Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

ΙΕΡΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΗΝ ΤΟΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΝ (+ 4 Δεκεμβρίου)




ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ
ΙΩΑΝΝΗΝ ΤΟΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΝ
(+ 4 Δεκεμβρίου)

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εἰς τὸ Κύριε ἐκέκραξα ἱστῶμεν στίχους 6 καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια, δευτεροῦντες αὐτά.

Ἦχος πλ. δ΄. Τὶ ὑμᾶς καλέσωμεν ἅγιοι.

Τὶ σὲ ὀνομάσωμεν Ἅγιε; Θεολόγον Ἰωάννην, ἢ Δαυῒδ τὸν μελῳδόν; πνευματέμφορον κινύραν, ἢ αὐλὸν ποιμενικόν; γλυκαίνεις ἀκοὴν γὰρ καὶ διάνοιαν· εὐφραίνεις Ἐκκλησίας τὰ συστήματα· καὶ μελιῤῥύτοις σοῖς φθέγμασι, καταγλαΐζεις τὰ πέρατα. Ἱκέτευε, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Τὶ σὲ ὀνομάσω θεσπέσιε; Ἰωάννη γλυκοῤῥῆμον, φαεινότατε ἀστήρ, ὁ τῇ αἴγλῃ τῆς Τριάδος, ἐλλαμφθεὶς τὸ ὀπτικόν; εἰσέδυς εἰς τὸν γνόφον τὸν τοῦ Πνεύματος· τοῦ Θείου ἐμυήθης τὰ ἀπόῤῥητα· ὡς Μωϋσῆς διεσάφησας, τὴν μουσικὴν καλλιέπειαν. Ἱκέτευε, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Τὶ σὲ ὀνομάσω ἀοίδιμε; λαμπαδοῦχον φαεσφόρον, εὐκλεῆ ὑφηγητήν; λειτουργὸν, ἢ θεωρόν, τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ; ἀστέρα, Ἐκκλησίας ἀγλαΐζοντα; λυχνίαν, τοὺς ἐν σκότει καταλάμπουσαν; ἢ ὄργανον εὐηχέστατον; ἢ σάλπιγγα καλλικέλαδον; Ἱκέτευε, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

Πόθεν σοι τοὺς ἐπαίνους, οἱ ἐρασταί σου τῶν λόγων, ἀναμέλψωμεν θεηγόρε; ἡ γὰρ μακρὰ εὐπορία παρασκευάζειν ἀπορεῖν, τί δέ σε προσείπωμεν ἀξίως; ἀπὸ τοῦ ζήλου τῆς πίστεως, ὁμολογητὴν καὶ μάρτυρα, καὶ κοινωνὸν τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ· ἀπὸ τοῦ βίου πανόσιον, καὶ ἀσκητὴν πρακτικώτατον· ἀπὸ τοῦ λόγου διδάσκαλον, καὶ θεολόγον ἔνθεον· ἐκ τῶν ἱερῶν ᾀσμάτων, καλλιφραδῆ τέττιγα, καὶ κόσμον τῆς ἐκκλησίας, ἱερωσύνης τύπον καὶ ἡσυχίας κλέος· ἅπαντα συλλαβὼν ἐν ἑαυτῷ, τὰ παρ᾿ ἑκάστῳ τῶν ἁγίων καλά, μίαν ἀρετῆς ἰδέαν ἀπηκριβώσω· δι᾿ ὅ καὶ μετὰ πάντας ὑπὲρ πάντας δοξασθείς, πρέσβευε δεόμεθα, ὡς παρρησίαν ἔχων πρὸς Θεόν, ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου, καὶ σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκον.

Τς μ μακαρσει σε, Παναγα Παρθνε; τς μ νυμνσει σου τν λχευτον τκον; γρ χρνως κ Πατρς κλμψας Υἱὸς μονογενς, ατς κ σο τς γνς προλθεν, φρστως σαρκωθες, φσει Θες πρχων, κα φσει γενμενος νθρωπος δι' μς, οκ ες δυδα προσπων τεμνμενος, λλ' ν δυδι φσεων, συγχτως γνωριζμενος. Ατν κτευε, σεμν Παμμακριστε, λεηθναι τς ψυχς μν.

Εσοδος. Φς λαρν, τ Προκεμενον τς μρας, κα τ ναγνσματα.

Σοφας Σολομντος τ νγνωσμα. (Κεφ. 3, 1-9)

Δικαων ψυχα ν χειρ Θεο, κα ο μ ψηται ατν βσανος. δοξαν ν φθαλμος φρνων τεθνναι, κα λογσθη κκωσις ξοδος ατν, κα φ' μν πορεα σντριμμα· ο δ εσιν ν ερν. Κα γρ ν ψει νθρπων ἐὰν κολασθσιν, λπς ατν θανασας πλρης. Κα λγα παιδευθντες, μεγλα εεργετηθσονται· τι Θες περασεν ατους, κα ερεν ατος ξους αυτο. ς χρυσν ν χωνευτηρίῳ δοκμασεν, ατος, κα ς λοκάρπωμα θυσας προσεδξατο ατος. Κα ν καιρ πισκοπς ατν ναλμψουσι, κα ς σπινθρες ν καλμ διαδραμονται. Κρινοσιν θνη, κα κρατσουσι λαν, κα βασιλεσει ατν Κριος ες τος αἰῶνας. Ο πεποιθτες π᾿ ατῷ συνσουσιν λθειαν, κα ο πιστο ν γπ προσμενοσιν ατ· τι χρις κα λεος ν τος σοις ατο, κα πισκοπ ν τος κλεκτος ατο.

Σοφας Σολομντος τ νγνωσμα. (Κεφ. 5, 15-23. 6, 1-3)

Δκαιοι ες τν αἰῶνα ζσι, κα ν Κυρίῳ μισθς ατν, κα φροντς ατν παρ ψστῳ. Δι τοτο λψονται τ βασλειον τς επρεπεας, κα τ διδημα το κλλους κ χειρς Κυρου· τι τ δεξιᾷ ατο σκεπσει ατος, κα τ βραχονι περασπιε ατν. Λψεται πανοπλαν, τν ζλον ατο, κα πλοποισει τν κτσιν ες μυναν χθρν. νδσεται θρακα, δικαιοσνην· κα περιθσεται κρυθα, κρσιν νυπκριτον. Λψεται σπδα καταμχητον, σιτητα· ξυνε δ πτομον ργν ες ομφααν· συνεκπολεμσει ατ κσμος π τος παρφρονας. Πορεσονται εστοχοι βολδες στραπν· κα ς π εκκλου τξου τν νεφν, π σκοπν λονται· κα κ πετροβλου θυμο πλρεις ιφσονται χλαζαι. γανακτσει κατ' ατν δωρ θαλσσης, ποταμο δ συγκλσουσιν ποτμως. ντιστσεται ατος πνεμα δυνμεως κα λαλαψ κλικμσει ατος, κα ρημσει πσαν τν γν νομα, κα κακοπραγα περιτρψει θρνους δυναστν. κοσατε ον βασιλες κα σνετε· μθετε δικαστα περτων γς· ἐνωτσασθε ο κρατοντες πλθους, κα γεγαυρωμνοι π χλοις θνν· ὅτι δθη παρ Κυρου κρτησις μν, κα δυναστεα παρ ψστου.

Σοφας Σολομντος τ νγνωσμα. (Κεφ. 4, 7-15)

Δκαιος, ἐὰν φθση τελευτσαι, ν ναπασει σται. Γρας γρ τμιον, οὐ τ πολυχρνιον, οδ ριθμ τν μεμτρηται. Πολι δ στι φρνησις νθρποις, κα λικα γρως, βος κηλδωτος. Εὐάρεστος Θε γενμενoς, γαπθη· κα ζν μεταξ μαρτωλν, μετετθη. ρπγη, μ κακα λλξῃ σνεσιν ατο, δλος πατσῃ ψυχν ατο. Βασκανα γρ φαυλτητος μαυρο τ καλ, κα εμβασμς πιθυμας μεταλλεει νον κακον. Τελειωθες ν λγ, πλρωσε χρνους μακρος· ρεστ γρ ν Κυρ ψυχ ατο· δι τοτο σπευσεν κ μσου πονηρας. Ο δ λαοὶ, δντες κα μ νοσαντες, μηδ θντες π διανοᾳ τ τοιοτον· τι χρις κα λεος ν τος σοις ατο, κα πισκοπ ν τος κλεκτος ατο.

Ες τν Λιτν, Στιχηρ διμελα.

χος πλ. δ΄.

Τὴν λογικὴν παιδείαν καὶ μαθημάτων ἐπιστήμην, τῇ ἐπουρανίῳ σοφίᾳ συνέκρασας ἀοίδημε· τοῖς πρακτικοῖς γὰρ ἀγῶσι, τὸ παθητικὸν τῆς ψυχῆς εὐσεβῶς προκαθηράμενος, διὰ θεωρίας ἀνήχθης, πρὸς τὴν ὑπερράρητον θέωσιν, καὶ τῷ ἀρχετύπῳ κάλλει τόν νοῦν προσερείσας, θεοειδής ὅλος ἐχρημάτισας, ἐναστραπτόμενος τῇ αἴγλῃ, τοῦ τρισηλίου καὶ ἀκτίστου φωτός· ὅθεν χῦμα γνώσεως, καὶ καρδίας πλάτος λαβών, δόγματα ἐξηρεύξω σωτήρια τῷ κόσμῳ, καὶ τὰς θεολόγους φωνὰς τῶν πατέρων ἐπεσφράγισας, συλλογισμῶν ἀνάγκαις, καὶ πιθανότησιν ἐπιχειρημάτων· ἀλλὰ καὶ ἡμᾶς ταῖς εὐχαῖς σου, τῶν ἀνοσίων καθάρας παθῶν, τοῦ φαιδροτάτου σου βίου ζηλωτάς, καὶ ἐπαινέτας ἀξίους ἀνάδειξον, καὶ τῆς ἐν τῷ μέλλοντι διανομῆς, τῶν ἀιδίων γερῶν καταξίωσον, Ἰωάννη τρισόλβιε.

Δόξα. Ἦχος ὁ αὐτός.

ἁγία Τριάς, Θεός ἡμῶν, ἐν τῇ φωτεινῇ καρδίᾳ σου, πάσαις ἀρεταῖς κατηγλαϊσμένη, ὡς ἐν ναῷ μυστικῷ, καὶ ἐμψύχῳ μόνην θέμενος, ἄγγελον ἐπίγειον, καὶ οὐράνιον βροτὸν ἀπετέλεσεν, ὑπερκοσμίως ἐν τῷ κόσμῳ διαζήσαντα, καὶ ἀγγελικῶς ἐν τῇ γῇ πολιτευσάμενον, καὶ τὴν ἐκκλησίαν Χριστοῦ, σὺν τῷ θείῳ Κοσμᾷ, ὕμνοις ἱεροῖς κατακοσμήσαντα, χρεωστικῶς ὑμᾶς, ἐκ τῶν ὑμετέρων τιμῶσα, εἰς αἰῶνας δοξάζει θεόσοφοι.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Ες τν Στχον, Στιχηρ Προσμοια.

χος πλ. δ΄. Ὤ το παραδξου θαματος!

Πτερ ωννη πνσοφε, τν κκλησαν Χριστο, κατεφαδρυνας ᾄσμασιν, νθεαστικτατα, μελῳδν παναοδιμε, τ νεργείᾳ, Πτερ το Πνεματος, τν σν κινραν, νακρουμενος, τήν παναρμνιον, το Δαυδ μιμομενος· ν νηχν, θεοις μελῳδμασι, πντας κατθελξας.

Στχ. Μακριος νρ, φοβομενος τν Κριον.

Πτερ ωννη νδοξε, τς κοσμικς ποστς, ταραχδους συγχσεως, το Χριστο προσδραμες, τ γαλνῃ πανσιε· κα θεωρας θεας κα πρξεως, τς πανολβους, σαφς λαμπρτητας, ντως πλοτησας, κα πιστος μετδωκας, θεοπρεπε, βῳ λαμπρυνμενος, μακαριτατε.

Στχ. Τμιος ναντον Κυρου θνατος το σου ατο.

Δετε γηγενες ν σμασι, τν ερν κα σεπτν, το σου πανγυριν, ωννου σμερον, εσεβς νυμνσωμεν· οτος γρ ντως, θεας λλμψεως, κατηξιθη, τ φς εσδξασθαι. Ὤ τς φτου σου, εσπλαγχνας Κριε! δι' ς μες, γνωμεν δοξζειν σε, τν περγαθον.

Δξα. χος πλ. β΄.

σιε Πτερ, ες πσαν τν γν ξλθεν φθγγος τν κατορθωμτων σου, δι᾿ ν ν τος ορανος, ερες μισθν τν καμτων σου. Τν δαιμνων λεσας τς φλαγγας, τν γγλων φθασας τ τγματα, ν τν βον μμπτως ζλωσας. Παῤῥησαν χων πρς Χριστν τν Θεν, ερνην ατησαι τας ψυχας μν.

Κα νν. Θεοτοκον.

Θεοτκε, σ ε μπελος ληθιν, βλαστσασα τν καρπν τς ζως· σ κετεομεν· πρσβευε Δσποινα, μετ τοῦ σοῦ Ὁσίου, κα πντων τν γων, λεηθναι τς ψυχς μν.


Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν καλλικέλαδον καὶ λιγυραῖς μολπαῖς, κατακηλοῦσάν τε καὶ ἀγλαΐζουσαν, τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, εὔλαλον ἀηδόνα, δεῦτε εὐφημήσωμεν, Ἰωάννην τὸν πάνσοφον, τὸν Δαμασκηνὸν πιστοί, ὑμνογράφων τὸν πρύτανιν, τὸν ἔμπλεον ἁπάσης γενόμενον, θείας καὶ κοσμικῆς σοφίας.

Ἕτερον. Ἦχος ὁ αὐτός. Θείας πίστεως.

Θεῖον ὄργανον τῆς Ἐκκλησίας, λύρα εὔσημος τῆς εὐσεβείας, ἀνεδείχθης Ἰωάννη πανεύφημε· ὅθεν πυρσεύεις τοῦ κόσμου τὰ πέρατα, ταῖς τῶν σοφῶν σου δογμάτων ἐλλάμψεσι· Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Θεοτοκον.

Σ τν μεσιτεσασαν τν σωτηραν το γνους μν, νυμνομεν Θεοτκε Παρθνε· ν τ σαρκ γρ τ κ σο προσληφθεσῃ, Υἱός σου κα Θες μν, τ δι Σταυρο καταδεξμενος πθος, λυτρσατο μς, κ φθορς ς φιλνθρωπος.



ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετ τν α΄ Στιχολογαν, Κάθισμα.

χος α΄. Τν τφον σου Σωτρ

δφωνος αλς, μεγαλφωνος σλπιγξ, κιθρα μελουργς, λιγυρ θεα λρα, κινρα παναρμνιος, μουσικτατον ὄργανον, μπνεμενον, το Παρακλτου τας αραις, ναδδειξαι, ωννη κα θλγεις, μν τ νοματα.

Θεοτοκίον.

Μαρία τὸ σεπτόν, τοῦ Δεσπότου δοχεῖον, ἀνάστησον ἡμᾶς, πεπτωκότας εἰς βάθη, δεινῆς ἀπογνώσεως, καὶ πταισμάτων καὶ θλίψεων· σὺ γὰρ πέφυκας, ἁμαρτωλῶν σωτηρία, καὶ βοήθεια, καὶ κραταιὰ προστασία, καὶ σῴζεις τοὺς δούλους σου.

Μετ την β΄ Στιχολογαν, Κάθισμα.

χος α΄. Τν τφον σου Σωτρ

μνομεν τος σεπτος, κα γους γνας, ος τλης ληθς, πρ τῆς κκλησας, γεραροντες ν σμασι, τ σεπτ μελῳδματα, κατλιπες, ες μνῳδαν Κυρου, ξιγαστε, κα τν πιστν εφροσνην, ωννη πανεφημε.

Θεοτοκίον.

Μητρα σε Θεο, πιστμεθα πντες, Παρθνον ληθς, κα μετ τκον φανεσαν, ο πθῳ καταφεγοντες, πρς τν σν γαθτητα, σ γρ χομεν, μαρτωλο προστασαν· σ κεκτμεθα, ν πειρασμος σωτηραν, τν μνην Πανμωμον.

Μετὰ τὸν Πολυέλεον. Κάθισμα.

χος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῶ.

Τὸν ὑμνογράφον καὶ σεπτὸν Ἰωάννην, τῆς ἐκκλησίας παιδευτὴν καὶ φωστῆρα, καὶ τῶν ἐχθρῶν ἀντίπαλον ὑμνήσωμεν πιστοί· ὅπλον γὰρ ἀράμενος τὸν σταυρὸν τοῦ Κυρίου, πᾶσαν ἀπακρούσατω τῶν αἱρέσεων πλάνην· καὶ ὡς θερμὸς προστάτης εἰς Θεόν, πᾶσι παρέχει πταισμάτων συγχώρησιν.
Θεοτοκίον.

Οὐ σιωπήσωμεν ποτὲ Θεοτόκε, τοῦ εὐχαρίστως ἀνυμνεῖν ἐκ καρδίας, τὰ σὰ ἐλέη Δέσποινα οἱ δοῦλοί σου, κράζοντες καὶ λέγοντες· Παναγία Παρθένε, πρόφθασον καὶ λύτρωσαι ἐξ ἐχθρῶν ἀοράτων, καὶ ἀναγκῶν καὶ πάσης ἀπειλῆς· σὺ γὰρ ὑπάρχεις ἡμῶν ἡ ἀντίληψις.

Ο ναβαθμο, τ α΄ ντφωνον το δ΄ χου.

κ νετητς μου πολλ πολεμε με πθη· λλ' ατς ντιλαβο, κα σσον Σωτρ μου.

Ο μισοντες Σιν, ασχνθητε π το Κυρου· ς χρτος γρ, πυρ σεσθε πεξηραμμνοι.

Δξα.

γω Πνεματι πσα ψυχ ζωοται, κα καθρσει ψοται λαμπρνεται, τ τριαδικ Μονδι εροκρυφως.

Κα νν.

γω Πνεματι, ναβλζει τ τς χριτος εθρα, ρδεοντα, πασαν τν κτσιν, πρς ζωογοναν.

Προκεμενον. χος δ΄.

Τμιος ναντον Κυρου θνατος τοῦ ὁσίου αὐτοῦ.

Στχ. Τ νταποδσωμεν τ Κυρίῳ περὶ πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;

Τ, Πσα πνο

Εὐαγγλιον σιακν.
 Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν. (Κεφ. 6, 17-23)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔστη ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν, καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο· καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ' αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔλεγε· Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. Μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χαίρετε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ.

Ὁ Ν΄ Ψαλμός.

Δξα.

Ταῖς το σοῦ σου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Κα νῦν.

Ταῖς τς Θεοτκου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Ετα τὸ διμελον. χος πλ. β΄.

Στίχ. Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου

σιε Πτερ, ες πσαν τν γν ξλθεν φθγγος τν κατορθωμτων σου, δι᾿ ν ν τος ορανος, ερες μισθν τν καμτων σου. Τν δαιμνων λεσας τς φλαγγας, τν γγλων φθασας τ τγματα, ν τν βον μμπτως ζλωσας. Παῤῥησαν χων πρς Χριστν τν Θεν, ερνην ατησαι τας ψυχας μν.


Οἱ Κανόνες τς Θεοτκου κα το γου, ο ἀκροστιχς·
Τὸν ἐκ Δαμασκοῦ μουσοποιὸν ᾀστέον Μάρκῳ

ᾨδὴ α΄. Ἦχος δ΄. Θαλάσσης τὸ ἐρυθραῖον.

Τὰ ἄνθη τῶν σῶν χαρίτων ὅσιε, ποικίλον βρύοντα, καὶ εὐπνοοῦντα πάντοθεν τὸν νοῦν, ἀποτρέπει βουλόμενον, ῥινηλατεῖν ἔν ᾄσμασι, τῆς πολιτείας σου τὰ σύμβολα.

Ὁ φθόγγος ὁ τῶν ᾀσμάτων ἥρμοττεν, ὁ σὸς τῷ βίῳ τῷ σῷ, μόνης καὶ γὰρ τῆς σῆς ὡς ἀληθῶς, φωνῆς ἔδει πανόλβιε, τοῖς ἐγχειροῦσι πλέκειν σου, τὰ τῶν ἐπαίνων στεφανώματα.

Νεόφυτον ἱδρυμένον χάρισι, πλείσταις κατάκομον, ἐξ εὐγενοῦς τῆς ῥίζης προελθόν, ὡς ἐλαία κατάκαρπος, ἐν οἴκῳ Θεοῦ πέφημας, τοῦ ἱλαρῦναι πιστῶν πρόσωπα.

Θεοτοκίον.

Ἐλύθη τῶν προπατόρων ἄχραντε, τὸ ἐπιτίμιον, ἄνευ ὠδίνων σου τὸν ποιητήν, γεννησάσης τῆς κτίσεως, τὸν τοῦ θανάτου λύσαντα, πικρὰς ὀδύνας τῇ ἐγέρσει αὐτοῦ.

ᾨδὴ γ΄. Οὐκ ἐν σοφίᾳ.

Κατακρατήσας, τῆς σαρκὸς ἐκ νεότητος ἅγιε, πρὸς Θεὸν τὸ τῆς ψυχῆς, ἀπίθυνας ἐφιέμενον· ὅθεν ἀνεχρώσθη σου, τῷ θείῳ κάλλει νοῦς.

Δεῆσαν κόσμῳ, προελθών ὡς φωστῆρα τὸν λόγον σου, Ἰωάννη παιδευτήν, ἐξαποστέλλει σοι πόρρωθεν, Θεὸς προορώμενος, τὴν σὴν λαμπρότητα.

Ἀπὸ βαρείας, ἀφιέμενα βέλη χειρὸς δυνατοῦ, τὰ συγγράμματα τὰ σά, τῶν ἀσεβῶν κατεκλόνει ψυχάς, εἰκόνων ἀθέτησιν σεπτῶν ἐλέγχοντα.

Θεοτοκίον.

Μεγαλυνέσθω, θεοπλόκοις ᾠδαῖς πανάμωμος, τὴν χεῖρα τῷ σοφῷ, ἐκκεκομένην θεράποντι, ἀποκαταστήσασα εἰς δόξαν ὄντως αὐτῆς.


Κθισμα.χος πλ. α΄. Τν συνναρχον Λγον.

Τν το βου πτην ποκρουσμενος, τν Σταυρν το Κυρου ναλαβμενος, σκητικς τν πονηρν κατεπλαισας, τς ρμου πολιστς, φωστρ το κσμου νοητς, ναδειχθες θεοφρε· δι πρσβευε τ Σωτῆρι, λεηθναι τς ψυχς μν.

Θεοτοκίον, ὅμοιον

Τ ξασιον θαμα τ τς συλλψεως, κα φραστος τρπος τς κυσεως, ν σο γνρισται γν ειπρθενε. Καταπλττει μου τν νον, κα ξιστ τν λογισμν, δξα σου Θεοτκε, τος πσιν φαπλουμνη, πρς σωτηραν τν ψυχν μν.


ᾨδὴ δ΄. Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ.

Ἀλογήσας τῶν ἀστάτων, προσετέθης τοῖς μένουσι, τὸν σταυρό σου ἄρας, καὶ τῷ σταυρωθέντι ἑπόμενος, διακαεῖ πόθῳ περ, ἕως φθάσας τὸ ἀκρότατον, οὗ γενομένοις ἀνάπαυσις.

Σκῦλα μὲν ἐκ Σαμαρείας, Δαμασκοῦ τε τὴν δύναμιν, προνομεύσων ἦλθεν ὁ ἐξ Ἰακώβ ἀνατείλας Χριστός, σὲ δὲ αὐτὸς προσλαμβάνει μαθητεύσοντα, Δαμασκόθεν τῇ πόλει Σιὼν τοῦ μεγάλου Θεοῦ.

Κατὰ λόγον ὑποθέσθαι, τὸν θεμέλιον ἔκρινας, τοῦ ἐνθέου βίου τὴν ὑπακοὴν προστησάμενος· ὅθεν σοφὸς ἰδιώτῃ παρεπόμενος, ὑπετάσσου πληρῶν τὰ ἐκείνου προστάγματα.

Θεοτοκίον.

ταῖς ἄνω στρατηγίαις, φοβερὸς καὶ ἀπρόσιτος, προσιτός μοι ὤφθη, σάρκα ἐκ Παρθένου καθ᾿ ἕνωσιν, περιβαλόμενος ξένην, μυστήριον, γλυκὺς Ἰωάννης, Σύρος ἀνύμνησεν.

ᾨδὴ ε΄. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.

Ὑπήνεγκας ὅσιε ταῖς θλίψεις πυρούμενος, καὶ τῶν πειρασμῶν ταῖς ἐπιπνοίαις, ὡς ἐν χωνείᾳ χρυσὸς τηκόμενος, εἰς κόσμον τῆς νύμφης τοῦ Χριστοῦ, ἐκκλησίας κάλλιστον, Ἰωάννη θεσπέσιε.

Μεγάλως ἐθαύμαζον οἱ πρότερον εἰδότες σου, τὴν ἐν τῇ πατρίδι δυναστείαν, κατανοοῦντες σπυρίδας φέροντα, ἄχθος ἐπωμάδιον φαιδρῶς, καὶ πολλοῦ τιμήματος, αὐτὰς ἀποδιδόμενον.

Λόγῳ καὶ Πνεύματι τὸν κόσμον συστησάμενος, λόγῳ καὶ σοφίᾳ χαριτώσας, καὶ θείῳ Πνεύματι στομωσάμενος, τὸν φωτοειδέστατόν σου νοῦν, ὅλον ἀπειργάσατο, φῶς ἐν κόσμῳ ζωήρυτον.

Θεοτοκίον.

Υἱὸν προαιώνιον βρέφος Θεὸν ἐγέννησας, ἄχραντε Μαρία Θεοτόκε, τὸν ταῖς μητάσι, τὰ βρέφη πλάττοντα, καὶ τὸ γάλα τούτοις ἐκ μαζῶν, τὸν ἐποχετεύοντα, τῷ σῷ γάλακτι ἔθρεψας.


ᾨδὴ ς΄. Ἐβόησε προτυπῶν.

Συνέσεως καὶ σοφίας πλησθεὶς διὰ Πνεύματος, ἀρχιτέκτων τῆς σκηνῆς, τῷ Θεῷ ἐχρημάτισας, τὴν ὀρθοδοξίαν ἔργοις, περικρατύνας καὶ δόγμασιν.

Ὁρῶντές σε τὰς ἀχράντους μολύνοντα χεῖράς σου, κοπροφύρτους, ἐπιτίμιον λόγου ὑπέχοντα, κατεπλήττοντο, οἱ πατέρες τὴν σὴν γενναιότητα.

Πειρώμενος προχωρεῖν τοῖς ἑξῆς ὑποστέλλομαι, ἐγκωμίων ἀχανές, ἀνοιγνύμενον πέλαγος, ἔμπροσθεν ὁρῶν μου, ἀλλά σύμπλους μοι περιγενήθητι.

Θεοτοκίον.

λόγος σου συστελλόμενος πρώην ἀνέλαμψε, τῆς παρθένου καὶ μητρός, τοῦ Θεοῦ κινησάσης σου, τὴν δεδωρημένην ὑπ᾿ αὐτῆς, δεξιὰν πρὸς ὕμνους αὐτῆς.

Κοντκιον. χος β΄. Τ νω ζητν.

Δαμσας πολλος, δρσι τς σκσεως, τ σμα τ σν, ες ψος ορνιον, επετς νδραμες, που μλη θεῖά σοι δδονται, τρανς μελῴδησας, τος φλοις Κυρου, Πτερ σιε.

Ὁ Οἶκος.

Ὕμνοις θείοις κόσμον ἀρδεύεις, θείαν γνῶσιν πλουτήσας, καὶ τριχῶς τὴν γραφὴν καὶ πᾶσαν κτίσιν λαβόμενος, εἰς φυσικὴν θεολογικήν τε, ἠθικὴν Ἰωάννη θεωρίαν, τούτοις ἡμᾶς καθ᾿ ἑκάστην ποτίζεις τοῖς νάμασι, τὴν πίστιν καὶ τὰ δόγματα, ποικιλοτρόπως διδάσκων τρισόσιε, σεπτῶν είκόνων τιμὴν καὶ προσκύνησιν, καταφρόνησιν δὲ πασῶν τῶν αἱρέσεων, πρεσβεύων ἀεί, ὑπὲρ τῶν φίλων Κυρίου, Πάτερ Ὅσιε.

Συναξάριον.

ᾨδὴ ζ΄. Ὁ διασώσας ἐν πυρί.

Ἱερωσύνης ἐπιβὰς καὶ ἐπὶ καθέδραν αἰνέσας, τῶν πρεσβυτέρων τὸν Θεόν, ὥς περ φῶς ἐν λυχνίᾳ ἀοίδιμε, φεγγοβόλους ἀπηστραψας, τῶν δογμάτων καὶ τῶν ὕμνων αὐγὰς τῷ κόσμῳ.

Ὁ Ἰωάννης προφητῶν καὶ τοῦ παλαιοῦ νόμου πατήρ, ὁ βαπτιστής· τοῦ δὲ καινοῦ, καὶ τῆς χάριτος ὤφθης συμπέρασμα, Ἰωάννη μακάριε, καὶ σφραγὶς τῶν θεολόγων διδασκάλων.

Νέκταρ γλυκὺ ποταμηδόν, μάννα ζωηρόν ἀμβροσία, χύσις ἐλαίου δαψιλής, οἶνος ἥδιστος ἅμα πηγάζουσιν, ἐν τοῖς ὕμνοις τοῦ μάκαρος· οἱ βουλόμενοι τρυφᾶτε τρυφὴν ἀγήρω.

Θεοτοκίον.

Ἁγιωσύνης ἱερὸν ἐλεημοσύνης χωρίον, δικαιοσύνης ἀληθῶς, ἐνδιαίτημα θεῖον πανάμωμε, τὴν ψυχήν μου παθήμασι, μιανθεῖσαν καθαγίασον ἐλέει.

ᾨδὴ η΄. Παῖδας εὐαγεῖς ἐν τῇ καμίνῳ.

Σοφίαν καὶ σύνεσιν καὶ γνῶσιν, ἐκ πράξεως ἀρίστης κομισάμενος, ἤρθης ἐν τῷ πνεύματι, λόγῳ ὁδηγούμενος, πρὸς θεωρίας ὕψωμα, περ αἰθέριον, λαμπρὸς ἀναδειχθεὶς θεολόγος, καὶ τῶν ἀθεάτων ἐξηγητὴς καὶ μύστης.

Τοῦ λόγου τὴν λύραν τῇ μαγάδι, τονώσας τῆς ἐπιστήμης ἐμελούργησας, μέλη παναρμόνια, ᾄσματα σειρήνια, διαπρεπῆ τερπνότατα καρδίας θέλγητρα, ψυχῆς ἀνιωμένης γαλήνην, οἷς ἐκκλησία λαμπρῶς κατακοσμεῖται.

Ἐδέξω θεόθεν ὡς ἐπόθεις, καρδίας πλάτος, σοφίας χῦμα ἄμετρον· ὅθεν ἐξηρεύνησας φύσεως μυστήρια, καὶ λογικὰ προβλήματα σοφῶς ἐπέλυσας, λευκάνας φωτισμῷ σαφηνείας, τὰ ὑπὸ τὸν γνόφον πολλοῖς κεκαλυμμένα.

Ὁμότιμον ἄναρχον Τριάδα, δοξάζων ἐθεολόγησας ἀοίδιμε, ἕνα μόνον αἴτιον, Υἱοῦ τε καὶ τοῦ Πνεύματος, Πατέρα· τοῦ δὲ Πνεύματος Υἱὸν ἀναίτιον· Υἱοῦ γάρ, ὡς ἔφης, λέγομεν Πνεῦμα, ἐξ Υἱοῦ δὲ τοῦτο λέγομεν οὐδόλως.

Θεοτοκίον.

Νεύματι τὸ πᾶν φέρων Λόγος, ἐκ μήτρας σου προελθὼν ὡς ἄλλος ἥλιος, ἀκτῖνας οὖν ἀπέστειλε, κήρυκας τῆς πίστεως, εἰς τὰ τοῦ κόσμου πέρατα, ὧν ἐπεσφράγισε, τὸ κήρυγμα σὸς Ἰωάννης, ἔργοις τε καὶ λόγοις, πανύμνητε παρθένε.

ᾨδὴ θ΄. Ἅπας γηγενής.

Μέλεσι τερπνοῖς, τὸ ἄλσος πανεύφημε καταφωνεῖς μυστικῶς, τὸ τῆς ἐκκλησίας νῦν, ὡς ἀηδὼν πολύφωνος, ἄρτι μὲν δεσποτικὰ μυστήρια ἀναβαλλόμενος, νῦν δὲ αὖθις τὴν ἁγνὴν ὑπόθεσιν, καὶ τοὺς ἄλλους ἁγίους μιμούμενος.

Ἄγετέ μοι νῦν, προθύμως ὡς ἔνεστι συναγωνίσασθε, καὶ συνεξεργάσασθε τὴν εὐφημίαν οἱ περὶ λόγους τε, καὶ μουσικὴν τὴν πρόχειρον ἐνασχολούμενοι, τὸν πατέρα ταύτης καὶ διδάσκαλον, εὐφημοῦντες λαμπρῶς καὶ γεραίροντες.

Ῥήματα ζωῆς, θησαυρὸν ἀκένωτον τῆς ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἔλιπες τοὺς λόγους σου καὶ μετὰ θάνατον, τὸ δὲ ἅγιον καὶ θεοφόρον σῶμά σου, θαυμάτων βρύον κρουνούς ἀειρόους, καὶ πηγὰς ἰάσεων, βασιλίδι τῶν πόλεων δέδωκας.

Κήπων λογικῶν, οὕς ἐκαλλιέργησας αὐτὸς δρεψάμενος, ἄνθος ὡς ἡδύπνοον, τὸν ὕμνον τοῦτον σοὶ προσενήνοχα, τὰ σὰ γοῦν προσδεξάμενος μόνην τὴν πρόθεσιν, πληρεστάτην ἔπιδε τυγχάνουσαν, καὶ Θεόν μοι ἱλέωσαι ἅγιε.

Θεοτοκίον.

τῶν δωρεῶν, ὧν φύσις ἅπασα τῆς σῆς ἀπήλαυσε, κόρη οἰκειότητος, μεθ᾿ ὧν τὸ θαῦμα τὸ τῆς χειρὸς τοῦ σοφοῦ, Δαμασκηνοῦ σωτήριον πᾶσι γεγένηται, ἐκκλησίας κόσμος διαυγέστατος, εὐσεβείας βεβαίωσις ἄσειστος.

Ἐξαποστειλάριον. Ἐν Πνεύματι τῶ Ἱερῶ

Ἀνέτρεψας σοφίᾳ σου, τὰς αἱρέσεις παμμάκαρ, ὦ Ἰωάννη πάνσοφε, καὶ ὀρθόδοξον δόγμα, τῇ Ἐκκλησίᾳ δέδωκας, τοῦ ὀρθῶς δογματίζειν, καὶ δοξάζειν Τριάδα, Μονάδα τρισυπόστατον, ἐν μιᾷ τῇ οὐσίᾳ.

Θεοτοκίον, ὅμοιον.

Ἐκύησας Πανάχραντε, τὸν Θεοῦ Θεὸν Λόγον, τῷ κόσμῳ τὴν σωτήριον, ἐκτελοῦντα πανσόφως, οἰκονομίαν ἀρίστην· διὰ τοῦτό σε πάντες, ὑμνολογοῦμεν ἀξίως, ὡς πρεσβεύουσαν τούτῳ, λυτρωθῆναι ἡμᾶς νόσων, καὶ παντοίων κινδύνων.


Εἰς τοὺς Αἴνους.

Ἱστῶμεν στίχους 4 καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια.

Ἦχος δ΄. Ὁ ἐξ ὑψίστου κληθείς.

Ὁ τὴν σοφίαν αὐτὴν ἔνοικον ἔχων, ὅτε ὁ δυσώνυμος ῥαγδαῖον ἔπνευσε, κατὰ τῶν θείων μορφώσεων πυρὶ διδόναι, καὶ ἐξαλείφειν ἐγκελευόμενος, τότε σὺ πανόλβιε συναγωγὼν σεαυτόν, καὶ συγκινήσας τῷ πνεύματι τῆς θεωρίας, λογογραφεῖς σαφῶς τὴν εὐσέβειαν, καὶ ἀντιθέτοις ἀγῶσι τρέπεις τὸν τῆς αἱρέσεως προϊστάμενον· μετελθὼν οὖν σε δόλῳ, τοῦ σκοποῦ οὐδὲν ἀπώσατο.

Τῆς ἐκκλησίας ὁ ῥήτωρ ὁ πυρίπνους, σάλπιξ ἡ διάτορος ἡ μουσικὴ χελιδών, τὸ θεοκρότητον ὄργανον τῆς εὐσεβείας, ὁ μέγας κήρυξ ὁ διαπρύσιος, ὁ κύκνος ὁ εὔλαλος ὁ θεοφόρος αὐλός, τῶν ἀρετῶν τὸ θησαύρισμα φιλοσοφίας, τῆς ἀνωτάτω θεῖον ἀρχέτυπον, χρυσῆ κιθάρα συγκροτοῦσα, πρὸς ἁρμονίαν τοὺς ᾄδοντας πνεύματι, Ἰωάννης ὁ Σύρος, εὐφημείσθω τὰ προσήκοντα.

Τῶν ἀποστόλων μαρτύρων καὶ ὁσίων, τὸν κλεινὸν συμμέτοχον ἀνευφημήσωμεν, τὸν τῶν ἀγγέλων ζηλώσαντα τὴν ἀσαρκίαν, βροτείου γένους τὴν ὡραιότητα, δογμάτων τὸ πέλαγος θεολογίας βυθόν, τὸν ἐν τοῖς ᾄσμασι τέρποντα τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πανηγύρεις θείας φαιδρύνοντα, τὸν Δαμασκόθεν Ἰωάννην τὸν μελουργὸν καὶ θεόφθογγον κήρυκα, καὶ ταμίαν τοῦ λόγου δεόμενον ἀφθονώτατα.

Τοῖς μὲν Ἑβραίοις τὸ μάννα παραδόξως, εἰς πᾶν μετεβάλλετο τὸ καταθύμιον, σὺ δὲ σοφῶς ἀμειβόμενος τῇ πανδαισίᾳ, τοῦ λόγου πᾶσι τὰ πάντα γέγονας, θλιβομένων ἄνεσις εὐεκτικῶν συστολή, μαθητιώντων διδάσκαλος, αἱρετιζόντων πέλεκυς κόπτων, πέτρα πριστήριος, τῶν μοναζόντων καὶ μιγάδων ἀλείπτης καὶ στάθμη εὐθύτητος, Ἰωάννη θεόφρον, Δαμασκοῦ τὸ ἐγκαλλώπισμα.

Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.

Χάρις Θεοῦ τοῖς ἱεροῖς σου χείλεσιν ἀληθῶς ἐξεχύθη, πατὴρ ἡμῶν Ἰωάννη, καὶ ἡ γλῶσσά σου κάλαμος γραμματέως, ἐδείχθη τοῦ παναγίου Πνεύματος, ἡ δὲ θεοφόρος σου ψυχή, παντοδαπῆς σοφίας ἐνδιαίτημα σεπτόν· ὅθεν τῶν θείων ὕμνων τὸ σύντονον, ταῖς εὐφραδέσι μελῳδίαις ἀνῆκας, καὶ τὰς τῶν πιστῶν εὐφροσύνης ἐνθέου ψυχὰς ἐνέπλησας, ἐξενεχθέντος εἰς πᾶσαν τὴν οἰκουμένην τοῦ τοιούτου καλοῦ· τὴν οὖν ὑπὲρ λόγων εὔλογον χάριν, ἀπονέμοντες ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς ἐπαξίως, τὴν ἱεράν σου κορυφὴν καταστέφομεν, αἰτούμενοι διὰ σοῦ τυχεῖν ἵλεω Θεοῦ, καὶ βασιλείας οὐρανῶν ἀξιωθῆναι.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Μακαρίζομέν σε Θεοτόκε Παρθένε, καὶ δοξάζομέν σε οἱ πιστοὶ κατὰ χρέος, τὴν πόλιν τὴν ἄσειστον, τὸ τεῖχος τὸ ἄρρηκτον, τὴν ἀρραγῆ προστασίαν, καὶ καταφυγὴν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δοξολογία μεγάλη, καὶ Ἀπόλυσις.



ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Προκεμενον τοῦ Ἀποστόλου. χος βαρύς. Ψαλμός ριε΄ (115)

Τμιος ναντον Κυρου θνατος τοῦ ὁσίου αὐτοῦ.

Στχ. Τ νταποδσωμεν τ Κυρίῳ περὶ πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;

Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα.
(Κεφ. 4, 7-13)

Ἀδελφοί, ἑνὶ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ. Διὸ λέγει· ἀναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν, καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις. Τὸ δὲ ἀνέβη, τί ἐστιν, εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; Ὁ καταβὰς, αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα. Καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν Ἀποστόλους, τοὺς δὲ Προφήτας, τοὺς δὲ Εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ Ποιμένας καὶ Διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν Ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ.

λληλουάριον το Εαγγελίου. χος πλ. β΄. Ψαλμός ρια΄ (111)

λληλούϊα, λληλούϊα, λληλούϊα.

Στίχ. Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον, ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ θελήσει σφόδρα.

Στίχ. Δόξα καὶ πλοῦτος ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ, καὶ ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.

Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν. (Κεφ. 12, 8-12)

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ· ὁ δὲ ἀρνησάμενός με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνηθήσεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ. Καὶ πᾶς ὃς ἐρεῖ λόγον εἰς τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· τῷ δὲ εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα βλασφημήσαντι οὐκ ἀφεθήσεται. Ὅταν δὲ προσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τὰς συναγωγὰς καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας, μὴ μεριμνᾶτε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε· τὸ γὰρ ἅγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν.


Κοινωνικόν. Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος. Ἀλληλούϊα.
Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΕΙΣ ΤΟ ΕΓΚΡΙΤΟΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ «ΣΥΜΒΟΛΗ» ΤΕΥΧΟΣ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2004 ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΕΛΛΟΓΙΜΩΤΑΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Ν. ΜΠΙΛΑΛΗ ΟΣΤΙΣ ΚΑΙ ΕΠΕΜΕΛΗΘΗ ΑΥΤΗΣ.

  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου