Αυτό θα πει Αγάπη...

Κάποτε υπήρχε ένα ζευγάρι που αγαπιόταν πάρα πολύ…
Ο άντρας λάτρευε τη γυναίκα και της το έδειχνε με κάθε ευκαιρία…
Η γυναίκα του ήταν όμορφη, ευαίσθητη αλλά φιλάσθενη.
Ο άνδρας χρειάστηκε να φύγει στον πόλεμο,
όπου πέρασε πολλές δυσκολίες και παρ' ολίγο να χάσει και τη ζωή του.
Προσευχόταν καθημερινά να τον αφήσει ο Θεός να ζήσει για να γυρίσει ξανά στην πολυαγαπημένη του γυναίκα.
Όλη του η σκέψη ήταν να την σφίξει στην αγκαλιά του κι αυτό του έδινε κουράγιο να αντέξει την πείνα, το κρύο και τους τραυματισμούς.
Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, γεμάτος χαρά,
ξεκίνησε για το σπίτι του.
Στο δρόμο όμως συνάντησε έναν οικογενειακό φίλο που τον συλλυπήθηκε για τη συμφορά που τους βρήκε.
-- "Ποιά συμφορά;" ρώτησε αυτός όλο ανησυχία.
-- "Δεν το έμαθες; η γυναίκα σου έπαθε μια μολυσματική ασθένεια και έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της."
Ο άνδρας κάθισε στη μέση του δρόμου και έκλαψε πικρά.
Όταν έφτασε στο σπίτι του αργότερα το απόγευμα, η γυναίκα του κατάλαβε πως ο αγαπημένος της είχε χάσει το φως του...
Νόμιζε πως είχε τυφλωθεί στον πόλεμο σε κάποια μάχη...
Τον αγκάλιασε όμως με την ίδια αγάπη και έζησαν ευτυχισμένοι για 15 χρόνια.
Μετά η γυναίκα πέθανε και ο άνδρας αφού της έκλεισε τα μάτια, άνοιξε τα δικά του!!!
Για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια υποκρίθηκε τον τυφλό για να μην την πληγώσει...


ΠΗΓΗ: http://agioritikovima.blogspot.com/2011/03/blog-post_28.html
 

Στρατηγός Μακρυγιάννης: "ΝΤΡΟΠΗ ΕΛΛΗΝΕΣ".

ΠΗΓΗ: http://eantas.blogspot.com/2011/03/blog-post_7107.html

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: "Oμιλία εις τον Ευαγγελισμόν"

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ:

"Oμιλία εις τον Ευαγγελισμόν" 

1. Πάλι σήμερα έχουμε χαρμόσυνες ειδήσεις, πάλι έχουμε μηνύματα ελευθερίας, πάλι έχουμε μια ανάκληση από την πτώση και μια επάνοδο στη ζωή, μια υπόσχεση ευφροσύνης και μια απαλλαγή από τη δουλεία. Ένας άγγελος συνομιλεί με την Παρθένο, για να μην ξαναμιλήσει ο διάβολος με γυναίκα. Λέει η Γραφή· «Τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ στάλθηκε από τον Θεό ο άγγελος Γαβριήλ σε μια παρθένο, που ήταν μνηστευμένη με έναν άνδρα». Στάλθηκε ο Γαβριήλ, για να αποκαλύψει την παγκόσμια σωτηρία των ανθρώπων. Στάλθηκε ο Γαβριήλ, να φέρει στον Αδάμ τη βέβαιη αποκατάστασή του. Στάλθηκε ο Γαβριήλ, στην παρθένο, για να μεταβάλει την ατιμία του γυναικείου φίλου σε τιμή. Στάλθηκε ο Γαβριήλ, για να προετοιμάσει τον νυμφικό θάλαμο, ώστε να είναι αντάξιος για τον αμόλυντο Νυμφίο. Στάλθηκε ο Γαβριήλ, για να συντελέσει να νυμφευθεί το πλάσμα με τον πλάστη. Στάλθηκε ο Γαβριήλ, στο έμψυχο παλάτι του βασιλιά των αγγέλων. Στάλθηκε ο Γαβριήλ στην παρθένο που ήταν αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ, αλλά που προοριζόταν για τον Ιησού, τον Υιό του Θεού. Στάλθηκε ο ασώματος δούλος σε αμόλυντη παρθένο. Στάλθηκε ο χωρίς αμαρτίες σ’ αυτήν που δεν θα γνώριζε τη φθορά. Στάλθηκε ο λύχνος, για να αναγγείλει τον ήλιο της δικαιοσύνης. Στάλθηκε ο όρθρος, που έρχεται πριν από το φως της ημέρας. Στάλθηκε ο Γαβριήλ, για να διαλαλήσει αυτόν που βρίσκεται στους κόλπους του Πατέρα και στην αγκαλιά της μητέρας. Στάλθηκε ο Γαβριήλ, για να δείξει αυτόν που κάθεται σε θρόνο αλλά και σε σπηλιά. Στάλθηκε ένας στρατιώτης, για να διατυμπανίσει το μυστήριο του μεγάλου βασιλιά. Χαρακτηρίζω μυστήριο αυτό που γίνεται κατανοητό με την πίστη και δεν εξερευνάται με τη φιλομάθεια, πρόκειται για μυστήριο που είναι άξιο προσκυνήσεως και όχι σχολαστικής εξετάσεως, δηλαδή για μυστήριο που είναι αντικείμενο θεολογικής έρευνας και όχι για κάτι που υπόκειται σε ακριβή μέτρηση.

2. « Τον έκτο μήνα στάλθηκε ο Γαβριήλ στην παρθένο». Ποιόν έκτο μήνα; Ποιόν; Από τότε που η Ελισάβετ δέχθηκε το χαρμόσυνο μήνυμα, από τότε που συνέλαβε τον Ιωάννη. Από πού το συμπεραίνουμε αυτό; Το αποκαλύπτει ο ίδιος ο αρχάγγελος όταν λέει στην Παρθένο· « να, η Ελισάβετ η συγγενής σου και αυτή συνέλαβε γιο στα γεράματα της. Κι αυτός είναι ο έκτος μήνας της εγκυμοσύνης της, αυτής που θεωρούνταν στείρα». Ο έκτος μήνας λοιπόν είναι ο έκτος μήνας από τη σύλληψη του Ιωάννη. Έπρεπε λοιπόν ο στρατιώτης να φθάσει πρώτος, έπρεπε ο ακόλουθος να προηγηθεί, έπρεπε να προπορευθεί αυτός που θα αποκάλυπτε τη δεσποτική παρουσία.

«Τον έκτο μήνα στάλθηκε ο άγγελος Γαβριήλ στην Παρθένο, που ήταν αρραβωνιασμένη με έναν άνδρα», αρραβωνιασμένη όχι παντρεμένη· αρραβωνιασμένη, αλλά άθικτη. Γιατί ήταν αρραβωνιασμένη; Για να μη μάθει πολύ γρήγορα ο διάβολος το μυστήριο. Για το ότι επρόκειτο διά μέσου παρθένου να έλθει ο Βασιλιάς, αυτό το γνώριζε ο πονηρός, γιατί είχε ακούσει τις προφητείες του Ησαΐα που έλεγαν· « Να, θα συλλάβει η παρθένος και θα γεννήσει γιο». Κάθε φορά λοιπόν, όπως είναι φυσικό, εξέταζε ό,τι αναφερόταν στην παρθένο, ώστε όταν αντιληφθεί ότι ολοκληρώνεται αυτό το μυστήριο, να προετοιμάσει τις κατηγορίες του. Γι αυτό ο Δεσπότης ήλθε στη γη διά μέσου αρραβωνιασμένης, για να ξεγελάσει δηλαδή τον πονηρό, αφού αυτή όντας αρραβωνιασμένη εξασφάλιζε αυτό.

3. «Τον έκτο μήνα στάλθηκε ο άγγελος Γαβριήλ σε μια Παρθένο, που ήταν αρραβωνιασμένη με κάποιον που λεγόταν Ιωσήφ». Άκουσε, ακροατή, τι λέει ο προφήτης γι αυτόν τον άνθρωπο και γι αυτήν την παρθένο. « Θα δοθεί αυτό το κλειστό βιβλίο σε έναν άνθρωπο, που γνωρίζει γράμματα». Τι σημαίνει κλειστό βιβλίο, ή τι σημαίνει γενικά η αμόλυντη παρθένος; Από ποιους θα δοθεί; Είναι φανερό πως θα δοθεί από τους ιερείς. Σε ποιόν; Στον Ιωσήφ τον μαραγκό. Οι ιερείς λοιπόν αρραβώνιασαν τη Μαρία με τον Ιωσήφ, επειδή ήταν σώφρονας, και την έδωσαν σ’ αυτόν περιμένοντας τον καιρό του γάμου και αυτός βέβαια επρόκειτο παίρνοντάς την να φυλάξει αμόλυντη την Παρθένο. Αυτό πρίν από πολλά χρόνια ο προφήτης το προφήτεψε· « Θα δοθεί αυτό το κλειστό βιβλίο σε έναν άνθρωπο, που γνωρίζει γράμματα» και ο οποίος θα πεί· «δεν μπορώ να το διαβάσω». Γιατί Ιωσήφ δεν μπορείς; Αυτός θα απαντήσει· « Δεν μπορώ να το διαβάσω, γιατί το βιβλίο είναι κλειστό». Για ποιον φυλάγεται;«Φυλάγεται για κατοικία του Δημιουργού του σύμπαντος».

4. Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας. «Τον έκτο μήνα στάλθηκε ο Γαβριήλ στη Παρθένο» και είχε πάρει περίπου τέτοιες εντολές από τον Θεό. « Έλα λοιπόν, αρχάγγελε, γίνε υπηρέτης του φοβερού και κρυμμένου μυστηρίου, εξυπηρέτησε το θαύμα. Βιάζομαι εξαιτίας της ευσπαχνίας μου να κατέβω από τον ουρανό και να αναζητήσω τον πλανεμένο Αδάμ. Η αμαρτία εξασθένησε τον άνθρωπο, που πλάσθηκε σύμφωνα με την εικόνα μου, σάπισε το δημιούργημα των χεριών μου και θάμπωσε την ομορφιά πού έπλασα. Ο λύκος κατατρώει το δημιούργημά μου, είναι έρημη η θέση του στον παράδεισο, το δένδρο της ζωής φυλάγεται από την πύρινη ρομφαία, έχει κλείσει πια ο τόπος της τρυφής. Επιθυμώ να ελεήσω τον κατατρεγμένο άνθρωπο και να συλλάβω τον εχθρό διάβολο. Επιθυμώ αυτό το μυστήριο να μην το μάθουν όλες οι ουράνιες δυνάμεις, σε σένα μονο τον εμπιστεύομαι. Πήγαινε λοιπόν στην παρθένο Μαρία. Πήγαινε στη ζωντανή πόλη, για την οποία ο προφήτης έλεγε· ” Πόλη του Θεού, δοξασμένα και εξαίσια ειπώθηκαν για σένα”. Πήγαινε στον λογικό μου παράδεισο, πήγαινε πρός την πύλη της ανατολής, πήγαινε στο άξιο κατοικητήριο του Λόγου μου, πήγαινε στον δεύτερο ουρανό που βρίσκεται πάνω στη γη, πήγαινε στο ελαφρό και ταχυκίνητο σύννεφο, πληροφόρησέ την για τη βροχή της παρουσίας μου, πήγαινε στο αγίασμα που ετοιμάστηκε για μένα, πήγαινε στον νυμφικό κοιτώνα της ενανθρωπήσεως, πήγαινε στον αμόλυντο νυμφικό κοιτώνα της κατά σάρκα γεννήσεώς μου. Μίλησε στα αυτιά της λογικής κιβωτού, προετοίμασέ τα να μ’ ακούσουν χωρίς να τα τρομάξεις, ούτε να ταράξεις την ψυχή της Παρθένου. Κόσμια εμφανίσου στον έμψυχο ναό μου, πες σ’ αυτήν πρώτα τη χαρούμενη είδηση. Εσύ πες στη Μαριάμ το ” Χαίρε Κεχαριτωμένη”, ώστε εγώ να ελεήσω την εξουθενωμένη Εύα».

5. Τ’ άκουσε αυτά ο αρχάγγελος και όπως ήταν φυσικό μονολογούσε· « Παράξενη είναι αυτή η υπόθεση, ξεπερνάει κάθε σκέψη αυτό που ειπώθηκε. Ο φοβερός στα Χερουβίμ, ο αθέατος στα Σεραφίμ, ο ακατάληπτος σ’ όλες τις ουράνιες αγγελικές δυνάμεις, υπόσχεται μια ξεχωριστή επικοινωνία στην κόρη, προμηνύει μια αυτοπρόσωπη παρουσία του, μάλλον υπόσχεται μια είσοδο διά μέσου της ακοής και βιάζεται αυτός που καταδίκασε την Εύα να δοξάσει τόσο πολύ τη θυγατέρα της; Λέει “ας ετοιμαστεί η είσοδός μου διά μέσου της ακοής”. Όμως είναι δυνατόν ανθρώπινη κοιλιά να χωρέσει τον αχώρητο; Πραγματικά αυτό το μυστήριο είναι φοβερό».

Ενώ αυτά είχε στο νου του ο άγγελος, ο Δεσπότης του λέει· «Γιατί ταράζεσαι και παραξενεύεσαι Γαβριήλ; Δεν σ’ έστειλα προηγουμένως στον ιερέα Ζαχαρία; Δεν του μετέφερες τη χαρμόσυνη είδηση της γεννήσεως του Ιωάννη; Δεν επέβαλες την τιμωρία της σιωπής στον ιερέα που δεν σε πίστεψε; Δεν καταδίκασες τον γέροντα σε αφωνία; Εσύ δεν το ανακοίνωσες κι εγώ το επικύρωσα; Δεν ακολούθησε τη χαρμόσυνη είδησή σου η πράξη; Δεν συνέλαβε η στείρα γυναίκα; Δεν υπάκουσε η μήτρα της; Δεν εξαφανίστηκε η αρρώστια της ατεκνίας; Δεν υποχώρησε η απραξία της φύσης; Τώρα δεν κυοφορεί αυτή που προηγουμένως ήταν στείρα; Μήπως για μένα τον Δημιουργό υπάρχει κάτι που είναι ακατόρθωτο; Πως λοιπόν σε κυρίεψε η αμφιβολία;».

6. Τι απάντησε ο άγγελος; « Δέσποτα, το να θεραπεύσεις τα σφάλματα της φύσης, το να ηρεμήσεις την τρικυμία των παθών των ανθρώπων, το να ανακαλέσεις στη ζωή νεκρωθέντα ανθρώπινα μέλη, το να διατάξεις τη φύση ώστε να γεννήσει μια στείρα γυναίκα, το να θεραπεύσεις τη στείρωση σε γερασμένα μέλη, το να μετασχηματίσεις ένα γερασμένο ξερό καλάμι σε χλοερό, το να κάνεις την άγονη γη ξαφνικά πηγή σπαρτών, είναι πράγματα που γίνονται πάντοτε με τη δική σου δύναμη. Μάρτυρες που αποδεικνύουν όλα τα παραπάνω είναι η Σάρρα, η Ρεβέκκα και η Άννα, οι οποίες, ενώ ήταν υποδουλωμένες στη φοβερή ασθένεια της στειρώσεως, απελευθερώθηκαν από σένα. Το να γεννήσει όμως παρθένος χωρίς τη συμμετοχή άνδρα, αυτό ξεπερνάει όλους τους νόμους της φύσης, αλλά και προαναγγέλει τη δική σου παρουσία στην κόρη. Εσένα δεν σε χωρούν τα πέρατα του ουρανού και της γης, πως θα σε χωρέσει μια παρθενική μήτρα;». Ο Δεσπότης απάντησε· « Πως με χώρεσε η σκηνή του Αβραάμ;». Ο άγγελος είπε· « Επειδή, Δέσποτα, υπήρχε ένα πέλαγος φιλοξενίας, εκεί εμφανίστηκες στον Αβραάμ, δηλαδή στη σκηνή του, που ήταν δίπλα στο δρόμο και τη ξεπέρασες, επειδή τα πάντα γεμίζει η παρουσία σου. Πώς θα φέρεις το πυρ της θεότητος στη Μαριάμ; Ο θρόνος σου φλέγεται ακτινοβολώντας από την αίγλη σου και θα μπορέσει η ευκολόκαυστη παρθένος να σε δεκτεί;».

Ο Δεσπότης λέει· « Πράγματι, αν η φωτιά στην έρημο έβλαψε τη βάτο, κατά τον ίδιο τρόπο και η παρουσία μου θα βλέψει τη Μαρία. Αν εκείνη η φωτιά, η οποία σκιαγραφούσε την παρουσία από τον ουρανό της θεϊκής φωτιάς πότιζε τη βάτο και δεν την έκαιγε, τι θα έλεγες για την αλήθεια που κατεβαίνει από τον ουρανό όχι σαν πύρινη φλόγα, αλλά σαν βροχή;».

Τότε πλέον ο άγγελος εκτέλεσε τη διαταγή που πήρε και αφού παρουσιάστηκε στην Παρθένο της είπε πανηγυρικά· «”Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος είναι μαζί σου”. Ποτέ πια ο διάβολος δεν θα είναι εναντίον σου, γιατί το σημείο που πλήγωσε ο εχθρός σου προηγουμένως, σ’ αυτό πρώτα – πρώτα τώρα ο ιατρός της σωτηρίας επιθέτει το έμπλαστρο. Από εκεί όπου εμφανίστηκε ο θάνατος, από εκεί μπήκε η ζωή. Από τη γυναίκα προέρχονται όλες οι συμφορές, αλλά και από τη γυναίκα πηγάζουν όλα τα καλά. Χαίρε Κεχαριτωμένη, μη ντρέπεσαι σαν να είσαι αιτία καταδίκης. Θα γίνεις μητέρα αυτού που καταδίκασε και λύτρωσε τον άνθρωπο. Χαίρε, αμίαντη μητέρα του Νυμφίου Χριστού στην ορφανή ανθρωπότητα. Χαίρε, εσύ που καταπόντησες στη μήτρα σου τον θάνατο της μητέρας της ανθρωπότητας Εύας. Χαίρε, ο ζωντανός ναός του Θεού. Χαίρε, συ που είσαι εξίσου κατοικία ουρανού και γης. Χαίρε, ευρύχωρε τόπε της απόρρητης φύσης». Αφού όλα αυτά έτσι έχουν, εξαιτίας της ήλθε ο γιατρός για τους αρρώστους, «ο ήλιος της δικαιοσύνης, για να φωτίσει αυτούς που ζουν στο σκοτάδι», η άγκυρα για όλους τους ταλαιπωρημένους και το ασφαλισμένο λιμάνι. Γεννήθηκε ο Δεσπότης των δούλων που μισούνται αδιάλλαχτα, ο σύνδεσμος της ειρήνης, εμφανίσθηκε ο λυτρωτής των αιχμαλώτων δούλων, η ειρήνη αυτών που βρίσκονται σε πόλεμο. « Αυτός βέβαια είναι η ειρήνη μας», την οποία ειρήνη μακάρι να απολαύσουμε όλοι μας με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα, τιμή και δύναμη τώρα και πάντοτε και σ’ όλους τους αιώνες. Αμήν.

( Δημητρίου Γ. Τσάμη, ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟΝ, τ. β΄, Εκδ. ΛΥΔΙΑ, Θεσ/κη 2000, σ. 178- 191).


ΠΗΓΗ: http://logosparakliseos.blogspot.com/2011/03/o.html

Παπά Γιάννης ο εξορκιστής...

Παπά Γιάννης ο εξορκιστής

(Ασκητές μέσα στον κόσμο).

Όταν το 1917 στην Ρωσία έγινε η επανάσταση των Μπολσεβίκων, συνέλαβαν στην Οδησσό 17 ιερείς για να τους εκτελέσουν. Ένας απ' αυτούς κρύφθηκε στα δάση και σώθηκε' μετά βρήκε τα δύο του παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, τα οποία είχαν κρύψει οι γείτονές του και γλύτωσαν από τους κομμουνιστές. Την πρεσβυτέρα του όμως την συνέλαβαν και την εκτέλεσαν.

Ο ιερέας αυτός ονομαζόταν παπά-Γιάννης και ήταν Έλληνας. Πήρε λοιπόν τα δύο του παιδιά και περιπλανώμενος από τόπου εις τόπον, πεζοπορώντας το περισσότερο διάστημα ήρθε μέσω Ρουμανίας και Βουλγαρίας στην Ελλάδα, την πατρίδα του. Έκανε εφημέριος στην Μακεδονία και στην Θράκη. Έπειτα ήρθε στο χωριό Σκουτερά Αγρινίου, διότι ήταν κενή η θέση του εφημερίου.

Ο παπά-Γιάννης ήταν ρακένδυτος. Φορούσε ένα τριμμένο ράσο με ένα ξυλάκι από ρείκι για κουμπί και στο λαιμό του είχε κρεμασμένο με μαύρο κορδόνι ένα ξύλινο Σταυρό. Έμοιαζε με τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Από τη νηστεία και τις ταλαιπωρίες είχε όψη εξαϋλωμένη, ήταν «πετσί και κόκαλο».

Το χωριό Σκουτερά τον καλοδέχτηκε και τον βοήθησε στις ανάγκες του. Έμενε σ' ένα δωμάτιο μαζί με τα δύο του παιδιά, το κορίτσι δέκα ετών και το παιδί οκτώ ετών. Άρχισε λοιπόν ο παπά-Γιάννης να λειτουργεί τακτικά, να κηρύττει τον λόγο του Θεού, να εξομολογεί και να κοινωνεί τους ανθρώπους. Έτρεχε να βοηθά πνευματικά όπου τον καλούσαν, να διαβάζει ευχές σε αρρώστους και σε άρρωστα κτήνη που αμέσως θεραπεύονταν.

Μία νέα από την Σκουτερά είχε παντρευτεί στην Σταμνά. Όταν επισκέφθηκε το χωριό της άκουσε να μιλούν με θαυμασμό για τον παπά-Γιάννη. Της είπαν: «Μας έστειλαν έναν παπά, λες και είναι ο ίδιος ο Χριστός, τόσο καλός είναι».

Η νέα είπε ότι στην Σταμνά υπάρχει μία γυναίκα δαιμονισμένη επί δεκαοκτώ χρόνια. Οι συγγενείς της την γύρισαν σε γιατρούς και σε πολλά Μοναστήρια τρέξανε σ' όλη την Ελλάδα αλλά αυτή δεν θεραπεύτηκε. Ζήτησε και είδε η ίδια τον παπά-Γιάννη και τον παρακάλεσε να θεραπεύση την πάσχουσα. Αυτός ζήτησε να δη πρώτα την δαιμονισμένη. Έκανε προσευχή και αποφάσισε να την αναλάβει.

Την Κυριακή στο τέλος της θείας Λειτουργίας ο παπά-Γιάννης ανακοίνωσε τα εξής στο εκκλησίασμα: «Χριστιανοί, θα κάνουμε έναν αγώνα για να θεραπευτή η γυναίκα που την βασανίζει ο σατανάς επί 18 χρόνια. Θα νηστέψουμε 40 μέρες, θα κάνουμε κάθε μέρα Λειτουργία. Θα εξομολογηθούμε, θα κοινωνήσουμε, θα φέρνουμε την γυναίκα κάθε βράδυ στην Εκκλησία και θα κάνουμε Παράκληση. Στην Λειτουργία δεν θα την φέρνουμε εδώ, διότι ο σατανάς θα δημιουργήσει φασαρία. Θα ειδοποιήσουμε και τα γύρω χωριά όποιος θέλει να έρθει».

Την Κυριακή το βράδυ έφεραν την γυναίκα στην Εκκλησία του αγίου Νικολάου. Μαζεύτηκε πολύς κόσμος. Στην Εκκλησία δεν ήθελε να μπει με κανένα τρόπο. Το δαιμόνιο μούγκριζε, έβριζε τους πάντες, απειλούσε ότι θα κάψει την Εκκλησία, και έβγαζε αφρούς από το στόμα της. Την έπιασαν μερικοί δυνατοί άντρες και την έφεραν κάτω από τον πολυέλαιο. Ο παπά-Γιάννης κρατώντας τον Σταυρό διάβαζε από το Ευχολόγιο τους εξορκισμούς και την σταύρωνε. Κρατούσε τον Σταυρό πάνω στο κεφάλι της και εκείνη φώναζε: «Πάρε αυτό το σφυρί από το κεφάλι μου, με πληγώνεις' δεν υποφέρω αυτό το σφυρί». Το πλήθος των χριστιανών έκαναν μετάνοιες και έλεγαν το «Κύριε ελέησον».

Ό παπά-Γιάννης έλεγε στον κόσμο: «Χριστιανοί, κάνετε υπομονή, θα τον εξοντώσουμε τον σατανά».

Είχε πει και στον Δάσκαλο ο παπάς να φέρνει όλα τα παιδιά του Σχολείου, που έλεγαν κι αυτά το «Κύριε ελέησον» και έκαναν μετάνοιες. Αυτό γινόταν κάθε μέρα. Ο διάβολος με το στόμα της δαιμονισμένης έλεγε στα παιδιά του Σχολείου: «Πηγαίνετε έξω παιδάκια, σας κοροϊδεύει αυτός ο παλιό παπάς που βρωμάνε τα χνώτα του από τη νηστεία. Μία ωραία νύφη περνά, πηγαίνετε έξω, περιμένει η μαμά σας με μία φέτα καθάριο ψωμί με ζάχαρη πάνω στο ψωμί». Δηλαδή έλεγε ότι ζήλευαν και επιθυμούσαν να έχουν τα παιδιά τότε, με σκοπό να τα βγάλει έξω.

Έρχονταν και από τα γύρω χωριά κόσμος. Μία μέρα μπήκε μέσα κάποιος και του λέγει ο διάβολος με το στόμα της δαιμονισμένης: «Ω, καλώς τον φίλο μου τον τάδε, εσύ είσαι που την τάδε μέρα έκανες αυτό και αυτό, ήρθες και εσύ να προσευχηθείς για να με βασανίσεις;».
Όντως ήταν αλήθεια αυτά και ο άνθρωπος αυτός έφυγε καταντροπιασμένος, δεν άναψε ούτε κερί. Το παράδοξο είναι ότι η δαιμονισμένη έβλεπε προς το Ιερό, δεν γύρισε να δη πίσω της, που ήταν πολύς κόσμος, αλλά τον είδε με άλλο τρόπο και του αποκάλυψε τις ανεξομολόγητες αμαρτίες του.

Κάποιο βράδυ, ενώ είχε μαζευτεί πολύς κόσμος και ο παπά-Γιάννης διάβαζε την δαιμονισμένη, είπε κάποιος στον διπλανό του: «Κάνε καλά τον σταυρό σου. Σταυρός είναι αυτός που κάνεις, λες και παίζεις μαντολίνο». Ακούστηκε τότε η φωνή της δαιμονισμένης να λέει: «Αφησε τον άνθρωπο, καλά κάνει τον σταυρό του».

Η δαιμονισμένη φώναζε κάποτε: «Στείλτε να φέρετε τον φίλο μου τον τάδε παπά». Ήταν ένας παπάς σε κάποιο χωριό που η ζωή του δεν ήταν καλή. Αυτός ο παπάς δεν τόλμησε να έρθει στην Εκκλησία.

Ο αγώνας του παπά-Γιάννη συνεχίσθηκε για να βγάλει το δαιμόνιο από την γυναίκα. Σ' αυτό το διάστημα πληροφορήθηκε από το ίδιο το δαιμόνιο που ήταν μέσα στην γυναίκα, ότι είναι ο Εωσφόρος, ο αρχηγός των δαιμόνων. Μπήκε μέσα της κατά την ώρα που τηγάνιζε ψάρια, επειδή ο αδελφός της αγανακτισμένος από κάποια αφορμή της είπε να μπει ο διάβολος μέσα της. Από εκείνη την στιγμή δαιμονίστηκε η γυναίκα.

Ο αγώνας τώρα για τον παπά-Γιάννη ήταν σκληρός. Ο διάβολος τον έβριζε, τον απειλούσε λέγοντας ότι θα γκρεμίσει την Εκκλησία, θα κάψει το χωριό, «θα βγω απ' αυτή την σκύλα», έλεγε, «και θα μπω στην κόρη και στον γιό σου». Ο παπά-Γιάννης του απαντούσε: «Δεν έχεις δικαίωμα να μπεις πουθενά, μόνο στην άβυσσο έχεις δικαίωμα να πάς».

Μετά από ένα μήνα, ένα βράδυ αφού τελείωσε η Παράκληση και έφυγε ο κόσμος μαζί και η δαιμονισμένη, ο παπά-Γιάννης έκλεισε την πόρτα της Εκκλησίας, γονάτισε μπροστά στην εικόνα του Χριστού και άρχισε να προσεύχεται με δάκρυα για να ελευθερωθεί η βασανισμένη ψυχή από το δαιμόνιο. Από τις οκτώ το βράδυ μέχρι τις τρεις το πρωί προσευχόταν συνεχώς. Ανησύχησαν οι χωριανοί για τον παπά-Γιάννη που δεν επέστρεψε σπίτι του, κοντά στα παιδιά του που τον περίμεναν. Πήγαν μαζί με τα παιδιά του και τον βρήκαν γονατιστό να προσεύχεται. Η κόρη του που ήξερε από άλλες φορές, είπε: «Αφήστε τον να προσευχηθεί». Όταν συνήλθε ο παπά-Γιάννης από την προσευχή που είχε απορροφηθεί, πήγε στο σπίτι του να κοιμηθεί. Στον ύπνο του άκουσε φωνή που του είπε: «Παπά-Γιάννη, η γυναίκα μετά τις τριάντα εννιά μέρες, αφού περάσει η 12η ώρα, τα μεσάνυχτα, θα ελευθερωθεί από τον σατανά».

Την τελευταία ημέρα είπε ο σατανάς στον παπά-Γιάννη: «Παπά-Γιάννη με εξόντωσες». Και πράγματι την 40η ημέρα βγήκε από την γυναίκα η οποία ελευθερώθηκε από το μαρτύριο και έζησε έκτοτε υγιής πολλά χρόνια.

Ο παπά-Γιάννης στο δωμάτιο που κοιμόταν με τα παιδιά του, δεν είχε σχεδόν τίποτε εκτός από δύο «τσόλια» (σκεπάσματα, κουβέρτες), τα οποία είχαν δώσει οι γυναίκες του χωριού. Στο ένα κοιμόνταν τα παιδιά του και στο άλλο αυτός. Έστρωνε το μισό κάτω στο πάτωμα και με το άλλο μισό σκεπαζόταν. Είχε μεγάλη πίστη στον παντοδύναμο Κύριο. Αισθανόταν ότι η προσευχή του εισακούεται από τον Θεό και γι' αυτό γίνονται θαύματα. Έλεγε: «Όταν ζητήσω από τον Θεό να ισοπεδώση το βουνό δια της προσευχής, της νηστείας και της ελεημοσύνης, θα ισοπεδωθεί. Ο άνθρωπος, όταν τηρήσει αυτά τα τρία είναι από τώρα στον παράδεισο».

Είχε πολύ μεγάλη φτώχεια ο παπά-Γιάννης γιατί όσα του έδιναν τα μοίραζε ελεημοσύνη.

Κάποιος το πρώτο Πάσχα που έκανε στο χωριό, του χάρισε μία γίδα με το μικρό της κατσικάκι. Το κατσικάκι να το σφάξει για να γιορτάσει το Πάσχα, και την γίδα να την έχει να πίνουν λίγο γάλα, όταν δεν έχει νηστεία. Ο παπά-Γιάννης δεν κράτησε την γίδα και το κατσίκι. Τα πούλησε και με τα χρήματα αγόρασε ρούχα για τα ορφανά του χωριού, να χαρούν κι αυτά την ημέρα της Αναστάσεως.

Ήταν επίσης μεγάλος νηστευτής. Την Σαρακοστή νήστευε εξήντα μέρες από λάδι, γι' αυτό στο χωριό την Σαρακοστή την έλεγαν Εξηντάρα.

Ο παπά-Γιάννης ένα βράδυ είδε στον ύπνο του ένα σπίτι σε μία άγνωστη τοποθεσία και τον νοικοκύρη του σπιτιού να τρώγει ένα ψόφιο σκυλί.

Ρώτησε που βρίσκεται αυτό το σπίτι με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και τον κατατόπισαν. Πήγε ο παπά-Γιάννης με συνοδεία, βρήκε το σπίτι, χτύπησε την πόρτα και του άνοιξε η γυναίκα. Μαζί της ήταν και το παιδί της. Ο άνδρας της έλειπε στα κτήματα. Πάντως όταν τον ειδοποίησαν ήρθε τρέχοντας, πλύθηκε, του έβαλε εδαφιαία μετάνοια και του φίλησε το χέρι. Είχε ακούσει για την αγιότητα του παπά-Γιάννη και την θεραπεία της δαιμονισμένης, αλλά δεν τολμούσε να τον συναντήση, διότι η συνείδησή του ήταν βεβαρημένη. Στην εκκλησία δεν πήγαινε, κρεοφαγούσε στις νηστείες, βλασφημούσε και με την γυναίκα του ζούσε παράνομα γιατί ήταν αστεφάνωτοι. Είχε όμως καλή διάθεση. Ζήτησε και εξομολογήθηκε αμέσως. Μετά στεφανώθηκε από τον παπά-Γιάννη και έζησε ως καλός χριστιανός.

Ο παπά-Γιάννης, ο χαριτωμένος λειτουργός του Υψίστου με την ασκητική του ζωή, την ακτημοσύνη του και την αδιάλειπτη προσευχή, είχε γίνει γνωστός σ' όλη την γύρω περιοχή. Έρχονταν οι άνθρωποι να τον συμβουλευτούν και να τους διαβάσει ευχή να γίνουν καλά. Τον θεωρούσαν μεγάλο Προφήτη και θαυματουργό. Έρχονταν επίσης άγνωστοι άνθρωποι από διάφορα μέρη και αυτός έλεγε: «Εσύ είσαι ο τάδε και ήρθες εδώ γι' αυτό και γι' αυτό το λόγο».

Διηγείται κάποιος από την Σκουτερά που στο πατρικό του σπίτι έμενε ο παπά-Γιάννης, ότι είχε πει κάποτε: «Μια ημέρα θα αποκαλυφθεί το λείψανο ενός Αγίου στο μοναστήρι της Παναγίας της Λυκουρισιώτισσας και υστέρα το Μοναστήρι θα πάρει μεγάλη φήμη».

Αλλά το χωριό του που τον λάτρευε δεν τον χάρηκε πολύ, γιατί τον πήραν για εφημέριο στο χωριό Καινούργιο. Μετά τον ζήτησαν και τον πήραν στην Πελοπόννησο. Έκτοτε αγνοούνται τα ίχνη του και τώρα σίγουρα θα έχει κοιμηθεί.

Αιωνία του η μνήμη. Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.


(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», Εκδ. Ι. Ησυχαστηρίου Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου, Μεταμόρφωσις Χαλκηδικής, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2008).

ΠΗΓΗ: http://serafeimtousarof.blogspot.com/2011/03/blog-post_23.html

Οι αδιάβαστοι καλαμαράδες – διαστροφείς της Ιστορίας!

Οι αδιάβαστοι καλαμαράδες – διαστροφείς της Ιστορίας!

(Ένα κείμενο με εκπληκτική τεκμηρίωση για την Επανάσταση του 1821)

του Διονυσίου Καραχάλιου

Από τα τρία (3) πρώτα επεισόδια της πολυδιαφημισμένης τηλεοπτικής παραγωγής του ΣΚΑΪ για το 1821, με τον αποκαλυπτικό, για τις προθέσεις των συντελεστών της, αρχικό υπότιτλο (η γέννηση ενός έθνους), αναδείχθηκαν, με απόλυτη σαφήνεια, οι βασικές επιδιώξεις της σειράς: Να αποκόψει την Oρθοδοξία από την ελληνική ιδιοπροσωπία, να αμαυρώσει την προσφορά της Εκκλησίας στον ξεσηκωμό του γένους και να ενισχύσει την αναθεωρητική άποψη γνωστών πανεπιστημιακών κύκλων ότι, η Επανάσταση δεν οφειλόταν στην φλόγα που απλώθηκε στην ψυχή του σκλαβωμένου έθνους «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία», αλλά υπήρξε προϊόν, αποκλειστικά και μόνον, των ιδεών του διαφωτισμού και των επιρροών της γαλλικής επανάστασης.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, αποσιωπήθηκε, χωρίς αιδώ, η ημερομηνία ίδρυσης της Φιλικής Εταιρείας (14 Σεπτεμβρίου 1814), που οι πρωτεργάτες της την ήθελαν να προσλάβει τον πρέποντα συμβολισμό της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, «ξεχάστηκε» η ιδιότητα των Παλαιών Πατρών Γερμανού και Παπαφλέσσα ως Φιλικών (και μάλιστα μεταξύ των πρώτων) και λοιδορήθηκε ο «μύθος» της 25ης Μαρτίου, γιατί προφανώς ενοχλεί τους άθεους αναθεωρητές η ταύτιση Ευαγγελισμού –Εθνεγερσίας, την οποίαν, όμως, επιθυμούσαν διακαώς, για τον συμβολισμό του αγώνα τους και παρά τις …. αντιρρήσεις του νεόκοπου βαθυστόχαστου ιστορικού Πέτρου Τατσόπουλου, αυτοί που έκαναν την επανάσταση…! Με πρώτο τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, που, σύμφωνα με τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, απεφάσισε εν πρώτοις να κατέλθει εις Ελλάδα και έστειλε καί τινας φέροντας μυστικά γράμματα εις την Πελοπόννησον, εις τας νήσους και εις την στερεάν Ελλάδα… όθεν εμελέτα να αρχίσει τα ένοπλα κινήματά του την 25 Μαρτίου, ημέραν του Ευαγγελισμού, ως ευαγγελιζομένην την πολιτικήν λύτρωσιν του ελληνικού έθνους. Αλλά και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, που, όπως υπογραμμίζει ο Ν. Σπηλιάδης στα «Απομνημονεύματά» του, διατρίβων εις Ζάκυνθον έλαβε την πρόσκλησιν του Υψηλάντου να κινηθεί και αναχωρήσας, χάριν εμπορίου δήθεν, εις τα νήσους του Αιγαίου, έφθασε την 6η Ιανουαρίου του 1821 εις Τσίμοβαν και κατέλυσε εις του Μουρτζίνου, παλαιού φίλου του, όθεν κατεφρόνει υπό την αιγίδα της φιλίας τας επιβουλάς των Τούρκων και διενήργει, περιμένων την 25η Μαρτίου, δια την επανάστασιν…. Και τοιουτοτρόπως την 25 Μαρτίου επανέστη η Πελοπόννησος, μετά την 24η Φεβρουαρίου, καθ’ ην ο Υψηλάντης διεκήρυξεν εις την Μολδαβίαν την επανάστασιν. Άλλωστε και ο ίδιος ο Γέρος του Μοριά στα «Απομνημονεύματά» του λέγει, επί λέξει, δια χειρός Γ. Τερτσέτη: «με ήλθαν γράμματα από τον Υψηλάντη δια να είμαι έτοιμος, καθώς και όλοι οι εδικοί μας. 25 Μαρτίου ήτον η ημέρα της γενικής επαναστάσεως…. Ήλθαν εκεί όπου ευρισκόμουν και τους έλεγα ότι την ημέρα του Ευαγγελισμού να είναι έτοιμοι και κάθε επαρχία να κινηθεί εναντίον των Τούρκων…».

Εκεί, όμως, που η σειρά εκφεύγει πλήρως της επιστημονικής αμεροληψίας και αναδεικνύει τις σκοπιμότητες που υπηρετεί, είναι με την εμφατική προβολή του γνωστού «αντικληρικαλικού» επιχειρήματος για τον αφορισμό της Επανάστασης από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄. Αφήνεται, δηλαδή να εννοηθεί ότι, ο μαρτυρικός Πατριάρχης υπήρξε αντίθετος προς τον ξεσηκωμό του Γένους και προχώρησε στην αντιπατριωτική και ηθικώς κατακριτέα ενέργεια του αφορισμού του Αλεξάνδρου Υψηλάντη, ευθυγραμμιζόμενος πλήρως με την οθωμανική εξουσία. 

Ας δούμε, όμως, πώς έλαβαν χώρα τα γεγονότα:

Όταν ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’ πληροφορήθηκε την κήρυξη της Επανάστασης στη Μολδοβλαχία από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, κάλεσε τους πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων στην Πύλη και εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του. Ο πρεσβευτής της Ρωσίας Στρογάνωφ δήλωσε πως η κυβέρνηση του δεν έχει καμία ανάμιξη και ότι αποδοκιμάζει το κίνημα του Υψηλάντη, τον οποίο, στη συνέχεια, ο τσάρος Αλέξανδρος αποκήρυξε δημόσια και διέγραψε από τις τάξεις του ρωσικού στρατού. Μετά τις διαβεβαιώσεις του Στρογάνωφ, για την τσαρική αποδοκιμασία των επαναστατικών κινημάτων, ο Σουλτάνος αποφάσισε την χορήγηση αμνηστίας στους επαναστάτες της Μολδοβλαχίας, υπό τον όρο της δήλωσης υποταγής εκ μέρους τους, εξαιρώντας, όμως, τον Αλ. Υψηλάντη και τον ηγεμόνα Μ. Σούτσο. Στις 3 Μαρτίου απέστειλε στο Πατριαρχείο φερμάνι, στο οποίο αναφερόταν ότι, «η Υψηλή Πύλη, αφού έμαθε σχετικά με την εξέγερση ορισμένων απονενοημένων στη Μολδαβία, τους λυπάται και παρακινεί τη Μεγάλη Εκκλησία να συμβουλεύσει τους πιστούς υπηκόους της κραταιάς Αυτοκρατορίας, υπό την ποιμαντορία της, να μην αποπλανηθούν και περιπέσουν στη δίκαια και αδυσώπητη αγανάκτηση αυτής, καθώς και των πιστών Οθωμανών». Ταυτόχρονα διατυπώθηκε προφορικά η επιθυμία της Πύλης να αποκηρυχθεί η Επανάσταση από το Πατριαρχείο, ώστε να ενισχυθεί το φερμάνι του Σουλτάνου. Την Κυριακή 6 Μαρτίου και ενώ η τρομοκρατία που ασκούσε ο οθωμανικός όχλος εναντίον του ελληνικού στοιχείου της Πόλης προσλάμβανε διαστάσεις υστερίας, με καθημερινές βιαιοπραγίες και δολοφονίες, ο Γρηγόριος Ε’, κλήθηκε, από τον Υπουργό Εξωτερικών Ρείς Εφέντη, στην Πύλη, όπου μετέβη συνοδευόμενος από τον Μεγάλο Διερμηνέα Κ. Μουρούζη. Ο Υπουργός ανακοίνωσε στον Πατριάρχη την υποχρέωσή του να εξασφαλίζει την υποταγή του ποιμνίου του προς τον Σουλτάνο.

Σε σύσκεψη προκρίτων που συνεκάλεσε αμέσως ο Πατριάρχης, αποφασίσθηκε να υποβληθεί αναφορά στη Πύλη, με την οποία να δηλώνεται ότι όλοι οι πρόκριτοι του Γένους εγγυώνται υπέρ αλλήλων για τη διαμονή τους στην Κωνσταντινούπολη ως πιστών υπηκόων του Σουλτάνου. Συμφωνήθηκε επίσης να δηλώνεται στην αναφορά, ότι το Γένος δεν έχει γνώση για την ύπαρξη επαναστατικής εταιρείας και ότι αποδοκιμάζουν το κίνημα του Υψηλάντη καθώς επίσης και ότι είναι «έτοιμοι να συντρέξουν την Κραταιά Βασιλεία για την καταστολή τέτοιων ολέθριων κινημάτων». Η αναφορά συντάχθηκε στην τουρκική γλώσσα από τον Σκαρλάτο Καλλιμάχη και συνυπογράφηκε από τους 49 κληρικούς και λαϊκούς που έλαβαν μέρος στη σύσκεψη. Την αναφορά παρουσίασε ο ίδιος ο Πατριάρχης στον Μεγάλο Βεζίρη, συνοδευόμενος από τρεις αρχιερείς, την Κυριακή 13 Μαρτίου. Όμως οι πληροφορίες του Σουλτάνου για επικείμενη δράση της Φιλικής Εταιρείας στην Πόλη, τον είχαν πείσει ότι η μόνη λύση θα ήταν η γενική σφαγή των ραγιάδων. Για την εκτέλεση της απόφασης αυτής, ο Σουλτάνος ζήτησε από τον ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη, τον Σεϊχουλισλάμη Χατζή Χαλίλ, την έγκριση του, με την έκδοση σχετικού φετβά. Ταυτόχρονα κήρυξε κατάσταση ανάγκης και κάλεσε στίφη όχλου και γενιτσάρων από την Ανατολή για την εκτέλεση της απόφασης του. Όμως ο Σεϊχουλισλάμης αρνήθηκε να εκδώσει φετβά με τον οποίο να κηρύσσεται η γενική σφαγή των Ελλήνων, χωρίς να γίνεται διάκριση μεταξύ ενόχων και αθώων, ενώ αντίστοιχες αντιρρήσεις είχε και ο Μέγας Βεζίρης Σαϊντ.

Από την άλλη πλευρά, ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ μόλις πληροφορήθηκε τα διαδιδόμενα περί γενικής σφαγής, επισκέφθηκε μαζί με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, που την περίοδο εκείνη ήταν στην Κωνσταντινούπολη, καθώς και τρεις πολιτικούς αξιωματούχους, τον Σεϊχουλισλάμη στην κατοικία του, έδωσε διαβεβαιώσεις ότι δεν ήταν αναμεμιγμένος στην Επανάσταση και έκανε έκκληση υπέρ της ζωής των Ελλήνων στην Πόλη. Ο Σεϊχουλισλάμης, αφού ακολούθησε για ένα διάστημα παρελκυστική τακτική, τελικά δεν εξέδωσε τον φετβά. Τη θαρραλέα και έντιμη αυτή στάση του, την πλήρωσε με τη ζωή του. Παύθηκε από τη θέση του και εξορίσθηκε στη Λήμνο. Κατά την διάρκεια του ταξιδίου του, δολοφονήθηκε, κατ’ εντολή του Σουλτάνου, από τους συνοδούς του. Επίσης παύθηκε ο Μέγας Βεζίρης ως ανάξιος των περιστάσεων και αντικαταστάθηκε από τον Αλί Μπεντερλί Πασά, ο οποίος έπειτα από οκτώ ημέρες, έχασε όχι μόνο τη θέση του αλλά και το κεφάλι του. Μέγας Βεζίρης τοποθετήθηκε ο Σαλίχ Πασά, αποφασισμένος να τηρήσει σκληρή στάση έναντι των Ελλήνων. Στις 20 Μαρτίου, η Πύλη παρέδωσε στον διερμηνέα Κ. Μουρούζη για μετάφραση το διάταγμα περί αμνηστίας, υπό τον όρο, να αποβάλουν οι Έλληνες του λοιπού κάθε επαναστατική ιδέα και να παραμείνουν στο καθεστώς του ραγιά. Συγχρόνως, ζητήθηκε από τον Πατριάρχη η έκδοση αφορισμού κατά του Υψηλάντη, του Μιχαήλ Σούτσου και των εξεγερμένων Ελλήνων πέρα από τον Δούναβη, προσθέτοντας ότι, μόνον ο αφορισμός αυτός θα μπορούσε να παρέχει κάποια ελπίδα αναβολής «στο ξίφος του Σουλτάνου που επικρεμόταν επί των κεφαλών των».

Με αυτά τα δεδομένα, το προφανές και επιτακτικό δίλημμα ήταν το εξής: άμεση υποταγή υπό την μορφή έγγραφου αφορισμού ή απόρριψη της σουλτανικής επιθυμίας και έκθεση του Ελληνισμού στον άμεσο κίνδυνο γενικής σφαγής, εν όψει και των βιαιοτήτων, που, ήδη, εκτυλίσσονταν καθημερινά στους δρόμους της Πόλης;

Εδώ, λοιπόν, τίθεται το εξής απλό ερώτημα: Αν ο Κοραής, που τοποθετούσε την έναρξη της Επανάστασης πενήντα χρόνια αργότερα, επειδή θεωρούσε ως αναγκαία προϋπόθεσή της την απόκτηση παιδείας από το Γένος και αν ο Καποδίστριας, που, λόγω της εμπειρίας του περί την διεθνή διπλωματία της εποχής, έκρινε ανώριμες τις συνθήκες για τον ξεσηκωμό, δικαιολογούνται πλήρως (και από τους επιφανείς συντελεστές της παραγωγής του ΣΚΑΊ), για τον προβληματισμό τους και την σωφροσύνη τους, γιατί θεωρείται «προδότης» ο μαρτυρικός Πατριάρχης, που ήταν υποχρεωμένος να αναζητήσει τρόπο αποφυγής της επαπειλούμενης γενικής σφαγής των Ελλήνων, στην Πόλη;

Την αλήθεια των προθέσεων του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, (πέρα από το γεγονός ότι ο γραμματέας του και άνθρωπος της απολύτου εμπιστοσύνης του, ο Γεώργιος Αφθονίδης, ήταν μυημένος στην Φιλική Εταιρία από το 1819 και υπήρξε ο σύνδεσμος μεταξύ αυτής και του Πατριάρχη), αναδεικνύει, κατά τον σαφέστερο τρόπο, η προκήρυξη (yafta) περί του απαγχονισμού του, που εξέδωσε η Υψηλή Πύλη, στις 9 Απριλίου 1821 (βλ. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Αθήνα, 1976, τ. ΙΒ΄, σελ. 134), όπου, μεταξύ άλλων, αναφέρονται και τα εξής:

«ο δόλιος Έλλην Πατριάρχης, καίτοι κατά το παρελθόν είχε δώσει πλαστά δείγματα αφοσιώσεως, όμως κατά την περίπτωσιν ταύτην, μη δυνάμενος να αγνοή την συνωμοσίαν της επαναστάσεως του έθνους του [...] γνωρίζων δε ο ίδιος και υποχρεωμένος να γνωστοποιήση και εις όσους το ηγνόουν, ότι επρόκειτο περί επιχειρήσεως ματαίας, ήτις ουδέποτε θα επετύγχανε [...], όμως ένεκα της εμφύτου διαφθοράς της καρδίας του, ου μόνον δεν ειδοποίησε, ουδέ επετίμησε τους αφελείς [...], αλλά, κατά τα φαινόμενα, αυτός ο ίδιος, όπισθεν των παρασκηνίων, έδρα κρυφίως, ως αρχηγός της επαναστάσεως [...] Αλλ’ ο δόλιος, αντί να μετανοήση και επανέλθει πρώτος εις το καθήκον του, αντιθέτως αυτός ο ίδιος περισσότερον από τους άλλους υπήρξεν η απόλυτος αιτία όλων των ταραχών, αίτινες εξέθεσαν μέχρι τούδε εις κίνδυνον την δημοσίαν τάξιν και γαλήνη. Εβεβαιώθη ότι, Πελοποννήσιος ο ίδιος εκ καταγωγής, συμμετέσχεν εις τας ταραχάς της Πελοποννήσου και εις όλα τα αίσχη τα οποά εσημειώθησαν εις την επαρχίαν Καλαβρύτων από άτομα διεφθαρμένα και αποπλανηθέντα. Ο ίδιος είναι η αιτία του ολέθρου και της καταστροφής, ήτις - με την βοήθειαν του Θεού - θα τους πλήξει. Διαπιστωθείσης όθεν από πάσαν άποψιν της προδοσίας, ου μόνον κατά της Υψηλής Πύλης, αλλ’ ευθέως και κατά του ιδίου αυτών έθνους, ήτο αναγκαίον η ρυπαρά ύπαρξίς του να εκλείψει από της γης, διό απηγχονίσθη, ίνα χρησιμεύσει προς παραδειγματισμόν των άλλων.». Ας σημειωθεί ότι, το κείμενο της προκήρυξης αυτής, στην τουρκική γλώσσα, αναρτήθηκε στο στήθος του νεκρού Πατριάρχη…

Αλλά την αλήθεια των γεγονότων και το μέγεθος της θυσίας του Γρηγορίου Ε΄ αποκαθιστά, περισσότερο από κάθε άλλη, η μαρτυρία του, επί πολλά έτη, διερμηνέα, εν συνεχεία γραμματέα και αργότερα επιτετραμμένου της Ολλανδίας στην Πόλη, Gaspard Testa, μάλλον φίλα προσκειμένου προς την οθωμανική εξουσία, ο οποίος, σε σχετική έκθεσή του (βλ. Γεωργίου Ζώρα, Ο Απαγχονισμός του Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄ εις την έκθεση του Ολλανδού Επιτετραμμένου Κωνσταντινουπόλεως, Αθήνα 1976, σελ. 13-14), που απέστειλε προς το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του, την επομένη του μαρτυρικού θανάτου του Πατριάρχη (10 Απριλίου1821), επισημαίνει, μεταξύ άλλων και τα εξής:

«..Την επομένην, ημέραν του Πάσχα, ο πληθυσμός όστις κατείχετο ήδη από βαθυτάτην θλίψιν και τρόμον, ήσθάνθη να αυξάνη η κατήφειά του, ότε επληροφορήθη απροσδοκήτως ότι ο Έλλην Πατριάρχης είχε μόλις απαγχονισθή, εις την συνοικίαν Φανάρ, εις το εσωτερικόν της πύλης του μεγάρου του και ότι μερικοί μητροπολίται, οίτινες από πολλών ημερών ευρίσκοντο εις ειρκτήν, μεταξύ δε τούτων ο Εφέσου, ο Νικομηδείας και ο Βοσπόρου κλπ. είχον υποστή επίσης την αυτήν τύχην.

Ο αρχηγός ούτος της Εκκλησίας, ονόματι Γρηγόριος, είχε εξελεγχθή ως συνένοχος και κύριος υποκινητής της συνωμοσίας των Ελλήνων. Γεννηθείς εις Πελοπόννησον και επιθυμών κατά καλύτερον τρόπον να αποκρύψει το «παιγνίδι» του από τους οφθαλμούς της Κυβερνήσεως, είχε καταστεί, λέγουν, εγγυητής υπέρ του μητροπολίτου Πατρών (εννοείται ο Παλαιών Πατρών Γερμανός), υποκινητού της επαναστάσεως της Πελοποννήσου. Πιστοποιηθείσης της συμμετοχής του δια σαφών αποδείξεων και εγγράφων, ο σουλτάνος του επέβαλε την ποινήν την οποίαν επέσυρε το κακούργημά του. Η συνημμένη προκήρυξις, αναρτηθείσα επί του νεκρού, θα πληροφορήση την Υμετέρα Εξοχότητα περί των κατηγοριών αίτινες τον οδήγησαν εις την αγχόνη. Χθες αργά το πτώμα του Ιερωμένου τούτου εσύρθη υπό Εβραίων από του Πατριαρχείου μέχρι της ακτής και ερρίφθη επονειδίστως εις την θάλασσαν…».

Αξίζει, επίσης, να υπενθυμίσουμε στους αναιδείς παραχαράκτες της Ιστορίας μας ότι, ό ίδιος ο «αφορισμένος» από τον Πατριάρχη Αλέξανδρος Υψηλάντης, ήδη από τις 29 Ιανουαρίου 1821 έγραφε προς τον Κολοκοτρώνη τα εξής: «…Ο Πατριάρχης, βιαζόμενος παρά της Πόρτας, σας στέλλει αφοριστικά…εσείς όμως να θεωρήτε πάντα ταύτα ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και άνευ θελήσεως…». Στην δε προκήρυξη του «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» στο Ιάσιο έγραφε: «…είναι καιρός να κρημνίσωμεν την ημισέληνον διά να υψώσωμεν το σημείον, δι’ ου πάντοτε νικώμεν: λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα και την Ορθόδοξον ημών πίστιν…». Και μετά τη μάχη του Δραγατσανίου, στην τελευταία του ημερήσια διαταγή, (8 Ιουνίου 1821), πριν συλληφθεί από τους Αυστριακούς, καταγγέλλει όσους δεν τον βοήθησαν στο αγώνα του να εκδικηθεί «το ιερόν αίμα των κατασφαγέντων απανθρώπως κορυφαίων υπουργών της θρησκείας Πατριαρχών, Αρχιερέων και μυρίων άλλων αθώων αδελφών»…

Τέλος, ας σημειωθεί ότι, λίγες ημέρες νωρίτερα από τον απαγχονισμό του Γρηγορίου Ε΄, είχε καρατομηθεί ο Μέγας Διερμηνέας της Πύλης Κωνσταντίνος Μουρούζης (4 Απριλίου), ενώ την αγχόνη του Πατριάρχη ακολούθησε, στις 6 Μαΐου η δολοφονία του Νικολάου Μουρούζη, δραγουμάνου του στόλου. Στη συνέχεια απαγχονίστηκαν οι αρχιερείς που είχαν συλληφθεί ως όμηροι, δηλαδή ο Εφέσου Διονύσιος στην κεντρική αγορά του Πέρα, το Μπαλούκπαζαρ, ο Αγχιάλου Ευγένιος στον Γαλατά, ενώ ο Νικομήδειας Αθανάσιος πέθανε από τις κακουχίες της φυλακίσεως του και τα βασανιστήρια. Στις 19 Απριλίου γίνονται μαζικοί απαγχονισμοί λαϊκών. Στις 3 Ιουνίου απαγχονίσθηκαν στη δυτική ακτή του Βοσπόρου ο Τυρνόβου Ιωαννίκιος, ο Αδριανουπόλεως Δωρόθεος στο Μέγα Ρεύμα, ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ στο Νιχώρι, ο Δέρκων Γρηγόριος στα Θεραπειά. Την ίδια ημέρα εξορίζονται στην Ανατολία ο Αλέξανδρος και ο Σκαρλάτος Καλλιμάχης, που είχε διορισθεί ηγεμόνας της Βλαχίας μετά την έκρηξη της Επανάστασης εκεί. Συνολικά, τα θύματα της εποχής εκείνης στην Πόλη, υπολογίζονται σε δέκα χιλιάδες… 
Αυτή είναι η πραγματική Ιστορία, έστω και αν δυσαρεστείται ο κ. Πέτρος Τατσόπουλος και οι συνεργάτες του. Δυστυχώς γι’ αυτόν, ο Υψηλάντης και ο Κολοκοτρώνης, δηλαδή αυτοί πού έκαναν την Επανάσταση, έχουν εντελώς διαφορετική άποψη από την δική του! 

Πηγή: http://www.antibaro.gr/node/2661
και http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=5546&Itemid=1

ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ: "ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ ΓΙΑ ΤΟ 1821"///

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα)

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ κ. ΚΟΣΜΑ ΣΤΟΝ ΤΗΛΕΟΠΤ. ΣΤΑΘΜΟ "ΣΚΑΪ"

Επιστολή προς τηλεοπτικό σταθμό «ΣΚΑΪ» απέστειλε ο Σεβ. Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς,  η οποία αφορά στην σειρά "1821"  και συγκεκριμένα στο επεισόδιο που κάνει λόγο στην Ιστορία της Εξόδου του Μεσολογγίου.
Ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, στην επιστολή που δημοσιεύει η Romfea.gr, μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ως επίσκοπος της Ιεράς και ηρωϊκής Πόλεως του Μεσολογγίου εκφράζω την λύπη μου και την έντονη διαμαρτυρία μου διότι απεσιωπήθη πλήρως η προσφορά της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας όπως και η προσφορά και η θυσία του ορθοδόξου ιερού κλήρου με επικεφαλής τον Επίσκοπο Ρωγών Ιωσήφ».

Η επιστολή του Μητροπολίτη κ. Κοσμά έχει ως εξής:

Την Τρίτη 01-03-2011 προεβλήθη από τον Τηλεοπτικό Σταθμό «ΣΚΑΪ» ένα επεισόδιο της σειράς «1821» το οποίο ανεφέρετο μεταξύ άλλων και στην Έξοδο του Μεσολογγίου.
Ως επίσκοπος της Ιεράς και ηρωϊκής Πόλεως του Μεσολογγίου και της ιστορικής Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, εκτός από πολλές απορίες για την ιστορική γνησιότητα γεγονότων και λεχθέντων κατά την παρουσίασι του επεισοδίου, εκφράζω την λύπη μου και την έντονη διαμαρτυρία μου διότι απεσιωπήθη πλήρως η προσφορά της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας όπως και η προσφορά και η θυσία του ορθοδόξου ιερού κλήρου με επικεφαλής τον Επίσκοπο Ρωγών Ιωσήφ.
Ζούμε στο Μεσολόγγι, πατάμε το ίδιο χώμα που εκείνοι έβαψαν με το μαρτυρικό τους αίμα, βλέπουμε τις ντάπιες στις οποίες έστεκαν όρθιοι, αλύγιστοι, γενναίοι και εμψύχωναν τους μαρτυρικούς αγωνιστές της Εξόδου.
Υπάρχουν οι Ιεροί Ναοί στους οποίους συγκέντρωναν τους υπερασπιστές του Μεσολογγίου, διασώζονται ο Τίμιος Σταυρός με τον οποίο ευλογούσε ο Ρωγών Ιωσήφ τους εξοδίτες και τα άγια Ποτήρια με τα οποία τους κοινωνούσε.
Ο Ιωσήφ, Επίσκοπος Ρωγών και Κοζύλης, ήταν η ψυχή του Αγώνος. Λειτουργούσε, εξομολογούσε και μετέδιδε τα Άχραντα Μυστήρια στους Ελεύθερους Πολιορκημένους μαζί με τους αγωνιστές κληρικούς και συμμάρτυρές του. Αυτός κατέστρωσε το αναλυτικό σχέδιο της Εξόδου, όπως μαρτυρεί ο αυτόπτης μάρτυς Νικόλαος Κασομούλης.
Ο επίσκοπος Ιωσήφ ανατινάχθηκε ηρωικά στον Ανεμόμυλο κατά την είσοδο των Τουρκοαιγυπτίων. Οι εισβολείς τον βρήκαν ημιθανή μετά την έκρηξη και τον θανάτωσαν με μαρτυρικό τρόπο.
Ελάτε να δείτε τον τόπο του μαρτυρίου του, αλλά και τον τόπο της θυσίας του μεγάλου εθνομάρτυρος του Μεσολογγίου Χρήστου Καψάλη.
Τέτοιες μορφές και τόσο μεγάλη θυσία, θα έπρεπε να προβάλλονται στην εποχή μας κατά την οποία ηθελημένα η αθέλητα, στερούμε τους νέους μας από αληθινά πρότυπα, αξίες και ιδανικά.
Γιατί άραγε οι υπεύθυνοι του ΣΚΑΪ και μάλιστα πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι δεν βρήκαν ούτε μία λέξη να πουν για τις μαρτυρικές μορφές του Ρωγών Ιωσήφ και των άλλων κληρικών;
Η ηρωική αντίσταση των Ελευθέρων Πολιορκημένων και η Έξοδος του Μεσολογγίου ήταν αποτέλεσμα του ελληνορθοδόξου ήθους το οποίο καλλιέργησαν κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας ο μεγάλος μας συντοπίτης Ισαπόστολος, Εθναπόστολος και Ιερομάρτυς Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αλλά και όλοι οι κληρικοί και μοναχοί του δούλου Γένους μας.
Δόξα τω Θεώ. Μιλάνε για την αλήθεια αυτή εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της Πατρίδος.
Ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, στο δοκίμιο το οποίο συνοδεύει το ποιήμά του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», γράφει εμπνεόμενος από το Μεσολόγγι ότι τα δύο μεγάλα ιδανικά για κάθε άνθρωπο είναι η Πίστη στον Χριστό και η Πατρίδα.
Αυτά χρειάζεται ο λαός μας για να ορθοποδήσει σε περίοδο πνευματικής κρίσεως, πάντα και σήμερα.
Κύριε Διευθυντά,
Η άρνηση της πίστεως στον Σωτήρα Χριστό, η άρνηση της Ορθοδόξου Πίστεως και της Εκκλησίας μας, η περιφρόνηση των ιδανικών και των αξιών, η διαστρέβλωση της γνησίας Ιστορίας και της γνησίας φιλοπατρίας, βλέπουμε που μας οδηγεί.
Ας μην εθελοτυφλούν μερικοί…
Ας αφήσουν το ηρωικό Μεσολόγγι να ζη την γάργαρη Ιστορία του, να κρατάει ανόθευτη την ορθόδοξη και την εθνική του Παράδοση, να διδάσκει και να μεταλαμπαδεύει τα γεγονότα της Εξόδου, όπως ακριβώς έγιναν, στους νέους βλαστούς μας, να ευγνωμονεί τον ελευθερωτή Κύριο και Θεό μας και να δέχεται την Χάρι Του.

ΠΗΓΗ: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7470:-q-q&catid=13
 

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ...

Ανέβασαν κάποτε στη σκήτη των Πατέρων ένα δαιμονισμένο νέο, για να τον θεραπεύσουν με την προσευχή τους. Εκείνοι όμως, από ταπείνωση, απόφευγαν.
Πολύ καιρό βασανιζόταν έτσι ο δυστυχισμένος άνθρωπος, ώσπου κάποιος Γέρων τον λυπήθηκε, τον σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό, που είχε στη ζώνη του, κι' έδιωξε το πονηρό πνεύμα.
— Αφού με βγάζεις από την κατοικία μου, του είπε εκείνο, θα μπω μέσα σου.
— Έλα, του αποκρίθηκε θαρραλέα ο Γέροντας...
Έτσι μπήκε μέσα του το δαιμόνιο καί τον βασάνιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Ο Όσιος υπόμενε με καρτερία τον πόλεμο, αλλά αντιπολεμούσε κι' εκείνος τον εχθρό με υπεράνθρωπη νηστεία καί ακατάπαυστη προσευχή. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έβαλε ούτε μια φορά στο στόμα του τροφή, μασούσε μόνο λίγα κουκούτσια από φοίνικες κάθε βράδυ και κατάπινε τον χυμό τους. Νικημένο τέλος το δαιμόνιο, από τον ακατάπαυστο αγώνα του Γέροντος, τον ελευθέρωσε.
— Γιατί φεύγεις; Τον ρώτησε εκείνος. Κανένας δε σε διώχνει. 
— Με αφάνισε η νηστεία σου, αποκρίθηκε εκείνο κι έγινε άφαντο.

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

ΠΗΓΗ: http://orthodoxgreek.blogspot.com/2011/03/blog-post_578.html

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ.....

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ (+ 2 Μαρτίου)

Γιά να το δείτε σε πλήρη οθόνη 

πατήστε παρακάτω <fullscreen>

Πειραϊκή Εκκλησία • Ο παπά-Νικόλας απο τον Άη-Γιάννη του Αγρού