Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

"ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ".



Το π. νδρέου Κονάνου (φημερίου Ι. Ν. γ. νδρέου Κοντοπεύκου & κπαιδευτικο).

Τό ἔμφραγμα, σύμφωνα μέ τούς γιατρούς, θέλει 40 μέ 45 χρόνια γιά νά ἐμφανισθεῖ στούς πάσχοντες. Οἱ λόγοι πού τό προκαλοῦν εἶναι πολλοί, ὅπως ἡ κακή διατροφή καί τό ἄγχος. Ἑπομένως, θά λέγαμε ὅτι τό ἄγχος εἶναι μία συνισταμένη πολλῶν συνιστωσῶν.

Γιά νὰ κυλοῦν οἱ μέρες μας χωρίς ἄγχος μποροῦμε νά ἀκολουθήσουμε κάποια βήματα καθημερινά γιά νά τό ἐπιτύχουμε.

1. Τό πρῶτο πού θά σκεφθεῖς, ὅταν ξυπνᾶς εἶναι ἡ σκέψη τοῦ... Χριστοῦ. Νά στρέψουμε τόν νοῦ μας στόν Χριστό. Ὁ Γέρων Πορφύριος ἔλεγε: "Μήν ἀσχολεῖσαι μέ τό σκοτάδι, ἄνοιξε τό παράθυρο στό φῶς".

2. Προσευχή. Μπορεῖς νά προσεύχεσαι ἀκόμη κι ὅταν κάνεις ἁπλά καθημερινά πράγματα. Γιά παράδειγμα, ὅπως ἔλεγε ἕνας μοναχός ὅταν κατέβαινε τά σκαλιά τοῦ μετρό, πού τοῦ θύμιζαν κατάβαση στά ἔγκατα τῆς γῆς, μπορεῖς νά λές τό "Κύριε Ἐλέησον" κατεβαίνοντας κάθε σκαλί. Τόσα πολλά σκαλιά πού εἶναι, σκέψου πόσες φορές θά τό ἔχεις πεῖ!

3. Κάθε μέρα νά μήν τήν βλέπουμε σάν ρουτίνα. Ἡ κάθε μέρα ἔχει μία ἔκπληξη γιά τούς Χριστιανούς. Ὡς τό βράδυ κάτι θά γίνει καί ὁ Θεός κάποιο μήνυμα θά σοῦ στείλει. Ἡ ζωή δέν κυλάει ἐπίπεδα καί μονότονα σάν καρδιογράφημα. Παράδειγμα: Ἕνας νέος ταξίδευε μέ ἕνα καράβι στήν Πάτμο γιά προσευχή καί περισυλλογή. Στό ταξίδι ὅμως μιά νέα κοπέλα τόν πλησίασε καί τοῦ πρότεινε νά διασκεδάσουν τό βράδυ στή ντίσκο τοῦ καραβιοῦ. Ὅμως ὁ νέος, πού ἔνιωσε ὅτι διασκεδάζοντας θά ἀπομακρυνόταν άπό τόν στόχο του, πού ἤταν ἡ προσευχή καί ὁ Κύριος, ἀρνήθηκε καί πῆγε στήν καμπίνα του καί προσευχήθηκε μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς του, λέγοντας πρός τόν Κύριο ὅτι ἀρνήθηκε, διότι δέν ἤθελε νά χάσει τήν ἐπικοινωνία μαζί Του. Καί τότε ὁ Κύριος, γιά νά τόν ἐνισχύσει, ἐμφανίστηκε μπροστά του, ἐκεῖ στή μικρή καμπίνα.

4. Νά πλησιάσουμε λίγο περισσότερο τήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων. Ὅποιος ἀγαπάει γιά νά τοῦ ποῦν εὐχαριστῶ, θά ἔχει πάντα ἄγχος. Αὐτό τό θέμα συζητοῦσε προβληματισμένα κάποιος μ' ἕνα Γέροντα. Κι ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε, "Ζῆσε στόν κόσμο σου, καί ἄσε τούς ἄλλους στόν κόσμο τους". Δηλαδή, νά προσφέρεις ἀγάπη χωρίς νά περιμένεις κάτι ἀπό τούς ἄλλους.

5. Κάθε μέρα νά βρίσκεις λίγο χρόνο νά ἡρεμεῖς. Ἔστω καί δέκα λεπτά. Νά δεῖς λίγο τή ζωή χωρίς τήν βιασύνη της. Καί τότε θά ἀκούσεις τή φωνή τοῦ ἐσωτερικού σου κόσμου. Γιατί "ὅταν ὑπάρχει τρικυμία, δέν μπορεῖς νά δεῖς τό βυθό τῆς θάλασσας".

6. Τό ἄγχος φεύγει μέ τήν μνήμη θανάτου. Ἅμα σκεφθεῖς τό τέλος, ἀποφορτίζεις τήν ζωή σου ἀπό τά ἀσήμαντα. Αὐτή ἡ σκέψη μᾶς προσγειώνει καί μᾶς ἀπογειώνει ταυτόχρονα. Προσγειώνεσαι καί ταπεινώνεσαι καί τό ἄγχος φεύγει.

7. Νά σκεφτόμαστε ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι. Ὅταν σκέφτεσαι ἕνα φιλί καί ἕνα χάδι, δέν μπορεῖς νά ἔχεις ἄγχος. Δέν εἴμαστε μόνοι. Ἔχουμε τούς Ἁγίους. Μποροῦμε νά προσευχόμαστε καί νά τούς ἐπικαλούμαστε. "Ἅγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε ὑπέρ ἡμῶν". Κάποιος προσευχόταν στούς Ἀγίους Σαράντα Μάρτυρες. Καί τότε ἕνα δαιμόνιο ἀκούστηκε νά λέει, "ἄ, ὄχι σ' αὐτούς, αὐτοί μᾶς μαστιγώνουν περισσότερο ἀπ' ὅλους".

8. Νά σκεφτόμαστε πῶς κυλάει ἡ ζωή μας κάθε μέρα, γιά νά κάνουμε ἕναν ἀπολογισμό τῆς ἡμέρας. Ὅπως ὁ Ἅγιος Δωρόθεος, πού κατέγραφε κάθε μέρα ποιόν πλήγωσε. Διερωτᾶται κανείς, "μά γιατί ἡ ζωή μου δέν πάει καλά; Μά, σέ ἐκδικοῦνται τά λάθη σου"· βάλε, δηλαδή, μία σειρά στόν ἐσωτερικό σου κόσμο.

9. Κάθε μέρα βλέπε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ καί λέγε "Εὐχαριστῶ" στόν Θεό. Ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος, "Εὐχαριστεῖς τόν Θεό πού μπορεῖς νά περπατᾶς;". Ἔχουμε πολλές ἀφορμές νά ποῦμε "Εὐχαριστῶ" στόν Θεό.

10. Κάθε μέρα νά σκεφτόμαστε ὅτι Κάποιος πρίν ἀπό 2000 χρόνια σταυρώθηκε γιά μᾶς. Σοῦ δίνει τήν αἴσθηση ὅτι κάποιος σέ ἀγαπᾶ πάρα πολύ. Παράδειγμα: Ὁ Γέρων Πορφύριος, ὅταν χρειάστηκε νά κάνει μία χειρουργική ἐπέμβαση στό μάτι, δέν δέχθηκε ἀναισθησία. Συγκετρώθηκε καί βρέθηκε στήν Ἱερουσαλήμ, μπροστά στό Γολγοθᾶ καί εἶπε, "ὁ Κύριος πού μοῦ ἔδωσε τήν Σωτηρία, θά μέ βοηθήσει". Ἔτσι κι ἔγινε. Πέρασε ὁ Γέροντας ὅλη τή διαδικασία τῆς χειρουργικῆς ἐπεμβάσεως ἀδιαμαρτύρητα, χωρίς ἀναισθησία. Ἄν ἡρεμήσει ἡ ψυχή σου καί ταπεινωθεῖ, ἔστω καί στό παρά πέντε, θά φανερωθεῖ καί θά σε βοηθήσει ὁ Χριστός.

11. Κάθε μέρα νά γινόμαστε πηγή ἄγχους γιά τό διάβολο. Πρέπει νά ἔχουμε σύνεση καί νήψη. Γιατί ὁ διάβολος θά δεῖ ὅτι πλησιάζεις τόν Θεό καί θά ἀρχίσει νά σέ μισεῖ. Παράδειγμα: Ἕνας μοναχός ἔστειλε ἕναν ὑποτακτικό νά μεταφέρει μία μεγάλη κανάτα μέ Ἅγιο Μύρο ἀπό ἔνα σημεῖο σέ κάποιο ἄλλο, μέ τήν προτροπή, "πρόσεξε, νά μή χυθεῖ σταγόνα, εἶναι Ἅγιο Μύρο". Ὅταν τό μετέφερε ὁ ὑποτακτικός, τόν ρώτησε ὁ μοναχός, "ὅταν ἐρχόσουν συνάντησες τόν τάδε στόν δρόμο σου;" "Ὄχι, απάντησε, ὁ ὑποτακτικός, ἤμουν ἀφοσιωμένος στό Μύρο γιά νά μή χύσω οὔτε σταγόνα." Καί συνέχισε ὁ μοναχός, "ἐκεῖ πού περνοῦσες σοῦ μύρισαν φρεσκοψημένα ψωμάκια;" "Ὄχι, ἀποκρίθηκε καί πάλι ὁ ὑποτακτικός, ἤμουν ἀφοσιωμένος στό Μύρο γιά νά μή χύσω οὔτε σταγόνα." Νά ξέρεις, δηλαδή, ὅτι ζεῖς γιά νά πλησιάσεις τόν Χριστό.

12. Κάθε μέρα νά σκέφθεσθε ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα πού θά ξανασυναντήσουμε τόν Χριστό, στό Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας. Παράδειγμα: "Ἄστο, δέν βλαστημῶ, γιατί θά κοινωνήσω τήν Κυριακή". Καί περνάει ἡ μισή ἑβδομάδα. Καί ἀφοῦ κοινωνήσω, "Ἄστο, δέν βλαστημῶ, γιατί κοινώνησα τήν Κυριακή". Καί περνάει ἡ ἄλλη μισή ἑβδομάδα." Κι ἔτσι εὐχαριστῶ τὀν Θεό. Λέμε, "Ἐμεῖς, Χριστέ, πιστεύουμε σ' Ἐσένα. Ἀλλά νά μᾶς ἐπιτρέψεις νά ἔχουμε κι ἕνα τεράστιο ἄγχος." Ὄχι! Γι' αὐτό ὁ κόσμος δέν ἀλλάζει. 


"Δυστυχία εἶναι ἡ ἄγνοια τῆς εὐτυχίας μας" : Ντοστογιέφσκι.


ΠΗΓΗ: http://orthodoxia-ellhnismos.blogspot.com/2010/06/blog-post_1834.html

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Άγιος ΘΕΟΛΗΠΤΟΣ, Επίσκοπος Φιλαδελφείας (+ 25 Ιουνίου).



Ὁ Ἅγιος Θεόληπτος ἐγεννήθηκε στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας περὶ τὸ 1250. Ἔλαβε πολὺ καλὴ μόρφωση καί, ἀφοῦ ἐγκατέλειψε νωρὶς τὴ σύζυγό του, ἀκολούθησε τὸ μοναχικὸ βίο ἀναζητώντας τὴν ἡσυχία στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ συνάντησε τὸν ἡσυχαστὴ Νικηφόρο καὶ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο Κωνσταντινουπόλεως ποὺ ἐπέδρασαν πνευματικὰ στὴν ψυχή του. Ἔζησε γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα στὴ μονὴ Ἐσφιγμένου.

Κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὴν Κωνσταντινούπολη ἔλεγξε γιὰ τὴν ἐκκλησιαστική του πολιτικὴ τὸν αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Η’ τὸν Παλαιολόγο (1259 – 1282) μὲ συνέπεια νὰ ἐγκλεισθεῖ στὴ φυλακή. Μετὰ τὴν ἀποφυλάκισή του, ἐπέστρεψε στὴ γενέτειρά του καὶ λόγῳ τῆς ἁγίας ζωῆς του ὁ λαὸς τὸν ἐθεώρησε ὡς πνευματικό του πατέρα.
Περὶ τὸ 1324 ἐκλέγεται Μητροπολίτης Φιλαδελφείας καὶ ποιμένει θεοφιλῶς τὸ θεόλεκτο ποίμνιό του ἐπὶ 40 χρόνια. Τὰ κείμενα καὶ οἱ ὁμιλίες του,ποὺ διασώζονται, τὸ μαρτυροῦν περίτρανα. Θεωρεῖται πρόδρομος τῆς θεολογικῆς ἀναγεννήσεως τοῦ 14ου αἰῶνος μ.Χ. καὶ διακρίνεται γιὰ τὴν ἄσκηση, τὴ νήψη καὶ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή. Γι’ αὐτὸ καὶ ὑπῆρξε ὁ πρῶτος πνευματικὸς διδάσκαλος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. 
Ὁ Ἅγιος Θεόληπτος, θεόσοφος καὶ ὑψίνους ἐκκλησιαστικὸς ποιμένας, ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη καὶ σκηνὲς μεγάλης συγκινήσεως ἐκτυλίχθηκαν κατὰ τὴν ἐκδημία του.

Ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο εγκώμιο των Αγιορειτών Πατέρων τον υμνεί ως «όσιον», «θεόσοφον» και «υψίνουν». Πρόκειται για προσωπικότητα υψηλού κύρους και μεγάλης πνευματικότητος και αξίας. Βιογράφος του είναι ο Νικηφόρος Χούμνος.


Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ, ἐπίσης, τὴ μνήμη του τὴ Β’ Κυριακὴ τοῦ Ματθαίου.

ΠΗΓΗ: http://www.synaxarion.gr

Απολυτίκιον.
Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.
Tη κλήσει εκφαίνων σου, τήν πράξιν ως αληθώς, 
θεόληπτος πέφηνας, και Ιεράρχης σοφός, 
Θεόληπτε όσιε· 
όθεν Φιλαδελφείας, την σεπτήν Εκκλησίαν, 
ίθυνας πρός λιμένα, ασφαλούς σωτηρίας· 
διό σέ μακαρίζομεν, τελούντες την μνήμην σου.

(Ποίημα του μακαριστού Αγιορείτου Μοναχού Γερασίμου Μικραγιανννίτου, Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας). 
 

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα: " Αυτοκτονώντας με το πιρούνι μας..."!!!!!!

ΑΠΛΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ! Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ. 
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΟΛΟ... ΑΞΙΖΕΙ ΤΟ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ...

ΑΓΙΟΙ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΦΕΒΡΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΡΟΜ (+ 25 Ιουνίου): Το άγιο ζευγάρι που έμεινε μαζί αιώνια, προστάτες των έγγαμων ζευγαριών.





Ο κνέζης Πέτρος ηταν ο δευτερότοκος υιός του Γιούρι Βλαντιμίροβιτς, ηγεμόνος του Μούρωμ, καὶ διαδέχθηκε στο θρόνο τον πατέρα του, το 1203.Εζησε στο Μούρομ και έγινε ηγεμόνας το 1203. Ὅμως ο πρίγκιπας Πέτρος αρρώστησε από τη φοβερή νόσο της λέπρας και εθεραπεύθηκε μετά από όραμα από τη Φεβρωνία, θυγατέρα ενός απλοϊκού μελισσοκόμου πού ἐζούσε στο χωριό Λάσκοβα του Ριαζάν, . Αν και δεν ήταν κνεζίνα αλλά προερχόταν από τα λαϊκά στρώματα,  θέλησε να τη παντρευτεί όπως και έγινε.

Οι άρχοντες όμως δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν με αυτή τη σκέψη έλεγαν συνεχώς πως έπρεπε να παντρευτεί με κάποια από την τάξη τους . Έφτασαν να του ζητήσουν να την παρατήσει και όταν αυτός αρνήθηκε την έδιωξαν από τη πόλη.

Το νεαρό ζευγάρι έφυγε με μια βάρκα. Ο Πέτρος ήταν πολύ λυπημένος για όσα συνέβησαν όμως η Φαβρωνία τον παρηγορούσε και τον ενθάρρυνε. Σύντομα πολλές συμφορές βρήκαν τη πολιτεία του Μούρομ. Το πλήθος κατάλαβε πως οφειλόταν στην άδικη συμπεριφορά που είχαν επιδείξει προς το κνέζη και τη σύζυγό του. Μετανιωμένοι ζήτησαν από το κνέζη Πέτρο και τη σύζυγο του Φαβρωνία να γυρίσουν πίσω
.


Το άγιο ζευγάρι γύρισε στο Μούρομ και αφιερώθηκαν στις ελεημοσύνες και τις αγαθοεργίες. Προς το τέλος της ζωής τους έγιναν μοναχοί όντες γνωστοί και με τα μοναχικά τους ονόματα : Δαβίδ και Ευφροσύνη.

Προσευχήθηκαν να πεθάνουν την ίδια μέρα και ζήτησαν να θαφτούν στο ίδιο φέρετρο με ένα μικρό χώρισμα ανάμεσα τους.


Εκοιμηθήκαν τις 25 Ιουνίου του 1228 και ανακυρήχθηκαν άγιοι από τη Ρωσική Εκκλησία το 1552.

Θεωρούνται οι προστάτες των νέων έγγαμων ζευγαριών. 



ΠΗΓΗ: http://proskynitis.blogspot.com/2010/06/25-6.html
 

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

«Τι να ζητήσω από το Θεό»! (Έκθεση απὸ μαθητή του δημοτικού).



«Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου. Νὰ ἔχω τὸ δικό μου χῶρο. Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα. Νὰ μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω. Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις. Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ. Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι κουρασμένος. Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ… Θέλω τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου. Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα. Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.

Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!»

Τὴ δασκάλα ποὺ τὴν διάβασε (καθὼς βαθμολογοῦσε) τὴν ἔκανε νὰ κλάψει. Ὁ σύζυγός της ποὺ μόλις εἶχε μπεῖ στὸ σπίτι, τὴ ρώτησε: «τὶ συμβαίνει;» Αὐτὴ ἀπάντησε: «Διάβασε αὐτὴ τὴν ἔκθεση, τὴν ἔχει γράψει ἕνας μαθητής μου». Ὁ σύζυγος εἶπε: «Τὸ καημένο τὸ παιδί. Τὶ ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!» Τότε αὐτὴ τὸν κοίταξε καὶ εἶπε: «Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας!..».
 
 
 

Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το Θεό...


του Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν.


Όταν πρωτοπήγα στο σχολείο στην πόλη Ροστόβ, στον ποταμό Ντόν – θυμάμαι ότι στο δρόμο μου περνούσα ένα αστραφτερό σήμα της Ένωσης των Αθεϊστών Αγωνιστών – οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν, με την παρότρυνση των μελών της Komsomol, επειδή συνόδευα τη μητέρα μου στην τελευταία εκκλησία που απέμενε στην πόλη, και μου άρπαξαν το σταυρό που φορούσα στο λαιμό μου.
Αργότερα θυμάμαι την εξήγηση που έδιναν μερικοί γέροι για τις μεγάλες συμφορές που είχαν πέσει στη Ρωσία: «Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το Θεό γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά».
Από τότε πέρασα 50 ολόκληρα χρόνια μελετώντας την ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης. Έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, έχω συγκεντρώσει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες κι έχω συνεισφέρει με οκτώ δικά μου βιβλία στην προσπάθεια να ξεκαθαριστούν τα χαλάσματα που άφησε πίσω της η μεγάλη αυτή εξέγερση.
Αλλά αν μου ζητούσε κάποιος να διατυπώσω όσο πιο επιγραμματικά γίνεται τη βασική αιτία της καταστροφικής αυτής Επανάστασης, που εξολόθρευσε 60 περίπου εκατομμύρια συμπατριωτών μου, δεν θα έβρισκα φράση πιο ταιριαστή από εκείνη: «Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το Θεό γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά».
Ο ξεπεσμός της ανθρώπινης συνείδησης, που στερήθηκε τη θεία της διάσταση, είναι ένας από τους πιο αποφασιστικότερους παράγοντες όλων των μεγάλων εγκλημάτων αυτού του αιώνα.Όλες οι προσπάθειες να βρούμε διέξοδο από τις σημερινές συμφορές της ανθρωπότητας θα είναι μάταιες, όσο δεν αποπροσανατολίζουμε τη Συνείδησή μας, με Μετάνοια, προς το Δημιουργό του Κόσμου.Το νόημα της ζωής δε συνίσταται στην επιδίωξη της υλικής επιτυχίας αλλά στην αναζήτηση της πνευματικής καταδίωξης και ανάπτυξης. Ολόκληρη η ύπαρξή μας πάνω στη Γη δεν είναι παρά μία παροδική, μεταβατική φάση προς κάτι υψηλότερο. Ένα σκαλί της σκάλας. Μόνοι τους οι υλικοί νόμοι δεν μπορούν να εξηγήσουν τη Ζωή, ούτε να της δώσουν νόημα και κατεύθυνση.
Απέναντι στις φρούδες ελπίδες των δύο περασμένων αιώνων δεν έχουμε να αντιτάξουμε παρά μόνο τούτο: μία αποφασισμένη Αναζήτηση για να αγγίξουμε και πάλι το ζεστό χέρι του Θεού, το οποίο τόσο απερίσκεπτα απαρνηθήκαμε. Μόνον έτσι μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αντικρίσουμε τα λάθη αυτού του δυστυχισμένου 20ού αιώνα και να οδηγήσουμε τα χέρια μας σωστά ώστε να τα διορθώσουμε.
Ο κόσμος μας παρασύρεται σ’ έναν ανεμοστρόβιλο. Αλλά μόνον στις ώρες τέτοιων δοκιμασιών εκδηλώνονται και τα υψηλότερα χαρίσματα του Ανθρωπίνου Πνεύματος.


Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΒΙΡ (+ 30 Αυγούστου- Ι. μνήμη Του, + 17 Απριλίου- Ανακομιδή των Ι. Λειψάνων Του).



Πιστεύεται, ότι ο Θεός διατήρησε το Λείψανο σε τόσο θαυμαστή κατάσταση αφθαρσίας, διότι ο Άγιος Αλέξανδρος είναι ο μόνος Άγιος μετά τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος αξιώθηκε επισκέψεως της.....
Αγίας Τριάδος με μορφή τριών Αγγέλων. Κατά την διάρκεια αυτής της επισκέψεως, ή Αγία Τριάς μέχρι που άγγιξε τον Άγιο, και αυτό το άγγιγμα προφανώς ήταν που έκανε το σώμα του απρόσβλητο στην φθορά. Θαυμαστός ο Τριαδικός Θεός, ο ενδοξαζόμενος εν τοις Άγίοις Αυτού!
Ό Άγιος Αλέξανδρος αναχώρησε για την Ουράνιο Βασιλεία την 30ή Αυγούστου του 1533, σε ηλικία 85 ετών.
Ό Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ εδοξάσθη με θαυμαστά σημεία και θαύματα κατά την διάρκεια της ζωής του και μετά την Κοίμηση του. Το 1545, ο μαθητής και διάδοχος του Ηγούμενος Ηρωδίων συνέθεσε τον Βίο του. Το 1547 άρχισε ο τοπικός εορτασμός της μνήμης του και συνετέθη ή Ακολουθία του. Στις 17 Απριλίου του 1641, κατά την διάρκεια της ανακαινίσεως του Ναού της Μεταμορφώσεως, όπου ο Άγιος είχε ταφή, αποκαλύφθηκε τα άγιο Λείψανο του σε κατάσταση πλήρους Αφθαρσίας· έκτοτε, ή Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του δύο φορές: την ήμερα της Κοιμήσεως του, 30ή Αυγούστου, και την ήμερα της επισήμου Διακηρύξεως της Αγιότητας του και της ανακομιδής του Ιερού Λειψάνου του, 17η Απριλίου.
Ό Άγιος Αλέξανδρος, όπως του υποσχέθηκε ή Υπεραγία Θεοτόκος, άφησε πίσω του μεγάλο πλήθος μαθητών, πολλοί από τους οποίους ηγίασαν και τιμώνται μέχρι σήμερα από την Εκκλησία του Θεού επί γης ως Άγιοι.
Έκτοτε, το αδιάφθορο άγιο Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου αποτελούσε πηγή αγιασμού, προσκυνήσεως και θεραπείας: οι τυφλοί ελάμβαναν το φως τους, οι παραλυτικοί ελάμβαναν την δύναμη των ποδών τους, και όσοι έπασχαν από οποιαδήποτε ασθένεια, ελάμβαναν την πλήρη ίαση. Οι δαίμονες έφευγαν από τους δαιμονισμένους και στείρες γυναίκες συνελάμβαναν...
Θαυμαστός είναι ο Πανάγαθος Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού, ο Όποιος δόξασε τον δούλων Αυτού σε αύτη την εφήμερη ζωή με θαύματα και σημεία, τα όποια εγίνοντο δια των χειρών του. Και μετά τον θάνατο του ακόμη αξίωσε να τοποθετηθεί το πάντιμο και ιερό Σκήνωμά του στην Εκκλησία Του, για να καταυγάζει από εκεί, ως μέγας φάρος, με τα πανένδοξα Θαύματα του!...


Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΖΒΙΡ.

Την 30ή Ιουλίου του 1998, οι πιστοί της Ρωσίας έσπευσαν κατά χιλιάδες να προσκυνήσουν το νεωστί ανακαλυφθέν ιερό Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στον Ναό των Αγίων Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος στην Αγία Πετρούπολη. Μετά απουσία περίπου 80 χρόνων, ένας από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Θηβαΐδος του Βορρά επέστρεψε στον τόπο των μοναχικών του αγώνων.
Οκτώ δεκαετίες ενωρίτερα, στις 5 Ιανουαρίου του 1918, οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Ρωσικής Θηβαΐδος του Βορρά: την περιοχή γύρω από το Όλονετς και το Λοντέϊνογιε Πολιέ. Την αμέσως επομένη ήμερα οι Μπολσεβίκοι έκαναν την εμφάνιση τους στο Μοναστήρι του Σβίρ στην λειψανοθήκη του Αγίου Αλεξάνδρου. Ένα τέτοιο ταμείο αγιότητας αποτελούσε ένα προφανές εμπόδιο στον διάβολο και τα όργανα του, τα όποια είχαν καταλάβει τότε την γη της Ρωσίας. Όμως, στην περίπτωση εκείνη ήταν ανεξήγητα ανίκανοι να προκαλέσουν κάποια βλάβη στο Λείψανο του Αγίου ή να το μετακινήσουν. Οι Κομμουνιστές έκαναν ακόμη κάποιες απόπειρες και μόνον στην έκτη τους προσπάθεια, στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους (1918), κατόρθωσαν να μετακινήσουν το αδιάφθορο Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Τούτο εγκαινίασε την θλιβερή «εκστρατεία κατασχέσεως των λειψάνων», ή οποία συνεχίσθηκε από το 1919 ως το 1922, οπότε τα Λείψανα 63 Ρώσων Αγίων εκλάπησαν, υπεβλήθησαν σε «επιστημονικές εξετάσεις», παρουσιάσθηκαν ως «μούμιες», ή ακόμη και ως «κίβδηλα», σε αντιθρησκευτικά μουσεία ή κατεστράφησαν.
Κατά την περίοδο αυτήν, ολόκληρη ή βόρεια περιοχή της Ρωσίας μετεβλήθη σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ή Θηβαΐδα του Βορρά βεβηλώθηκε και μολύνθηκε, αλλά ταυτοχρόνως και αγιάστηκε, γινομένη ένας Γολγοθάς από τους πολλούς στην Ρωσία. Ή Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ δοκίμασε την ίδια μοίρα των πολλών Μοναστηριών της περιοχής: έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, γνωστό ως «Σβίρλαγκ» («Στρατόπεδο του Σβίρ»). Αργότερα, έγινε διαδοχικά οίκος αναπήρων πολέμου, οίκος παιδιών, τεχνική σχολή και στρατόπεδο. Τελικά, το τμήμα της Αγίας Τριάδος της Μονής μετατράπηκε σε ψυχιατρικό άσυλο, ένα μέρος του οποίου παραμένει τέτοιο μέχρι σήμερα.
Ή Μονή υπέστη άσχημες φθορές με την πάροδο των χρόνων. Όμως, ο Θεός δεν επέτρεψε να χαθεί το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Μετά την κατάσχεση του από τους Μπολσεβίκους, πρώτα εφέρθη στο Λοντέϊνογιε Πολιέ. Ή τοπική επιτροπή των Τσεκιστών ζήτησε να γίνει μία έρευνα για την αυθεντικότητα του Λειψάνου. Εξετάσθηκε από Σοβιετικούς επιστήμονες με την ελπίδα αποδείξεως ότι ήταν κίβδηλο - μία απάτη της Εκκλησίας για την αποβλάκωση των πιστών. Όμως, προς αμηχανία των Μπολσεβίκων, τα αποτελέσματα τους επιβεβαί ωσαν όσα είχαν καταγραφή κατά την πρώτη ανακάλυψη του Λειψάνου του Αγίου το 1641· ότι δηλαδή επρόκειτο πράγματι περί του Αγίου Αλεξάνδρου και ότι το σώμα του ήταν, σε εκπληκτικό βαθμό, αδιάφθορο. Το δέρμα του ήταν λευκό και ελαστικό. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήσαν καθαρά διακρινόμενα και έφεραν μία εντυπωσιακή ομοιότητα με τις εικόνες του Αγίου, οι οποίες αγιογραφήθηκαν μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνος. Ένας ακαδημαϊκός, ο Πέτρος Πέτροβιτς Ποκρύσκιν, δεν φοβήθηκε σε εκείνη την εποχή των διωγμών να γράψει μία θαρραλέα απάντηση στην αίτηση των Τσεκιστών: «Αναγνωρίζοντας ότι το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, ή θέσης των οποίου πρέπει να είναι σε μία εκκλησία, ζητούμε να ληφθούν μέτρα για την διαφύλαξη Αυτού του εθνικού ιστορικοί θησαυρού».
Από το Λοντέϊνογιε Πολιέ το Λείψανο εφέρθη στην Αγία Πετρούπολη (τότε Πέτρογκραντ). Την εποχή εκείνη ήλθε εντολή από το Κομμισαριάτο της Δικαιοσύνης να τοποθετηθούν όλα τα Λείψανα σε μουσεία. Το Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου έφέρθη στο ανατομικό μουσείο της πόλεως, το όποιο στεγαζόταν στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία. Εκεί το Λείψανο εξετέθη ως έκθεμα, αλλά έμεινε χωρίς εγγραφή -μία προφανής προσπάθεια από τους υπαλλήλους του μουσείου να αποκρυφθή. Ταυτόχρονα, έγιναν απόπειρες να επιδειχθούν ψεύτικα λείψανα του Αγίου στο κοινό, τα όποια δεν ομοίαζαν στην ιστορική του περιγραφή, ως μέρος σχεδίου των Κομμουνιστών να πλήξουν την Εκκλησία, άλλα αυτές οι απόπειρες απέτυχαν. Χάρις σε έναν από τους επιστήμονες, τον Β. Ν. Τόνκοβ, ο όποιος δεν ήταν «στρατευμένος αθεϊστής» όπως οι συνάδελφοι του, το Λείψανο παρέμεινε στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπολέως, εξορισμένο στην λήθη. Εκεί έμεινε για περίπου οκτώ δεκαετίες, με αναμονή της στιγμής, κατά την οποία, θεία πρόνοια, θα επέστρεφε στους πιστούς.

Στις 14 Ιουνίου 1997, περίπου έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού στην Ρωσία, το τμήμα της θείας Μεταμορφώσεως της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ επεστράφη ολόκληρο στην Εκκλησία. Το τμήμα της Αγίας Τριάδος, το όποιο απέχει ένα τρίτο μιλίου από το έτερο τμήμα, επεστράφη μερικώς στην Εκκλησία στις 22 Σεπτεμβρίου 1998.
Ή έρευνα για τον Άγιο Αλέξανδρο άρχισε το 1997, με την ευλογία του Μητροπολίτου της Αγίας Πετρουπολέως Βλαδίμηρου. Τα περισσότερα ντοκουμέντα από την σοβιετική περίοδο είτε εχάθησαν είτε κατεστράφησαν, όμως οι προσευχητικές ερευνητικές προσπάθειες των Αδελφών της Γυναικείας Μονής της Αγίας Σκέπης Τερβενίτσι, υπό την καθοδήγηση του πνευματικού τους Πατρός, του Ηγουμένου Λουκιανού (Κουτσένκο), Προϊσταμένου τώρα της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου Σβίρ, ανταμείφθηκαν τελικά. Τον Δεκέμβριο Αυτού του έτους (1997) το Λείψανο του Αγίου ευρέθη! Όταν αυτό εξετάσθηκε, ήταν ακριβώς εφάμιλλο προς την αρχική περιγραφή της πρώτης ανακομιδής του Λειψάνου του 1641. Ήταν το ίδιο αδιάφθορο όσο και πριν από την κατάσχει του. Σύμφωνα με ανθρωπολόγους και εθνολόγους ειδικούς, το Λείψανο άνηκε σε άνδρα της φυλής των Βεπ-μιας πολύ μικρής ομάδος Φινλανδικής καταγωγής, ή οποία κατοικούσε στην περιοχή όπου ο Άγιος Αλέξανδρος γεννήθηκε και όπου αργότερα έκτισε την Μονή του.
Τελικά, μετά την έκτος πάσης αμφιβολίας απόδειξη της ταυτότητος του Αγίου, ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος έδωσε την ευλογία του, ώστε το πλήρες θείας Χάριτος Λείψανο να μεταφερθεί στον Ναό των Αγίων Μαρτύρων Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης για τέσσερις μήνες, προκειμένου να τεθεί σε δημόσια προσκύνηση προ της επιστροφής του στην Μονή του Αγίου. Πριν από την μεταφορά του Λειψάνου στον Ναό, έτελέσθη μία δέηση στην αίθουσα εξετάσεων της Ιατρικής Ακαδημίας. Προς έκπλησιν και πνευματική άγαλλίασιν των παρόντων, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου, σαν ο Άγιος να έλεγε: «Ναι, σάς ακούω· εγώ είμαι»! Αυτή ή έκχυσης Χάριτος συνεχίσθηκε και όταν το Λείψανο μετεφέρθη στον Ναό. Ή ροή του ευώδους μύρου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε πετούσαν μέλισσες κοντά στα πόδια του Αγίου.
Ό Κληρικός Αλέξιος Γιάνγκ (τώρα Ιερομόναχος Αμβρόσιος) ήταν στην Αγία Πετρούπολη όταν το Λείψανο ευρέθη. Περιγράφων την εμπειρία της προσκυνήσεώς του, γράφει αυτός ο αμερικανός προσκυνητής: «Με έκπληξη είδα, ότι ο Άγιος δεν ήταν μόνον αδιάφθορος, αλλά το δέρμα του δεν είχε καθόλου σκουρύνει από την πάροδο πέντε περίπου αιώνων ήταν τόσο λευκό όσο κάποιου πού ζει σήμερα. Ασπαζόμενος τα ακάλυπτα πόδια του, μπορούσα να ιδώ τον σχηματισμό του θαυματουργού μύρου, σαν σταγόνες πλουσίου μέλιτος, μεταξύ των δακτύλων».
Εικόνες του Αγίου, οι όποιες ευλογήθηκαν στην λειψανοθήκη, άρχισαν ομοίως να αναδίδουν είτε μύρο είτε εύωδία। Ό Δόκιμος Αλέξανδρος της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στεκόταν συνεχώς στην λειψανοθήκη, παρατηρώντας όχι μόνον την ποσότητα του ρέοντος μύρου, άλλα και τις θαυματουργικές θεραπείες, οι όποιες ελάμβαναν χώρα εκεί. θεραπεύθηκαν άνθρωποι με πολλές ασθένειες: παραλυτικοί, καρκινοπαθείς, πάσχοντες από δερματικές παθήσεις ή παθήσεις των οστών και δαιμονισμένοι.Μετά την μεταφορά του Λειψάνου στην Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ τον Νοέμβριο του 1998, οι θεραπείες συνέχισαν να συμβαίνουν ενώπιον του. Ή ροή του μύρου επίσης συνεχίσθηκε απαραμείωτα. Παρατηρήθηκε, ότι αυτό το θαύμα αυξάνει σε ένταση όταν καταφθάνουν στην Μονή ομάδες ανθρώπων, στις όποιες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνον πιστοί, άλλα και αμφισβητίες επίσης. Μέχρι και σήμερα ή Μονή καταγράφει τα θαύματα, τα όποια τελούνται στο Λείψανο του Αγίου του Θεού.


Η ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΆΓΙΑ ΤΡΙΑΣ ΕΝΕΦΑΝΙΣΘΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΤΟΥ ΣΒΙΡ.

Το μέγα αυτό θαύμα έγινε ως εξής. Το έτος 1508 σε ηλικία 60 ετών αφ` ότου ο όσιος Αλέξανδρος άρχισε τότε να ασκείται με αγώνες που υπερβαίνουν την ανθρώπινη δύναμη σε πείνα, δίψα και στην αντοχή του ψύχους, ελπίζοντας ότι με το πρόσκαιρο αυτό ψύχος του χειμώνα θα αποφύγει τη μέλλουσα αιώνια κόλαση. Οι δαίμονες όμως, βλέποντας να καταπολεμούνται απ’ τον Όσιο και καταλαβαίνοντας ότι επρόκειτο να εξοστρακιστούν απ’ αυτόν, προσπάθησαν απ’ την αρχή να τον τρομοκρατήσουν. Εμφανίζονταν άλλοτε μεν σαν θηρία και άλλοτε σαν φίδια πού έτρεχαν κατεπάνω του με συριγμούς και θηριώδη αγριότητα και του προκαλούσαν πολλούς άλλους πειρασμούς.
Μια νύχτα ό όσιος Αλέξανδρος πήγαινε προς το μοναχικό ερημητήριο του οπού συνήθιζε να προσεύχεται μόνος του, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του ένα αναρίθμητο πλήθος δαιμόνων, σαν νάταν στρατός πολύς, και άρχισαν να πηδούν κατεπάνω του με μανία, να τρίζουν τα δόντια τους, ενώ απ’ το στόμα τους φαινόταν έβγαινε μια μεγάλη φλόγα και με λύσσα να του φωνάζουν:
-Φύγε, φύγε απ’ αυτόν τον τόπο, αναχώρησε γρήγορα απ’ εδώ, για να μην πεθάνεις με θάνατο κακό.
Ό Όσιος όμως, σαν καλός μαχητής του Ιησού Χριστού οπλισμένος με προσευχή, δεν τρομοκρατήθηκε καθόλου απ’ αυτούς, γιατί γνώριζε την ασθενική δύναμη τους. Και ή προσευχή ,του έβγαινε από το στόμα του σαν πύρινη φλόγα και κατέκαψε και αφάνισε όλες τις ανίσχυρες λεγεώνες των δαιμόνων.
Ό όσιος Αλέξανδρος συνέχισε τότε το δρόμο του και ήρθε στο μοναχικό ερημητήριο του όπου έκανε τις συνηθισμένες προσευχές του στο Θεό, οπότε ξαφνικά ένας άγγελος με λαμπρά ενδύματα παρουσιάστηκε μπροστά του. Βλέποντας τον ό Όσιος αισθάνθηκε φόβο και τρόμο και πέφτοντας στο έδαφος έμεινε εκεί σαν νεκρός. Ό άγγελος τον έπιασε από το χέρι και του είπε:
Είμαι άγγελος Κυρίου και ό Θεός με έστειλε να σε διαφυλάξω απ` όλες τις απάτες του πονηρού διαβόλου και να σου υπενθυμίσω τα θεια οράματα πού είχες δει σ’ αυτόν τον τόπο πού έχεις εγκατασταθεί- γιατί οι εντολές Του πρέπει να εκτελεστούν- ό Κύριος σε εξέλεξε να γίνεις οδηγός σε πολλούς για τη σωτηρία τους. Σού δηλώνω ότι το θέλημα του Θεού είναι να χτίσεις σ’ αυτόν τον τόπο μια εκκλησία στο όνομα της Αγίας Τριάδος, να συγκεντρώσεις αδελφούς και να ιδρύσεις μοναστήρι.
Κι αφού είπε αυτά ό άγγελος έγινε άφαντος.
Ό όσιος Αλέξανδρος όμως αγαπούσε την ησυχία και ήθελε να ζήσει σ’ αύτη όλες τις μέρες της ζωής του- γι’ αυτό προσευχόταν όλο και περισσότερο στο Θεό να τον ελευθερώσει από κάθε απάτη του εχθρού. Κάποτε πού είχε απομακρυνθεί απ’ την καλύβα του και όπως το συνήθιζε προσευχόταν μερικές ώρες συνέχεια, ξαφνικά εμφανίστηκε πάλι ό άγγελος Κυρίου και του είπε:
-Αλέξανδρε, όπως σου είπα την προηγούμενη φορά, φτιάξε μια εκκλησία, συγκέντρωσε αδελφούς και ίδρυσε μοναστήρι, γιατί πολλοί πού επιζητούν να σωθούν θα έρθουν σε σένα και πρέπει να τους οδηγήσεις «εις οδόν σωτηρίας».
Και λέγοντας αυτά ό άγγελος έγινε και πάλι άφαντος.


Κατά το 1508 πάλι, πού ό Όσιος συμπλήρωνε τον 23ο χρόνο σ’ αυτή την έρημο κι ενώ ήταν στο ερημικό κελί του μια νύχτα και κατά τη συνήθεια του προσευχόταν, ξαφνικά στο σημείο πού βρισκόταν έλαμψε ένα μεγάλο φως. Ό Όσιος ξαφνιάστηκε και σκέφτηκε: «Τι να σημαίνει αυτό;» Και αμέσως είδε τρεις ανθρώπους να έρχονται προς αυτόν ντυμένοι με λαμπρά, λευκά ενδύματα. Ήταν ωραιότατοι και αγνοί, λάμποντας περισσότερο απ’ τον ήλιο και αστράφτοντας με μια ανέκφραστη ουράνια δόξα.. Καθένας τους Κρατούσε στο χέρι κι ένα σκήπτρο. Όταν τους είδε ό Όσιος έτρεμε ολόκληρος, γιατί τον κατέλαβε φόβος και τρόμος Και μόλις συνήλθε λίγο προσπάθησε να τους προσκυνήσει μέχρι το έδαφος. Εκείνοι όμως τον έπιασαν απ’ το χέρι, τον σήκωσαν και του είπαν:
Έχε ελπίδα, μακάριε, και μη φοβάσαι.
Και ό Άγιος είπε:
-Κύριοι μου, εάν βρήκα κάποια χάρη ενώπιον σας, πέστε μου ποιοι είστε πού, ενώ έχετε τόση δόξα και λαμπρότητα, καταδεχθήκατε να έρθετε προς το δούλο σας, γιατί ποτέ μου δεν είδα κανένα με τέτοια δόξα Όπως εσείς.
Εκείνοι του απάντησαν:
-Μη φοβάσαι, άνθρωπε θείων επιθυμιών, γιατί το Άγιο Πνεύμα ευαρεστήθηκε να κατοικήσει σε σένα για την αγνότητα της καρδιάς σου και όπως σου προείπα πολλές φορές έτσι και τώρα σου λέω ότι πρέπει να φτιάξεις εκκλησία, να συγκεντρώσεις αδελφούς και να δημιουργήσεις μοναστήρι, γιατί με σένα ευδόκησα να σώσω πολλές ψυχές και να τους φέρω στην επίγνωση της αλήθειας.
Ακούγοντας αυτά ό Όσιος γονάτισε και πλημμυρισμένος από δάκρυα είπε:
- Κύριε μου, ποιος είμαι εγώ ό αμαρτωλός, ό χειρότερος απ’ όλους τους ανθρώπους, πού θα ήμουν άξιος ν’ αναλάβω τέτοιες ευθύνες, σαν κι αυτές για τις οποίες μου μίλησες; Είμαι αδύνατος για ν’ αποδεχτώ τέτοια αποστολή. Γιατί εγώ ό ανάξιος δεν ήρθα σ’ αυτόν τον τόπο για να κάνω αυτά πού με προστάζεις, αλλά μάλλον για να κλάψω τις αμαρτίες μου.
Μόλις είπε αυτά ό Όσιος κειτόταν κάτω στο έδαφος και ό Κύριος τον έπιασε πάλι απ’ το χέρι, τον σήκωσε και του είπε:
-Σήκω όρθιος, πάρε θάρρος και δύναμη και κάνε όλα όσα σε πρόσταξα.
Ό Όσιος απάντησε:
- Κύριε μου, μη θυμώνεις μαζί μου πού τόλμησα να σου αντιμιλήσω- πες μου, σε τίνος το όνομα θέλεις να τιμάται ή εκκλησία πού ή αγάπη Σου για το ανθρώπινο γένος θέλει να χτιστεί σ’ αυτόν τον τόπο;
Και ό Κύριος είπε στον Όσιο:
-Όπως βλέπεις τον ένα να σου μιλάει με τρία πρόσωπα, φτιάξε την εκκλησία στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της Αγίας Τριάδος «εν μια τη ουσία». Σου αφήνω την ειρήνη Μου και ή ειρήνη Μου πού σου χαρίζω θα είναι μαζί σου.
Και ξαφνικά ό Όσιος είδε τον Κύριο με απλωμένα φτερά να βαδίζει στο έδαφος, σαν να περπατούσε με τα πόδια, και μετά έγινε άφαντος.


ΠΗΓΕΣ: http://dosambr.wordpress.com  και
http://ahdoni.blogspot.com/2010/06/blog-post_23.html

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΒΛΕΠΕ:
http://www.synodinresistance.org/Theology_el/3d5033AlexandreSvir.pdf


Saint Alexander of SvirCOPYRIGHTED ART. Do not copy or deep-link to without prior 
permission from "Come and See" Icons, Books & Art.
August 30th
 

Troparion (Tone 4)

Thou didst settle in the wilderness from thy youth eager to follow Christ's footsteps, O Alexander. The Angels were amazed when they beheld thee struggling in the flesh and conquering onslaughts of passions. Dwelling on earth thou wast equal to the Angels. Pray to Christ our God to save our souls.

Alexander was born of pious parents near Novgorod and was a very slow learner, until a heavenly visitation healed him of his handicap. Having a wish to live a hidden life in Christ from a youth up, he entered into the monastic life and later into the wilderness. Many gathered with him there and formed a hermitage, seeing that his life was lived with such consistent ascetic labors and was considered by others as an angel living in the flesh. One day outside of Alexander's cabin a light from heaven appeared on him and three men in bright, white garments came down from it. Having realized who these three men were, he bowed down in fear and reverence to them. When this took place, the Lord cried out to him, "Have hope, O blessed one, and do not fear ... for the Holy Spirit has been pleased to dwell in you because of the purity of your heart." Saint Alexander reposed August 30, 1533.
This Icon is by the hand of Nicholas Papas

ΠΗΓΗ: http://www.comeandseeicons.com/a/inp97.htm
 

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Το θαύμα της πόρνης ...!


Μια πονεμένη χήρα μάνα βρίσκεται σ’ ένα νοσοκομείο με το δίχρονο παιδάκι της να χαροπαλεύει οπό λευχαιμία. Ὁ πόνος της είναι μεγάλος, διότι ήδη έχει χάσει άλλα δύο παιδιά, και τώρα έβλεπε να της φεύγει και το τελευταίο, τρίτο βλαστάρι της. Όσο περνούσαν οἱ ώρες, τόσο και πιο πολύ μεγάλωνε ἡ απελπισία της.

Ήταν ήδη 2:00 μετά τα μεσάνυκτα, όταν όλως εκτάκτως πέρασε οπό το θάλαμο ὁ διευθυντής του τμήματος, να δει ένα διπλανό κοριτσάκι «επί πληρωμή» και οπό παρόρμηση πρόσεξε και το δίχρονο παιδάκι της χαροκαμένης εκείνης μάνας. Το εξέτασε και της είπε: Λυπάμαι πολύ κυρία μου. Πάρε τό παιδάκι σου και φύγε τώρα, για να πεθάνει τουλάχιστον στην αγκαλιά σου και στο σπίτι σου.


Σαν το άκουσε αυτό ἡ δύστυχη μάνα από το στόμα του γιατρού, με λυγμούς, τύλιξε το παιδάκι της με μία κουβερτούλα, το έσφιξε στην αγκαλιά της και έφυγε τρέχοντας. Βγήκε στο δρόμο… Παντού επικρατούσε ερημιά και ησυχία. Τίποτα δεν κυκλοφορούσε.


Σε μία στροφή του δρόμου, βλέπει ξαφνικά μπροστά της μία νεαρή σχετικά γυναίκα, περίπου 30 ετών. Μόλις είχε τελειώσει τη «δουλειά της» ήταν πόρνη.


Μόλις έφθασε ἡ μάνα μπροστά της, την σταμάτησε και της έβαλε με βία το παιδάκι της μέσα στην αγκαλιά της. Ταυτόχρονα, έπεσε στα πόδια της και φώναξε: Σώσε το παιδί μου! Σώσε το παιδί μου…..!!!


Τα έχασε αυτή! Πόρνη ήταν, αμαρτωλή ήταν, βυθισμένη στο βούρκο της ακολασίας! Τί να κάνει; Στα πόδια της μία μάνα, στα χέρια της ένα παιδί πού έσβηνε. Το είδε ότι έσβηνε. Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό και είπε με δυνατή φωνή: Τί προσευχή να κάνω τώρα Θεέ μου; Εγώ είμαι αμαρτωλή, εγώ είμαι πόρνη! Τώρα μόλις «τελείωσα» την δουλειά μου. Αν δεν μ’ ακούς εμένα –και δεν θα με ακούσεις, βέβαια, γιατί είμαι αμαρτωλή- άκουσε τουλάχιστον αυτή τη πονεμένη μάνα.


Εκείνη τη στιγμή έγινε το θαύμα!!! Κατέβηκε ένα φώς από τον ουρανό και το παιδί άνοιξε τα ματάκια του, φώναξε «μανούλα μου!» κι άπλωσε τά χεράκια του αγκαλιάζοντας τή πόρνη, γιατί νόμισε ότι αυτή ήταν ἡ μανούλα του. Πάρ’ το της είπε. Ὁ Θεός έκανε το θαύμα Του!


Ὁ Θεός άκουσε τη προσευχή μίας αμαρτωλής, μίας πόρνης και όχι της μάνας! Αυτό συντάραξε τα λιμνάζοντα «νερά» στη ψυχή της αμαρτωλής γυναίκας, ώστε με συντριβή και μετάνοια, και με εξομολόγηση, οριστικά πλέον άλλαξε το σκοτάδι της αμαρτίας με τη νέα εν Χριστώ ζωή. Δόξα στο Όνομα σου, Κύριε!


Από το θαυμάσιο-ωφέλιμο βιβλίο του π. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου, «Πνευματικές διαδρομές στους μακαρισμούς», σελ.47.

ΠΗΓΗ: http://ahdoni.blogspot.com/2010/06/blog-post_4515.html

Εγκώμιον εις το Γενέσιον του Αγίου Προφήτου ΙΩΑΝΝΟΥ τουΠροδρόμου (+ 24 Ιουνίου)

Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου.


Στην μαρτυρία του Κυρίου και η φωνή του δούλου.

Α. Ακόμα κι αν ο λόγος μας έμοιαζε με ανοιξιάτικο ύμνο καλλικέλαδου αηδονιού, πολύ φτωχά θα πετύχαινε να υμνήσει την μεγάλη φωνή της αληθείας, που γεννιέται
σήμερα. Αλλά πάλι, αυτός εδώ ο λόγος, έτσι ασθενικός, ξερός και κακόηχος, πως θα υμνήσει την μεγάλη προφητική δόξα; Πως θα αινέσει το εξαίρετο αποστολικό
αξίωμα; Πως θα δοξάσει το παράξενο θάμβος των μαρτύρων; Και διαπιστώνω, εξετάζοντας προσεκτικά τούτο, πως ο καθένας από τους υπόλοιπους αγίους εγκωμιάσθηκε από κάποιον άλλον, ο υψηλός στην αρετή από κάποιον επίσης υψηλό, και ο μετριώτερος από κάποιον μέτριο. Γι’ αυτόν, όμως, που τώρα ευφημείται κατ’ εξοχήν, το εγκώμιο προέρχεται από τον ίδιο τον Χριστό τον Θεό, που είναι η αλήθεια. Γιατί αναφέρει: «Κανείς μεταξύ των ανθρώπων δεν έχει αναφανεί ανώτερος από
τον Ιωάννη τον Βαπτιστή». Επειδή, λοιπόν, ο Μεγάλος Πρόδρομος έχει επαινεθεί τόσο ανυπέρβλητα από τον Ανώτατο Λόγο (Θεό Λόγο), έχει άραγε, ανάγκη, αγαπητοί
ακροατές, από τα δικά μας φτωχά λόγια; Μακριά μια τέτοια σκέψη. Αντίθετα, αποτολμούμε μια τέτοια προσπάθεια ξεπληρώνοντας χρέος δούλου, και κάνοντας υπακοή στον πατέρα και γέροντά μας, με την ελπίδα, πως και μόνη η ενασχόλησή μας με τον Πρόδρομο θα αποβεί προς αγιασμό. 


Αγιόλεκτον ζεύγος.

Β. Ελάτε, λοιπόν όχι μόνο οι γειτονικές περιοχές, αλλά και όλα τα περίχωρα του νοητού Ιορδάνου, να γιορτάσουμε την ημέρα, να πανηγυρίσουμε με τη γέννηση.
Να δούμε το παράξενο μυστήριο, να δούμε το παράδοξο τελούμενο σήμερα, να εμβαθύνουμε στα όσα θαυμαστά συνέβησαν στον Ζαχαρία, να αναγγείλουμε την ευεργεσία, που έγινε στην Ελισάβετ, και να ευχαριστήσουμε γι’ αυτήν. Οι γονείς του Προδρόμου δεν ήταν άσημοι, για να αναδειχθεί από τέτοιους αυτός μέγιστος, αλλά,
αντίθετα, επίσημοι και περίδοξοι. Ο μεν Ζαχαρίας, σαν άλλος Ααρών και κατά την ηλικία και κατά το αξίωμα, φορώντας την ιερατική στολή, δηλαδή το εγκόλπιο,
την επωμίδα, τον μακρύ μέχρι τα πόδια χιτώνα με τα κρόσια, την καλύπτρα της κεφαλής και τη ζώνη, και όλα αυτά πεποικιλμένα με χρυσό και πολύτιμους λίθους
και υάκινθο και βύσσο, εισήλθε στα Άγια των Αγίων την ημέρα της ιερουργίας του στο ναό. Η δε Ελισάβετ, ισότιμη με τη Σάρρα και μάλλον ως συγγενής της Παναγίας,
ανώτερη. Γιατί γεννά μετά από μια περίοδο στειρώσεως και με υπόσχεση Θεού, όχι τον Ισαάκ, που κλήθηκε δούλος του Θεού, αλλά τον Ιωάννη, που υπήρξε γνήσιος
φίλος του Κυρίου. Μακαρία άγονη κοιλία, που κυοφόρησες τέτοιο βρέφος «Μακαρία άκαρπη γη, που βλάστησες τέτοιο στάχυ». Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν πρέπει να διστάζουμε να αναφωνήσουμε και γι’ αυτήν με καινούργιο τώρα νόημα, τα λόγια του κατ’ εξοχήν μεγαλόφωνου Ησαϊα: «Ευφραίνου, εσύ στείρα, που δεν γεννάς. Κραύγασε και βόησε εσύ, που δεν δοκίμασες ωδίνες τοκετού». Γιατί μέσα από την έρημη μήτρα, άνθισες το κρίνο της αγνείας, το ρόδο της πνευματικής ευωδίας, τον αγρό της εγκρατείας, που φέρει κάθε αγαθό, τον λαμπτήρα, που και στο φως ακόμα της ημέρας λάμπει και καταφωτίζει την παρουσία του Χριστού, τον Ιωάννη, τον θεοπρόβλητο στρατιώτη του ουρανίου βασιλέως, τον άριστο νυμφαγωγό της Εκκλησίας του Χριστού, τον ασίγητο μάρτυρα της πραγματικής αληθείας, τον Ιωάννη, τον βροντόφωνο κήρυκα της μετανοίας, τον ένσαρκο άγγελο του Κυρίου, που φανέρωσε τον Αμνό, ο Οποίος πήρε πάνω Του την αμαρτία του κόσμου. Κι αν ακόμα παρουσίαζα περισσότερες ονομασίες για το πρόσωπό του, πάλι δεν θα κατόρθωνα να συμπεριλάβω μέσα σ’ αυτές το μέγεθος της αξίας του. Γιατί και πολλά τιμητικά ονόματα έχει, και πολυάξιος είναι, έχοντας λάβει την μεγαλύτερη Χάρη από όλους τους εκλεκτούς δούλους του Κυρίου. 


Πάντων σεβασμιώτερος.

1Β. Τιμάται, βέβαια, και η γέννηση του προπάτορα Ισαάκ, γυιό που συνέλαβε και γέννησε η Σάρρα σε βαθύ γήρας και είπε γι’ αυτόν: «Ποιός θα αναγγείλει στον
Αβραάμ, ότι η Σάρρα θηλάζει παιδί;» Γι’ αυτόν το λόγο και γιορτάσθηκε προς χάριν του η ημέρα της απογαλακτίσεώς του. Τιμάται πάλι και ο Σαμψών, προερχόμενος
και αυτός από στείρα μητέρα, που χαρίσθηκε επίσης με θεία υπόσχεση στον Μανωέ. Αναφέρεται στην Αγία Γραφή, πως δεν θα πιεί οίνο ή άλλο οινοπνευματώδες
ποτό και δεν θα γευθεί ο,τιδήποτε ακάθαρτο και με αυτόν τον τρόπο πρώτος αυτός θα ηγηθεί της σωτηρίας του Ισραήλ από τα εχθρικά φύλα. Και επί πλέον, για
να αποσιωπήσω τις υπόλοιπες περιπτώσεις, και ο Σαμουήλ ο προφήτης τιμάται, που γέννησε η πολυΰμνητη Άννα με τον άνδρα της Ελκανά αφιερώνοντάς τον από βρέφος
στο Θεό. Αλλά, αγαπητοί μου, όλοι αυτοί δεν έτυχαν τόσης μεγαλειότητος, όσης ο Ιωάννης. Γιατί άλλοι προηγήθηκαν κι άλλοι ακολούθησαν τον γραπτό νόμο. Και
όπως τα άνθη βεβαιώνουν την άνοιξι, έτσι και ο Ιωάννης, ο γυιός Ζαχαρίου του ιερέως και Ελισάβετ της θαυμασίας, έγινε κήρυκας της παρουσίας του Χριστού,
άνθισε ανάμεσα στον νόμο και τη Χάρη. Προανέτειλε το άστρο της αυγής το νοητό αναγγέλλοντας την ανατολή του Ηλίου της Δικαιοσύνης. Προπορεύθηκε ο στρατιώτης
κάνοντας γνωστή την έλευση του Παμβασιλέως. Ήλθε ο νυμφαγωγός μηνύοντας την αποκλειστική αγάπη του Νυμφίου για τον καθένα μας. Και οι υπόλοιποι, που αναφέρθηκαν,
προφήτευσαν ή θαυματούργησαν μετά την γέννησή τους. Αυτός, όμως, ήδη κυοφορούμενος, επλήσθη Πνεύματος αγίου και αναδείχθηκε θαυματουργός. 


Προηγείται του Βασιλέως.

1Β. Μέσα από μια εικόνα, όμως, αρκετά ενδεικτική, θα σας παρουσιάσω το μεγάλο ανάστημα του Προδρόμου. Όπως, λοιπόν, κάποιος βασιλέας εξέρχεται από τα ανάκτορα με βασιλική μεγαλοπρέπεια, έχοντας τοποθετήσει στην πρώτη γραμμή μερικούς ραβδούχους και σκηπτροφόρους, στη συνέχεια υπάτους και υπάρχους, και ταξιάρχους, και στο τέλος κάποιον μεγαλύτερου αξιώματος, μετά από τον οποίο ευθύς αμέσως κάνει ο ίδιος ο βασιλέας την εμφάνισή του, προβάλλοντας με όλη του τη λάμψη μέσα στον χρυσό και τους πολύτιμους λίθους, παρόμοια, νομίζω, στοχάσου και για τον αληθινό και μοναδικό βασιλέα των πάντων, τον Χριστό και Θεό μας. Και όταν επρόκειτο ο βασιλέας αυτός να σαρκωθεί και να κατέλθει στην οικουμένη, προηγήθηκαν αυτού πατριάρχες, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ. Έπειτα ο Μωϋσής ο θείος κήρυκας και ο Ααρών και ο Σαμουήλ και όλη η ομήγυρις των προφητών. Τελευταίος στη σειρά εμφανίσθηκε ο Ιωάννης, και ευθύς ο Δεσπότης Χριστός, που γι’ Αυτόν έλεγε ο Ιωάννης: «Αυτός, που με ακολουθεί, ήδη προηγείται, μια που και από καταβολής κόσμου ήταν πρώτος». Και σύμφωνα με αυτό που έχει λεχθεί, αποδεικνύεται, πως ο τελευταίος κατά την τάξη είναι ανώτερος κατά την αξία.
Έτσι, λοιπόν, ο Μέγας Πρόδρομος, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Υιός και Λόγος του Θεού, θεωρείται ο κατ’ εξοχήν πρώτος ανάμεσα στους προφήτες και τους αποστόλους και όλους τους άλλους γενικά, κλείνοντας τον κύκλο των Προφητών, και
ανοίγοντας τον κύκλο των Αποστόλων. Αλλά ερμηνεύοντας την ευαγγελική περικοπή ας ακούσουμε, ποιές είναι οι αγγελίες που έφερε ο Γαβριήλ στον Ζαχαρία. 


Η οπτασία του αγγέλου.

1Β. «Παρουσιάσθηκε σ’ αυτόν, λέγει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, άγγελος Κυρίου και στάθηκε στα δεξιά του θυμιάματος. Και ταράχθηκε ο Ζαχαρίας, βλέποντάς τον και
τον κυρίευσε φόβος». Όντως φοβερά η αγγελική οπτασία, και ο τόπος φοβερός, στον οποίο θεάθηκε. Γιατί έχει ειπωθεί: «Πόσο φοβερός είναι αυτός ο τόπος»! Δεν
είναι ένας κοινός τόπος. Είναι οίκος Θεού». Και δεν είναι καθόλου παράδοξη η ταραχή και ο φόβος του ιερέα, μολονότι ο ίδιος ήταν άμεμπτος. Όλα αυτά συνέβησαν
σε ένα χώρο, όπου και ο Δανιήλ, «ο άνδρας των επιθυμιών», είδε και εξέστη και έπεσε με το πρόσωπο κάτω και έμεινε άναυδος μπροστά στην ασύγκριτη λαμπρότητα
της αγγελικής υπεροχής. «Φανερώθηκε σ’ αυτόν, λέει, άγγελος Κυρίου».

Τι έχουν να πουν ύστερα από αυτά, όσοι ονομάζονται «χριστιανοί», ταυτόχρονα όμως, αμφισβητούν την απεικόνιση μιας αγγελικής μορφής, και γίνονται έτσι εικονομάχοι; Άν έχει εμφανισθεί άγγελος σε άνθρωπο, οπωσδήποτε και δεν μπορεί να έχει εικονισθεί με διαφορετικό τρόπο, παρά καθώς έχει εμφανισθεί. Και έχει εμφανισθεί με τέτοια μορφή, όπως και στον Μωϋσή παλαιότερα, στο όρος Σινά, φανερώθηκαν τα Χερουβείμ συμβολικά γύρω από το θυσιαστήριο. Και αν κάτι, που δεν έχει σώμα και σχήμα, μπορεί και περιγράφεται σύμφωνα με την μορφή, με την οποία παρουσιάσθηκε, πως αυτό,που έχει σώμα και σχήμα και πέφτει στην αντίληψή μας με την θέα και την αφή και τις τρεις διαστάσεις, δεν θα μπορούμε να εικονίσουμε, όπως για παράδειγμα τη μορφή του Σωτήρος, για σαφέστερη απόδειξη της πέρα από κάθε αμφιβολία και αμφισβήτηση σαρκώσεώς Του; Και ας μη μας καταμαρτυρήσουν οι άφρονες, πως μέσα στην εικόνα (με την μορφή του Σωτήρος) συν-περικλείουμε και την θεότητα, μια και η θεότητα δεν εκφράζεται, και δεν κατανοείται, δεν τοποθετείται σε χώρο και δεν σχηματοποιείται, δεν περιορίζεται τοπικά, δεν υπόκειται σε μετρήσεις ηλικίας ή μεγέθους, και είναι έξω από κάθε περιγραφή, γιατί είναι άπειρη και απερινόητη. Αλλά και εδώ, εικονίζοντας απλώς τον άνθρωπο, δεν μπορούμε, αυτό δεν γίνεται, να εικονίζουμε ταυτόχρονα με το σώμα και την άϋλη ψυχή, που δεν σκιαγραφείται, αλλά αποδίδουμε και στην ψυχή και στο σώμα, αυτά που τους ανήκουν. Σ’ αυτό δηλαδή που δεν περιγράφεται, το απερίγραπτο, και σ’ αυτό που περιγράφεται, την περιγραφή, όπως αποδεικνύει ο Λόγος της αληθείας.
Αξίζει, όμως, να επανέλθουμε στο θέμα μας. 


Άκουσε ο Θεός τις προσευχές σου.

1Β. Και είπε προς αυτόν ο άγγελος: «Μη φοβάσαι, Ζαχαρία, γιατί εισακούσθηκε η δέησή σου». Και αμέσως κατεύνασε τον φόβο με την είδηση, επειδή η αγγελική οπτασία μετά από τον φόβο αφαιρεί την δειλία, ενώ το αντίθετο συμβαίνει με την έφοδο των δαιμόνων. «Μη φοβάσαι, λέει, Ζαχαρία, γιατί εισακούσθηκε η δέησή σου, και η γυναίκα σου Ελισάβετ θα σου γεννήσει γυιό». Πόσο επιθυμητή η θεόσδοτη προσταγή_ Πόσο πολυπόθητη η υπόσχεση, που κόμισε ο άγγελος_ Πέτυχε ο Ζαχαρίας αυτό, που ποθούσε_ Έγινε πραγματικότητα αυτό, που παρακαλούσε. Βρήκε αυτό, που επίμονα ζητούσε, δηλ. τον ανακαινισμό της ατεκνίας, και την απόλαυση της καλλιτεκνίας, πράγμα το οποίο δεν στάθηκε συνέπεια φυσικής συνάφειας, αλλά δωρεά και ευλογία, ύστερα από ικετήρια δέηση. Και ούτε η στείρωση ήταν επιτίμιο κατάρας -- μη φαντασθείς κάτι τέτοιο --, αντίθετα, υπήρξε προτύπωση μεγάλου μυστηρίου. Και πιστεύω σχεδόν με σιγουριά, πως ο Θεός άκουσε με προσοχή τις πυκνές και επίμονες ικεσίες του Ζαχαρία, για να διαλυθεί η στείρωση. Δεν έφθασε ακόμα το πλήρωμα του χρόνου. Δεν έφθασε ακόμα η ημέρα της επιφανείας. Τότε πρόσμενε, Ζαχαρία, την τεκνογονία, όταν πρόκειται να έλθει η προσδοκία των Εθνών. Τότε υποδέξου τη λύση της στειρώσεως, όταν θα έλθει η ελπίδα όλων των περάτων της γης. Και
επειδή ήλθε η ώρα, νιώσε την παρηγοριά με το ευχάριστο άγγελμα του Γαβριήλ. « Ανακαινίσου κατά την νεότητα, όπως ο αετός. Γνώρισε, λέει, ξανά ως σύζυγό σου την Ελισάβετ. Γιατί εισακούσθηκε η δέησή σου και η Ελισάβετ η γυναίκα σου θα σου γεννήσει γυιό και θα τον ονομάσεις Ιωάννη». Του έκανε γνωστό και το όνομα, που θα πάρει, κάτι που και η ετυμολογία δείχνει πως θα είναι ουρανόσταλτος. 


Ζητεί σημείον.

Β. Και είπε ο Ζαχαρίας προς τον άγγελο, κάνοντας στο εξής διάλογο μαζί του, και μιλώντας με θάρρος σαν ίσος προς ίσο. «Με ποιό σημείο θα βεβαιωθώ γι’ αυτό,
που μου λες; Μου φαίνεται απίθανο και απίστευτο, γιατί εγώ είμαι γέροντας, και η γυναίκα μου περασμένης ηλικίας». Και από το ένα μέρος η αυθόρμητη πατρική
έκφραση απορίας καταλογίζεται στον ιερέα αμάρτημα απιστίας. Και από το άλλο μέρος, τα λόγια, που ειπώθηκαν όχι τυχαία, αλλά που βγήκαν μέσα από την εμπειρία
της δοκιμασίας, καταδείχνουν, πως ο Ζαχαρίας έχει πάθει το ίδιο ακριβώς με τον μεγάλο Θωμά. Και δεν ήταν εύλογο γι’ αυτόν, όντας και προφήτης και καταρτισμένος
περί τα θεία, να αγνοεί, πως θα μπορούσε, βέβαια, ο Θεός και την φύση να ανακαινίσει και τα γηρατειά να ανανεώσει, και μέσα από τα αδιέξοδα να φανερώσει διέξοδο, όπως συνέβη στον Αβραάμ και τη Σάρρα, στη Σουμανίτιδα και σ’ ένα σωρό άλλες ποικίλες και πολύμορφες παράδοξες περιπτώσεις. Επειδή, όμως, οι αναγγελίες
των μεγάλων και παραδόξων προσδοκιών, καθώς ακούγονται ξαφνικά, συνήθως αναστατώνουν την ψυχή, έτσι και αυτός, νομίζω, κυριευμένος αμέσως από βαθειά χαρά, αναφωνεί και ρωτά: «Με ποιό σημείο θα βεβαιωθώ γι’ αυτό, που μου λες;» μη αμφισβητώντας την αγγελία, αλλά θέλοντας να επισπεύσει την πραγμάτωση του ποθουμένου. Μη με απατήσεις κι ούτε να με διαψεύσεις, αλλά δος μου ένα πειστήριο, να το έχω σαν απόδειξη. Όπως το σημείο της περιτομής, που παραχώρησε παλαιά ο Θεός στον Αβραάμ, προκειμένου να γίνει πατέρας πολλών εθνών, και να προέλθει από αυτόν βασιλικό γένος. Και όπως πριν από αυτόν, ακόμη παλαιότερα, στάθηκε για τον Νώε το ουράνιο τόξο σαν σημείο καταλλαγής (συμφιλίωσης του Θεού με τον άνθρωπο), πως δεν θα επιτρέψει, δηλαδή, άλλον κατακλυσμό. Επί πλέον, και στην περίπτωση του Μωϋσή, η μεταβολή της ράβδου σε φίδι και η γρήγορη αποκατάστασή της, αποτέλεσε αξιόπιστη μαρτυρία στους Αιγυπτίους του ότι φανερώθηκε σε αυτόν ο Θεός.


Δίδεται σημείον.

1Β. Και αποκριθείς, αναφέρεται, ο άγγελος είπε σ’ αυτόν: «Και αφού ζητάς σημείο, ιδού, θα το έχεις, όχι, όμως, όπως το θέλεις. Θα είσαι βουβός, και δεν θα μπορείς να μιλήσεις, επειδή δεν πίστεψες στους λόγους μου, που θα πραγματοποιηθούν εξ ολοκλήρου στον καιρό τους». (Και πρέπει να προστεθεί κάτι, που εννοείται, ότι δηλαδή δεν πίστεψες απλά και ανεξέταστα). Έλαβε, λοιπόν, ο Ζαχαρίας σημείο κατάλληλο με την περίσταση. Στέρηση φωνής δηλ., μπροστά στη ζωντανή Φωνή, που θα γεννηθεί από αυτόν, δηλαδή,τον Τίμιο Πρόδρομο. Και συστέλλοντας τα χείλη υμνεί με ανήκουστες φωνές τον δοτήρα του τόκου. «Και όταν βγήκε από το θυσιαστήριο δεν μπορούσε, καθώς λέγει ο Ευαγγελιστής, να μιλήσει. Και κατάλαβαν, ότι είχε δει οπτασία μέσα στο ναό. Και εξακολουθούσε αυτός να συνεννοείται μαζί τους με νεύματα, παραμέμοντας κωφός και άλαλος. Από το ένα μέρος, για να μην ερωτάται, μια και δεν ήταν δυνατόν στους γύρω του να πληροφορηθούν όσα ο ίδιος είδε. Και από το άλλο μέρος, για να μένει κωφός σε ανυπόστατους λόγους και φήμες, όντας απορροφημένος εξ ολοκλήρου από το όραμα, σαν να είχε βγει έξω από τις αισθήσεις του». Τίποτε άλλο (παρά η σιωπή και η κώφευση) δεν μπορούσε να φανερώνει καλύτερα το έργο της προφητείας, και ότι ο Ζαχαρίας ήταν πατέρας προφήτου. Και ίσως το γεγονός αυτό να θέτει τελεία και παύλα στη νομική λατρεία, και να αποτελεί το άνοιγμα στην εποχή της Χάριτος δια της γεννήσεως του Ιωάννου. Αφήνοντας, όμως, κατά μέρος τα περαιτέρω σχόλια, αφού ούτε είναι της παρούσης εορτής ούτε ανταποκρίνονται στις δικές μας δυνατότητες, ας επανέλθουμε στο θέμα μας. 

Μέγα το τελούμενο μυστήριο.

1Β. «Και συνέβη, λέγεται, πως μόλις άκουσε η Ελισάβετ τον χαιρετισμό της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος με αγαλλίαση στην κοιλία της». Ιωάννη, μακάριο βρέφος, ακοίμητο έμβρυο. Ο κυοφορούμενος μέσα στην μητρική κοιλία, πως ταυτόχρονα βρίσκεσαι μέσα στον κόσμο; Ο ήδη ατελής, πως είναι και υπερτέλειος; Έμβρυο μόλις 6 μηνών, πως πολυχρόνιο; Πως, χωρίς ακόμα να μπορείς να διανοηθείς, φρονείς συνετά; Πως, χωρίς να μπορείς να μιλήσεις, ξαφνικά γίνεσαι εύλαλος; Πες μας, λοιπόν, πες μας, πως κλεισμένος μέσα στο σκοτεινό χώρο των μητρικών σπλάχνων, χωρίς να βλέπεις, χωρίς να ακούς, χωρίς να έχεις ακόμα ψελλίσει, χωρίς να έχεις κάνει ακόμα ούτε ένα βήμα, χωρίς να έχεις καν δώσει καλά- καλά ούτε ένα χαμόγελο, πως απόκτησες το διορατικό χάρισμα; Πως εκφράζεσαι τόσο σοφά; Πως θεολογείς; Πως σκιρτάς με τόση χαρά; Γιατί νιώθεις τέτοια αγαλλίαση; Αποκρίσου μας, αποκρίσου μας, άξιε κάθε θαυμασμού. Μέγα το τελούμενο μυστήριο, απαντά, και έξω από κάθε ανθρώπινο συλλογισμό το διαδραματιζόμενο. Όντως επιτελώ παράδοξα θαύματα, μια και πρόκειται να φανερώσω Αυτόν, που θα υπερβεί τους όρους της φύσεως. Όντας έμβρυο βλέπω, επειδή ακριβώς παρατηρώ να κυοφορείται ο ήλιος της δικαιοσύνης. Ακροάζομαι, μια και έχω συνείδηση των πάντων, γιατί γεννιέμαι για να είμαι η φωνή του Λόγου του Θεού. Αναφωνώ, επειδή ακριβώς αντιλαμβάνομαι, πως σαρκούται ο μονογενής Υιος του Πατρός. Σκιρτώ, καθώς αισθάνομαι να παίρνει ανθρώπινη μορφή ο Ποιητής των πάντων. Αγάλλομαι, καθώς στοχάζομαι, πως σαρκώνεται ο Λυτρωτής του κόσμου. Σας αναγγέλλω, απαντά, πως κατεβαίνει ο Θεός στον κόσμο, και προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση. Προπορεύομαι και ετοιμάζω την ελευσή Του, και εγώ πρώτος κατά κάποιον τρόπο προεξάρχω της δοξολογίας ευχαριστώντας τον Θεό. Καθώς και ο Δαυίδ λέει και προφητεύει, «λάβετε τύμπανο, γλυκύφθογγη λύρα και κιθάρα, και υμνήστε και ευχαριστήστε και σεις με τη σειρά σας, και διηγηθείτε τα θαυμάσια Αυτού». 
Ψηφιδωτό από την Ι. Νέα Μονή Χίου.

Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου (Εγκωμιαστικοί Λόγοι εις τον Άγιον Ιωάννην τον Πρόδρομον και Βαπτιστήν).
Έκδοση Ι. Μονής Γενεθλίου του Προδρόμου Καρυών Καρυστίας.


Απολυτίκιον Ήχος δ΄.
Προφήτα και Πρόδρομε,
της παρουσίας Χριστού,
αξίως ευφημήσαί σε ουκ ευπορούμεν ημείς, 
οι πόθω τιμώντές σε
στείρωσις γάρ τεκούσης,
και πατρός αφωνία, 
λέλυνται τη ενδόξω, 
και σεπτή σου γεννήσει,
και σάρκωσις Υιού του Θεού, 
κόσμω κηρύτεται.


Κοντάκιον Ήχος γ΄. Η Παρθένος σήμερον.
Η πριν στείρα σήμερον, 
Χριστού τον Πρόδρομον τίκτει, 
και αυτός το πλήρωμα,
πάσης της προφητείας 
όνπερ γαρ,
προανεκήρυξαν οι Προφήται,
τούτον δη, 
εν Ιορδάνη χειροθετήσας, 
ανεδείχθη Θεού Λόγου,
Προφήτης Κήρυξ ομού και Πρόδρομος.

Παράβαλε και. . .
24 Ιουνίου, η Γέννηση του τιμίου Προδρόμου – συναξάριον και Υμνολογική εκλογή.

ΠΗΓΗ: http://www.orp.gr/?p=119

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Τρίαθλο κρατώντας τον ανάπηρο γιο του...


Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις το video αυτό. Ειναι η ιστορία του Dick και του Rick Hoyt. Ο γιος ειναι ανάπηρος και έχει πει στον πατέρα του οτι νιώθει ελεύθερος οταν τον κρατάει στους αγώνες, νιώθει σα να τρέχει και αυτός.  

(ΠΗΓΗ: http://ahdoni.blogspot.com/2010/06/blog-post_2829.html )

Απλά δείτε το video



ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ, ΕΠ' ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ "ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ", ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΧΘΕΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ.

ΑΚΟΜΗ ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ Σ' ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ ΤΗΣ ΕΚΤΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ "ΑΡΡΩΣΤΩΝ" ΕΜΒΡΥΩΝ... ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΦΑΝΕΙΑ  ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΓΝΩΜΗ....

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Θλίψη και κατάθλιψη... (του Αγιορείτου Μοναχού π. ΜΩΥΣΗ).


Γράφει ο μοναχός Μωυσής Αγιορείτης


Ο γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης συχνά έλεγε πως η σήμερα τόσο διαδομένη κατάθλιψη συχνά και κύρια οφείλεται στον μεγάλο εγωισμό. Από μικροί μεγαλώνουμε με μια λαθεμένη αγωγή. Των περισσότερων η ανατροφή από μικρά παιδιά είναι μία επιμελής καλλιέργεια ενός λίαν εγωιστικού πνεύματος. Γεννιέται από νωρίς η σφοδρή επιθυμία για διάκριση, έπαινο, εντυπωσιασμό και πρωτοκαθεδρία. Γεννιέται ένα υπερβολικό ενδιαφέρον για την ενδυμασία, την κόμμωση και την επίδοση σε ανάξια λόγου πράγματα. Ο πολύς εγωισμός οδηγεί στον πρωταγωνιστισμό, την απόρριψη των άλλων, τη χρησιμοποίηση υπερβολών, ψευδών και ύβρεων. Ορισμένοι φθάνουν μάλιστα να υπηρετούν το άσχημο και το κακό μόνο και μόνο για να συζητιούνται και να προβάλλονται.

Με μια τέτοια πλεύση και προοπτική τι συμβαίνει; Πολύ συχνά, επειδή τα πράγματα δεν μας έρχονται όπως ακριβώς θέλουμε, αμέσως στεναχωριόμαστε, ταραζόμαστε, αγχωνόμαστε, απογοητευόμαστε και κλεινόμαστε στον εαυτό μας, Παρουσιάζεται μια βαθιά θλίψη μέσα μας ότι δεν μας προσέχουν πολύ, δεν μας αγαπάνε όσο θέλουμε, δεν αναγνωρίζουν την αξία μας και δεν εκτιμούν τα προσόντα και τις δυνατότητές μας. Μία λοιπόν μη αναγνώριση, μια παρατήρηση, μια επίπληξη μας θυμώνει, μας ντροπιάζει, μας αναστατώνει, μας θλίβει. Τούτο συμβαίνει γιατί έχει θιγεί ο εγωισμός, έχει ανατραπεί η ωραία ιδέα που υπήρχε για τον εαυτό μας, την οποία επιθυμούμε να έχουν οπωσδήποτε και οι άλλοι.

Είναι μεγάλη λύπη άξιοι νέοι άνθρωποι να φθάνουν και σ’ αυτήν την αποτρόπαιη αυτοχειρία, γιατί δεν αντέχουν μία αποτυχία, μία απογοήτευση, μία υποτίμηση, μία προσβολή, μία ξαφνική πτώχευση. Ένας ταπεινός, ένας αληθινός Χριστιανός, όλα αυτά τα πικρά γεγονότα τα αντιμετωπίζει πιο ψύχραιμα, πιο αισιόδοξα, πιο καρτερικά και πιο ελπιδοφόρα. Μάλιστα, μερικές φορές μπορούν να γίνουν δυνατές αφορμές πνευματικής ωρίμανσης και ψυχικής καλλιέργειας.

Μια παρατεινόμενη στενοχώρια φέρνει θλίψη και αυτή πάλι τη φοβερή κατάθλιψη, που σήμερα μαστίζει πολλούς. Η κατάθλιψη μπορεί να αδρανοποιήσει τον άνθρωπο κουραστικά. Η κατάθλιψη έχει συνήθη αιτία τον άφθονο εγωισμό. Ο ταπεινός έχει ισχυρά αντισώματα, δεν είναι εύκολο να κυριευθεί από την κατάθλιψη. Τελικά, πιστεύουμε πως ο υπερβολικός εγωισμός είναι μια σκέτη ανοησία και η γνήσια ταπείνωση μια επιλογή ενός υψηλού πνευματικού κέρδους. Ο εγωιστής είναι πάντοτε αχόρταγος, ανικανοποίητος, ανασφαλής και αγχώδης. Αντίθετα, ο ταπεινός είναι ήσυχος, ικανοποιημένος, ευχαριστημένος, άφοβος και ήρεμος. Ο εγωιστής πάσχει να ξέρει πώς τον βλέπουν, πώς τον εκτιμούν και πόσο τον θαυμάζουν. Έτσι είναι συνεχώς ανήσυχος. Αυτό σημαίνει ότι του λείπει η αυτοεκτίμηση και εναγώνια την αποζητά από τους άλλους. Οι άλλοι όμως έχουν τα δικά τους προβλήματα και δεν ασχολούνται τόσο μ’ αυτόν. Αυτοβασανιζόμενος και ταλαιπωρούμενος από νοσηρές επιθυμίες, φαντασίες και ιδέες πονά πολύ. Μην αντέχοντας, καταφεύγει σε διάφορα χάπια, ακόμη και σε αλκοόλ και ναρκωτικά, για να αποφύγει τον εσωτερικό πόλεμο.

Είναι γεγονός πως καταναλώνονται τεράστιες ποσότητες και μεγάλα ποσά για αντικαταθλιπτικά φάρμακα, αλλά και σε προγράμματα αποτοξινώσεως. Το πρόβλημα όμως δεν θεραπεύεται στη ρίζα του, γιατί παραμένει ισχυρός ο εγωισμός, που δημιουργεί όλα αυτά τα προβλήματα. Το αταπείνωτο φρόνημα των καιρών μας, οι συγκρούσεις, η μη αγωνιστικότητα, η νωχέλεια, οι συχνές απογοητεύσεις οδηγούν στην κατάθλιψη. Ευγενείς, ευαίσθητοι, αδύναμοι και αδρανείς νέοι μπορεί να κυριευθούν από την κατάθλιψη. Θεωρήσαμε την ταπείνωση ολέθριο ελάττωμα.
Αγωνιστήκαμε για άλλα πολλά που δεν ήταν ουσιαστικά και πρωτεύοντα. Μπερδέψαμε την ταπείνωση με την κακομοιριά και την απλοϊκότητα. Μόνο όμως ο αληθινά ταπεινός μπορεί να είναι πραγματικά χαρούμενος, αστεναχώρητος, νηφάλιος, γαλήνιος και υπερβολικά ειρηνικός. Οι ημέρες μας έχουν ιδιαίτερη ανάγκη πνευματικής ενισχύσεως.
 

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

ΕΠΕΖΗΣΕ ΑΠΟ ΕΚΤΡΩΣΗ (7,5 ΜΗΝΩΝ!!!)... ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!!!

ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΝΟΣ, ΑΛΛΑ "ΕΠΙΛΟΓΗ" ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ!
ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟ....






Στα μάτια του Θεού είναι μέγας. (Γιά την ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ...).


Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής.

Για την ελεημοσύνη...

"
Κάποτε που βάδιζα με τον άγιο στην πλατεία της πόλεως, βλέπω δεξιά μου έναν άνθρωπο κάτι να ψιθυρίζει. Τον ακολουθούσαν πολλοί φτωχοί ζητώντας του βοήθεια. Κι εκείνος κάνοντας τάχα ότι τους διώχνει, τους έβαζε στο χέρι την ελεημοσύνη του. Έτσι κρυβόταν από τους ανθρώπους. Μόλις το πρόσεξα, σκούντησα τον όσιο και του είπα για την αρετή του ανθρώπου αυτού. Κι εκείνος μού λέει:

- Στα μάτια του Θεού είναι μέγας. Τον ξέρω, γιατί αρκετές φορές βρεθήκαμε μαζί.
 
Ύστερα από μερικές ημέρες τον ρώτησα σχετικά με αυτή την αρετή και μου διηγήθηκε ένα παράδοξο θαύμα.
 
- Ήμουνα τότε, μού είπε, μικρό παιδί, δώδεκα χρονών περίπου, και είχα πάει στην εκκλησία του αποστόλου Θωμά να προσευχηθώ. Βρήκα εκεί ένα γέροντα να διδάσκει το λαό. Μεταξύ άλλων, μίλησε και για την ελεημοσύνη. Είπε ότι αυτός που δίνει κάτι στους φτωχούς είναι σαν να το καταθέτει στα χέρια του Κυρίου. Όταν το άκουσα αυτό παραξενεύθηκα και κατέκρινα τον άνθρωπο του Θεού ότι ήταν ψεύτης. Γιατί έλεγα μέσα μου: αφού ο Κύριος είναι στους ουρανούς στα δεξιά του Πατέρα του, πώς θα βρεθεί στη γη, για να πάρει αυτά που δίνουμε στους φτωχούς;
 
Καθώς όμως βάδιζα και συλλογιζόμουν όσα άκουσα, βλέπω κατά σύμπτωση ένα κουρελιάρη φτωχό που πάνω από το κεφάλι του -τι θαύμα!- στεκόταν η μορφή του Κυρίου ημών Ιησού 
Χριστού.
 
Εκεί που προχωρούσε ο φτωχός τον συνάντησε κάποιος ελεήμων και του έδωσε ένα κομμάτι ψωμί. Μόλις λοιπόν άπλωσε το χέρι του ο φιλόπτωχος εκείνος προς το ζητιάνο, άπλωσε και ο Κύριος το χέρι του από την εικόνα, πήρε το ψωμί και τον ευχαρίστησε. Έπειτα το έδωσε στον φτωχό. Ούτε αυτός όμως ούτε κι ο ελεήμων κατάλαβαν τίποτε.
 
Θαύμασα και πίστεψα. Από τότε ήξερα ότι όποιος δίνει στους αδελφούς ότι έχουν ανάγκη, το βάζει πραγματικά στα χέρια του Χριστού. Αυτή την εικόνα του Χριστού τη βλέπω να στέκεται πάνω από όλους τους φτωχούς και για αυτό με δέος ασκώ όσο μπορώ, την αρετή της ελεημοσύνης που τόσο ευχαριστεί τον Κύριο".
(Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής)

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Για την Ελπίδα, την ηρωίδα της υπομονής: «Ό ύπομείνας εις τέλος σωθήσεται»!



H Ελπίδα Aλεξανδρίδου γεννήθηκε το 1950 και ήταν το έκτο παιδί πολύτεκνης οικογένειας 7 αδελφών.
Όταν ήταν 18 χρόνων αρρώστησε από νεφροπάθεια. Σύντομα μπαίνει στις περιτοναϊκές πλύσεις. Ακολουθεί ή πρώτη μεταμόσχευση νεφρού. Μετά τρία χρόνια απορρίπτεται ό νεφρός και μπαίνει στην αιμοκάθαρση. Συνολικά έκανε αιμοκάθαρση 24 χρόνια από τα όποια τα 4 σχεδόν χρόνια ήταν ανάπηρη στο καρότσι από βαρύ αιμορραγικό εγκεφαλικό πού έπαθε. Αυτά τα 4 χρόνια δεν μπορούσε να μιλήσει. Μόνο μία λέξη έλεγε' «έλα».
Στα χρόνια της αιμοκάθαρσης το 1983, έκανε και δεύτερη μεταμόσχευση νεφρού χωρίς επιτυχία, από την οποία ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα.
Σε όλα τα χρόνια της ζωής της, βεβαιώνει ή αδελφή της κ. Αικατερίνη, ουδέποτε την είδα απογοητευμένη. Πίστευε πώς ό Θεός δίνει στον καθένα μας τον σταυρό πού μπορεί να σηκώσει. Αυτό το πίστευε ακράδαντα και έκαμνε πάρα πολύ υπομονή. Συνέχεια μας έλεγε' όσο αντέχουμε τόσο μάς δίνει ό Θεός, όχι περισσότερο. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ευχάριστη υπομονή της.
Δεν την άκουσα να παραπονεθεί ποτέ! Διαρκώς έλεγε: «Εγώ πολύ καλά είμαι, με τα δικά σας προβλήματα ασχολούμαι».
Συγκεκριμένα ό Γέροντας Παΐσιος έλεγε' «ή Ελπίδα έρχεται σε μένα, και όλο για το σόι της και για άλλους μου λέει». Τόνιζε μάλιστα πολύ την υπομονή της. Πολλές φορές έχει πει' «Την Ελπίδα έπρεπε να την βαφτίσουν Υπομονή».
Τούς νεφροπαθείς τούς στήριζε πολύ λέγοντας διαρκώς, «έχουμε καλή αρρώστια. Σκεφθείτε να ήμασταν ανάπηροι σε καρότσια, βουβοί, τυφλοί;».
Όταν έμεινε ανάπηρη, εγώ ή αδελφή της, είχα λογισμό «μήπως τώρα μέσα της ή Ελπίδα παραπονεθεί στο Θεό γιατί να γίνει έτσι». Αν και ήμουν σίγουρη για την απάντηση, επειδή όμως με απασχολούσε της το είπα μια μέρα. Μόνο να βλέπατε την μορφή της! Επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει, να μου δώσει απάντηση με λόγια, αγρίεψε, μου έκλεισε το στόμα με το χέρι της, σαν να μου έλεγε αυστηρά' «Τί είναι αυτά πού λες».
Πολλές φορές, επιστρέφοντας από την αιμοκάθαρση στο σπίτι, την ρωτούσε κάποια ψυχή.
«Που ήσουν Ελπίδα;» Και απαντούσε με χιούμορ «Να πήγα έγραψα το μεροκάματο και ήρθα».
Όταν περπατούσε, πηγαινοερχόταν στο νοσοκομείο με τα πόδια μόνη της. Ελεημοσύνη έδινε και ήταν το μοναδικό πού δεν το έλεγε ούτε και σε μένα. Πολλές φορές μου έλεγε «Μία δραχμή να έχω περισσότερη από αυτά πού μου είναι απαραίτητα, μου φέρνει στενοχώρια». Δεν φρόντισε ποτέ να έχει έστω μία δραχμή στην άκρη. Τα μόνα έσοδα της ήταν ή σύνταξη των νεφροπαθών.
Σε δύσκολες φάσεις της ζωής της, όπως στην δεύτερη μεταμόσχευση, πού κινδύνεψε πολύ ή ζωή της και σε άλλες, πού είχε με ανακοπές, μου έλεγε: «Δεν με νοιάζει πού θα φύγω από αυτή την ζωή. Για μένα έτσι αγάπησε ό καλός Θεός, όμως σκέπτομαι πού θα λυπηθείτε».
Πολλές φορές με στήριζε, λέγοντας μου' «Μη φοβάσαι, δεν θα πεθάνω όταν σου λένε οι γιατροί, άλλ' όταν θέλει ό Θεός». Και όντως έτσι έγινε. Όσες φορές μου είπαν θα πεθάνει ή Ελπίδα, συνερχόταν πάλι.
Στα τελευταία της έπαθε δεύτερο εγκεφαλικό. Έμεινε 40 ήμερες στο νοσοκομείο, και τα ξημερώματα των Τριών Ιεραρχών, 30 Ιανουαρίου του 2001, ή Ελπίδα έφυγε για να συναντήσει το Θεό, πού τόσο πολύ αγάπησε.
Στην Θεία λειτουργία δεν καθόταν. Δεν ήθελε να κάθεται, μόνον όταν πονούσε πάρα πολύ, επειδή είχε συν τοις άλλοις βαρειά οστεοπόρωση και ήταν αρκετά κυρτωμένη.
Στον εαυτό της άντεχε και υπέμενε πολλά, στους άλλους όμως και το παραμικρό να είχαν πονούσε πολύ.
Θύμωνε πάρα πολύ όταν κάποια ψυχή την έλεγε: «Ελπίδα εσύ θα αγιάσεις».
Με βλέπουν πού πηγαίνω στην Εκκλησία και νομίζουν ότι κάτι είμαι. Δεν ξέρουν τί χάλια έχω. Το έλεγε και το πίστευε.
• Άφηνε τα πάντα στον Θεό. Είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στο Θεό.
Μια φορά της είπα Ελπίδα δεν γράφεσαι και σύ στη λίστα για μεταμόσχευση νεφρού; Μου απάντησε: Αχ αδελφή, με τί κάθεσαι και ασχολείσαι! Άσε να τα κάνει ό Θεός αυτά, δεν ξέρει ό Θεός;
Ήταν ένας μικροσκοπικός άνθρωπος, 40-45 κιλά, και έκρυβε μέσα της πολύ αγάπη, για τον Θεό, πολύ εμπιστοσύνη και πολύ υπομονή.
Έκτος από την πλάτη της όλο το σώμα της είχε μικρές και μεγάλες χειρουργικές επεμβάσεις.
Μας στήριζε περισσότερο αυτή παρά εμείς αυτήν.
Στις ολονύχτιες αγρυπνίες χαιρόταν τόσο πολύ, πού έλεγε' «Αυτές είναι αγρυπνίες».
Ένοιωθε για τον εαυτό της ότι ήταν πολύ χάλια σαν άνθρωπος, ευελπιστούσε, λόγω της αρρώστιας της, να την σώσει ό Κύριος.
Στον Α' τόμο του Γέροντος Παϊσίου της εκδόσεως του Ιερού Ησυχαστηρίου ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ Σουρωτής, σελ. 148, γράφονται τα έξης, πού αφορούν την μακαριστή αδελφή Ελπίδα:
"Η αδελφή Ελπίδα, μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο, το 1997.
Και τώρα πού ήμουν στο νοσοκομείο (το 1994, στο Θεαγένειο), ήρθε μια γυναίκα, πού τα χέρια της ήταν τρυπημένα από τις μεταγγίσεις! Ήταν τελείως χάλια! Δεν είχε ή φουκαριάρα φλέβα για φλέβα! «Δεν έχω κανένα καλό, μου λέει. Μήπως με λυπηθεί από αυτά ό Θεός και με πάρει στον Παράδεισο! Έχω εκείνο, εκείνο το ελάττωμα...». Και έλεγε - έλεγε ένα σωρό κουσούρια. Τί λεπτή εργασία έκανε στον εαυτό της! Εγώ σε τέτοια κατάσταση άλλον άνθρωπο δεν είδα!".
Επίσης και στον Τόμο, σελ. 211, γράφονται τα έξης πού αφορούν την αείμνηστη Ελπίδα.
"Σήμερα μου είπε μια νεφροπαθής πού χρόνια τώρα κάνει αιμοκάθαρση:
«Παππούλη, σταυρώστε, σας παρακαλώ, το χέρι μου. Οι φλέβες είναι όλο πληγές και δεν μπορώ να κάνω αιμοκάθαρση».
«Αυτές οι πληγές, της είπα, στην άλλη ζωή θα είναι διαμάντια μεγαλύτερης αξίας από τα διαμάντια αυτού του κόσμου. Πόσα χρόνια κάνεις αιμοκάθαρση;»
«Δώδεκα», μου λέει. «Δηλαδή δικαιούσαι ένα "εφάπαξ" και μία σύνταξη μειωμένη», της είπα. Μετά μου δείχνει μια πληγή στο άλλο χέρι και μου λέει:
«Παππούλη, αυτή ή πληγή δεν κλείνει, φαίνεται το κόκκαλο».
«Ναι, αλλά από εκεί μέσα φαίνεται ό Ουρανός, της λέω. Άντε, καλή υπομονή. Εύχομαι ό Χριστός να σου αυξάνει την αγάπη Του, για να ξεχνιέται ό πόνος σου. Φυσικά υπάρχει και ή άλλη ευχή, να εξαλειφθούν οι πόνοι, αλλά τότε εξαλείφεται και ό πολύς μισθός. Επομένως, ή προηγούμενη ευχή είναι καλύτερη». Παρηγορήθηκε ή καημένη".