"Η παιδοκτονία των εκτρώσεων". (Μιχαὴλ Μιχαηλίδη, Θεολόγου)

"Η παιδοκτονία των εκτρώσεων".

Οἱ οὐρανοί δίχως ἀγγέλους θά ἦταν κόλαση· καί ἡ γῆ δίχως παιδιά θά ἦταν ἐρημιά καί σκοτεινιά. Ἐάν στόν οὐρανό βασιλεύει ἡ χαρά τῶν ἀγγέλων, στή γῆ, εὐτυχῶς, ἀπόμεινε τό χαμόγελο τῶν παιδιῶν.
Μέσα στά παιδικά μάτια καθρεφτίζεται ὁ παράδεισος. Ἄγγελοι καί παιδιά ζοῦνε σ’ ἕνα ἰδανικό καί τρισχαρούμενο κόσμο. Τίποτε σέ τοῦτο τόν κόσμο δέ μπορεῖ νά συγκριθεῖ μ’ ἕνα παιδί. Τί λέω! Τίποτε δέ μπορεῖ νά συγκριθεῖ μ’ ἕνα παιδικό χαμόγελο.
Ὅταν χαμογελάει τό παιδάκι, λές καί χαμογελοῦν οἱ οὐρανοί. Ναί! Οὔτε τά πανέμορφα λουλούδια, οὔτε τά ψηλοφτέρουγα πουλιά, οὔτε τῶν δασῶν τ’ ἄγρια θεριά, οὔτε τῆς θάλασσας τά ὡραιοπλούμιστα ψάρια… Τίποτε! Τίποτε δέ συγκρίνεται μέ τοῦ λογικοῦ – ἀλλά τόσο ἀθώου παιδικοῦ χαμόγελου.
Ὡστόσο, αὐτό τό ἐν ἐξελίξει καί ἀγέννητο, ἀκόμα, ἀγγελούδι, ἡ μάνα του –πού γι᾽ αὐτό πλάστηκε ἀπ’ τό Θεό– δέν τό θέλει. Δέν τό ἀνέχεται. Τό σκοτώνει καί τό πετάει, ὅπως πετάει ὁ ἄνθρωπος τά σκουπίδια.
Ἄλλωστε, δέν εἶναι λίγα τέτοια παιδιά, πού βρίσκονται σέ σκουπιδοντενεκέδες καί ὅπου ἀλλοῦ μπορεῖ κανείς νά φανταστεῖ. Σέ μιά ἐποχή πού οἱ ζωόφιλοι διαμαρτύρονται ἔντονα γιά τήν κακοποίηση τοῦ γατιοῦ ἤ σκυλιοῦ... οἱ ἄνθρωποι πετᾶνε τόσο ἄσπλαχνα τά παιδιά τους!
Ἡ παιδοκτονία τῶν ἐκτρώσεων ἀποτελεῖ «ἐν ψυχρῷ δολοφονία» ἀνυπεράσπιστης ἀνθρώπινης
ὕπαρξης. Εἶναι, δηλαδή, φόνος καί μάλιστα «φόνος ἐκ προμελέτης».
Καί σέ τοῦτο τό φόνο ἔνοχη δέν εἶναι μόνο ἡ γυναίκα –«μητέρα»– ἀλλά καί ὅποιος ἄλλος συνεργεῖ στήν ἀνόσια πράξη τῆς ἔκτρωσης, ἰδιαίτερα ὁ ἀνελέητος γιατρός.
Ὅταν κάποτε οἱ γονεῖς ἔφεραν τά παιδιά στόν Ἰησοῦ γιά νά τά εὐλογήσει, οἱ μαθητές θέλησαν νά τά ἀπομακρύνουν, γιατί νόμισαν ὅτι θά προκαλοῦσαν ἐνόχληση στό θεῖο Διδάσκαλο.
Ὁ Κύριος ὅμως, τότε ἀκριβῶς ἐνοχλήθηκε καί τούς εἶπε: «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καί μή κωλύετε αὐτά· τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. Ι΄ 14).
«Καί ἐναγκαλισάμενος αὐτά κατηυλόγει αὐτά».
Κι ἐνῶ ὁ Κύριος θέλει κοντά Του τά παιδιά, οἱ ἄνθρωποι κάνουν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο.
Σά νά Τοῦ λένε: «Ἐσύ ἄν τά θέλεις, ἐμεῖς δέν τά θέλουμε καί τά σκοτώνουμε ὅποτε θέλουμε καί μέ ὅποιο τρόπο θέλουμε»!
Καί κάποιες φεμινίστριες, γιά νά καθησυχάσουν τή συνείδησή τους, πού τούς ἐλέγχει τρομερά, ἐπιστρατεύουν ἐκφράσεις καί συνθήματα ντροπῆς καί μιλᾶνε γιά «ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες», γιά «δικαίωμα τῆς γυναίκας νά ἐξουσιάζει τό σῶμα της», γιά «διακοπή τῆς κύησης» –(καί ὄχι γιά «ἔκτρωση»)– χλευάζοντας τήν τεκνοποίηση καί τήν πολυτεκνία, λέγοντας πώς «δέν εἴμαστε κλωσσομηχανές»!... καί τά παρόμοια.
Εἶναι ἐφιαλτικοί οἱ παγκόσμιοι ἀριθμοί τῶν ἐκτρώσεων. Ἐνῶ οἱ γεννήσεις ἔχουν ὑπολογιστεῖ σέ 90 ἑκατομμύρια κάθε χρόνο, οἱ ἐκτρώσεις ἀνέρχονται στά 40–50 ἑκατομμύρια. Δηλαδή, ἀπ’ ὅσα παιδιά γεννιοῦνται τά περισσότερα ἀπό τά μισά δολοφονοῦνται ἐν ψυχρῷ πρίν γεννηθοῦν.
Ὅποιος ἔχει ξεγράψει τό Θεό ἀπ’ τήν καρδιά του, αὐτός ἔχει χάσει κάθε ἠθική εὐαισθησία καί ἔχει ξεγράψει κάθε ἠθικό νό- μο. Ὅταν ἡ γυναίκα –καί μάλιστα ἡ μάνα– λησμονήσει τόν προορισμό της καί προδώσει τή μητρική στοργή, γίνεται σκληρή καί ἀναίσθητη.
Μοιάζει μέ παγωμένο χειμῶνα. Οἱ στίχοι τοῦ νανουρίσματος πού ἀκολουθοῦν ἐκφράζουν τά αἰσθήματα τῆς ἀληθινῆς μάνας:
«Μικρό μου ἀγαπημένο, λαχτάρα μου γλυκειά,
γιά σένα ἡ καρδιά μου κρυφά γοργοχτυπᾶ.
Σκύψε κρυφά ν’ ἀκούσεις ὁλάκριβο παιδί,
γιά σέ πώς λαχταράει τῆς μάνας σου ἡ ψυχή.
Κοιμήσου ἀγόρι μου χρυσό, γλυκά κι ἀθῶα κοιμήσου,
κλεῖσε τά μάτια σου ἁπαλά κι ἡ Παναγιά μαζί σου».

Κανένας τοῦ κόσμου θησαυρός δέ μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τῆς μάνας τήν καρδιά.
«Ἡ στοργή της μεγάλη κι ἀπέραντη ὅσο κι ἡ πλάση», τραγουδάει ὁ Βερίτης. Ἡ θυσία τῆς κάθε ἀληθινῆς μάνας, δέν ἔχει ὅρια. Ὅσο πάλι, τρομερό καί μακάβριο εἶναι τό θέαμα τοῦ δολοφονημένου –καί συχνά, τεμαχισμένου– παιδιοῦ, ἄλλο τόσο, θεῖο καί μοσχομύρι- στο λουλούδι, ἀνθίζει, μέ τή γέννηση τοῦ κάθε παιδιοῦ.
Τίς ἐφιαλτικές τύψεις τῆς ἔκτρωσης κάθε γυναίκας τίς ἐκφράζει, ἕνα ἀπό τά ἀναρίθμη- τα περιστατικά, πού διηγεῖται ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς):
«Ἡ Α. σάν νέα κυνηγοῦσε πολλούς ἄνδρες. Ἔλεγε πώς πίεζε καί δηλητηρίαζε τά παιδιά μέσα της γιά νά μή γεννᾶ. Ὁ ἄνδρας της τήν καταράστηκε γιά τήν ἀδιαφορία της στήν ἀρρώστια του, καί πράγμα- τι ἀρρώστησε καί γέμισε πληγές ἀπό τή μέση μέχρι τίς πατοῦσες. Χτυποῦσε τά χέρια της καί φώναζε (σάν τή δαιμονισμένη): «Φύγετε! Πηγαίνετε! Μά διῶξτε αὐτά τά παιδιά ἀπό μένα»! —Τί παιδιά; ρωτοῦσαν οἱ γύρω της. Δέ βλέπουμε κανένα παιδί! Ἀλλά ἐκείνη ἀσταμάτητα φώναζε: Διῶξτε τα! Πῶς δέν τά βλέπετε; Νάτα γύρω μου καί σέρνονται... ἀνεβαίνουν πάνω μου!...
«Ἦταν ἐκεῖνα τά παιδιά, πού ἐκείνη μέσα της πίεζε καί δηλητηρίαζε», σημειώνει ὁ Ἅγιος συγγραφέας.
Ὅλοι ἀνατρίχιασαν στό ἄκουσμα τοῦ περιστατικοῦ».
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει καταδικάσει τήν ἀποφυγή τῆς τεκνογονίας καί τίς ἐκτρώσεις, μέ ἀλλεπάλληλες Συνοδικές Ἐγκυκλίους, ἀπ’ τίς ὁποῖες ἰδιαί- τερο ἐνδιαφέρον ἔχουν, αὐτή τῆς Ἱεραρχίας τοῦ 1937 καί αὐτή τοῦ 1968. Ἄς μή ξεχνᾶμε τούς τρεῖς βα- σικούς σκοπούς τοῦ γάμου:
Τήν ἀγάπη τῶν συζύγων, τήν τεκνογονία, καί τή χριστιανική ἀγωγή τῶν παιδιῶν.

ΠΗΓΗ: Ορθόδοξος Τύπος, 22 Οκτωβρίου2010, και http://anavaseis.blogspot.com/2010/10/blog-post_839.html