Η ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ

Πριν λίγες ημέρες επισκέπτηκα ένα γνωστό μου μοναστήρι. Εκεί ο φίλος μου ο Ηγούμενος μας είπε ένα συγκλονιστικό περιστατικό, όταν η κουβέντα έφτασε στα χαλαρωμένα ήθη της εποχής μας και ειδικότερα στο άσεμνο και προκλητικό ντύσιμο των γυναικών και όχι μόνο.
Βρισκόταν λοιπόν ο Γέροντας σε κάποιο μεγάλο προσκύνημα. Εκείνη τη στιγμή μπήκε γιά να προσκυνήσει μία νέα γυναίκα με προκλητική εμφάνιση. Φορούσε ένα εφαρμοστό μαύρο κολάν και είχε έντονα βαμμένα χείλη, ενώ τα μακριά της νύχια ήσαν και αυτά βαμμένα έντονα, σαν αίμα, κόκκινα.
Την ίδια στιγμή έτυχε μέσα στην εκκλησία να βρίσκεται μιά δαιμονισμένη. Μόλις είδε τη γυναίκα να μπαίνει άρχισε να γελά ανατριχιαστικά και φώναξε δυνατά: "Ίδιοι είμαστε. Μόνο η ουρά σου λείπει. Τα πόδια σου είναι ίδια με τα δικά μου, τα χείλη και τα νύχια σου το ίδιο. Μόνο η ουρά σου λείπει και είμαστε ίδιοι!".  Αυτά είπε ο δαίμονας, μέσω της ταλαίπωρης δαιμονισμένης και συνέχισε να γελά αφύσικα.


Αυτό το περιστατικό που μας διηγήθηκε ο Γέροντας με συγκλόνισε. Σκέφτηκα ότι όντως ιδίωμα του διαβόλου είναι η ανηθικότητα, η πρόκληση και η γύμνια. Άλλωστε μη ξεχνάμε τον δαιμονισμένο των Γαγαρηνών, που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο. Όταν ήταν υπό την επίρρεια των δαιμόνων έσχιζε τα ρούχα του και γύρναγε γυμνός. Όταν όμως ο Δεσπότης Χριστός τον απάλλαξε από την "λεγεώνα" των δαιμόνων, τότε καθόταν στα πόδια του Ιησού "σωφρονισμένος και ενδεδυμένος".

Να λοιπόν ποιός θέλει τις γυναίκες, αλλά και τους άντρες πιά, γυμνούς και προκλητικά ντυμένους!

Ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας και ας δούμε πως θα μας ήθελε ο Θεός ντυμένους και ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

Λουκ. η΄, 27 – 39

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο, καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ' ἐν τοῖς μνήμασιν. 28 ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. 29 παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. 30 ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· 31 καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. 32 Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένη ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. 33 ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. 34 ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. 35 ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονὸς, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν, καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ' οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. 36 ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. 37 καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ' αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. 38 ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνὴρ, ἀφ' οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· 39 Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ' ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς.