τότε επικοινώνησε μαζί μας στενό συγγενικό μας πρόσωπο και μας είπε ότι στην εκκλησία των Αγίων Πάντων στη Μακεδονίτισσα, στη Λευκωσία, υπάρχει τεμάχιο από το ιερό λείψανο του αγίου Λουκά και έχει κάποιο γνωστό της θεολόγο, ο οποίος ζήτησε από τον ιερέα να φέρει στην εντατική το λείψανο και να κάνει παράκληση. Πράγματι, το Σάββατο πριν τον εσπερινό ήρθαν ο ιερέας και ο θεολόγος, έκαναν παράκληση στον άγιο Λουκά και ο ιερέας σταύρωσε το Γ. με το λείψανο.
Από το απόγευμα εκείνο η κατάσταση του Γ. άρχισε να παρουσιάζει σταθερή βελτίωση. Σταμάτησε η χορήγηση κατασταλτικών και άρχισε σιγά σιγά να έχει και πάλι επαφή με το περιβάλλον. Σε δέκα μέρες μπορούσε να τρώει μαλακά φαγητά και αφαιρέθηκε ο στοματογαστρικός σωλήνας, οπότε μπόρεσε και να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων.
Συνολικά ο Γ. παρέμεινε στην εντατική για σαράντα μέρες. Μετά μεταφέρθηκε στο θάλαμο του αγγειοθωρακοχειρουργικού για άλλες δέκα μέρες και στη συνέχεια σε κέντρο αποκατάστασης. Εκεί παρέμεινε για πέντε σχεδόν μήνες, ακολουθώντας πρόγραμμα εντατικής φυσιοθεραπείας, για να αντιμετωπιστεί η αριστερή ημιπληγία, συνεπεία της βλάβης στη δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, και να μπορέσει να σηκωθεί από το αναπηρικό καροτσάκι.


Επέστρεψε στο σπίτι στις 4 Δεκεμβρίου 2009. Σήμερα μπορεί να περπατά στηριγμένος σε μπαστούνι και να αυτοεξυπηρετείται. Στο μεσοδιάστημα, τον Αύγουστο, γεννήθηκε και η Λουκία μας. Η χάρη του Θεού και του αγίου Λουκά επέτρεψε στο Γ. να χαίρεται τα τέσσερα παιδιά μας και στα παιδιά να συνεχίσουν να μεγαλώνουν μαζί με τον πατέρα τους.


Κλείνοντας, θέλω να σημειώσω τα λόγια που είπε ο νευροχειρουργός στον κουμπάρο μας, όταν τον συνάντησε, λίγο πριν βγει ο Γ. από την εντατική:
«Κάθε φορά που περνώ από αυτό το κρεβάτι ανατριχιάζω, γιατί αυτός ο άνθρωπός πέθανε και αναστήθηκε τρεις φορές».

ΠΗΓΗ: http://ayioi-pantes.blogspot.com/


Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΑΥΜΑ...


Προσκυνήτρια, Α.Π.



Ἕνα πραγματικὸ γεγονὸς ποὺ τὸ διηγείται ἐπιβάτης σὲ ἀεροπλάνο ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους στὶς 29 Αὐγούστου τοῦ 2003.


Ἦταν χαράματα Παρασκευῆς, 29 Αὐγούστου τοῦ 2003. Φεύγαμε μὲ βαριὰ καρδιὰ ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, μὲ κατεύθυνση πρὸς Τὲλ Ἀβὶβ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ γιὰ Ἀθήνα.


Εἴχαμε περάσει ὑπέροχα. Τὴν προηγούμενη, εἴχαμε γιορτάσει Πανηγυρικὰ τὴν Κοίμηση τῆς Παναγίας μας στὸν Τάφο Της, ἀφοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα ἡ Κοίμηση ἑορτάζεται 13 ἡμέρες μετά, στὶς 28 Αὐγούστου.


Ζήσαμε μία πρωτόγνωρη, μοναδικὴ ἐμπειρία. Τὸ πανηγύρι ἦταν μεγαλοπρεπές, πλούσιο, γενναιόδωρο πρὸς πάντας. Ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα ἑτοιμάσαμε τὶς βαλίτσες μας, τὸ βράδυ λάβαμε μέρος στὴν ἀγρυπνία στὸν Πανάγιο Τάφο καὶ ἀμέσως μετά, γρήγορα στὸ ποῦλμαν ποὺ μᾶς περίμενε ἀκριβῶς ἔξω ἀπὸ τὴν παλαιὰ Πόλη. O καιρὸς ἦταν καλός. O οὐρανὸς ἔναστρος καὶ μέσα σὲ μία γλυκιὰ ἡσυχία ἀπολαμβάναμε τὴν Πόλη φωτισμένη. Εἴχαμε στυλώσει τὰ μάτια μας στὰ... τείχη της, ἀγκαλιάζοντας νοερὰ ὅλα τὰ Πανάγια Προσκυνήματα, κλείνοντας τὰ ἑρμητικὰ μέσα στὴν καρδιά μας. Ἕνα σχεδὸν ἀδιόρατο ἐλαφρὺ χαμόγελο προδιδε τὴν κούραση τῶν ἡμερῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν βαθιὰ εὐγνωμοσύνη μας πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ ὅσα ζήσαμε. Ἡ εὐχαρίστηση μᾶς ἦταν τόση, ποὺ δὲν κλονίστηκε καθόλου ἀπὸ τὴν παρατεταμένη ἀναμονή, οὔτε ἀπὸ τὸν ἐξαντλητικὸ ἔλεγχο τῶν Ἰσραηλινῶν στὸ ἀεροδρόμιο.


Ὅταν ἐπιτέλους ἐπιβιβάστηκα στὸ ἀεροπλάνο - ἐὰν θυμᾶμαι καλὰ ἦταν ἕνα δικινητήριο Airbus - πρόσεξα ὅτι τὰ φῶτα τοῦ τρεμόπαιζαν συνεχῶς καὶ δὲν σταθεροποιοῦνταν σὲ μία συγκεκριμένη φωτεινότητα. Σκέφθηκα ὅτι κάποιο καλώδιο δὲν κάνει καλὴ ἐπαφὴ καὶ βυθίστηκα στὸ κάθισμά μου. Ὅταν ξεκίνησε ἡ τροχοδρόμηση, τὰ πρόβλημα στὰ ἠλεκτρικὰ ἔγινε πιὸ ἔντονο, ἐνῶ παράλληλα ἀκούγονταν καὶ ὁ χαρακτηριστικὸς ἦχος μικρῶν, πολλαπλῶν βραχυκυκλωμάτων. Δὲν ἔδωσα σημασία• τὰ φῶτα ἔσβησαν, ἀπογειωθήκαμε καί, ὅταν ξαναναψαν τὸ πρόβλημα ὑφίστατο σὲ μικρότερο βαθμό. Καθόμουν μὲ τὴ μητέρα μου στὴν ἀριστερὴ πλευρὰ τοῦ ἀεροσκάφους, μπροστὰ ἀπὸ τὸ φτερό, ἐνῶ φίλοι καὶ γνωστοὶ κάθονταν σὲ κοντινὲς θέσεις.


Μετὰ ἀπὸ περίπου 20 λεπτὰ ἀκούσαμε ἕναν δυνατὸ θόρυβο καὶ τὸ ἀεροπλάνο ἄρχιζε νὰ τρέμει καὶ νὰ κινεῖται δεξιὰ καὶ ἀριστερά, σὰν νὰ «κοσκινίζει», ὅπως εὔστοχα παρατήρησε κάποιος φίλος. O πιλότος εἶπε πρῶτα στὰ ἑβραϊκὰ καὶ μετὰ στὰ ἀγγλικὰ νὰ παραμείνουμε μὲ τὶς ζῶνες μᾶς δεμένες, τὸ ἴδιο ἔκαναν ἀμέσως καὶ οἱ ἀεροσυνοδοὶ Ἀρχικὰ δὲν δώσαμε σημασία, ὥσπου κοίταξα τὸ φτερὸ καὶ εἶδα τὴν τουρμπίνα νὰ φλέγεται καὶ νὰ ἐκσφενδονίζει κομμάτια ἀπὸ πυρωμένο σίδερο! Μετὰ ἀπὸ ἕνα καθησυχαστικὸ πρόλογο, τὴν ἔδειξα στὴ μητέρα μου καὶ στοὺς γύρω φίλους. Ὅλοι μας εἴχαμε ταξιδέψει πολλὲς φορὲς μὲ ἀεροπλάνο, ἀλλὰ ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ βλέπαμε φλεγόμενο κινητήρα. Σφιχθήκαμε κάπως ἀλλὰ κρύψαμε ἐπιμελῶς τὴν ἀνησυχία μας, σιωπώντας. Κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς ὅπως ἔμαθα ἀργότερα, λέγαμε νοερὰ τὴν Εὐχή. Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὰ λεπτὰ ἔγινε νέα ἀνακοίνωση ποὺ μᾶς πληροφοροῦσε γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ ἀριστεροῦ κινητήρα καὶ ὅτι θὰ προσπαθήσουμε νὰ φθάσουμε στὰ Ἐλευθέριος Βενιζέλος μὲ τὸν ἄλλον.


Δὲν πέρασαν ἄλλα εἴκοσι λεπτὰ ὅταν ἀκούστηκε ἕνας λιγότερος δυνατὸς θόρυβος ἀπὸ τὴ δεξιὰ πλευρὰ καὶ νοιώσαμε ὅλοι τὶς ἴδιες ἔντονες δονήσεις τοῦ ἀεροσκάφους, ἀναμεμιγμένες μὲ ἀναταράξεις. Κάποιοι ποὺ κάθονταν μπροστὰ ἀπὸ τὸ δεξὶ φτερὸ φώναξαν «πῆρε φωτιὰ ἡ τουρμπίνα»! Τὸ μέχρι τότε ἤπιο καί, μᾶλλον εὐχάριστο κλίμα, τοῦ θαλάμου ἀντικαταστάθηκε σύντομα ἀπὸ πανικό. Τὸ ἀεροσκάφος ἔχανε διαρκῶς καὶ ἀπότομα ὕψος καὶ ἀκουγόταν ἕνας θόρυβος σὰν σφύριγμα, ποὺ μετὰ θυμήθηκα ὅτι τὸν ἄκουγα στὶς ταινίες, ὅταν ἔπεφταν οἱ βόμβες τῶν ἀεροπλάνων. Οἱ ἀεροσυνοδοί, ποὺ μόλις εἶχαν ξεκίνησε νὰ προσφέρουν ἀναψυκτικά, ἀσφάλισαν τρέχοντας τὰ καροτσάκια τους στὶς κατάλληλες θέσεις• κάθισαν γρήγορα κὰ προσδέθηκαν κρατώντας τὸ κεφάλι τοὺς κοντὰ στὰ γόνατα. Ἀρκετοὶ καρδιοπαθεῖς καὶ ἡλικιωμένοι ἔπαιρναν τὰ χάπια τοὺς δύο-δύο. Μεταξὺ συζύγων, γίνονται δημόσιες ἐξομολογήσεις γιὰ τὸ πότε ἀπάτησε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ μὲ ποιὸν καὶ ζητοῦσαν συγχώρεση. Γιαγιάδες καὶ παποῦδες ἀπεκάλυπταν στὰ παιδιά τους ὅτι τοὺς ἀδίκησαν στὴ διαθήκη τους καὶ ζητοῦσαν συγχώρεση καὶ ἐκεῖνα τὴν ἔδιναν, ἀλλὰ καὶ τὴ ζητοῦσαν μὲ τὴ σειρά τους γιὰ παλιὲς ἄπρεπες συμπεριφορές. Φίλοι ὁμολογοῦσαν ὅτι μὲ ἀφορμὴ τὸ τάδε περιστατικὸ εἶχαν πεῖ ψέματα καὶ συκοφαντήσει ἀλλήλους....


Ὅλα τὰ παραπάνω μαζὶ μὲ τὴ συνεχῆ καὶ ἀπότομη ἀπώλεια ὕψους, τὶς ἀσυνήθιστες ἀναταράξεις καὶ τὴ σιγὴ τοῦ πιλότου ἔκαναν βαριὰ τὴν ἀτμόσφαιρα. Σὰν νὰ μὴν ἔφθανε αὐτό, κάποιος ἀπὸ τὴν παρέα φώναξε «εἶχε δίκιο ὁ τάδε», ἐνθυμούμενος τὰ λόγια ἑνὸς μοναχοῦ, ποὺ τοῦ εἶχε πεῖ, παρουσία τρίτων, πρὶν ἀπὸ λίγες ἥμερες ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ θρηνήσει μεγαλύτερο ἀριθμὸ νεκρῶν ἀπὸ ὅ,τι τὸ Πάσχα - ἀναφερόμενος στὸ δυστύχημα λίγο πρὶν ἀπὸ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα στὰ Τέμπη - μόνο ποὺ αὐτὴ τὴ φορὰ θὰ εἶναι στὴ θάλασσα. Εἴχαμε ἀρχίσει νὰ ἀνησυχοῦμε σοβαρά...


Τὸ ἀεροπλάνο ἄρχισε νὰ παίρνει κλίση καταλάβαμε ὅτι προσπαθεῖ νὰ στρίψει καὶ σκέφθηκα ὅτι θὰ ἐπιστρέφαμε στὸ Τὲλ Ἀβὶβ ἡ ὅτι θὰ πηγαίναμε στὴν Κύπρο. Σὲ λίγο σηκώθηκε μία ἀεροσυνοδὸς καὶ πῆγε βιαστικὰ νὰ ἀσφαλίσει κάποια ἀντικείμενα ποὺ ἔπεφταν. Τὴ σταμάτησα καὶ τὴ ρώτησα τί ἀκριβῶς συνέβαινε. Ἡ πρώην χαμογελαστὴ καὶ γλυκομίλητη κοπέλα εἶχε γίνει κατάχλωμη καὶ εἶχε χάσει τὴ φωνή της. Ὁ φόβος κυριαρχοῦσε στὴν ἔκφραση τοῦ προσώπου της, στὰ σφιγμένα δόντια καὶ κορυφώνονχαν στὰ ματιά της.


Τὴ ρώτησα ἐὰν εἴχαμε χάσει καὶ τοὺς δύο κινητῆρες καὶ ἀπάντησε μὲ νεῦμα καταφατικά. «Καὶ τώρα τί θὰ γίνει; Πῶς θὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε;», ξαναρώτησα. Ἔπαψε νὰ μὲ κοιτάζει στὰ μάτια, τὸ βλέμμα τῆς ἔγινε μακρινό, σὰν νὰ κοιτοῦσε τὸ κενό, κινοῦσε τὸ κεφάλι τῆς δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ἀνασήκωσε τοὺς ὤμους ἀδιάφορα, σὰν ὅλα νὰ εἶχαν τελειώσει καὶ ἔκανε νὰ φύγει. Τὴ συγκράτησα ἔντονα ἀπὸ τὸ χέρι φωνάζοντας «Πέφτουμε;» καὶ ἐκείνη μου ἔγνεψε πολλὲς φορὲς καταφατικά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἀρθρώσει λέξη καὶ ἔτρεξε νὰ προσδεθεῖ πάλι στὸ κάθισμά της, κρατώντας σφιχτὰ τὸ κεφάλι στὰ γόνατα. Πήραμε ὅλοι βαθιὰ ἀνάσα καὶ προσπαθούσαμε ὅσο τὸ δυνατὸν ψύχραιμα νὰ συνειδητοποιήσουμε τὰ συμβαίνοντα.


Τὸ πέπλο τῆς μελαγχολίας ἔσκισε ἡ δυνατὴ φωνὴ ἑνὸς ρασοφόρου: «Μὴν φοβάστε, ἀδελφοί μου, ἂς προσευχηθοῦμε, δὲν θὰ ἀφήσει ὁ Θεός!». Οἱ ἱερεῖς ἔβαλαν πετραχήλι καὶ ἄρχισαν νὰ διαβάζουν, κάποιοι λαϊκοὶ ἔλεγαν νοερὰ τὴν Εὐχὴ καὶ οἱ ὑπόλοιποι χωρίστηκαν σὲ δύο ὁμάδες - τὴ δεξιὰ καὶ τὴν ἀριστερὴ πτέρυγα τοῦ θαλάμου τῶν ἐπιβατῶν - καὶ ἄρχισαν δειλὰ νὰ ψάλουν οἱ μὲν τὴν Παράκληση τῆς Παναγίας, οἱ δὲ τοὺς Χαιρετισμούς. Ἀναθέσαμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν Θεὸ καὶ αἰσθανθήκαμε πολὺ καλύτερα ξελαφρώσαμε.


Οἱ ἀλλόθρησκοι ἐπιβάτες, ὑπερβολικὰ φοβισμένοι σὲ σύγκριση μ' ἐμᾶς, νόμιζαν ὅτι τραγουδούσαμε καὶ μᾶς κοίταζαν σὰν νὰ ἤμασταν τρελοί. Ἡ παρήγορη ὅμως αὐτὴ ψυχικὴ ἀνάταση διεκόπη λίγο ἀργότερα, ὅταν ἔκανε ἀνακοίνωση μὲ τρεμάμενη φωνὴ ὁ πιλότος: «ὅπως ἤδη καταλάβατε, πρὶν ἀπὸ λίγη ὥρα χάσαμε καὶ τὸ δεύτερο κινητήρα ἀνεφλέγη. Ρίξαμε τὰ καύσιμα καὶ θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἐπιστρέψουμε στὸ Μπὲν Κουριὸν (τὸ ἀεροδρόμιο τοῦ Τὲλ Ἀβίβ), ἀλλά...» τοῦ ἦρθε ἕνας κόμπος στὸν λαιμὸ καὶ σταμάτησε ἀπότομα. Πρὸς στιγμὴν πάγωσε τὸ αἷμα μας. Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, ἀλλιῶς εἶναι νὰ ὑποθέτεις βάσιμα πῶς ὁδεύεις σὲ κάτι δυσάρεστο καὶ ἀλλιῶς εἶναι νὰ σοὺ τὸ ἐπιβεβαιώνουν ἐπισήμως! Μετὰ τὶς πρῶτες ἀμήχανες στιγμές, συνεχίσαμε ὅλοι μαζὶ νὰ προσευχόμαστε ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ εἴχαμε σταματήσει, ἄλλοι τὴν Εὐχή, ἄλλοι τὴν Παράκληση, ἄλλοι τοὺς Χαιρετισμούς. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι προσεύχονταν θερμὰ καὶ ὅσοι ἔδειχναν στὸ παρελθὸν νὰ μὴν πιστεύουν...


Προσπάθησα νὰ φερθῶ ψύχραιμα σὲ σημεῖο ποὺ κατηγορήθηκα γιὰ ἀναισθησία. Ἐξήγησα ἤρεμα, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ δώσω κουράγιο καὶ σὲ κάποιους ποὺ ἔκλαιγαν: «Κάποτε ὅλοι θὰ πεθάνουμε αὐτὸ δὲν ἀλλάζει. Τί μᾶς μένει τότε; Τὸ πόσα χρόνια θὰ ζήσουμε καὶ τὸ πῶς θὰ τὰ ζήσουμε. Ὅλοι μας θέλουμε νὰ ζήσουμε πολλὰ χρόνια, ἐὰν ὅμως ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ πεθάνουμε σήμερα, οὔτε αὐτὸ ἀλλάζει• ἔξαλλου, δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀνθρωπίνως γιὰ νὰ σωθοῦμε καὶ δὲν τὸ κάνουμε. Ἄρα, ἐὰν πάρουμε ὡς δεδομένο ὅτι σήμερα θὰ κληθοῦμε σὲ ἀπολογία, τί πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει; Τὸ σὲ ποιὰ κατάσταση βρίσκεται ἡ ψυχή μας. Τώρα θὰ μοῦ πεῖτε: «εἶμαι σὲ ἄσχημη κατάσταση, ἀλλά, ἐὰν εἶχα καὶ ἄλλα χρόνια, θὰ μετανοοῦσα!» Αὐτὴ ὅμως ἡ φιλοσοφικὴ σκέψη δὲν εἶναι τῆς παρούσης, εἶναι μᾶλλον ἕνας εὐσεβὴς πόθος, γιατί εἴπαμε ὅτι παίρνουμε ὡς δεδομένο ὅτι παραδίδουμε σήμερα. Ἄρα τί μᾶς μένει νὰ κάνουμε; Νὰ προσευχηθοῦμε εἰλικρινὰ καὶ νὰ ζητήσουμε μὲ θερμὴ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὅμως πρέπει νὰ ἔχουμε τὴν ἐλπίδα μας στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιατί:


ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του γιὰ ἐμᾶς, δὲν θὰ ἐπέτρεπε ποτὲ νὰ γίνει κάτι πρὸς ζημία τῆς ψυχῆς μας, δηλαδή, ἐὰν μᾶς πάρει σήμερα, αὐτὸ θὰ πεῖ ὅτι θὰ μᾶς πάρει στὴν καλύτερη στιγμή μας.


Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς ἐξομολογηθήκαμε καὶ κοινωνήσαμε μόλις χθὲς στὴ ἑορτὴ τῆς Παναγίας, ἄρα εἴμαστε κατὰ τὸ δυνατὸν ἕτοιμοι. σκεφθεῖτε νὰ φεύγαμε ἐντελῶς ἀπροετοίμαστοι; Ὅσοι ἤρθαμε ἐδῶ, δὲν ἤρθαμε γιὰ τουρισμὸ ἀλλὰ γιὰ προσκύνημα• λέτε ὁ Κύριος καὶ ἡ Παναγία, ποῦ ἤρθαμε στὴν ἑορτή Της, νὰ μᾶς ἀφήσουν ἔτσι;


Οἱ ἀναταράξεις συνεχίζονταν πάλι ἔντονες. Ἤμασταν χαμηλά, ἄρχισαν νὰ διακρίνονται τὰ νησιὰ μὲ τὰ χαρακτηριστικά τους καὶ μακριὰ ἡ στεριά. Ξαφνικὰ σηκώθηκε ὄρθιος ὁ ἴδιος ρασοφόρος, ποὺ καθόταν μπροστὰ δεξιὰ καὶ μᾶς εἶχε παροτρύνει νὰ προσευχηθοῦμε - δὲν γνωρίζω ἐὰν ἦταν μοναχὸς ἡ Ἱερομόναχος (θυμᾶμαι μόνο τὴν ψηλόλιγνη μορφὴ τοῦ τὸ ἱλαρό του προσώπου καὶ τὴ μακριά του γενειάδα) καὶ εἶπε μὲ δυνατὴ καὶ γεμάτι σιγουριὰ φωνὴ καὶ δακρυσμένα μάτια «Παιδιά μου, σᾶς παρακαλῶ, πιστέψτε μὲ βλέπω τὴν Παναγία μας μπροστά μου θεόρατη καὶ κρατάει τὸ ἀεροπλάνο ἀπὸ τὴν κοιλιὰ- θὰ σωθοῦμε, θὰ σωθοῦμε!» καὶ ξεσπώντας σὲ δάκρυα: «ἂς προσευχηθοῦμε νὰ τὴν εὐχαριστήσουμε».


Ὅλοι οἱ ἐπιβάτες πήραμε κουράγιο καὶ ἀρχίσαμε νὰ ψέλνουμε, δυνατὰ αὐτὴ τί φορᾶ, χαρμόσυνα τὴν Παράκληση. Μέχρι καὶ οἱ ἀεροσυνοδοὶ κατάλαβαν ἀπὸ τί γλώσσα τοῦ σώματος ὅτι κάτι εὐχάριστο συμβαίνει καὶ ἀναθάρρεψαν κοιτώντας ἀπορημένες.


Σὲ λίγη ὥρα φάνηκαν καθαρὰ τὰ κτήρια τοῦ Τὲλ Ἀβὶβ- ἤμασταν ἤδη πολὺ χαμηλά. Ἔμεναν λίγες μόλις στιγμές... Ἄρχισαν νὰ μπαίνουν λογισμοὶ ἀμφιβολίας στὸ μυαλό μου: «Ἄραγε ἡ πρόσκρουση θὰ γίνει στὴ στεριὰ ἡ θὰ πέσουμε στὴ θάλασσα;», μὰ προσπαθοῦσα νὰ τοὺς διώξω μὲ τὴν προσευχή: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τὴ ἀπιστία. Γεννηθήτω τὸ θέλημά Σου. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἤμας.»


Σὲ λίγο φάνηκε τὸ ἀεροδρόμιο. Ὁ διάδρομος ἦταν στρωμένος μὲ ἀφρὸ καὶ κατὰ μῆκος τοῦ ἦταν παρατεταγμένα πολλὰ νοσοκομειακά. Ἄλλο ἀεροπλάνο δὲν φαινόταν, προφανῶς μᾶς εἶχαν δώσει προτεραιότητα. Μᾶς φάνηκε ὅτι κατεβαίναμε μὲ μεγάλη ταχύτητα σὲ σχέση μὲ τὶς ἄλλες φορές, μᾶς χώριζαν λίγα μόλις μέτρα ἀπὸ τὸ ἔδαφος. Ὅταν ἔγινε ἡ ἐπαφή, τὸ ἀεροπλάνο σταμάτησε κατὰ θαυμαστὸ τρόπο σὲ μόλις 50 μέτρα, χωρὶς κανένας μας νὰ κινηθεῖ ἀπὸ τὴ θέση του, ἔστω καὶ κατ' ἐλάχιστον. Τουρμπίνες δὲν εἶχε, γιὰ νὰ τὶς θέσει σὲ ἀνάστροφη λειτουργία, ὥστε νὰ φρενάρει, καὶ τὸ φρένο στὶς ρόδες θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι πολὺ ἀπότομο - πράγμα πολὺ ἐπικίνδυνο - γιὰ νὰ σταματήσουμε μόλις σὲ 50 μέτρα, καὶ ἀκόμα καὶ τότε θὰ ἔπρεπε λόγω ἀδράνειας νὰ πεταχτοῦμε ὅλοι πρὸς τὰ μπροστά! (Ἐδῶ φρενάρει κανεὶς λίγο μὲ τὸ αὐτοκίνητο καὶ μὲ μικρὲς ταχύτητες καὶ τὸ σῶμα τοῦ πηγαίνει μπροστά). Τίποτα ὅμως ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν ἔγινε. Τὸ ἀεροπλάνο δὲν σταμάτησε σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς, ἀλλὰ σὰν νὰ ἐναποτέθηκε μαλακὰ στὸ ἔδαφος!


Ὅλοι ἀρχίσαμε, γεμάτοι ἀνακούφιση,τὰ εὐχαριστήρια: «Δόξα Σοὶ Κύριε», «Σὲ εὐχαριστῶ Παναγία μου», «Ἂς εἶναι εὐλογημένο τὸ Ὄνομά Σου, Κύριε».


Μόνο τὶς ἀεροσυνοδοὺς εἶχε πιάσει νευρικὴ κρίση. Γιὰ τουλάχιστον πέντε λεπτὰ ἡ μία ἄνοιγε ἕνα γιαούρτι, ἔτρωγε μία κουταλιά, τὸ πέταγε καὶ ἔπαιρνε ἄλλο, ἡ ἄλλη ἀνοιγόκλεινε συνεχῶς κάποια μεταλλικὰ συρτάρια, ἡ ἄλλη ἔτρεμε καὶ χτυποῦσαν τὰ δόντια της.


Μετὰ ἀπὸ λίγο ἀποβιβαστήκαμε καὶ συνοδεία ἀστυνομικῶν, ἰατρῶν καὶ νοσοκόμων πήγαμε σὲ ἕνα σαλόνι, ὅπου κάποιους προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς συνεφέρουν καὶ στοὺς ὑπόλοιπους πρόσφεραν ἕνα ἀναψυκτικό. Ἀπὸ τὴν ἔνταση εἶχε στεγνώσει τὸ στόμα μας, ἀλλὰ ποιὸς νοιαζόταν;


Ἤμασταν ζωντανοὶ μόνο αὐτὸ μετροῦσε! Σὲ λίγο ἦρθε ἄλλο ἀεροσκάφος νὰ μᾶς πάει στὴν Ἀθήνα, ὅπου καὶ φθάσαμε ἀσφαλῶς. Βέβαιά μας περίμεναν δημοσιογράφοι καὶ κάμερες. Ἕνας φίλος μου τηλεφώνησε μὲ ἀγωνία νὰ δεῖ ἐὰν εἶμαι καλά, γιατί εἶδε ἕνα trailer στὶς πρωινὲς εἰδήσεις μεγάλου καναλιοῦ γιὰ τὴν πτήση μας, ἀλλὰ μετὰ τὸ θέμα ἀποσιωπήθηκε ἐπιμελῶς.


Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμή, ὅλοι μας χάσαμε τὸ ἐνδιαφέρον μας γιὰ τὶς λεπτομέρειες. Δὲν φώναζε κανείς, δὲν διαμαρτύρονταν γιὰ τὴν καθυστέρηση, γιὰ τὶς βαλίτσες, γιὰ τὶς δημοσίως ἐξομολογηθεῖσες βαριὲς ἁμαρτίες, γιὰ τίποτα. Βαδίζαμε στὴ γῆ, ἀλλὰ τὸ μυαλὸ καὶ ἡ καρδιὰ μᾶς ἦταν γεμάτα εὐγνωμοσύνη, κατὰ τὴ δύναμη τοῦ καθενὸς προσκολλημένα σὲ Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς ἐπιβεβαίωσε τόσο περίτρανα καὶ πάλι τὴν ἀγάπη Του. Ξέραμε ὅτι ζούσαμε μέσα στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ αἰσθανόμασταν ἀπέραντη χαρὰ καὶ ἀνεκλάλητη εὐγνωμοσύνη γὶ αὐτό.


Καὶ οἱ ἑπόμενες ἥμερες πέρασαν ἔτσι. Ἔβλεπα καθετὶ ὡς δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαποῦσα καὶ τὸ θαύμαζα. Εἶχα πάψει νὰ θυμώνω καὶ νὰ ἀναλώνομαι σὲ δευτερεύοντα πράγματα. Προσπαθοῦσα νὰ ἀνταποκριθῶ στὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μὲ ἐπιεικῆ συμπεριφορά, μὴν κρίνοντας καί, ὁπού μποροῦσα, βοηθώντας τοὺς ἄλλους. Δυστυχῶς, μετὰ ἀπὸ μία περίπου ἑβδομάδα, ξαναμπῆκα στὴ ρουτίνα τῆς καθημερινότητας. Ντρέπομαι ποὺ τὸ ἀναφέρω, ἀλλὰ δὲν κατάφερα νὰ συγκρατήσω μέσα μου ἐκείνη τὴν πρωτόγνωρη εἰρήνη, τὴν προσευχή, τὴν εὐγνωμοσύνη, τὴν ἀγάπη.


Αὐτὰ τὸ πέρα γιὰ πέρα πραγματικὸ γεγονός, μὲ ἔκανε νὰ βλέπω τὰ πράγματα λίγο διαφορετικά, νὰ προσπαθῶ νὰ βγῶ ἀπὸ τὸ καβούκι τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μου καὶ τῆς παράλογης λογικῆς μας, ποὺ τὰ βάζει ὅλα σὲ κουτάκια καὶ θέλει νὰ τὰ ἐξηγεῖ μὲ νόμους καὶ κανόνες. Ὁ φόβος τοῦ τέλους ἐπιχαχύνει τὴ συνειδητοποίηση τῶν λαθῶν, ὠθεῖ σὲ συναίσθηση...


Ἡ εὐγνωμοσύνη ποὺ νοιώθει κανεὶς τὴν ἄπειρη ἀγάπη Τοῦ Θεοῦ μαλακώνει τὴν καρδιά του, τὸν λιώνει, τὸν κάνει νὰ ἀγαπάει διὰ τοῦ Θεοῦ τοὺς ἀδελφούς του καὶ τὴνν κτίση καὶ παράλληλα φοβᾶται μήπως μὲ κάποια πράξη τοῦ λυπήσει τὸν Θεὸ καὶ χάσει αὐτὸ ποὺ ἀρχίζει νὰ γεύεται ἡ καρδιά του καὶ σκιρτᾶ, αὐτὸ ποὺ φτιάχτηκε νὰ ἀναζητᾶ ἡ ψυχὴ τοῦ τὴν διὰ τῆς ἀγάπης δωρεὰν παρεχόμενης ἕνωσής της μὲ τὸν Θεό.






(Ἀποφάσισα νὰ γράψω αὐτὴ τὴν μοναδικὴ γιὰ μενα ἐμπειρία κατὰ παράκληση ἑνὸς ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ «πρὸς δόξαν Θεοῦ» καὶ πνευματικὴ τόνωση τῶν ἀδελφῶν. Παρακαλῶ, συγχωρέστε τὸν προσωπικὸ τόνο τῆς διήγησης, ἀλλὰ ἤθελα νὰ ἀποδώσω τὰ γεγονότα καὶ τὰ συναισθήματα ἀκριβῶς, ὅπως τὰ ζήσαμε. Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν κατανόησή σας.)

Πηγή: ΕΡΩ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ, ΤΕΥΧΟΣ 1

ΠΗΓΗ: Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ  KAI http://orthodoxia-ellhnismos.blogspot.com/2010/07/blog-post_3262.html

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Πως ο Γέροντας Παΐσιος με έβγαλε από το αδιέξοδο...




Το 1992 υπηρετούσα σε μια Μονάδα του Έβρου και διέμενα στο Διδυμότειχο. Την εποχή εκείνη η σύζυγός μου, Μαρία, ήταν έγκυος στο δεύτερο παίδι και διένυε τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της. Το θετικό αποτέλεσμα ενός τέστ ελέγχου αντισωμάτων ερυθράς, μας αναστάτωσε.Μετά από μερικές ήμερες η επανάληψη του τέστ, σε άλλο μικροβιολογικό εργαστήριο, επιβεβαίωσε εκ νέου ότι η σύζυγός μου είχε νοσήσει από ερυθρά, ενώ εγκυμονούσε. Να σημειωθεί ότι κατά την πρώτη εγκυμοσύνη, πριν από 3 χρόνια περίπου, το αποτέλεσμα του τέστ αντισωμάτων ερυθράς ήταν αρνητικό. Όπως ήταν επόμενο απευθύνθηκα σε ιατρούς γυναικολόγους, πού εμμέσως μας προέτρεπαν σε διακοπή κυήσεως, δεδομένου ότι ο ιός της ερυθράς προσβάλλει τα μάτια, τα αυτιά και τον εγκέφαλο του εμβρύου. Οι στατιστικές συνηγορούσαν ότι υπήρχαν πιθανότητες στο 80% – 85% το παίδι πού θα γεννιόταν να είναι τυφλό, κωφάλαλο ή και με διανοητική στέρηση. Με όλα αυτά πού άκουγα είχα χάσει πραγματικά τον ύπνο μου, ενώ προσπαθούσα να μη μεταφέρω στη σύζυγό μου τις αγωνίες μου, για να μην επιβαρύνω την κατάστασή της.
Τον Αύγουστο του ’92 πήρα μετάθεση από τον Έβρο στη Μυτιλήνη (ιδιαίτερη πατρίδα μου). Η σύζυγός μου είχε φύγει 10 ημέρες περίπου νωρίτερα για να μπορέσω να μαζέψω την οικοσκευή μας.
Ήταν Παρασκευή προς Σάββατο και ενώ κοιμόμουν είδα στον ύπνο μου έναν Γέροντα ρασοφόρο να με προσκαλεί πάραυτα, να πάω στο Άγιον Όρος. Μέχρι τότε δεν είχα ποτέ επισκεφθεί, αλλά και ούτε γνώριζα το δρομολόγιο πού έπρεπε να ακολουθήσω για να φτάσω εκεί. Η απάντηση πού του έδωσα μέσα στον ύπνο μου ήταν: «Μα δεν ξέρω πώς να πάω», και μου απαντά: «Έλα, θα σε οδηγήσω εγώ». Τρόμαξα, ξύπνησα και νόμισα ότι τον έβλεπα μπροστά μου. Άναψα τα φώτα, αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Μονολόγησα, «δεν βαριέσαι, όνειρο είναι» και έκλεισα το φως για να συνεχίσω τον ύπνο μου. Πέρασε λίγη ώρα και είδα ξανά τον ίδιο Γέροντα να με προσκαλεί να πάω στο Άγιον Όρος. Ξαφνιάστηκα και φοβήθηκα. Άναψα αμέσως τα φώτα, αλλά δεν είδα τίποτα. Κάθισα στο κρεββάτι μου και κοίταξα το ρολόι μου πού έδειχνε περασμένες 02:00 η ώρα. Προβληματίστηκα και δεν ήξερα τινά κάνω. Να ξεκινήσω από το Διδυμότειχο να πάω στο Άγιον Όρος και ποιο δρομολόγιο να ακολουθήσω. Ξημέρωνε Σάββατο και έπρεπε να ενημερώσω το νέο Διοικητή, πού αναλάμβανε για τις υποχρεώσεις της Μονάδας. «Να ξεκινήσω νά φύγω κρυφά χωρίς να τον ενημερώσω και αν με αναζητήσουν τί θα πω;». Όλα αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό μου.
Τελικά πήρα την απόφαση. Ξεκίνησα περίπου στις 02:30 πιστεύοντας ότι ολα θα πάνε καλά αφού άλλωστε με προσκάλεσε ο Γέροντας.
Φθάνοντας στην Ασπροβάλτα κατευθύνθηκα αριστερά αφήνοντας την εθνική οδό Καβάλας – Θεσσαλονίκης και οδηγώντας βρέθηκα σε μία διασταύρωση με πινακίδες τοπωνυμίων και χωριών. Χωρίς πλέον να γνωρίζω την κατεύθυνση προς την οποία θα έπρεπε να κινηθώ, αναγκάστηκα να σταματήσω, ενώ ακόμα δεν είχε ξημερώσει. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο περνά ένα όχημα και του έκανα σήμα να σταματήσει για να το ρωτήσω προς ποιά κατεύθυνση να κινηθώ για να φτάσω στην Ουρανούπολη. Με μεγάλη μου χαρά πληροφορήθηκα ότι και αυτοί εκεί κατευθύνονταν και να τους ακολουθήσω. Πράγματι 15 λεπτά περίπου πριν αναχωρήσει το πλοίο για τη Δάφνη, φθάσαμε στην Ουρανούπολη.
Εκεί υπήρχε το αδιαχώρητο από το μεγάλο αριθμό των επισκεπτών πού πήγαι¬νε στο Άγιον Όρος και συνεπώς μεγάλη δυσκολία στην εξεύρεση χώρου στάθμευσης. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή πλησίον της αποβάθρας έφυγε ένα αυτοκίνητο και οι Θεσσαλονικείς για να με διευκολύνουν, επειδή δεν ήξερα την περιοχή με άφησαν να παρκάρω για να προλάβω γρήγορα να επιβιβαστώ στο πλοϊο πού θα έφευγε.
Όταν ξεκίνησε το πλοίο τους αναζήτησα ανάμεσα στους επιβάτες για να τους ευχαριστήσω, αλλά δεν ήταν μέσα. Πιθανόν να μην πρόλαβαν να παρκάρουν έγκαιρα και να επιβιβασθούν. Ενώ καθόμουν μόνος χωρίς παρέα μέσα στο πλοίο, με πλησίασε κάποιος Παναγιώτης, από την Αττική (Μάνδρα ή Ελευσίνα) και με ρώτησε πού συγκεκριμένα θα πάω στο Άγιον Όρος και αν πάω για πρώτη φορά. Του απάντησα ότι πρώτη φορά πηγαίνω και δεν ξέρω πού να πάω. Αλλά του διηγήθηκα ότι, όταν υπηρετούσα στη Θεσσαλονίκη το ’87 είχα ακούσει από έναν φίλο μου στρατιωτικό δικαστή για κάποιον γέροντα Παΐσιο και ήθελα να τον δω. Ο Παναγιώτης τότε μου είπε, «είσαι τυχερός γιατί και εγώ σ΄ αυτόν θα πάω. Για να πάμε όμως εκεί πρέπει να βγούμε στη Δάφνη, να πάμε με λεωφορείο στις Καρυές και να μείνουμε στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, για να προλάβουμε πριν δύσει ο ήλιος να φτάσουμε με τα πόδια στο Κελλί του».
Όταν φτάσαμε με πολλούς άλλους προσκυνητές (αφού βγάλαμε διαμονητήρια), στην είσοδο της Ιεράς Μονής ο υπεύθυνος μοναχός δεν δέχτηκε να φιλοξενήσει κανέναν, διότι είχε πολλούς προσκυνητές και έπρεπε να είχαμε εξασφαλίσει τη διαμονή μας τηλεφωνικά από την προηγούμενη ημέρα. Τον πλησίασα και εγώ με τη σειρά μου και χον ρώτησα αν υπάρχει κάποιο κρεββάτι για σήμερα και με έκπληξή μου απάντησε: «Ναι», ενώ σε όλους τους άλλους προσκυνητές τους έλεγε άλλη μέρα. Του είπα ότι δεν ήμουν μόνος μου, αλλά και πάλι μας δέχθηκε. Πράγματι, αφού τακτοποιηθήκαμε και αφήσαμε τα προσωπικά μας αντικείμενα στη Μονή, ξεκινήσαμε για το Κελλί του γέροντα Παϊσίου. Φθάνοντας στο Κελλί συναντήσαμε πάρα πολύ κόσμο, οι οποίοι κάθονταν και άκουγαν τις συμβουλές του Γέροντα.
Κάποιοι από τους επισκέπτες του έκαναν διάφορες επίκαιρες για την εποχή εκείνη ερωτήσεις, όπως: «Τί θα γίνει με το 666, αν θα αναγραφεί στις ταυτότητες μας, τι θα γίνει με το Κυπριακό, αν λυθεί κ.λπ»
Όταν ο γέροντας Παϊσιος τελείωσε τις συμβουλές του μας είπε να τον αφήσουμε να πάει στο Κελλί του να εκτελέσει τα καθήκοντά του. Τότε πολλοί από τους επισκέπτες μπήκαμε σε μία γραμμή για να μπορέσουμε να τον πλησιάσουμε και να του πει καθένας το πρόβλημά του. Όλους όμως πού ήταν μπροστά στη σειρά, τους έλεγε ότι δεν έχει χρόνο.
Όταν έφτασε η δική μου σειρά του είπα: «Γέροντα και εγώ ήθελα να σας δω για λίγο» και μου απαντά: «Πήγαινε εκεί και κάτσε, είσαι κουρασμένος, από τον Έβρο ήρθες και περίμενε». Αφού τελείωσε με όλους ήρθε κοντά μου και μου είπε: «Είσαι Στρατιωτικός» και με ρώτησε αν γνωρίζω κάποιο συνάδελφο το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι τώρα. Μετά του μίλησα για το πρόβλημα πού αντιμετώπιζα με την εγκυμοσύνη της συζύγου μου και αν θα έπρεπε να γίνει διακοπή της κυήσεως της (ήδη ήταν 6 μηνών). Μου απάντησε: «Δεν πιστεύω ότι ο Θεός θα σου δώσει εσένα να ανέβεις Γολγοθά, αλλά, και αν ακόμη αυτό είναι το θέλημά Του, θα σου δώσει τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις. Εγώ όμως θα προσευχηθώ να μην ανέβεις τον Γολγοθά και να γεννήσει η γυναίκα σου ένα γερό παιδί. Πρόσεξε όμως μη δεχθείς η γυναίκα σου να γίνει πειραματόζωο. Γι΄ αυτό ρώτησε και έναν ιατρό στην Γερμανία ή στην Αμερική αλλά κυρίως στην Γερμανία τί κάνουν εκεί».
Μετά από τις συμβουλές του αυτές έφυγα και πήγα στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου για να διαμείνω, αλλά προβληματιζόμουν για το πού θα βρω γυναικολόγο γιατρό στη Γερμανία, σε ποιά γλώσσα θα του μιλήσω αφού δεν γνωρίζω γερμανικά για να επικοινωνήσω μαζί του και άλλα πολλά.
Την επόμενη ημέρα, Κυριακή πρωΐ, μετά τη Θεία Λειτουργία και την τράπεζα, ξεκίνησα να ξαναπάω στο Κελλί του μαζί με το φίλο μου τον Παναγιώτη.
Στο δρόμο συναντήσαμε λίγο πριν φθάσουμε στο Κελλί έναν κληρικό που επέστρεφε. Αφού χαιρετηθήκαμε μας λέει: «Μή συνεχίζετε, διότι από εκεί έρχομαι και δεν άνοιξε, μάλλον έχει φύγει». Εμείς όμως συνεχίσαμε και, όταν φτάσαμε χτυπήσαμε τρεις φορές το αυτοσχέδιο κουδούνι του και εμφανίστηκε στην είσοδο του Κελλιού του κάνοντας μας νεύμα να πλησιάσουμε. Πράγματι ανέφερα εκ νέου τους προβληματισμούς μου και ο γέροντας Παΐσιος μου επανέλαβε αυτά πού μου είχε πει το προηγούμενο απόγευμα. Αφού του ζήτησα κάποια ευλογία μου έδωσε δύο εικόνες μικρές ξυλόγλυπτες, οπού στη μία ήταν η Παναγία Βρεφοκρατούσα και στην άλλη ο Ιησούς Χριστός Εσταυρωμένος και τη μία να τη βάλω στο κρεββάτι τοϋ παιδιού πού θα γεννιόταν και την άλλη στης μητέρας. «Δεν έχω να σου δώσω, ευλογημένε κάτι παραπάνω, γιατί έχω γεράσει και δεν κάνω εργόχειρο». Αφού ασπάσθηκα τη χείρα του πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Το βράδυ της ίδιας μέρας έφτασα στο Διδυμότειχο. Επειδή ήμουν μόνος πήγα και περπάτησα στην πλατεία της κωμόπολης, όπου είναι και το τέμενος. Εκεί με βρίσκει ο ιδιοκτήτης ενός φούρνου, ο κ. Νίκος με τον όποιον είχαμε συνδεθεί και οικογενειακά, επειδή με βοήθησε, όταν πρωτοπήγα στο Διδυμότειχο στην εξεύρεση κατοικίας. Συμφωνήσαμε να πιούμε ένα ποτήρι κρασί, αφού πρώτα μιλήσει στο τηλέφωνο με το γυιό του στη Γερμανία, ο οποίος τελείωσε ιατρική και πήρε την ειδικότητα του γυναικολόγου και ο καθηγητής του τον προέτρεπε να σταδιοδρομήσει εκεί. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια του π. Παϊσίου («ρώτα γιατρό στη Γερμανία»). Τον παρακάλεσα, πριν κλείσει το τηλέφωνο να μιλήσω κι εγώ μαζί του.
Αφού ολοκλήρωσαν τη συνομιλία τους, με φώναξε και με σύστησε στον γυιό του. Πράγματι του είπα το πρόβλημα και όλα τα μικροβιολογικά δεδομένα πού είχα και ζήτησα την επιστημονική του άποψη. Μου απάντησε ότι είμαι τυχερός, διότι τα αποτελέσματα των εξετάσεων αποδεικνύουν ότι ο συγκεκριμένος τύπος του ιού της ερυθράς, δεν είχε τη δύναμη να διαπεράσει το αμνιακό υγρό που περιβάλλει το έμβρυο μέσα στο σάκκο, ο οποίος λειτουργεί σαν προστατευτικό κέλυφος και κατά συνέπεια δεν είχε προσβληθεί το έμβρυο. Το πρόβλημα πού αντιμετωπίζαμε, ήταν ανακοίνωση σε επιστημονικό συνέδριο πού συμμετείχε πρόσφατα και ήταν 10 ετών μελετών της Πανεπιστημιακής Κλινικής, πού έκανε την ειδικότητά του. Η ανακούφιση από την αγωνία μου και η χαρά πού ένιωσα εκείνη την ώρα δεν μπορεί να περιγραφεί, ούτε να αποτυπωθεί με μερικές λέξεις πάνω σε ένα φύλλο χαρτιού.
Πράγματι ακολουθώντας τις συμβουλές του δεν άφησα τη γυναίκα μου να γίνει πειραματόζωο και το Νοέμβριο μήνα γεννήθηκε ένα υγιές παιδί.


Πηγή: Γεώργιου Καμπούρη (ΠΒ), Ο Γέροντας Παΐσιος με έβγαλε από αδιέξοδο, Περιοδικό «Ερώ», Έκδοση Κέντρου Ενότητος και Μελέτης-Προβολής των Αξιών μας «Ενωμένη Ρωμιοσύνη» (www.enromiosini.gr ), Τεύχος 1ο, Ιανουάριος-Μάρτιος 2010. 
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/17/%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BF-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%90%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CE%AD%CE%B2%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF/