Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΑΥΜΑ...


Προσκυνήτρια, Α.Π.



Ἕνα πραγματικὸ γεγονὸς ποὺ τὸ διηγείται ἐπιβάτης σὲ ἀεροπλάνο ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους στὶς 29 Αὐγούστου τοῦ 2003.


Ἦταν χαράματα Παρασκευῆς, 29 Αὐγούστου τοῦ 2003. Φεύγαμε μὲ βαριὰ καρδιὰ ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, μὲ κατεύθυνση πρὸς Τὲλ Ἀβὶβ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ γιὰ Ἀθήνα.


Εἴχαμε περάσει ὑπέροχα. Τὴν προηγούμενη, εἴχαμε γιορτάσει Πανηγυρικὰ τὴν Κοίμηση τῆς Παναγίας μας στὸν Τάφο Της, ἀφοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα ἡ Κοίμηση ἑορτάζεται 13 ἡμέρες μετά, στὶς 28 Αὐγούστου.


Ζήσαμε μία πρωτόγνωρη, μοναδικὴ ἐμπειρία. Τὸ πανηγύρι ἦταν μεγαλοπρεπές, πλούσιο, γενναιόδωρο πρὸς πάντας. Ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα ἑτοιμάσαμε τὶς βαλίτσες μας, τὸ βράδυ λάβαμε μέρος στὴν ἀγρυπνία στὸν Πανάγιο Τάφο καὶ ἀμέσως μετά, γρήγορα στὸ ποῦλμαν ποὺ μᾶς περίμενε ἀκριβῶς ἔξω ἀπὸ τὴν παλαιὰ Πόλη. O καιρὸς ἦταν καλός. O οὐρανὸς ἔναστρος καὶ μέσα σὲ μία γλυκιὰ ἡσυχία ἀπολαμβάναμε τὴν Πόλη φωτισμένη. Εἴχαμε στυλώσει τὰ μάτια μας στὰ... τείχη της, ἀγκαλιάζοντας νοερὰ ὅλα τὰ Πανάγια Προσκυνήματα, κλείνοντας τὰ ἑρμητικὰ μέσα στὴν καρδιά μας. Ἕνα σχεδὸν ἀδιόρατο ἐλαφρὺ χαμόγελο προδιδε τὴν κούραση τῶν ἡμερῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν βαθιὰ εὐγνωμοσύνη μας πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ ὅσα ζήσαμε. Ἡ εὐχαρίστηση μᾶς ἦταν τόση, ποὺ δὲν κλονίστηκε καθόλου ἀπὸ τὴν παρατεταμένη ἀναμονή, οὔτε ἀπὸ τὸν ἐξαντλητικὸ ἔλεγχο τῶν Ἰσραηλινῶν στὸ ἀεροδρόμιο.


Ὅταν ἐπιτέλους ἐπιβιβάστηκα στὸ ἀεροπλάνο - ἐὰν θυμᾶμαι καλὰ ἦταν ἕνα δικινητήριο Airbus - πρόσεξα ὅτι τὰ φῶτα τοῦ τρεμόπαιζαν συνεχῶς καὶ δὲν σταθεροποιοῦνταν σὲ μία συγκεκριμένη φωτεινότητα. Σκέφθηκα ὅτι κάποιο καλώδιο δὲν κάνει καλὴ ἐπαφὴ καὶ βυθίστηκα στὸ κάθισμά μου. Ὅταν ξεκίνησε ἡ τροχοδρόμηση, τὰ πρόβλημα στὰ ἠλεκτρικὰ ἔγινε πιὸ ἔντονο, ἐνῶ παράλληλα ἀκούγονταν καὶ ὁ χαρακτηριστικὸς ἦχος μικρῶν, πολλαπλῶν βραχυκυκλωμάτων. Δὲν ἔδωσα σημασία• τὰ φῶτα ἔσβησαν, ἀπογειωθήκαμε καί, ὅταν ξαναναψαν τὸ πρόβλημα ὑφίστατο σὲ μικρότερο βαθμό. Καθόμουν μὲ τὴ μητέρα μου στὴν ἀριστερὴ πλευρὰ τοῦ ἀεροσκάφους, μπροστὰ ἀπὸ τὸ φτερό, ἐνῶ φίλοι καὶ γνωστοὶ κάθονταν σὲ κοντινὲς θέσεις.


Μετὰ ἀπὸ περίπου 20 λεπτὰ ἀκούσαμε ἕναν δυνατὸ θόρυβο καὶ τὸ ἀεροπλάνο ἄρχιζε νὰ τρέμει καὶ νὰ κινεῖται δεξιὰ καὶ ἀριστερά, σὰν νὰ «κοσκινίζει», ὅπως εὔστοχα παρατήρησε κάποιος φίλος. O πιλότος εἶπε πρῶτα στὰ ἑβραϊκὰ καὶ μετὰ στὰ ἀγγλικὰ νὰ παραμείνουμε μὲ τὶς ζῶνες μᾶς δεμένες, τὸ ἴδιο ἔκαναν ἀμέσως καὶ οἱ ἀεροσυνοδοὶ Ἀρχικὰ δὲν δώσαμε σημασία, ὥσπου κοίταξα τὸ φτερὸ καὶ εἶδα τὴν τουρμπίνα νὰ φλέγεται καὶ νὰ ἐκσφενδονίζει κομμάτια ἀπὸ πυρωμένο σίδερο! Μετὰ ἀπὸ ἕνα καθησυχαστικὸ πρόλογο, τὴν ἔδειξα στὴ μητέρα μου καὶ στοὺς γύρω φίλους. Ὅλοι μας εἴχαμε ταξιδέψει πολλὲς φορὲς μὲ ἀεροπλάνο, ἀλλὰ ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ βλέπαμε φλεγόμενο κινητήρα. Σφιχθήκαμε κάπως ἀλλὰ κρύψαμε ἐπιμελῶς τὴν ἀνησυχία μας, σιωπώντας. Κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς ὅπως ἔμαθα ἀργότερα, λέγαμε νοερὰ τὴν Εὐχή. Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὰ λεπτὰ ἔγινε νέα ἀνακοίνωση ποὺ μᾶς πληροφοροῦσε γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ ἀριστεροῦ κινητήρα καὶ ὅτι θὰ προσπαθήσουμε νὰ φθάσουμε στὰ Ἐλευθέριος Βενιζέλος μὲ τὸν ἄλλον.


Δὲν πέρασαν ἄλλα εἴκοσι λεπτὰ ὅταν ἀκούστηκε ἕνας λιγότερος δυνατὸς θόρυβος ἀπὸ τὴ δεξιὰ πλευρὰ καὶ νοιώσαμε ὅλοι τὶς ἴδιες ἔντονες δονήσεις τοῦ ἀεροσκάφους, ἀναμεμιγμένες μὲ ἀναταράξεις. Κάποιοι ποὺ κάθονταν μπροστὰ ἀπὸ τὸ δεξὶ φτερὸ φώναξαν «πῆρε φωτιὰ ἡ τουρμπίνα»! Τὸ μέχρι τότε ἤπιο καί, μᾶλλον εὐχάριστο κλίμα, τοῦ θαλάμου ἀντικαταστάθηκε σύντομα ἀπὸ πανικό. Τὸ ἀεροσκάφος ἔχανε διαρκῶς καὶ ἀπότομα ὕψος καὶ ἀκουγόταν ἕνας θόρυβος σὰν σφύριγμα, ποὺ μετὰ θυμήθηκα ὅτι τὸν ἄκουγα στὶς ταινίες, ὅταν ἔπεφταν οἱ βόμβες τῶν ἀεροπλάνων. Οἱ ἀεροσυνοδοί, ποὺ μόλις εἶχαν ξεκίνησε νὰ προσφέρουν ἀναψυκτικά, ἀσφάλισαν τρέχοντας τὰ καροτσάκια τους στὶς κατάλληλες θέσεις• κάθισαν γρήγορα κὰ προσδέθηκαν κρατώντας τὸ κεφάλι τοὺς κοντὰ στὰ γόνατα. Ἀρκετοὶ καρδιοπαθεῖς καὶ ἡλικιωμένοι ἔπαιρναν τὰ χάπια τοὺς δύο-δύο. Μεταξὺ συζύγων, γίνονται δημόσιες ἐξομολογήσεις γιὰ τὸ πότε ἀπάτησε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ μὲ ποιὸν καὶ ζητοῦσαν συγχώρεση. Γιαγιάδες καὶ παποῦδες ἀπεκάλυπταν στὰ παιδιά τους ὅτι τοὺς ἀδίκησαν στὴ διαθήκη τους καὶ ζητοῦσαν συγχώρεση καὶ ἐκεῖνα τὴν ἔδιναν, ἀλλὰ καὶ τὴ ζητοῦσαν μὲ τὴ σειρά τους γιὰ παλιὲς ἄπρεπες συμπεριφορές. Φίλοι ὁμολογοῦσαν ὅτι μὲ ἀφορμὴ τὸ τάδε περιστατικὸ εἶχαν πεῖ ψέματα καὶ συκοφαντήσει ἀλλήλους....


Ὅλα τὰ παραπάνω μαζὶ μὲ τὴ συνεχῆ καὶ ἀπότομη ἀπώλεια ὕψους, τὶς ἀσυνήθιστες ἀναταράξεις καὶ τὴ σιγὴ τοῦ πιλότου ἔκαναν βαριὰ τὴν ἀτμόσφαιρα. Σὰν νὰ μὴν ἔφθανε αὐτό, κάποιος ἀπὸ τὴν παρέα φώναξε «εἶχε δίκιο ὁ τάδε», ἐνθυμούμενος τὰ λόγια ἑνὸς μοναχοῦ, ποὺ τοῦ εἶχε πεῖ, παρουσία τρίτων, πρὶν ἀπὸ λίγες ἥμερες ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ θρηνήσει μεγαλύτερο ἀριθμὸ νεκρῶν ἀπὸ ὅ,τι τὸ Πάσχα - ἀναφερόμενος στὸ δυστύχημα λίγο πρὶν ἀπὸ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα στὰ Τέμπη - μόνο ποὺ αὐτὴ τὴ φορὰ θὰ εἶναι στὴ θάλασσα. Εἴχαμε ἀρχίσει νὰ ἀνησυχοῦμε σοβαρά...


Τὸ ἀεροπλάνο ἄρχισε νὰ παίρνει κλίση καταλάβαμε ὅτι προσπαθεῖ νὰ στρίψει καὶ σκέφθηκα ὅτι θὰ ἐπιστρέφαμε στὸ Τὲλ Ἀβὶβ ἡ ὅτι θὰ πηγαίναμε στὴν Κύπρο. Σὲ λίγο σηκώθηκε μία ἀεροσυνοδὸς καὶ πῆγε βιαστικὰ νὰ ἀσφαλίσει κάποια ἀντικείμενα ποὺ ἔπεφταν. Τὴ σταμάτησα καὶ τὴ ρώτησα τί ἀκριβῶς συνέβαινε. Ἡ πρώην χαμογελαστὴ καὶ γλυκομίλητη κοπέλα εἶχε γίνει κατάχλωμη καὶ εἶχε χάσει τὴ φωνή της. Ὁ φόβος κυριαρχοῦσε στὴν ἔκφραση τοῦ προσώπου της, στὰ σφιγμένα δόντια καὶ κορυφώνονχαν στὰ ματιά της.


Τὴ ρώτησα ἐὰν εἴχαμε χάσει καὶ τοὺς δύο κινητῆρες καὶ ἀπάντησε μὲ νεῦμα καταφατικά. «Καὶ τώρα τί θὰ γίνει; Πῶς θὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε;», ξαναρώτησα. Ἔπαψε νὰ μὲ κοιτάζει στὰ μάτια, τὸ βλέμμα τῆς ἔγινε μακρινό, σὰν νὰ κοιτοῦσε τὸ κενό, κινοῦσε τὸ κεφάλι τῆς δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ἀνασήκωσε τοὺς ὤμους ἀδιάφορα, σὰν ὅλα νὰ εἶχαν τελειώσει καὶ ἔκανε νὰ φύγει. Τὴ συγκράτησα ἔντονα ἀπὸ τὸ χέρι φωνάζοντας «Πέφτουμε;» καὶ ἐκείνη μου ἔγνεψε πολλὲς φορὲς καταφατικά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἀρθρώσει λέξη καὶ ἔτρεξε νὰ προσδεθεῖ πάλι στὸ κάθισμά της, κρατώντας σφιχτὰ τὸ κεφάλι στὰ γόνατα. Πήραμε ὅλοι βαθιὰ ἀνάσα καὶ προσπαθούσαμε ὅσο τὸ δυνατὸν ψύχραιμα νὰ συνειδητοποιήσουμε τὰ συμβαίνοντα.


Τὸ πέπλο τῆς μελαγχολίας ἔσκισε ἡ δυνατὴ φωνὴ ἑνὸς ρασοφόρου: «Μὴν φοβάστε, ἀδελφοί μου, ἂς προσευχηθοῦμε, δὲν θὰ ἀφήσει ὁ Θεός!». Οἱ ἱερεῖς ἔβαλαν πετραχήλι καὶ ἄρχισαν νὰ διαβάζουν, κάποιοι λαϊκοὶ ἔλεγαν νοερὰ τὴν Εὐχὴ καὶ οἱ ὑπόλοιποι χωρίστηκαν σὲ δύο ὁμάδες - τὴ δεξιὰ καὶ τὴν ἀριστερὴ πτέρυγα τοῦ θαλάμου τῶν ἐπιβατῶν - καὶ ἄρχισαν δειλὰ νὰ ψάλουν οἱ μὲν τὴν Παράκληση τῆς Παναγίας, οἱ δὲ τοὺς Χαιρετισμούς. Ἀναθέσαμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν Θεὸ καὶ αἰσθανθήκαμε πολὺ καλύτερα ξελαφρώσαμε.


Οἱ ἀλλόθρησκοι ἐπιβάτες, ὑπερβολικὰ φοβισμένοι σὲ σύγκριση μ' ἐμᾶς, νόμιζαν ὅτι τραγουδούσαμε καὶ μᾶς κοίταζαν σὰν νὰ ἤμασταν τρελοί. Ἡ παρήγορη ὅμως αὐτὴ ψυχικὴ ἀνάταση διεκόπη λίγο ἀργότερα, ὅταν ἔκανε ἀνακοίνωση μὲ τρεμάμενη φωνὴ ὁ πιλότος: «ὅπως ἤδη καταλάβατε, πρὶν ἀπὸ λίγη ὥρα χάσαμε καὶ τὸ δεύτερο κινητήρα ἀνεφλέγη. Ρίξαμε τὰ καύσιμα καὶ θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἐπιστρέψουμε στὸ Μπὲν Κουριὸν (τὸ ἀεροδρόμιο τοῦ Τὲλ Ἀβίβ), ἀλλά...» τοῦ ἦρθε ἕνας κόμπος στὸν λαιμὸ καὶ σταμάτησε ἀπότομα. Πρὸς στιγμὴν πάγωσε τὸ αἷμα μας. Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, ἀλλιῶς εἶναι νὰ ὑποθέτεις βάσιμα πῶς ὁδεύεις σὲ κάτι δυσάρεστο καὶ ἀλλιῶς εἶναι νὰ σοὺ τὸ ἐπιβεβαιώνουν ἐπισήμως! Μετὰ τὶς πρῶτες ἀμήχανες στιγμές, συνεχίσαμε ὅλοι μαζὶ νὰ προσευχόμαστε ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ εἴχαμε σταματήσει, ἄλλοι τὴν Εὐχή, ἄλλοι τὴν Παράκληση, ἄλλοι τοὺς Χαιρετισμούς. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι προσεύχονταν θερμὰ καὶ ὅσοι ἔδειχναν στὸ παρελθὸν νὰ μὴν πιστεύουν...


Προσπάθησα νὰ φερθῶ ψύχραιμα σὲ σημεῖο ποὺ κατηγορήθηκα γιὰ ἀναισθησία. Ἐξήγησα ἤρεμα, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ δώσω κουράγιο καὶ σὲ κάποιους ποὺ ἔκλαιγαν: «Κάποτε ὅλοι θὰ πεθάνουμε αὐτὸ δὲν ἀλλάζει. Τί μᾶς μένει τότε; Τὸ πόσα χρόνια θὰ ζήσουμε καὶ τὸ πῶς θὰ τὰ ζήσουμε. Ὅλοι μας θέλουμε νὰ ζήσουμε πολλὰ χρόνια, ἐὰν ὅμως ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ πεθάνουμε σήμερα, οὔτε αὐτὸ ἀλλάζει• ἔξαλλου, δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀνθρωπίνως γιὰ νὰ σωθοῦμε καὶ δὲν τὸ κάνουμε. Ἄρα, ἐὰν πάρουμε ὡς δεδομένο ὅτι σήμερα θὰ κληθοῦμε σὲ ἀπολογία, τί πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει; Τὸ σὲ ποιὰ κατάσταση βρίσκεται ἡ ψυχή μας. Τώρα θὰ μοῦ πεῖτε: «εἶμαι σὲ ἄσχημη κατάσταση, ἀλλά, ἐὰν εἶχα καὶ ἄλλα χρόνια, θὰ μετανοοῦσα!» Αὐτὴ ὅμως ἡ φιλοσοφικὴ σκέψη δὲν εἶναι τῆς παρούσης, εἶναι μᾶλλον ἕνας εὐσεβὴς πόθος, γιατί εἴπαμε ὅτι παίρνουμε ὡς δεδομένο ὅτι παραδίδουμε σήμερα. Ἄρα τί μᾶς μένει νὰ κάνουμε; Νὰ προσευχηθοῦμε εἰλικρινὰ καὶ νὰ ζητήσουμε μὲ θερμὴ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὅμως πρέπει νὰ ἔχουμε τὴν ἐλπίδα μας στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιατί:


ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του γιὰ ἐμᾶς, δὲν θὰ ἐπέτρεπε ποτὲ νὰ γίνει κάτι πρὸς ζημία τῆς ψυχῆς μας, δηλαδή, ἐὰν μᾶς πάρει σήμερα, αὐτὸ θὰ πεῖ ὅτι θὰ μᾶς πάρει στὴν καλύτερη στιγμή μας.


Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς ἐξομολογηθήκαμε καὶ κοινωνήσαμε μόλις χθὲς στὴ ἑορτὴ τῆς Παναγίας, ἄρα εἴμαστε κατὰ τὸ δυνατὸν ἕτοιμοι. σκεφθεῖτε νὰ φεύγαμε ἐντελῶς ἀπροετοίμαστοι; Ὅσοι ἤρθαμε ἐδῶ, δὲν ἤρθαμε γιὰ τουρισμὸ ἀλλὰ γιὰ προσκύνημα• λέτε ὁ Κύριος καὶ ἡ Παναγία, ποῦ ἤρθαμε στὴν ἑορτή Της, νὰ μᾶς ἀφήσουν ἔτσι;


Οἱ ἀναταράξεις συνεχίζονταν πάλι ἔντονες. Ἤμασταν χαμηλά, ἄρχισαν νὰ διακρίνονται τὰ νησιὰ μὲ τὰ χαρακτηριστικά τους καὶ μακριὰ ἡ στεριά. Ξαφνικὰ σηκώθηκε ὄρθιος ὁ ἴδιος ρασοφόρος, ποὺ καθόταν μπροστὰ δεξιὰ καὶ μᾶς εἶχε παροτρύνει νὰ προσευχηθοῦμε - δὲν γνωρίζω ἐὰν ἦταν μοναχὸς ἡ Ἱερομόναχος (θυμᾶμαι μόνο τὴν ψηλόλιγνη μορφὴ τοῦ τὸ ἱλαρό του προσώπου καὶ τὴ μακριά του γενειάδα) καὶ εἶπε μὲ δυνατὴ καὶ γεμάτι σιγουριὰ φωνὴ καὶ δακρυσμένα μάτια «Παιδιά μου, σᾶς παρακαλῶ, πιστέψτε μὲ βλέπω τὴν Παναγία μας μπροστά μου θεόρατη καὶ κρατάει τὸ ἀεροπλάνο ἀπὸ τὴν κοιλιὰ- θὰ σωθοῦμε, θὰ σωθοῦμε!» καὶ ξεσπώντας σὲ δάκρυα: «ἂς προσευχηθοῦμε νὰ τὴν εὐχαριστήσουμε».


Ὅλοι οἱ ἐπιβάτες πήραμε κουράγιο καὶ ἀρχίσαμε νὰ ψέλνουμε, δυνατὰ αὐτὴ τί φορᾶ, χαρμόσυνα τὴν Παράκληση. Μέχρι καὶ οἱ ἀεροσυνοδοὶ κατάλαβαν ἀπὸ τί γλώσσα τοῦ σώματος ὅτι κάτι εὐχάριστο συμβαίνει καὶ ἀναθάρρεψαν κοιτώντας ἀπορημένες.


Σὲ λίγη ὥρα φάνηκαν καθαρὰ τὰ κτήρια τοῦ Τὲλ Ἀβὶβ- ἤμασταν ἤδη πολὺ χαμηλά. Ἔμεναν λίγες μόλις στιγμές... Ἄρχισαν νὰ μπαίνουν λογισμοὶ ἀμφιβολίας στὸ μυαλό μου: «Ἄραγε ἡ πρόσκρουση θὰ γίνει στὴ στεριὰ ἡ θὰ πέσουμε στὴ θάλασσα;», μὰ προσπαθοῦσα νὰ τοὺς διώξω μὲ τὴν προσευχή: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τὴ ἀπιστία. Γεννηθήτω τὸ θέλημά Σου. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἤμας.»


Σὲ λίγο φάνηκε τὸ ἀεροδρόμιο. Ὁ διάδρομος ἦταν στρωμένος μὲ ἀφρὸ καὶ κατὰ μῆκος τοῦ ἦταν παρατεταγμένα πολλὰ νοσοκομειακά. Ἄλλο ἀεροπλάνο δὲν φαινόταν, προφανῶς μᾶς εἶχαν δώσει προτεραιότητα. Μᾶς φάνηκε ὅτι κατεβαίναμε μὲ μεγάλη ταχύτητα σὲ σχέση μὲ τὶς ἄλλες φορές, μᾶς χώριζαν λίγα μόλις μέτρα ἀπὸ τὸ ἔδαφος. Ὅταν ἔγινε ἡ ἐπαφή, τὸ ἀεροπλάνο σταμάτησε κατὰ θαυμαστὸ τρόπο σὲ μόλις 50 μέτρα, χωρὶς κανένας μας νὰ κινηθεῖ ἀπὸ τὴ θέση του, ἔστω καὶ κατ' ἐλάχιστον. Τουρμπίνες δὲν εἶχε, γιὰ νὰ τὶς θέσει σὲ ἀνάστροφη λειτουργία, ὥστε νὰ φρενάρει, καὶ τὸ φρένο στὶς ρόδες θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι πολὺ ἀπότομο - πράγμα πολὺ ἐπικίνδυνο - γιὰ νὰ σταματήσουμε μόλις σὲ 50 μέτρα, καὶ ἀκόμα καὶ τότε θὰ ἔπρεπε λόγω ἀδράνειας νὰ πεταχτοῦμε ὅλοι πρὸς τὰ μπροστά! (Ἐδῶ φρενάρει κανεὶς λίγο μὲ τὸ αὐτοκίνητο καὶ μὲ μικρὲς ταχύτητες καὶ τὸ σῶμα τοῦ πηγαίνει μπροστά). Τίποτα ὅμως ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν ἔγινε. Τὸ ἀεροπλάνο δὲν σταμάτησε σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς, ἀλλὰ σὰν νὰ ἐναποτέθηκε μαλακὰ στὸ ἔδαφος!


Ὅλοι ἀρχίσαμε, γεμάτοι ἀνακούφιση,τὰ εὐχαριστήρια: «Δόξα Σοὶ Κύριε», «Σὲ εὐχαριστῶ Παναγία μου», «Ἂς εἶναι εὐλογημένο τὸ Ὄνομά Σου, Κύριε».


Μόνο τὶς ἀεροσυνοδοὺς εἶχε πιάσει νευρικὴ κρίση. Γιὰ τουλάχιστον πέντε λεπτὰ ἡ μία ἄνοιγε ἕνα γιαούρτι, ἔτρωγε μία κουταλιά, τὸ πέταγε καὶ ἔπαιρνε ἄλλο, ἡ ἄλλη ἀνοιγόκλεινε συνεχῶς κάποια μεταλλικὰ συρτάρια, ἡ ἄλλη ἔτρεμε καὶ χτυποῦσαν τὰ δόντια της.


Μετὰ ἀπὸ λίγο ἀποβιβαστήκαμε καὶ συνοδεία ἀστυνομικῶν, ἰατρῶν καὶ νοσοκόμων πήγαμε σὲ ἕνα σαλόνι, ὅπου κάποιους προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς συνεφέρουν καὶ στοὺς ὑπόλοιπους πρόσφεραν ἕνα ἀναψυκτικό. Ἀπὸ τὴν ἔνταση εἶχε στεγνώσει τὸ στόμα μας, ἀλλὰ ποιὸς νοιαζόταν;


Ἤμασταν ζωντανοὶ μόνο αὐτὸ μετροῦσε! Σὲ λίγο ἦρθε ἄλλο ἀεροσκάφος νὰ μᾶς πάει στὴν Ἀθήνα, ὅπου καὶ φθάσαμε ἀσφαλῶς. Βέβαιά μας περίμεναν δημοσιογράφοι καὶ κάμερες. Ἕνας φίλος μου τηλεφώνησε μὲ ἀγωνία νὰ δεῖ ἐὰν εἶμαι καλά, γιατί εἶδε ἕνα trailer στὶς πρωινὲς εἰδήσεις μεγάλου καναλιοῦ γιὰ τὴν πτήση μας, ἀλλὰ μετὰ τὸ θέμα ἀποσιωπήθηκε ἐπιμελῶς.


Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμή, ὅλοι μας χάσαμε τὸ ἐνδιαφέρον μας γιὰ τὶς λεπτομέρειες. Δὲν φώναζε κανείς, δὲν διαμαρτύρονταν γιὰ τὴν καθυστέρηση, γιὰ τὶς βαλίτσες, γιὰ τὶς δημοσίως ἐξομολογηθεῖσες βαριὲς ἁμαρτίες, γιὰ τίποτα. Βαδίζαμε στὴ γῆ, ἀλλὰ τὸ μυαλὸ καὶ ἡ καρδιὰ μᾶς ἦταν γεμάτα εὐγνωμοσύνη, κατὰ τὴ δύναμη τοῦ καθενὸς προσκολλημένα σὲ Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς ἐπιβεβαίωσε τόσο περίτρανα καὶ πάλι τὴν ἀγάπη Του. Ξέραμε ὅτι ζούσαμε μέσα στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ αἰσθανόμασταν ἀπέραντη χαρὰ καὶ ἀνεκλάλητη εὐγνωμοσύνη γὶ αὐτό.


Καὶ οἱ ἑπόμενες ἥμερες πέρασαν ἔτσι. Ἔβλεπα καθετὶ ὡς δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαποῦσα καὶ τὸ θαύμαζα. Εἶχα πάψει νὰ θυμώνω καὶ νὰ ἀναλώνομαι σὲ δευτερεύοντα πράγματα. Προσπαθοῦσα νὰ ἀνταποκριθῶ στὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μὲ ἐπιεικῆ συμπεριφορά, μὴν κρίνοντας καί, ὁπού μποροῦσα, βοηθώντας τοὺς ἄλλους. Δυστυχῶς, μετὰ ἀπὸ μία περίπου ἑβδομάδα, ξαναμπῆκα στὴ ρουτίνα τῆς καθημερινότητας. Ντρέπομαι ποὺ τὸ ἀναφέρω, ἀλλὰ δὲν κατάφερα νὰ συγκρατήσω μέσα μου ἐκείνη τὴν πρωτόγνωρη εἰρήνη, τὴν προσευχή, τὴν εὐγνωμοσύνη, τὴν ἀγάπη.


Αὐτὰ τὸ πέρα γιὰ πέρα πραγματικὸ γεγονός, μὲ ἔκανε νὰ βλέπω τὰ πράγματα λίγο διαφορετικά, νὰ προσπαθῶ νὰ βγῶ ἀπὸ τὸ καβούκι τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μου καὶ τῆς παράλογης λογικῆς μας, ποὺ τὰ βάζει ὅλα σὲ κουτάκια καὶ θέλει νὰ τὰ ἐξηγεῖ μὲ νόμους καὶ κανόνες. Ὁ φόβος τοῦ τέλους ἐπιχαχύνει τὴ συνειδητοποίηση τῶν λαθῶν, ὠθεῖ σὲ συναίσθηση...


Ἡ εὐγνωμοσύνη ποὺ νοιώθει κανεὶς τὴν ἄπειρη ἀγάπη Τοῦ Θεοῦ μαλακώνει τὴν καρδιά του, τὸν λιώνει, τὸν κάνει νὰ ἀγαπάει διὰ τοῦ Θεοῦ τοὺς ἀδελφούς του καὶ τὴνν κτίση καὶ παράλληλα φοβᾶται μήπως μὲ κάποια πράξη τοῦ λυπήσει τὸν Θεὸ καὶ χάσει αὐτὸ ποὺ ἀρχίζει νὰ γεύεται ἡ καρδιά του καὶ σκιρτᾶ, αὐτὸ ποὺ φτιάχτηκε νὰ ἀναζητᾶ ἡ ψυχὴ τοῦ τὴν διὰ τῆς ἀγάπης δωρεὰν παρεχόμενης ἕνωσής της μὲ τὸν Θεό.






(Ἀποφάσισα νὰ γράψω αὐτὴ τὴν μοναδικὴ γιὰ μενα ἐμπειρία κατὰ παράκληση ἑνὸς ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ «πρὸς δόξαν Θεοῦ» καὶ πνευματικὴ τόνωση τῶν ἀδελφῶν. Παρακαλῶ, συγχωρέστε τὸν προσωπικὸ τόνο τῆς διήγησης, ἀλλὰ ἤθελα νὰ ἀποδώσω τὰ γεγονότα καὶ τὰ συναισθήματα ἀκριβῶς, ὅπως τὰ ζήσαμε. Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν κατανόησή σας.)

Πηγή: ΕΡΩ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ, ΤΕΥΧΟΣ 1

ΠΗΓΗ: Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ  KAI http://orthodoxia-ellhnismos.blogspot.com/2010/07/blog-post_3262.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου