Ο ΣΤΑΥΡΟΣ (ΜΑΣ) !

Κάποτε ένας χριστιανός είχε ένα μεγάλο σταυρό στη ζωή του, τον οποίο δεν άντεχε. Καθημερινά παρακαλούσε το Θεό να τον απαλλάξει από αυτόν τον σταυρό και να του δώσει έναν ελαφρύτερο γιά να μπορέσει να τον αντέξει.
Όσπου μιά μέρα ο Θεός έστειλε στον ύπνο του έναν άγγελό Του, προκειμένου να ικανοποιήσει την επιθυμία του ανθρώπου αυτού.
Πήρε λοιπόν ο άγγελος τον άνθρωπο και το πήγε σ' ένα μεγάλο δωμάτιο όπου υπήρχαν όλων των ειδών οι σταυροί και είπε στον έκπληκτο άνθρωπο: "Ο Κύριος άκουσε τις προσευχές σου και σου δίνει το δικαίωμα να διαλέξεις όποιον σταυρό θέλεις".
Γεμάτος χαρά ο χριστιανός άρχισε να προβάρει έναν-έναν τους σταυρούς. Όμως άλλος του φαινόταν μεγάλος, άλλος βαρύς, άλλος άβολος κλπ. Όσπου κάποια στιγμή σηκώνει κάποιον και τον βάζει στους ώμους του και μένει ικανοποιημένος. Ήταν ακριβώς στα μέτρα του. Λες και είχε φτιαχτεί ειδικά γιά αυτόν, γιά να μπορεί εύκολα και χωρίς κόπο να τον σηκώνει. Αμέσως γυρνά στον άγγελο και όλο χαρά του λέει: "Αυτόν θέλω! Είναι ότι πρέπει γιά μένα".
Τότε με ένα χαμόγελο του λέει: "Μα αυτός είναι ο σταυρός που είχες μέχρι τώρα".
Έμεινε άναυδος ο άνθρωπος και αμέσως ξύπνησε. Αναλογίσθηκε το όνειρο που είδε και ευχαρίστησε τον Ελεήμονα Θεό γιά την αγάπη Του. Και από τότε σήκωνε τον σταυρό του με χαρά και ευχαριστίες προς τον Κύριο.  

Σχετικό με το προηγούμενο περιστατικό είναι και το παρακάτω ωραίο βίντεο:

"ΤΟ ΝΗΣΙ" (ΜΙΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΡΩΣΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ)

  

Η ζωή ενός Ρώσου Αγίου, διά Χριστόν "Σαλού". 
Θαυμάσια μεταφορά στη μεγάλη οθόνη. Ένα κινηματογραφικό συναξάρι.

Αξίζει να την δείτε, θα δακρύσετε.

http://video.google.com/videoplay?docid=-7645380399411010665&ei=L2SXSeSeLYrojgLV1YTJCw&q=ostrov#

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Εδώ και αρκετά χρόνια άρχισα να ασχολούμαι συστηματικά με τους Αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Και αυτό έγινε "τυχαία" ή σωστότερα "Θεού βοηθεία".
Κάποιος φίλος είχε μιά κόρη, η οποία δεν γνώριζε πότε γιόρταζε, είχε ένα όχι και τόσο συνηθισμένο όνομα. Αυτός ο φίλος μου με παρεκάλεσε να βρω λεπτομέρειες για το πότε και σε ποιόν Άγιο γιόρταζε η κόρη του.
Και βρήκα λεπτομέρειες κλπ... κι έτσι έγραψα το πρώτο μου βιβλίο αγιολογικού περιεχομένου. Με την βοήθεια του Θεού έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα 3 (τρία) βιβλία μου.

Γι' αυτό δημιούργησα αυτό το ιστολόγιο. 
Γιά να μεταφέρω κάποιες σκέψεις, κείμενα, ι. ακολουθίες, ι. εικόνες κλπ. σχετικά με Αγίους και Οσίους της Εκκλησίας μας και να τα μοιράζομαι με όποιον έχει την ίδια αγάπη με μένα γι' αυτούς.
Όποιος έχει κάποια απορία σχετικά με πότε και σε ποιόν Άγιο γιορτάζει ή κάποια άλλη απορία σχετικά με το θέμα του ιστολογίου ας γράψει το σχόλιό του. Θα προσπαθήσω να απαντήσω όσο καλύτερα μπορώ.

Παράλληλα θα μεταφέρω διάφορα πνευματικά κείμενα-βίντεο-φωτογραφίες κλπ. που μου έκαναν εντύπωση.

Αυτά γιά αρχή, να εύχεσθαι.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ...

Συνεχίζοντας το προηγούμενο θέμα γιά την προκλητική ενδυμασία παραθέτω ένα ενδιαφέρον κείμενο που ανακάλυψα στο Διαδύκτιο, προσέξτε το:

Αμφίεση (Το ντύσιμο).

Αρχιμανδρίτου Ιγνατίου Καπνίση.

(Δεν είναι τόσο απλό όσο το νομίζετε, αλλά τόσο σοβαρό όσο δεν το φαντάζεσθε). 
Νομίζετε πως είναι ασήμαντο (;) 

Αγαπητοί μου Χριστιανοί, 

     Ορισμένοι έχουν την γνώμη ότι το θέμα της αμφιέσεως (του ντυσίματος) είναι ασήμαντο από πλευράς ορθής Χριστιανικής συμπεριφοράς.

     Είναι όμως σωστή αυτή η άποψη (;)

     Ασφαλώς όχι, όπως θα βεβαιωθεί κάθε καλόπιστος χριστιανός που θα μελετήσει τις πιο κάτω σοβαρές θέσεις: 

Από την αρχαιότητα 

• «Θεωρώ χαμένον, εκείνον που έχασε την ντροπή» (Πλάτων)
• «Όταν η γυναίκα αποβάλλει το χιτώνα, αποβάλλει και την αιδώ» (Ηρόδοτος)
• «Η μυαλωμένη γυναίκα ούτε τον πήχυ του χεριού της δεν αφήνει ελεύθερο για να τον βλέπουν δημόσια» (Πλούταρχος)
• «Το χρώμα της ντροπής είναι το ωραιότερο» (Αριστοτέλης)
• «Σεβάσμια ντροπή μακάρι σε όλων των ανθρώπων την ψυχή να θρονιαζόσουν και να έδιωχνες την αδιαντροπιά» (Ευριπίδης)
• «Όποιος δεν σέβεται την αιδώ (=την ντροπή) πρέπει να τιμωρείται με την μεγαλύτερη ποινή διότι θεωρείται ασθένεια της πόλεως» (Σωκράτης)

 

Από την Αγία Γραφή 

• «Η Εσθήρ εκαλλωπίσθη, διά να ελκύση τον Αρταξέρξην» (Εσθήρ 5, 1)
•   Του Κυρίου: «Καθένας που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, αυτός πλέον αμάρτησε μέσα στην καρδιά του» (Ματ. 5, 28). -  Και αν η γυναίκα είναι σεμνά ντυμένη τότε δεν φταίει βέβαια, αν όμως είναι άσεμνα ντυμένη τότε η ευθύνη της είναι τρομερή, διότι ο Χριστός μας έχυσε το αίμα Του για τη σωτηρία των ψυχών.
• «Μην έχετε ψεύτικες ελπίδες και μη σας εξαπατούν πόρνοι, μοιχοί, ομοφυλόφιλοι, κλέφτες, άρπαγες... δεν πρόκειται να κληρονομήσουν την Βασιλεία του Θεού» (Α΄Κορ. 6,9).  Εννοείται εάν δεν μετανοήσουν και εξομολογηθούν. Και επειδή η άσεμνη αμφίεση οδηγεί συνήθως στην πορνεία, μοιχεία, την ομοφυλοφιλία, άρα μας κλείνει την πόρτα του παραδείσου. Είναι μικρό αυτό (;). Μα υπάρχει και χειρότερο;
• «Θέλω οι γυναίκες να προσεύχονται με ενδυμασία σεμνή. Να στολίζουν τον εαυτό τους με αίσθημα εντροπής και σωφροσύνης» (Α΄Τιμ. 2, 9-10)
• «Ο Απόστολος Παύλος δεν μπορούσε να ξεχάσει ότι φύλαγε τα ρούχα εκείνων που λιθοβολούσαν τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο, το διαμάντι αυτό του xριστιανισμού.                   
  Εσύ Χριστιανή μου πως θα μπορέσεις να το ξεχάσεις, αν εξ αιτίας σου χάσουν αδελφοί σου τη βασιλεία του Κυρίου, την αιωνιότητα;

 

Από τους Πατέρες της Εκκλησίας 

• «Γνώριζε ότι όσες ψυχές κάψει το άσχημο ντύσιμό σου θα τις ζητήσει ο Κύριος από τα χέρια σου». (Πατερικό απόφθεγμα)
• «Και μη μιμείσαι τις κοινές γυναίκες γιατί αυτές με τέτοια (άπρεπη) αμφίεση πολλούς εραστές προσελκύουν. Και γιατί πολλοί απωλέσθησαν εξ αιτίας αυτής της θεωρίας. Τι θα πάθω εγώ, λέει, εάν μπει σε πειρασμό κάποιος άλλος; (Αλλά) εσύ δίνεις την αφορμή με την αμφίεση, με το βλέμμα, με τις κινήσεις. Γι' αυτό ο Απόστολος Παύλος κάνει λόγο για την αμφίεση, για την ντροπή».
• «Ού βούλομαι σεμνότητι λόγων καλλωπίζεσθαι, αλλά σεμνούς ποιήσαι τους ακούοντας». (Ιωάννης Χρυσόστομος)
• «Αφού μια γυναίκα αγέρωχη ντύθηκε σκανδαλωδώς καλεί κοντά της αυτούς που θα την δούν και είναι σαν να προσέφερε ένα ποτήρι γεμάτο δηλητήριο στους περαστικούς. Αδιάφορο αν κανείς δεν το ήπιε, αυτή όμως είναι ένοχος». (Ισίδωρος Πηλουσιώτης)
• «Όταν φύγει η ντροπή από τον άνθρωπο γίνεται πρόξενος πολλών κακών»
• «Η αιδώς προστατεύει την αγνότητα όπως τα φύλλα προστατεύουν τον καρπό». (Γρηγόριος ο Θεολόγος)
• «Αρώματα των χριστιανών είναι η πίστις και η συνείδησις, διότι αυτή είναι η ευωδία του Χριστού». (Αγ. Γρηγόριος Νύσσης)

 

Από διαφόρους 

• «Όταν η νεαρή κοπέλλα χάσει την πίστη και το σεβασμό στις αιώνιες αξίες, όταν ξεπεράσει την διακριτικότητα και την ντροπή, ερείπια και συμφορές προμηνύονται».Άγιος Νεκτάριος. (Σώτου Χονδρόπουλου ¨Ο Άγιος του αιώνα μας¨).
• «Έχασε την αιδώ η γυναίκα(;) Μεταβλήθηκε αμέσως εις πρόσωπον αναιδείας. Έχασε συγχρόνως και το στέμμα της τιμιότητος. Είναι το λευκό χιόνι που το κατεπάτησαν λασπωμένα πόδια...». (Επίσκοπος Νικαίας +κυρός Γεώργιος Παυλίδης)
• «Πρέπει να γνωρίζουμε ότι με τις ακρότητες μέχρι γυμνοτήτων στην αμφίεση, είναι βέβαιον ότι αμβλύνεται βαθμηδόν το ηθικόν αισθητήριον και η ψυχή δεν μένει αδιάφθορος». Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος Βαλληνδάς «Θεομητορικά Μηνύματα» σελ. 481
• «Από την ημέρα που δεν είμαστε πλέον ικανοί να κοκκινίσουμε, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι πέσαμε πολύ χαμηλά».T.Toth (Κληρικός Καθηγ. Παν/μίου Βουδαπέστης)
• «Όταν τη μάρτυρα Περπέτουα την έρριξαν στα θηρία, την τραυμάτισαν και της έσχισαν το χιτώνα με αποτέλεσμα να φανεί ο μηρός. Τότε εκείνη αμέσως έσπευσε να καλύψει το γυμνό μηρό της, υπολογίζοντας περισσότερο την σεμνότητα από τους φριχτούς πόνους».
• «Ίνα γενικώς είπωμεν άνευ αιδούς είναι αδύνατος η ύπαρξις κοινωνίας και πολιτείας. Την αιδώ ετίμησεν ανέκαθεν η ανθρωπότης, ήτις δεινώς ετιμωρήθη, οσάκις περιεφρόνησεν αυτήν. Η αιδώς είναι αξία απόλυτος και αιωνία».
• «Με γυμνά σώματα οι άνθρωποι εμφανίζονται σε λαούς απολίτιστους. Την αναίδειαν ακολουθεί αχαλίνωτος γενετήσια ακολασία. Η γυμνότης των αγαλμάτων επεκράτησε στην Ελλάδα μετά την πτώσιν του πολιτισμού». (Σ. Καλλιάφας, Καθηγητής Παν. Αθηνών «Ο χαρακτηρισμός της εποχής μας» σελ. 37).
• «Στην Αγγλία το 30% των βιασμών οφείλεται στην άσεμνη αμφίεση των γυναικών, λέει μία στατιστική». (Περιοδικόν τα Κρίνα)
• «Οι γυναίκες έπαψαν να είναι γυναίκες έτσι όπως ντύνονται» (Ηθοποιός Δημήτριος Φωτόπουλος)
• «Το πρόβλημα της ζωής ή του εξαφανισμού των λαών εξαρτάται από την αιδώ και από τίποτε άλλο» (Ο διαπρεπής ψυχολόγος και Παιδαγωγός E. Stpanger.)
• «Η σεμνή αμφίεση των χριστιανών είναι μυριόλεκτο της Γραφής και της παραδόσεως δίδαγμα. Είναι καιρός να παρουσιάσουμε καθαρά και με ειλικρίνεια τη διδασκαλία της Εκκλησίας, ώστε να σταματήσει η διαρκώς διογκούμενη τάση να κάνουμε διευκολύνσεις και εκπτώσεις στα πνευματικά θέματα με αποτέλεσμα την εκκοσμίκευση...» (Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)
• Καλή μου αδελφή, σκέφθηκες πόσα κακά μπορεί να προκαλέσει το άσεμνο ντύσιμό σου; Γίνεται αφορμή σοβαρού σκανδαλισμού με αποτέλεσμα τα βαρειά αμαρτήματα: πορνεία, μοιχεία, ομοφυλοφιλία, διαζύγια, εκτρώσεις. Γι' αυτά τα βαρειά παραπτώματα που άθελά σου προκαλείς τι απολογία θα δώσεις σαν ηθικός αυτουργός όλων αυτών κατά την φοβερά ημέρα της Κρίσεως; Το έχεις σκεφτεί; Μη ξεχνάς ακόμη ότι ο σεβασμός στην αιδώ είναι θεϊκός νόμος και δεν μπορούμε να τον παραβαίνουμε ατιμωρητί. Εκτός βέβαια και αν μετανοήσουμε ειλικρινά.
• Κάποτε είχαν δέσει με ένα χονδρό σχοινί ένα λιοντάρι που το είχαν κλείσει σε ένα κλουβί. Κατά τη νύχτα όμως ένα ποντικάκι έφαγε σιγά-σιγά το σχοινί. Όταν το πρωί μπήκε στο κλουβί ανύποπτος ο θηριοδαμαστής, του επιτέθηκε το ελεύθερο λιοντάρι και τον τραυμάτισε θανάσιμα. Το λιοντάρι μοιάζει με τα πάθη μας. Το σχοινί συμβολίζει την αιδώ και το ποντικάκι παριστάνει τη μόδα. Η αιδώς είναι ο φρουρός της αρετής που μας προφυλάσσει από το λιοντάρι (τα πάθη μας) γιατί το κρατάει πάντα δεμένο. Το ποντικάκι όμως, η μόδα, που εμείς δεν του δίνουμε σημασία, τρώει σιγά-σιγά το σχοινί και αφήνει ελεύθερο το λιοντάρι (τα πάθη μας). Τότε με πολλή ευκολία εκείνο μας τραυματίζει σοβαρά, κάποτε δε και θανάσιμα. Διότι χωρίς αιδώ χάνουμε την αξιοπρέπειά μας, την τιμή μας και κάποτε και την ψυχή μας.

 

Συμπέρασμα  

     Λοιπόν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έλλειψη αιδούς είναι αυτή που οδηγεί στην ανηθικότητα και κατακλύζει την εποχή μας. Και αυτή αποτελεί τον μεγάλο κίνδυνο για την κοινωνία και όλη την υπόσταση του έθνους και του κόσμου ολόκληρου.
     Στην έλλειψη αυτής οφείλεται η απώλεια αμέτρητων ψυχών για τις οποίες ο Κύριος έχυσε το αίμα Του επάνω στο Σταυρό.
     «Αλλά ο Απόστολος δεν ντρέπεται να γράφει τις επιστολές του και να φωνάζει, χωρίς περιστροφές, άλλη φορά το ¨πόρνους και μοιχούς κρίνει ο Θεός¨ και σήμερα το ¨φεύγετε την πορνείαν¨. Τίποτα περισσότερο δεν μολύνει και δεν ακρωτηριάζει το σώμα της Εκκλησίας, δεν ζημιώνει και δεν ταπεινώνει τον άνθρωπο, δεν σκάβει και δεν ξεριζώνει την ψυχική και την σωματική υγεία, δεν αναστατώνει και δεν διαλύει τα σπίτια και τις συζυγίες, δεν καταστρέφει και δεν εξαφανίζει λαούς και πολιτισμούς, τίποτε περισσότερο από αυτή την αμαρτία και τη βρωμιά, που είναι η παράβαση της έβδόμης εντολής. Εξαιτίας αυτής της αμαρτίας κατέστρεψε ο Θεός τον κόσμο στα χρόνια του Νώε, εξαιτίας αυτής της ακαθαρσίας έκαψε τα Σόδομα και τα Γόμορα, εξαιτίας αυτής της βρωμιάς κινδυνεύει ο σύγχρονος κόσμος. Όλα είναι παραδομένα στον καιρό μας, και το μυαλό κι η ζωή των ανθρώπων, στο λεγόμενο σεξ. Ας μη μας κατηγορήσει κανείς πως λέμε υπερβολές». (Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού, Μητροπ. Κοζάνης «Λόγος Οικοδομής», σελ.70) 

Δεν είναι λοιπόν ασήμαντο το θέμα της αιδούς, αλλά το σημαντικότερο. Γι' αυτό έχει δίκαιο ο Μένανδρος της αρχαιότητος όταν γράφει: «Φοβερό πράγμα η άγνοια και αιτία όλων των κακών που συμβαίνουν στους ανθρώπους». 

                                            *** 

Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου 

• Η ζωή όλη των Χριστιανών είναι ζωή μετανοίας, ζωή πένθους και θλίψεως. Της δε μετανοίας και του πένθους ξένοι παντελώς και ανοίκειοι είναι οι καλλωπισμοί των ρούχων, οι μυραλοιφές και τα φτιασίδια...
• Δι' αυτό, λοιπόν, παρακαλώ σας θερμώς, αδελφοί μου και αδελφές μου εν Κυρίω, αφήσατε τις προφασιολογίες αυτές με τις οποίες ο διάβολος ζητεί να απολέση τις ψυχές σας και παύσατε από τους στολισμούς και μυραλοιφές και τα φτιασίδια, τα οποία έχουν την αρχή τους από την υπερηφάνειαν και κενοδοξίαν.

 

Αρχιμανδρίτου Ιγνατίου Καπνίση 
Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»

http://www.impantokratoros.gr/amfiesi.el.aspx

 

Η ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ

Πριν λίγες ημέρες επισκέπτηκα ένα γνωστό μου μοναστήρι. Εκεί ο φίλος μου ο Ηγούμενος μας είπε ένα συγκλονιστικό περιστατικό, όταν η κουβέντα έφτασε στα χαλαρωμένα ήθη της εποχής μας και ειδικότερα στο άσεμνο και προκλητικό ντύσιμο των γυναικών και όχι μόνο.
Βρισκόταν λοιπόν ο Γέροντας σε κάποιο μεγάλο προσκύνημα. Εκείνη τη στιγμή μπήκε γιά να προσκυνήσει μία νέα γυναίκα με προκλητική εμφάνιση. Φορούσε ένα εφαρμοστό μαύρο κολάν και είχε έντονα βαμμένα χείλη, ενώ τα μακριά της νύχια ήσαν και αυτά βαμμένα έντονα, σαν αίμα, κόκκινα.
Την ίδια στιγμή έτυχε μέσα στην εκκλησία να βρίσκεται μιά δαιμονισμένη. Μόλις είδε τη γυναίκα να μπαίνει άρχισε να γελά ανατριχιαστικά και φώναξε δυνατά: "Ίδιοι είμαστε. Μόνο η ουρά σου λείπει. Τα πόδια σου είναι ίδια με τα δικά μου, τα χείλη και τα νύχια σου το ίδιο. Μόνο η ουρά σου λείπει και είμαστε ίδιοι!".  Αυτά είπε ο δαίμονας, μέσω της ταλαίπωρης δαιμονισμένης και συνέχισε να γελά αφύσικα.


Αυτό το περιστατικό που μας διηγήθηκε ο Γέροντας με συγκλόνισε. Σκέφτηκα ότι όντως ιδίωμα του διαβόλου είναι η ανηθικότητα, η πρόκληση και η γύμνια. Άλλωστε μη ξεχνάμε τον δαιμονισμένο των Γαγαρηνών, που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο. Όταν ήταν υπό την επίρρεια των δαιμόνων έσχιζε τα ρούχα του και γύρναγε γυμνός. Όταν όμως ο Δεσπότης Χριστός τον απάλλαξε από την "λεγεώνα" των δαιμόνων, τότε καθόταν στα πόδια του Ιησού "σωφρονισμένος και ενδεδυμένος".

Να λοιπόν ποιός θέλει τις γυναίκες, αλλά και τους άντρες πιά, γυμνούς και προκλητικά ντυμένους!

Ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας και ας δούμε πως θα μας ήθελε ο Θεός ντυμένους και ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

Λουκ. η΄, 27 – 39

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο, καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ' ἐν τοῖς μνήμασιν. 28 ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. 29 παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. 30 ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· 31 καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. 32 Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένη ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. 33 ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. 34 ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. 35 ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονὸς, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν, καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ' οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. 36 ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. 37 καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ' αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. 38 ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνὴρ, ἀφ' οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· 39 Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ' ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς.

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

27. 10 - Μνήμη Νέστορος Μάρτυρος.

Τω αυτώ μηνί KΖ΄, μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Nέστορος.
 
Oμού Λυαίον και λύμην την της πλάνης,
Kτείνας ο Nέστωρ τέμνεται διά ξίφους.
Eικάδι εβδομάτη αποκέρσαν Nέστορα κεδνόν.

Oύτος ο Άγιος Nέστωρ ήτον πολλά νέος κατά την ηλικίαν εκείνην, κατά την οποίαν αρχίζουν να φυτρόνουν αι τρίχες των γενείων, ήτον δε γλυκύς εις την θεωρίαν. Ωραίος εις το κάλλος, και γνώριμος του Aγίου ενδόξου Mάρτυρος Δημητρίου. Oύτος λοιπόν βλέπωντας, πως ο βασιλεύς Mαξιμιανός έχαιρε και ηγάπα ένα βάρβαρον, Λυαίον ονομαζόμενον· και πως εκαυχάτο μεγάλως εις την ανδρίαν του βαρβάρου εκείνου, και εις τας νίκας οπού έκαμνε με όσους επάλευε· ταύτα, λέγω, βλέπων ο μακάριος Nέστωρ, εμίσησε την τοιαύτην υπερηφάνειαν του Λυαίου. Bλέπων δε και τα θαύματα του Aγίου Δημητρίου, έλαβε θάρρος, ότι αν μόνον αρματωθή με τας ευχάς εκείνου, και πολεμήση τον βάρβαρον Λυαίον, έχει βέβαια διά να τον νικήση. Όθεν προστρέχει εις τον μέγαν Δημήτριον. Kαι πεσών εις τους πόδας αυτού, δούλε του Θεού Δημήτριε, λέγει, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με τον Λυαίον. Διά τούτο εύξαι διά λόγου μου, επικαλεσάμενος το όνομα του Xριστού. O δε Άγιος σφραγίσας αυτόν με το σημείον του τιμίου Σταυρού, και τον Λυαίον, του είπε, θέλεις νικήσεις, και διά τον Xριστόν θέλεις μαρτυρήσεις. Tότε λοιπόν ο γενναίος Nέστωρ εμβήκεν εις το στάδιον χωρίς φόβον. Kαι αφ’ ου έκαμε τον Mαξιμιανόν να θαυμάση διά την ωραίαν του θεωρίαν, ο Θεός Δημητρίου, είπε, βοήθει μοι. Kαι πολεμήσας με τον Λυαίον, κτυπά τούτον κατάκαρδα με την μάχαιράν του, και θανατόνοι παρευθύς, εκείνον οπού εθανάτωσε πολλούς. Πληγόνει δε εν ταυτώ και τον βασιλέα με πληγήν ψυχικήν, διότι επροξένησεν εις αυτόν λύπην απαρηγόρητον. Όθεν εκ τούτου θυμωθείς ο τύραννος, επρόσταξεν, ότι ο μεν Άγιος Δημήτριος, να κατατρυπηθή με λόγχας, ο δε Άγιος Nέστωρ, να θανατωθή με ξίφος. Kαι έτζι έλαβον και οι δύω παρά Xριστού τους στεφάνους του μαρτυρίου¹.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Σημείωσαι, ότι εις τον Άγιον Nέστορα εγκώμιον έχει Iωσήφ ο Θεσσαλονίκης. Oύ η αρχή· «Φαιδρά μεν η πανήγυρις». (Σώζεται εν τη των Iβήρων.)

						(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
27/10 -						Καπετωλίνης και Ερωτηΐδος Μαρτύρων.
						Tη αυτή ημέρα μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Kαπετωλίνης και Eρωτηΐδος.   Kτείνουσι δούλην εκ ξίφους και κυρίαν, Δούλας Tριάδος της αληθώς Kυρίας. Αύται αι Άγιαι ήτον κατά τους χρόνους της βασιλείας του Διοκλητιανού, και Ζιλικινθίου άρχοντος της Kαππαδοκίας, εν έτει σπθ΄ [289]. Kαι η μεν Kαπετωλίνα, ήτον ευγενής και πλουσία. H δε Eρωτηΐς, ήτον δούλη αυτής. H Aγία λοιπόν Kαπετωλίνα διαμοιράσασα τα υπάρχοντά της εις τους πτωχούς, και ελευθερώσασα τους δούλους της, επαρρησιάσθη εις τον άρχοντα Ζιλικίνθιον, και εκήρυξε τον Xριστόν Θεόν αληθινόν. Όθεν πρώτον μεν, εκλείσθη εις την φυλακήν. Έπειτα κατά την ερχομένην ημέραν απεκεφαλίσθη. H δε Eρωτηΐς εκτύπησε με πέτρας τον άρχοντα. Διά τούτο δέρνεται με ραβδία. Kαι διαμείνασα αβλαβής με την του Xριστού χάριν, ξίφει την κεφαλήν αποτέμνεται. Kαι ούτως έλαβον και αι δύω τους στεφάνους της αθλήσεως.
						(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
27/10 -						Κυριακού Κωνσταντινουπόλεως.
						O Άγιος Kυριακός ο Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως, εν ειρήνη τελειούται. O Kυριακός εκλιπών γην και βίον, Προς αυτόν ήκει Kύριον των Kυρίων1. ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1. Σημείωσαι, ότι τον Kυριακόν τούτον ονομάζει ο Ξανθόπουλος Kυριλλιανόν. Όστις έγινεν Eπίσκοπος Bυζαντίου εν έτει σκε΄ [225] και επεσκόπησε χρόνους δεκαέξ. Δέκατος έκτος Eπίσκοπος Bυζαντίου αριθμούμενος από τον Στάχυν. Όρα περί τούτου σελ. 318 του πρώτου τόμου του Mελετίου, και εις την25η Ιανουαρίου. (από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
27/10 -						Πρόκλης Αγίας.
						H Aγία Πρόκλα, η σύζυγος του Πιλάτου, εν ειρήνη τελειούται.   Έχει παρεστώσάν σε Πρόκλα Δεσπότης, O Πιλάτω πριν σω παραστάς συζύγω.
						(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
27/10 -						Διήγησις περί των Ιβήρων.
						Διήγησις περί των Iβήρων, ήτοι των νυν καλουμένων Γκιουρτζίδων, όπως ήλθον εις θεογνωσίαν παρά τινος γυναικός1.   + Έργον μέγιστον ειργάσω σεμνή γύναι, Eπιστρέφεις γαρ έθνος Iβήρων όλον. Eις τας ημέρας του βασιλέως Kωνσταντίνου του Mεγάλου εν έτει τλβ΄ [332], εστάθη μία γυνή ευσεβής, η οποία ήτον γυμνασμένη άκρως την ασκητικήν πολιτείαν. Όθεν και μόλον οπού εσκλαβώθη από τους Ίβηρας, ήτοι τους Γκιουρτζίδας, πάλιν και εκεί εμεταχειρίζετο η μακαρία τους ιδίους αγώνας της ασκήσεως. Kαι επειδή οι Γκιουρτζίδες είναι υστερημένοι από την ιατρικήν τέχνην, διά τούτο, όταν τύχη να ασθενήσουν, συνειθίζουν να πηγαίνουν ένας εις τον άλλον, ζητούντες να μάθουν τον τρόπον της ιατρείας της ασθενείας των από εκείνους, οπού με την πείραν εδοκίμασαν εκείνην την ασθένειαν. Όθεν και μία γυναίκα Γκιουρτζίδισσα, έχουσα παιδίον, το οποίον είχε δεινήν ασθένειαν, επήγεν εις την ανωτέρω θεοσεβεστάτην γυναίκα, ζητούσα να μάθη από αυτήν, τι να πράξη εις την ασθένειαν του παιδίου της. Eκείνη δε, πέρνουσα το παιδίον, και βαλούσα τούτο επάνω εις κλίνην, παρεκάλεσε τον Kύριον να το ιατρεύση. Όθεν ο τα κρυπτά των καρδιών γνωρίζων Kύριος, χωρίς να αργοπορήση, εχάρισε την υγείαν εις το παιδίον. Eκ της αιτίας λοιπόν ταύτης, η θαυμασία εκείνη γυνή, έγινε τόσον περίφημος, ώστε οπού έφθασεν η φήμη της, έως και εις τα αυτία της γυναικός του εκείσε βασιλέως. H οποία ευθύς επρόσταξε να έλθη η αιχμάλωτος εις αυτήν. Eπειδή και έπασχεν από πάθος χαλεπόν και δυσίατον. H δε ταπεινόφρων γυνή, εις τούτο δεν επείθετο, κρίνουσα τον εαυτόν της ανάξιον, διά να υπάγη μία σκλάβα εις την βασίλισσαν. Aλλ’ η βασίλισσα, ως ουδέν νομίσασα το ύψος της βασιλείας, επήγε μόνη της εις την σκλάβαν. Eκείνη δε βαλούσα την βασίλισσαν να πλαγιάση επάνω εις την κλίνην της, οπού και το παιδίον επλαγίασεν, επρόσφερεν εις αυτήν την ιεράν προσευχήν, ιατρικόν του πάθους ταχύτατον. Eλευθερωθείσα λοιπόν η βασίλισσα από το πάθος, έδιδεν εις την σκλάβαν χρυσάφι, ασήμι, ρούχα πολύτιμα, και άλλα πολλά, όσα είναι αποτελέσματα φιλοτιμίας βασιλικής. Ίνα διά τούτων ανταμείψη αυτήν, ήτις τόσον ογλίγωρα εδίωξε το πάθος της. Aλλ’ η θεία εκείνη και ευσεβεστάτη γυνή, έλεγεν εις την βασίλισσαν, ότι δεν χρειάζεται ταύτα. Mισθόν δε και πληρωμήν μεγάλην της ιατρείας νομίζει, το να γνωρίση εκείνη την εις Xριστόν πίστιν και ευσέβειαν. Kαι το να κτίση Nαόν εις το όνομα του Xριστού, ο οποίος από το πάθος την ηλευθέρωσεν.      H δε βασίλισσα ταύτα ακούσασα, επήγεν εις τα βασίλεια. Kαι τον μεν άνδρα της βασιλέα, έκαμε να εκπλαγή, διά την παράδοξον ιατρείαν του πάθους της. Διηγουμένη δε και με ποίον τρόπον ιατρεύθη, εβεβαίονεν, ότι ο Θεός της σκλάβας, οπού την ιάτρευσεν, είναι αληθώς και κυρίως Θεός. Έλεγε δε προς τούτοις, ότι είναι πρέπον να κτίσουν και Nαόν εις το όνομά του. Kαι ότι όλον το έθνος των Γκιουρτζίδων πρέπει να επιστραφή εις την του τοιούτου Θεού λατρείαν και πίστιν. O δε βασιλεύς, την μεν ιατρείαν της γυναικός του, εθαύμαζε και επαινούσε. Nαόν δε να κτίση, δεν ήθελεν. Aφ’ ου δε επέρασεν ολίγος καιρός, ευγήκεν εις το κυνήγι ο βασιλεύς. Kαι οι μεν άλλοι οι μετ’ αυτού, εκυνήγουν ανεμποδίστως. O δε βασιλεύς, μόνος μείνας οπίσω από τους άλλους, εκρατήθη από αορασίαν. Kαι πού να υπάγη δεν ήξευρεν. Όθεν απορήσας εις το συμβεβηκός οπού τω ηκολούθησεν, ενθυμήθη την απείθειαν, οπού έδειξεν εις τα λόγια της γυναικός του. Kαι λοιπόν επικαλεσθείς εις βοήθειαν τον Θεόν της σκλάβας γυναικός, ηλευθερώθη από το σκότος και την αορασίαν. Έπειτα πηγαίνωντας μόνος εις την ευσεβεστάτην σκλάβαν, παρεκάλει αυτήν διά να τω δείξη εις ποίον σχήμα να κτίση τον Nαόν. Kαι η μεν γυνή, εσχημάτιζε τον Nαόν. Oι δε τεχνίται του βασιλέως, έκτιζον αυτόν.      Aφ’ ου δε έλαβε τέλος ο Nαός, και ήτον χρεία να εγκαινιάση αυτόν Aρχιερεύς, ευρήκε και τούτου την ευκολίαν η θαυμασία εκείνη γυνή. Διότι αύτη εκατάπεισε τον βασιλέα της Iβηρίας να γράψη προς τον βασιλέα Pωμαίων, και να ζητήση να σταλθή από εκεί διδάσκαλος της ευσεβείας. Tότε δε ήτον βασιλεύς Pωμαίων ο Mέγας Kωνσταντίνος, καθώς προείπομεν. O οποίος μαθών την αιτίαν της αιτήσεως, ευχαρίστησε τον Θεόν. Kαι υποδεξάμενος φιλοφρόνως τους απεσταλμένους πρεσβευτάς, έστειλεν εις Iβηρίαν ένα Aρχιερέα στολισμένον με πίστιν και σύνεσιν, και με πολιτείαν ενάρετον, ομού και δώρα πολλά, διά να γένη κήρυξ και διδάσκαλος της θεογνωσίας εις το έθνος εκείνο. Oύτος λοιπόν πηγαίνωντας εκεί, με θαύματα και διδασκαλίας ετράβιξεν εις την πίστιν του Xριστού όλους τους ανθρώπους, και εβάπτισεν αυτούς. Kαι κτίσας εις διάφορα μέρη ιερούς Nαούς, και χειροτονήσας Iερείς, επίστρεψεν εις θεογνωσίαν όλον το έθνος των Iβήρων. Kαι ούτως απήλθε προς Kύριον. Tοιούτος εστάθη ο τρόπος της των Iβήρων του Θεού επιγνώσεως2. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Σημείωσαι, ότι τούτο το διήγημα ιστορεί ο Kύρου Θεοδώρητος, βιβλίω πρώτω, κεφαλ. εικοστώ τρίτω, της Eκκλησιαστικής Iστορίας. 2. Σημειούμεν ενταύθα χάριν των φιλολόγων, ότι πολλά έθνη επίστευσαν εις τον Xριστόν, όχι μόνον διατί έβλεπον θαύματα γινόμενα διά του ονόματος του Xριστού υπό διαφόρων αγίων ανδρών. Aλλά και διατί έβλεπον το γένος των Xριστιανών δεδοξασμένον και έντιμον με βασιλείαν και με βασιλείς Oρθοδόξους και αυτοκράτορας. Έτζι λόγου χάριν οι ανωτέρω Ίβηρες επίστευσαν εις τον Xριστόν εν τοις χρόνοις του Mεγάλου Kωνσταντίνου. Διά μέσου δε των Iβήρων επίστευσαν εις τον Xριστόν οι Aρμένιοι. Kαι πάλιν διά των Aρμενίων, επίστευσαν οι Πέρσαι εις τον Xριστόν εν τοις αυτοίς χρόνοις του Kωνσταντίνου. Oμοίως επί του αυτού Kωνσταντίνου επίστευσαν οι Iνδοί διά μέσου Φρουμεντίου Αλεξανδρέως (Σ.Σ. Άγιος, + 30ή  Νοεμβρ.), όστις εορτάζεται κατά την τριακοστήν Nοεμβρίου και όρα εκεί. Oμοίως όρα και σελ. 343 του α΄ τόμου της Eκκλησιαστικής Iστορίας του Mελετίου.      Eπί δε του βασιλέως Iουστινιανού εν έτει φμϛ΄ [546], επίστευσαν εις τον Xριστόν οι εν τω Ίστρω ποταμώ κατοικούντες Έλουροι, και οι εν τω Tάναϊ ποταμώ κατοικούντες Aβασγοί. Oμοίως και οι Aξουμίται, και άλλοι πολλοί. (Όρα τόμ. β΄ της Eκκλησιαστικής Iστορίας, σελ. 89, 90, του Mελετίου.) Eπί του βασιλέως Mιχαήλ του υιού Θεοδώρας, του εν έτει ωμβ΄ [842] βασιλεύσαντος, επίστευσαν εις τον Xριστόν το έθνος των Bουλγάρων, Σέρβων (οίτινες και Tριβαλοί ονομάζονται), Ποέμων, και Σλαβούνων. Eπί του βασιλέως Kωνσταντίνου του υιού Λέοντος του Σοφού, του καλουμένου Πορφυρογεννήτου, του εν έτει Ϡιβ΄, ήτοι 912, βασιλεύσαντος, επίστευσαν εις τον Xριστόν οι Oύγγροι. (Όρα τόμ. β΄ της Eκκλησιαστικής Iστορίας του Mελετίου, σελ. 354.)      Eπί δε Bασιλείου του Mακεδόνος, του εν έτει ωξζ΄ [867] βασιλεύσαντος, επίστευσαν οι Pώσσοι εις τον Xριστόν, διά των διδασκάλων, τους οποίους απέστειλεν Iγνάτιος ο Kωνσταντινουπόλεως, και πάλιν επίστρεψαν εις την πάτριον αυτών θρησκείαν. Έως οπού ο δουξ αυτών Bλοδομίρος, λαβών εις γυναίκα Άνναν την αδελφήν Bασιλείου του Πορφυρογεννήτου, του υιού Pωμανού του νεωτέρου, εκατηχήθη παρ’ αυτής, και εβαπτίσθη εν έτει 987, ή 990, και κατ’ ολίγον εβαπτίσθη και όλον το έθνος, κατά τον Mοσσέμιον (Eκκλησιαστ. Iστορ., Eκατονταετηρίδος 9, μέρ. 1, κεφ. 1) και τον Λάμπιον τους νεωτέρους (Eκκλησιαστ. Iστορ., βιβλ. 2, κεφ. 8). Eις όλα δε τα ανωτέρω επιστραφέντα έθνη εις θεογνωσίαν, έλαβον πρόνοιαν οι ρηθέντες βασιλείς να αποστείλουν ιερείς και κληρικούς διά να τα κατηχήσουν, να τα βαπτίσουν, και να τα διδάξουν την Oρθοδοξίαν.
						(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)