Ανατροπή στην υπόθεση Βατοπαιδίου...

Ανατροπή από πλευράς δικαιοσύνης υπάρχει τα τελευταία 24ωρα στο υποτιθέμενο «σκάνδαλο» της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, όσον αφορά την τυχόν οικονομική ζημιά του Ελληνικού Δημοσίου.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της τηλεόρασης του «ΣΚΑΪ» δεν υπάρχει καμία ζημία του ελληνικού δημόσιου στην υπόθεση του Βατοπεδίου, και αυτό προκύπτει από έγγραφα που υπάρχουν στην δικαιοσύνη, αλλά και στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής.
Να αναφερθεί, ότι η εξεταστική επιτροπή της Βουλής, διέταξε μια πραγματογνωμοσύνη για την ζημιά του δημοσίου, όμως από την δικογραφία προκύπτει την οποία έχει στα χέρια της η Δικαιοσύνη αλλά και η προανακριτική, αφού υπάρχουν δεκάδες έγγραφα, ότι έχουν γίνει όλες οι απαραίτητες μετρήσεις.
Πολλοί διερωτώνται αν υπάρχει και πως είναι αυτή η ζημία που έπαθε το Ελληνικό Κράτος από την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, όμως οι ορκωτοί εκτιμητές εδώ και πολύ καιρό είχαν βγάλει το συμπέρασμα για την υποτιθέμενη ζημιά.
Σύμφωνα με την τηλεόραση του «ΣΚΑΪ» το συμπέρασμα είναι, ότι ζημιά για το Ελληνικό Δημόσιο τελικά δεν υπάρχει.
Αυτό προκύπτει από έγγραφα, προκύπτει από εκτιμήσεις που έχει κάνει το σώμα ορκωτών εκτιμητών, το οποίο σώμα είναι ένας θεσμοθετημένος σύμβουλος της Πολιτείας, για αυτές τις υποθέσεις.
Επίσης, σύμφωνα με πληροφορίες, το ίδιο συμπέρασμα έχουν βγάλει και άλλες Κρατικές Υπηρεσίες, και δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα μια αντένδειξη η κάποιο στοιχείο που να αποδεικνύει το αντίθετο από το συμπέρασμα των ορκωτών εκτιμητών, όσον αφορά τις μετρήσεις και την ζημιά του δημοσίου.
Άρα με απλά λόγια, σύμφωνα με του Ορκωτούς εκτιμητές και ανεξάρτητους οίκους, δεν υπάρχει καμία οικονομική ζημιά του Ελληνικού Δημοσίου από την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.
Εκκλησιαστικοί κύκλοι σχολιάζοντας, την εξέλιξη αυτή της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, ανέφεραν ότι «αν τελικά αποδειχθεί πως δεν ζημιώθηκε το Κράτος από το Μοναστήρι, αυτή η ανατροπή της υπόθεσης εκθέτει πάρα πολύ το Πολιτικό σύστημα, διότι τρία χρόνια τώρα ταλανίζει τόσο την ζωή της Εκκλησίας όσο και του λαού».

Πάντως πολλοί είναι και εκείνοι που κάνουν λόγω για πολιτική απάτη, που στο τέλος θα φανεί ότι ήταν απλά ένα κατασκευασμένο σκάνδαλο.

ΠΗΓΗ: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5908:batopaidi&catid=13
 

Αγία Ραϊς (η δωδεκάχρονη παρθενομάρτυς, + 23 Σεπτεμβρίου)

Μικρός ο βίος της, που διεσώθει. Μικρή η ηλικία της, αλλά μεγάλος ο άθλος και η δόξα της ανήλικης Αγίας Ραΐδος, πού θυσιάστηκε για την αγάπη του Χρίστου στα δώδεκά της χρόνια! Άλλα κορίτσια στην ηλικία της παίζουν με τα παιχνίδια τους και τις κούκλες ή ονειρεύονται το κοσμικό τους μέλλον και τις χαρές του μάταιου κόσμου. Αντίθετα η μικρή Ραΐδα όλα τα είχε περιφρονήσει από μικρή και δεν αγαπούσε και δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, τον Δημιουργό και Σωτήρα του σύμπαντος καί τον πιο μεγάλο, τον πιο αληθινό καί ασύγκριτο φίλο καί προστάτη των παιδιών. Κι όπως αναφέρει ό Συναξαριστής στα «Μηναία» (μήνας Σεπτέμbριος ΚΓ'-23η) :

«Ποθούσα κάλλος η Ραΐς Θεού βλέπειν σαρκός το κάλλος έκδίδωσι τω ξίφει».

Καί σε σημερινή απόδοση:
«Η Ραΐς ποθώντας να δει την ομορφιά του Θεού θυσίασε με το ξίφος την ομορφιά της σάρκας».

 

Δεν είναι η πρώτη και δεν είναι η μόνη ανήλικη Αγία, που μαρτύρησε για τον Χριστό. Αμέτρητα είναι τα αγόρια και τα κορίτσια, που θυσίασαν την ζωή τους και τις χαρές του κόσμου τούτου για τον Κύριο. Στρατιές από μικρούς ενσαρκους αγγέλους, που χαίρονται τώρα στην Βασιλεία των Ουρανών. Εκείνο, που ξεχωρίζει την Ραΐδα από όλες τις άλλες μορφές των παιδιών, που αγίασαν με το μαρτύριο, είναι ότι δόθηκε μόνη της, εθελοντικά στο μαρτύριο, χωρίς κανείς να την βιάση σε κάτι τέτοιο, Αντίθετα μάλιστα προσπάθησε και αγωνίστηκε να φτάση ως το μαρτύριο και να ξεπεράση τα εμπόδια, που συναντούσε. Είναι μια από τις σπάνιες, άλλα και τόσο ωραίες και μεγάλες κορυφώσεις εθελοθυσίας από αγάπη. Κι' όλα αυτά τα μαρτύρια και ο αποκεφαλισμός, οι σκληρές και άγριες ώρες, πού λυγίζουν ακόμη και τους μεγάλους, να γίνονται σ' ένα κοριτσάκι δώδεκα χρονών και το κοριτσάκι αυτό αντί να λιγοψυχά και να αποφεύγη τον πόνο, να ζήτα μόνο του, από αγάπη και μόνο, τα βάσανα και τον θάνατο για την αγάπη και την δόξα του Θεού! Ω, Κύριε των Δυνάμεων, πόσο θαυμαστά ξέρεις να μας διδάσκης και να μας δίνης οδηγούς για την ζωή μας κι ας είμαστε εμείς τόσο ράθυμοι και σκληρόκαρδοι και εγωιστές και ανάξιοι για κάθε ευεργεσία. Πάντα το έλεος σου είναι μεγαλύτερο από κάθε σκέψη και από κάθε φαντασία της αμαρτωλής καρδίας μας!...


Ας σταθούμε όμως μέσα στις λίγες αράδες, πού διέσωσαν για την Ραΐδα οί Συναξαριστές, μέσα στις μυριάδες των Αγίων και των Μαρτύρων, πού μετριούνται σε πολλά εκατομμύρια.


Γράφει λοιπόν το Συναξάρι της θαυματουργής Αγίας ότι γεννήθηκε στην πόλι Τάμμαν της Αιγύπτου. Δεν αναφέρεται όμως η ακριβής ημερομηνία της γεννήσεώς της. Πάντως υπολογίζεται ότι γεννήθηκε στο τέλος περίπου του τρίτου αιώνος. Ηταν κόρη ενός Χριστιανού ιερέως, πού τον έλεγαν Πέτρο, και είχε φροντίσει από νωρίς να της δώση χριστιανική ανατροφή και να της εμπνεύσει απεριόριστη πίστη και αγάπη για τον Χριστό. Μέρα και νύχτα η μικρή Ραΐδα βρισκόταν μαζί με τον πατέρα της και ζούσε από κοντά την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, Κι όταν εξέφρασε την επιθυμία της να γίνη μοναχή, ό καλός πατέρας δέχτηκε μετά χαράς κι όχι όπως κάνουν σήμερα πολλοί γονείς, πού αρνούνται και αντιδρούν και αναστατώνουν τον κόσμο, εάν τα παιδιά τους αποφασίσουν να αφιερωθούν στο Χριστό...


Ευλόγησε λοιπόν ό ιερεύς Πέτρος την δωδεκάχρονη κόρη του, της έδωσε την ευχή του και τις καλές του παρικές συμβουλές και υστέρα την παρέδωσε στο γυναικείο μοναστήρι της Τάμμαν. Εκεί φόρεσε το σχήμα της δόκιμης μοναχής, μέχρι να φθάση στην νόμιμη ηλικία για να γίνη μοναχή.
Μια μέρα, πού πήγαινε μαζί με τις άλλες μοναχές στην πηγή για να κουβαλήση νερό, είδε ενα πλήθος από μοναχούς, μοναχές, κληρικούς και λαϊκούς, πού τους είχε συλλάβει ό σκληρός ηγεμόνας της περιοχής Λουκιανός. Όταν έμαθε, ότι τους είχαν δέσει γιατί ήταν Χριστιανοί και θα τους θανάτωναν, εάν δεν αρνιόνταν την πίστη τους, έτρεξε σαν μικρό έλαφάκι για να ενωθή μαζί τους και να όμολογήση τον Χριστόν Κύριον και Θεόν και Σωτήρα του κόσμου. Ό κομενταρίσιος (δεσμοφύλακας) την λυπήθηκε, καθώς την είδε τόσο μικρή, με το μαύρο ράσο της και την σταμάτησε με καλό τρόπο:

— Πού πας κοριτσάκι μου, εσύ με τους άλλους; Αυτούς θα τους σκοτώσουν αν επιμείνουν στην θρησκεία τους. Εσύ όμως γιατί να πεθάνης πριν από την ώρα σου; Κι ούτε κανένας σε βιάζει να κάνης κάτι τέτοιο.
Είσαι μικρή ακόμα και δεν ξέρεις τι κάνεις...
— Ξέρω τι πιστεύω και τι κάνω, κομενταρίσιε, είπε θαρρετά η μικρή Ραΐς. Κι ούτε με νοιάζει πότε θα πεθάνω, τώρα ή αργότερα. Είμαι Χριστιανή και θέλω να ομολογήσω και να διακηρύξω την πίστη μου!
— Ξανασκέψου το, την συμβούλεψε ό δεσμοφύλακας. Είσαι τόσο μικρούλα. Κρίμα να χαθείς από τώρα, πριν γνωρίσης τη ζωή και τον κόσμο.
— Για μένα δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο από τον Χριστό και όποιος θυσιάζεται για τον Κύριο δεν πεθαίνει ποτέ του. Κατάλαβες; Μη στενοχωριέσαι λοιπόν για μένα και πες μου που είναι ό ηγεμόνας;
Της έδειξαν την αμαξά του κι εκείνη χωρίς δισταγμό πλησίασε και είπε στον σκληρό Λουκιανό:
— Άρχοντα Λουκιανέ, είμαι Χριστιανή κι έτοιμη αν χρειασθή να πεθάνω για τον Χριστό και Θεό μου, πού τον αγαπώ και τον λατρεύω πάνω από όλα και από την ίδια τη ζωή!
— Μπα, μπα και τους δικούς μας θεούς δεν τους προσκυνάς, λοιπόν μικρή μου;
— Ούτε τους προσκυνώ, ούτε τους θεωρώ θεούς, αλλά ψεύτικα είδωλα και τους περιφρονώ με όλη την καρδιά μου!
Ό Λουκιανός κάγχασε και μίλησε με άσέβεια για την πίστη των Χριστιανών. Η Ραΐς αντί να του απάντησει με λόγια, έκανε ένα βήμα πιο κοντά στον ηγεμόνα και τον έφτυσε στο πρόσωπο. Εκείνος ξαφνιάστηκε στην αρχή με το τόλμημα της Ραΐδος και ύστερα ούρλιαξε από τον θυμό του, για την άπάντηση, πού πήρε στις βλασφημίες του κατά του αληθινού Θεού.
— Βασανίστε την! Σκοτώστε την! Κομματιάστε την!
  Η μικρή Αγία όταν άκουσε τις φωνές του ηγεμόνα δεν ταράχτηκε ούτε φοβήθηκε. Η καρδιά της χαιρόταν, πού θα υπέφερε για τον Κύριο, όπως κι Εκείνος είχε υποφέρει πάνω στον σταυρό για την σωτηρία των ανθρώπων. Χαιρόταν, γιατί έφτυσε εναν εχθρό του Χριστού, όπως κι Εκείνος είχε δεχθή «εμπτυσμούς» από τους βασανιστές του πριν σταυρωθή. Κι ακόμα έχαιρε, γιατί ο θάνατός της θα την εφερνε ολοκάθαρη καί πιο γρήγορα μπροστά στον θρόνο του Θεού και θα μπορούσε να δει τις ομορφιές και τα μεγαλεία της Βασιλείας των Ουρανών.


Οι δήμιοι άρπαξαν την μικρή Ραΐδα και κατά διαταγήν του Λουκιανού, την βασάνισαν πολύ, πριν την αποκεφαλίσουν με ξίφος.

«Ποθούσα κάλλος η Ραΐς Θεού βλέπειν...».

Έτσι μόλις έπεσε στην γη το κομμένο κεφάλι της Αγίας η ψυχή της πέταξε ψηλά στα ουράνια και τότε ο πόθος της να δη την ομορφιά του Θεού — μακάρι όλοι να την δουμε μια μέρα — έγινε πραγματικότης. Ο ίδιος ο Κύριος, πού στεφανώνει όλους τους Μάρτυρες, στεφάνωσε και την δωδεκάχρονη Ραΐδα με την αιώνια δόξα του Μαρτυρίου υπέρ Χρίστου και χαίρεται τώρα την «άνεκλάλητη χαρά» στους κόλπους του Αβραάμ. Αλλά κι εδώ στη γη, η Αγία Παρθενομάρτυς Ραΐς, θα λάμπη μέσα στο στερέωμα της μνήμης της Εκκλησίας, για να θυμίζη ότι η δωδεκάχρονη Αγία θυσίασε εθελοντικά τη ζωή της για τον Κύριο και μας δείχνει πόσο πρέπει να αγαπούμε τον Χριστό και τίποτε να μη μας χωρίζη από Εκείνον, στον Οποίον ανήκει, μαζί με τον Θεόν Πατέρα και το Άγιον Πνεύμα, η δόξα, η δύναμις και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

πηγή: Π.Μ.Σωτήρχος, "Παιδομάρτυρες"

και http://orthodoxigynaika.blogspot.com/2010/09/blog-post_3992.html

 

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ (ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΕΤ3 "ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΕΝΑΡΙΑ").

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ (Elder Paisios) from NAMA wvc on Vimeo.

Το φαρμακείο της ψυχής...

(ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ)

Ήταν πολύ περήφανος για τον μοναχογιό του ο κ. Μιχάλης ο Φαρμακοποιός. Καλός στα γράμματα από μικρός,φιλομαθής, φιλόδοξος και υπάκουος… από μικρός. Γι αυτό και δεν τα λυπήθηκε τα τόσα χρήματα που ξόδεψε για να τον σπουδάσει έξω… βλέπετε εκείνα τα χρόνια ήταν καλύτερα να σπουδάσει κανείς στο εξωτερικό, γι αυτό δεν νοιάστηκε με όλη του την καρδιά κάθε μήνα του έστελνα τα χρειαζούμενα.
Και δεν λάθεψε. Ο γιός του τέλειωσε τις σπουδές του στην φαρμακευτική και επέστρεψε στην πατρίδα με το πτυχίο στο χέρι. Χαρά, δάκρυα ευτυχίας και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κύριο. Αυτό το ευχαριστώ ήταν αλλιώτικο, κάθε μέρα έστρεφε τα μάτια του έστω και για λίγες στιγμές στην εικόνα του αγκαθοστεφανωμένου Χριστού, αυτή που 30 χρόνια τώρα έστεκε πάνω από τον πάγκο του μα τώρα το ένιωθε πιότερο από κάθε άλλη φορά αυτό το ευχαριστώ. Μπορούσε τώρα να αποσυρθεί ο κ. Μιχάλης και να περιμένει και άλλες χαρές ίσως και κανένα εγγονάκι.
Το φαρμακείο του αυτό που έφτιαξε με πολύ μόχθο και λαχτάρα για προσφορά στους συνανθρώπους του, θα το αναλάμβανε πλέον ο γιός του.

-Μόνο μην ξεχάσεις τούτο παιδί μου, να νοιάζεσαι τον άλλον σαν τον εαυτό σου και τον φτωχό πάντα να τον διευκολύνεις.

-Εντάξει Πατέρα, μόνο που θα κάνω κάποιες αλλαγές στο Φαρμακείο, έχω κάποιες ιδέες να το κάνουμε πιο σύγχρονο.

-Ό,τι εσύ κρίνεις σωστό γιέ μου αυτό να κάνεις δικό σου είναι τώρα, εσύ αποφασίζεις.

Έτσι και έγινε. Μια καινούρια φωτεινή επιγραφή παραγγέλθηκε, καινούρια ράφια,καινούριο γραφείο και μια αναπαυτική δερμάτινη πολυθρόνα για τις διανυκτερεύσεις.
Μια χαρούμενη αναστάτωση επικρατούσε στο Φαρμακείο. Πολύτιμος βοηθός του νέου της ιστορίας μας, ο Ανέστης. Από μικρό παιδί τον είχε πάρει ο πατέρας του βοηθό στο φαρμακείο... είχε μάθει καλά την δουλειά και πολλές φορές τον άφηνε στο πόδι του, αλλά και πόσο τον ξεκούραζε έχοντας αναλάβει όλες τις εξωτερικές δουλειές… αποθήκες ,ταμεία, φάρμακα σε ηλικιωμένους κατ΄οίκον… πάντα χαμογελαστός και πρόθυμος... 

-Ανέστη μόλις τελειώσεις με τα ράφια θέλω να κάνεις ακόμα μια δουλειά. Αυτήν την εικόνα του Χριστού σε παρακαλώ ξεκρέμασέ την και βάλε στην θέση της αυτόν εκεί τον πίνακα που έφερα από την Ρώμη.

Σάστισε ο βοηθός.
-Μα κύριε Δημήτρη αυτήν την εικόνα ο πατέρας σας την έχει εκεί 30 χρόνια… θα στενοχωρηθεί…

-Ο πατέρας δεν έχει πρόβλημα... άλλωστε τον άκουσες... είπε να κάνω ό,τι εγώ κρίνω σωστό, λοιπόν αυτά είναι ξεπερασμένα Ανέστη... είπαμε θα το κάνουμε σύγχρονο τα φαρμακείο, αυτά ήταν για πρίν 30 χρόνια, αστεία θα λέμε; Τώρα ο κόσμος έχει προχωρήσει... καλά εσύ που ζείς; Δεν το βλέπεις πως αλλάξαμε; 


Δεν είπε τίποτα ο βοηθός. Ανέβηκε στην σκάλα και με τρεμάμενα χέρια έκανε αυτό που πρόσταξε το νέο αφεντικό… 


-Πού να την βάλω; Ψέλλισε…

-Βάλ' την εκεί στο κάτω συρτάρι που δεν το χρησιμοποιούμε…

Έτσι και έγινε. Όλα λοιπόν άλλαξαν... έγιναν μοντέρνα.
-Λοιπόν πατέρα πως σου φαίνεται; Αγνώριστο δεν έγινε;

-Ναι γιέ μου είπε ευτυχισμένος ο πατέρας μπαίνοντας στο φαρμακείο και θέλησε πάλι να ευχαριστήσει Εκείνον για όλα... όπως πάντα το συνήθιζε… Μα δεν τον βρήκε στην θέση του. Ένα μελαγχολικό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του, μα μόνο ο Ανέστης το κατάλαβε… Δεν μίλησε... δεν είπε κουβέντα... βρήκε μια καλή πρόφαση και έφυγε πικραμένος για το σπίτι... εκεί τουλάχιστον το εικονοστάσι του θα του απάλυνε για λίγο τον πόνο… 
Κύλησε ο καιρός... Το φαρμακείο δούλευε καλά και η πελατεία είχε αυξηθεί αρκετά… Μόνο κάτι τον στενοχωρούσε τον Δημήτρη... ο πατέρας του σπάνια ερχόταν... όλο κάποια δικαιολογία έβρισκε και δεν ερχόταν...

-Σε ζητούν οι παλιοί σου πελάτες πατέρα..., του έλεγε ο Δημήτρης προσπαθώντας να τον κάνει να έρχεται.

-Έχουν εσένα τώρα..., απαντούσε ο κυρ-Μιχάλης με εκείνο το γνωστό πικρό χαμόγελο, που μόνο ο Ανέστης μπορούσε να καταλάβει το τί το γεννούσε…!

-Διανυκτέρευση σήμερα Ανέστη... πήγαινε σπίτι σου θα μείνω εγώ… είπε ο Δημήτρης και κάθισε στην αναπαυτική του πολυθρόνα αφού πρώτα κλείδωσε την πόρτα.
Έκλεισε για λίγο τα μάτια και προσπάθησε να ξεκουραστεί από τον φόρτο της ημέρας. Αποκοιμήθηκε και μόνο ένας παρατεταμένος χτύπος τον ξύπνησε κάπως απότομα.
Ήταν ένα μικρό κορίτσι... δε θα 'ταν πάνω από 12 χρονών... ήταν αναστατωμένη τα μάτια της κλαμένα και μιλούσε βιαστικά.

-Γρήγορα κύριε... η μητέρα μου... πρέπει να της φτιάξετε αυτό το φάρμακο… να η συνταγή… μόνο βιαστείτε.
-Ηρέμισε κορίτσι μου... θα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Να ορίστε… έτοιμο.

- Αφήνω τα χρήματα και τρέχω είπε το κορίτσι...

-Τα ρέστα σου… μόλις που πρόλαβε να πεί ο Δημήτρης μα το κορίτσι είχε εξαφανιστεί… Τι ήταν κι αυτό…! σκέφτηκε κλειδώνοντας την πόρτα... ευτυχώς που δεν ήταν ο Ανέστης… ήταν δύσκολη η συνταγή… Στην σκέψη αυτήν πάγωσε και σχεδόν τρέχοντας πήγε στο εργαστήριο… η αναπνοή του κόπηκε μόλις συνειδητοποίησε... το λάθος του… Δεν είχε χρησιμοποιήσει το σωστό μπουκάλι… και είχε ρίξει… αλλοίμονο… δηλητήριο στο φάρμακο... Βγήκε έξω φωνάζοντας… έτρεξε απεγνωσμένα μήπως και έβρισκε το κοριτσάκι… μα τίποτα.
Ήταν καταδικασμένος... πάνε τα όνειρά του για την ζωή το φαρμακείο... τώρα μια εφιαλτική σκέψη κυριαρχούσε… φόνος εξ αμελείας… φυλακή… απόγνωση…

-Χριστέ μου… είπε και ένιωσε μεγάλη έκπληξη σε αυτήν την φράση… Δεν θυμόταν ποτέ να την είχε ξαναξεστομίσει …! Θυμήθηκε τότε το… κάτω συρτάρι.
Σε λίγο αυτός ο ... σύγχρονος επιστήμων με τις φρέσκιες ιδέες και τα μεγαλεπίβολα σχέδια μιλούσε σε μια εικόνα.

-Χριστέ μου... κάνε ένα θαύμα σε παρακαλώ... και εγώ θα σε πιστέψω… απόδειξέ μου ότι υπάρχεις… σε ικετεύω. Έμεινε εκεί να κοιτά Εκείνον και προσμένοντας… απάντηση. Τρόμαξε όταν απότομα η πόρτα άνοιξε… ήταν πάλι το κοριτσάκι πιο αναστατωμένο από πρίν και κλαίγοντας ασταμάτητα τώρα…

-Τι… τι... συνέβη, ρώτησε τρέμοντας ο Δημήτρης... το… το…. πήρε η Μητέρα σου το φάρμακο;

-Όχι κύριε… δεν το πήρε… εκεί που έτρεχα να της το πάω... σκόνταψα χωρίς να καταλάβω το πώς και έπεσα... το μπουκαλάκι μου έσπασε… και άλλα χρήματα δεν έχω… φτιάξτε μου ένα καινούριο και θα σας τα φέρω αύριο… σας το υπόσχομαι.

-Κορίτσι μου αν ήξερες τι ήταν αυτό που μου είπες…; Δεν θέλω χρήματα... περίμενε στο φτιάχνω αμέσως… και στρέφοντας το βλέμμα του σε Εκείνον είπε και αυτός νοερά για πρώτη φορά στην ζωή του ένα Eυχαριστώ στην αγαπημένη εικόνα του πατέρα του…

-Πατέρα σε περιμένω σήμερα σου έχω μια έκπληξη…δεν δέχομαι κουβέντα... να πάρε και τον Ανέστη…

-Ναι, κύριε Μιχάλη, πρέπει να ρθείτε σήμερα! Σας περιμένουμε, οπωσδήποτε πρέπει να ρθείτε, εγώ σας παρακαλώ… 

Πικρό χαμόγελο δεν ξαναζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του πατέρα. Πλέον δεν περνούσε μέρα χωρίς να περάσει από το Φαρμακείο. Και πάντα μπαίνοντας, έλεγε το μεγάλο του ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κοιτάζοντας με λαχτάρα πάνω από τον αγαπημένο του πάγκο. Ο γιός του είχε κάνει τόσες αλλαγές, μα άλλη μια τώρα τελευταία τον έκανε πιο ευτυχισμένο από ποτέ, ένα μικρό καντηλάκι φώτιζε πλέον ακοίμητο το άκρως ταπεινό και αγκαθοστεφανωμένο πρόσωπο του Χριστού. Εκείνου που πάντα έχει το φάρμακο για όλες τις ψυχές…

(Ευχαριστούμε την καλή μας φίλη, που μας έστειλε με email αυτό το θαυμαστό και  αληθινό περιστατικό). 

Η ύψωση του Τιμίου Σταυρού, το απολυτίκιο "Σώσον Κύριε τον λαόν Σου..." και η σημασία τους!

ΣΤΑΥΡΕ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, 

ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΕΙ ΣΟΥ!

Οι ορθόδοξοι πιστοί τιμούμε με ιδιαίτερο τρόπο την αγία ημέρα της Υψώσεως του Σταυρού του Κυρίου μας. Η ιερές ακολουθίες έχουν πανηγυρικό χαρακτήρα, ενώ έχει θεσπισθεί αυστηρή νηστεία. Κατακλύζουμε του ιερούς ναούς προκειμένου να προσκυνήσουμε τον Τίμιο Σταυρό και να αντλήσουμε δύναμη και χάρη ουράνια από αυτόν.

Παίρνουμε μαζί μας κλώνους βασιλικού ως ευλογία και τον εναποθέτουμε στα εικονίσματα. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η τιμή και η προσκύνηση του Σταυρού είναι προσκύνηση του Ίδιου του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας Χριστού και όχι ειδωλολατρική πράξη, όπως κακόβουλα μας κατηγορούν οι ποικιλώνυμοι αιρετικοί.
Ο Σταυρός του Κυρίου μας είναι το καύχημά μας, το νικηφόρο λάβαρο κατά του μεγαλύτερου εχθρού μας, του διαβόλου, το αήττητο όπλο κατά του πολυπρόσωπου κακού. Με ένα στόμα και με μια καρδιά ψάλλουμε τον υπέροχο παιάνα - τροπάριο της μεγάλης εορτής: «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου».


Το Ιερότερο σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο Τίμιος Σταυρός, η σημαία και το λάβαρο της Εκκλησίας. Παλαιότερα  ήταν όργανο θανατικής εκτελέσεως των κακούργων και των ατίμων, ξύλο καται­σχύνης και κατάρας.Από τότε όμως που επάνω σ' αυτόν πέθανε ο αναμάρτητος Σωτήρας του κόσμου, ο Σταυρός έγινε «τίμιον ξύλον». Από τότε το σχήμα του χαράσσεται πάνω στους τάφους των χριστιανών στις κατα­κόμβες και, μετά τους διωγμούς, στολίζει τα στέμματα των χριστιανών βασιλέων, υψώνεται επάνω στις εκκλησίες και παντού είναι το φυλακτό και το στολίδι των χριστιανών.


Γι' αυτό κάθε 14η Σεπτεμβρίου, που γιορτάζομε την εύρεση του Τιμίου Σταυρού στα Ιεροσόλυμα από την Αγία Ελένη και την ύψωση του, ψάλλει η Εκκλησία:
«Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμέ­νης· Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας...»


Την θεολογικη σημασία της εορτής την βρίσκουμε στα τροπάρια της ημέρας. Από αυτά εκείνα του Εσπερινού και των αίνων είναι τα πιο μεστά σε νοήματα και πλουσιώτερα σε ποιητικές εξάρσεις Τα θεολογικά αυτά νοήματα συμπυκνώνει στους στίχους του το πρώτο απόστιχο του Εσπερινού του πλ. α' ήχου:


"Χαίροις ο ζωηφόρος Σταυρός, της ευσέβειας το αήττητον τρόπαιον,η θύρα του Παραδείσου, ο των πιστών στηριγμός,το της Εκκλησίας περιτείχισμα, δι' ου εξηφάνισται,η φθορά και κατήργηται, και κατεπόθη του θανάτου η δύναμις,και υψώθημεν, από γης προς ουράνια.Όπλον ακαταμάχητον, δαιμόνων αντίπαλε, δόξα Μαρτύρων Οσίων,ως αληθώς εγκαλλώπισμα, λιμήν σωτηρίας, ο δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος".

Το απολυτίκιο της ημέρας είναι το:


Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.


Στο τροπάριο αυτό γίνεται λόγος για το ότι ο λαός ανήκει στον Θεό: «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου». Επομένως, ο λαός δεν ανήκει στους άρχοντας, οι οποίοι δεν έχουν το δικαίωμα να τον διευθύνουν ως δικό τους κτήμα, ανεξάρτητα από τον Θεό.
Κληρονομία είναι η Εκκλησία, η μία, αγία, καθολική και αποστολική, που κρατά αμετάβλητα και αδιάλειπτα την διαδοχή, την διδασκαλία και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Η φράση ";νίκας τοις βασιλεύσιν"; εννοιολογικά αναφέρεται στους άρχοντας που ηγούνται του λαού. Βέβαια για λόγους ποιμαντικούς, ακριβώς επειδή έχει ταλαιπωρηθή ο ελληνικός λαός από παρεμβάσεις στα ενδότερα της εκκλησιαστικής ζωής και της λατρείας, μπορεί να γίνη αλλαγή κυρίως στο συγκεκριμένο τροπάριο, επειδή ψάλλεται σε κάθε αγιασμό, με την φράση ";νίκας τοις ευσεβέσι";.
Επειτα, γίνεται λόγος για το πολίτευμα του Κράτους που προστατεύεται από τον Σταυρό: «και το σον φυλάττων διά του σταυρού Σου πολίτευμα». Πρόκειται για ένα πολίτευμα που στηρίζεται στον αποκαλυπτικό λόγο του Θεού, στο πολίτευμα του Σταυρού, δηλαδή στην αγάπη ως υπέρβαση της φιλαυτίας. Και το ερώτημα τίθεται καυτό: Το σύγχρονο πολίτευμα εμπνέεται από τον Σταυρό του Χριστού, δηλαδή από τον αγώνα υπερβάσεως του ατομικισμού και της ατομοκρατίας, ή είναι ένα πολίτευμα ατομικής ευδαιμονίας και ηδονοκρατίας με τις ποικίλες μορφές της;
Ακόμη στο τροπάριο αυτό γίνεται λόγος για βαρβάρους: «κατά βαρβάρων δωρούμενος». Ποιοι είναι αυτοί οι βάρβαροι; Το τροπάριο αυτό θέτει έναν βαθύ πολιτειακό προβληματισμό που δεν συνδέεται με την εξωτερική μορφή του πολιτεύματος, αλλά με τον τρόπο ζωής και πολιτείας τόσο των αρχόντων όσο και των αρχομένων.

Παραδόσεις

α) Τον ξύλινο σταυρό οι Χριστιανοί τον έθαψαν βαθιά στο χώμα για να μην τον βρουν οι ειδωλολάτρες και τον μολύνουν. Έτσι ο Τίμιος Σταυρός έμεινε χρόνια πολλά θαμμένος μέσα στη γη.

Όταν έπειτα από καιρό επικράτησε ο Χριστιανισμός, η Αγία Ελένη αποφάσισε να βρει και να ξεθάψει τον Τίμιο Σταυρό και να τον στήσει μέσα στην εκκλησία στα Ιεροσόλυμα για να τον προσκυνούν οι Χριστιανοί. Πήγε λοιπόν η ίδια στα Ιεροσόλυμα και ζήτησε να μάθει σε ποιο μέρος ήταν θαμμένος ο Σταυρός.

Όμως κανένας Χριστιανός δεν ήξερε να της πει. Εκείνοι που πριν από πολλά χρόνια τον είχαν θάψει βαθιά στο χώμα, είχαν πια πεθάνει. Έβαλε λοιπόν η Αγία Ελένη χιλιάδες εργάτες κι άρχισαν να σκάβουν όλα τα χωράφια εκεί γύρω. Είχε ακλόνητη πίστη πως κάπου θα τον έβρισκε. Πολλούς μήνες δούλευαν οι εργάτες χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια μέρα, καθώς η Αγία Ελένη βάδιζε μέσα σ' ένα χωράφι, πάτησε ένα χορτάρι και αμέσως μια γλυκιά μυρωδιά γέμισε τον αέρα.

"Τι ωραία μυρωδιά είναι αυτή", είπε από μέσα της η Αγία Ελένη.

"Από που να χύνεται αυτή η γλυκιά μοσχοβολιά;".

Καθώς κοίταξε γύρω της έσκυψε κι έκοψε ένα κλαδάκι απ' το φυτό που πάτησε, το μύρισε και τότε κατάλαβε πως το χορτάρι εκείνο ήταν που σκορπούσε την γλυκιά ευωδιά.

Μεμιάς ο νους της φωτίστηκε, φώναξε έναν εργάτη και του είπε να σκάψει σ' εκείνο το μέρος.

Σε λίγο, τι θαύμα! Ο εργάτης βρήκε εκεί τον Τίμιο Σταυρό όπου επάνω ξεψύχησε ο Χριστός.

Από εκείνη τη στιγμή, το μυρωδάτο αυτό φυτό λέγεται βασιλικός, γιατί φύτρωσε στο σημείο που ήταν θαμμένος ο Σταυρός, όπου είχε σταυρωθεί ο βασιλιάς του κόσμου. Γι' αυτό μοιράζουν βασιλικό στις εκκλησίες στη γιορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου.

β) Το έτος 326 η Αγία Ελένη πήγε στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει τον Θεό για τους θριάμβους του γιου της Μεγάλου Κωνσταντίνου.Ο θείος ζήλος, όμως, έκανε την αγία Ελένη να αρχίσει έρευνες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Επάνω στο Γολγοθά υπήρχε ειδωλολατρικός ναός της θεάς Αφροδίτης, τον οποίο γκρέμισε και άρχισε τις ανασκαφές.

Σε κάποιο σημείο βρέθηκαν τρεις σταυροί. Η συγκίνηση υπήρξε μεγάλη, αλλά ποιος από τους τρεις ήταν του Κυρίου; Τότε ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος με αρκετούς ιερείς, αφού έκαναν δέηση, άγγιξε στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβεστάτης κυρίας που είχε πεθάνει. Όταν ήλθε η σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, που ήταν του Κυρίου, η γυναίκα αμέσως αναστήθηκε.
Η είδηση διαδόθηκε σαν αστραπή σε όλα τα μέρη της Ιερουσαλήμ. Πλήθη πιστών άρχισαν να συρρέουν για να αγγίξουν το Τίμιο Ξύλο. Επειδή όμως συνέβησαν πολλά δυστυχήματα από το συνωστισμό, ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό μέσα στο ναό σε μέρος υψηλό, για να μπορέσουν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι.
Αυτή, λοιπόν, την ύψωση καθιέρωσαν οι Άγιοι Πατέρες να γιορτάζουμε στις 14 Σεπτεμβρίου, για να μπορέσουμε κι εμείς να υψώσουμε μέσα στις ψυχές μας το Σταυρό του Κυρίου μας, που αποτελεί το κατ΄ εξοχήν όπλο κατά του διαβόλου.
Η μέρα έχει καθιερωθεί ως αυστηρή μονοήμερη αλάδωτη νηστεία για την εκκλησία μας,εκτός αν συμπέσει την Κυριακή.Τότε καταλύεται λάδι.

ΠΗΓΗ: http://1myblog.pblogs.gr/2009/09/h-ypswsh-toy-imioy-stayroy-to-apolytikio-swson-yrie-ton-laon-soy.html
 

"ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ"; (ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΒΙΝΤΕΑΚΙ)!

"Ο ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ" (ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ)

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΙΑΜΟΥΛΗΣ
ΣΤΙΧΟΙ: ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΦΩΤΗΣ

ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΚΥΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ...

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΣΤΟ 2.05΄ ΤΗΝ ΕΥΚΑΜΨΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ.

ΗΤΑΝ ΖΕΣΤΟΣ ΚΑΙ ΕΥΚΑΜΠΤΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΚΑΜΨΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΑΓΩΣΕΙ, ΟΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ.

http://www.orthodoxtube.com/videos/viewvideo/575/priests-monks-and-nuns/inmormantarea-mitrop-augustin-kandiotis-10.html

Γεννέσιον Υπεραγίας Θεοτόκου (+ 8 Σεπτεμβρίου).

«Ἀποκάλυψαν πρὸς Κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ’ αὐτόν, καὶ τῆς ποιήσει».
Φανέρωσε στὸν Κύριο μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν δρόμο καὶ τὶς ἐπιδιώξεις καὶ τὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς σου καὶ ἔλπισε σ’ Αὐτὸν καὶ θὰ κάνει ἐκεῖνα ποὺ ζητᾶς καὶ χρειάζεσαι.
Μ’ αὐτὴ τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ ἐλπίδα, ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα ἱκέτευαν προσευχόμενοι τὸν Θεὸ νὰ τοὺς χαρίσει παιδί, νὰ τὸ ἔχουν γλυκειὰ παρηγοριὰ στὰ γεράματά τους. Καὶ τὴν ἐλπίδα τους, ὁ Θεὸς, τὴν ἔκανε πραγματικότητα. Τοὺς χάρισε τὴν Παρθένο Μαριάμ, ποὺ ἦταν ὁρισμένη νὰ γεννήσει τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου καὶ νὰ λάμψει σὰν ἡ πιὸ εὐλογημένη μεταξὺ τῶν γυναικών. Ἦταν ἐκείνη, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔμελλε νὰ προέλθει Αὐτὸς ποὺ θὰ συνέτριβε τὴν κεφαλὴ τοῦ νοητοῦ ὄφεως.
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δόθηκαν οἱ προτυπώσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Μία εἶναι καὶ ἡ βάτος στὸ Σινᾶ, τὴν ὁποία ἐνῷ εἶχαν περιζώσει φλόγες φωτιᾶς, αὐτὴ δὲν καιγόταν. Ἦταν ἀπεικόνιση τῆς Παρθένου, ποὺ θὰ γεννοῦσε τὸν Σωτῆρα Χριστὸ καὶ συγχρόνως θὰ διατηροῦσε τὴν παρθενία της.
Ἔτσι, ἡ Ἄννα καὶ ὁ Ἰωακείμ, ποὺ ἦταν ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαβίδ, μὲ τὴν κραταιὰ ἐλπίδα ποὺ εἶχαν στὸν Θεὸ ἀπέκτησαν ἀπ’ Αὐτὸν τὸ ἐπιθυμητὸ δῶρο, ποὺ θὰ συντροφεύει τὸν κόσμο μέχρι συντέλειας αἰώνων.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.

Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ·
ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν· καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν· καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν, ζωὴν τὴν αἰώνιον.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’.

Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας, καὶ Ἀδὰμ καὶ Εὔα ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ἠλευθερώθησαν Ἄχραντε, ἐν τῇ ἁγίᾳ Γεννήσει σου. Αὐτὴν ἑορτάζει καὶ ὁ λαός σου, ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων, λυτρωθεὶς ἐν τῷ κράζειν σοι· Ἡ στεῖρα τίκτει τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον.

Σήμερον γεννᾶται περιφανῶς, ἐξ ἐπαγγελίας, ἡ Θεόνυμφος Μαριάμ, ἡ προορισθεῖσα, τῷ Λόγῳ πρὸς αἰώνων· ὑμνήσωμεν οὖν πάντες ταύτης τὴν γέννησιν.

ΤΑ ΔΥΟ ΜΑΧΑΙΡΙΑ!

ΤΑ ΔΥΟ ΜΑΧΑΙΡΙΑ! 

Του Fulton Sheen, Καθηγητή Ψυχολογίας

======== 

Λίγο πρίν τήν σύλληψή Του, ὁ Χριστός θέλοντας νά ὑπενθυμίσει στούς μαθητές Του τήν προφητεία “καί μετά ἀνόμων ἐλογίσθη”, ὅτι δηλ. θά τόν θανατώσουν σάν ἕνα κοινό ἐγκληματία, τούς εἶπε: ὅποιος δέν ἔχει μαχαίρι νά ἀγοράσει. Τότε οἱ ἀπόστολοι, χωρίς νά καταλάβουν τί τούς ἔλεγε, εἶπαν: Νά, Κύριε, ὑπάρχουν ἐδῶ δύο μαχαίρια (Λουκ. 22, 37)! 
Γιατί δύο μαχαίρια καί ὄχι τρία ἤ τέσσερα ἤ…; 
Στόν κόσμο πού ζοῦμε ἔχομε μπροστά μας δύο μαχαίρια: 
• Τό ἕνα στρέφεται πρός τά ἔξω, στούς ἄλλους· καί τό ἄλλο στρέφεται πρός τά μέσα, στόν ἑαυτό μας. 
• Τό ἕνα προκαλεῖ βλάβη στό διπλανό μας, ὅπως τό μαχαίρι πού χρησιμοποίησε ὁ ἀπόστολος Πέτρος γιά νά κόψει τό αὐτί τοῦ ὑπηρέτη τοῦ ἀρχιερέα. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τό μαχαίρι, ὁ Χριστός εἶπε νά ἐπιστραφεῖ στή θήκη του.
• Τό ἄλλο μαχαίρι (ἐκεῖνο πού στρέφεται πρός τά μέσα) εἶναι αὐτό μέ τό ὁποῖο κόβουμε - πρέπει νά κόβουμε - ὄχι τούς ἄλλους ἀλλά τόν ἑαυτό μας, δηλ. τά πάθη μας. 
• Τό ἕνα τό κρατᾶνε στά χέρια τους τά ἔθνη, γιά νά προκαλοῦν μεταξύ τους πολέμους καί νά ἀλληλοεξοντώνονται.
• Τό ἄλλο τό κρατᾶμε ὁ καθένας στά δικά του χέρια γιά νά ἀφαιρεῖ ἀπό ἐπάνω του ὁ,τιδήποτε τόν ἐμποδίζει νά ἀνεβεῖ στόν οὐρανό. Ὅσο λιγότερο οἱ ἄνθρωποι πολεμοῦν τό κακό μέσα τους, τόσο περισσότερο θά πολεμοῦν τόν διπλανό τους, τόν γείτονά τους καί τά ἄλλα κράτη. Καί ἀντίστροφα. Ὅσο περισσότερο ἀγωνίζονται ἐναντίον τοῦ κακοῦ τόσο λιγότερη θά εἶναι ἡ ἀνάγκη νά μάχονται μέ τόν ἐξωτερικό ἐχθρό. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος “χύνει” λιγότερο δικό του αἷμα πολεμώντας τό κακό μέσα στήν καρδιά του, ἀναπόφευκτα θά χύσει περισσότερο ξένο αἷμα, τοῦ ἀδελφοῦ του. Ἡ αὐτοδικαίωση καί ὁ ἐμφύλιος σπαραγμός πᾶνε μαζί χέρι-χέρι! Ἐκεῖνος πού δέν ψάχνει νά βρεῖ τόν ἐχθρό πού ἐμφωλεύει μέσα του, ὁπωσδήποτε θά τόν βρεῖ ἔξω! Κάθε ἄνθρωπος, κάθε ἡμέρα, κάθε στιγμή, μέσα στά μύχια τῆς καρδιάς του διεξάγει ἕναν ἐμφύλιο πόλεμο μέ τόν ἑαυτό του. Ἄν σ᾽ αὐτόν τόν πόλεμο δέν δείξει παλληκαριά καί ηττηθεῖ, σίγουρα θά τόν προεκτείνει καί πρός τά ἔξω, στούς ἀδελφούς του! 
• Ἐκεῖνος πού δέν ἀγωνίζεται νά σταυρώνει καθημερινά τόν ἑαυτό του καί τά πάθη του, νά εἶσαι βέβαιος ὅτι θά σταυρώνει καθημερινά τούς ἄλλους. 
• Ἐκεῖνος πού δέν σηκώνει καθημερινά τόν δικό του σταυρό, πρόσεξε καί θά τό ἰδεῖς, θά τόν τοποθετεῖ στήν πλάτη τῶν ἀλλων! 
Μή σᾶς φανεῖ περίεργο τό ὅτι πολλές φορές ἀναρωτιόμαστε γιατί δέν ἔχομε μέσα μας εἰρήνη καί γαλήνη. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ἀκόμη δέν ξεκινήσαμε τόν πόλεμο μέ τόν ἑαυτό μας. Καί γιατί δέν τόν ξεκινήσαμε; Μά γιατί δέν ἔχομε τήν διάθεση νά τό παραδεχθοῦμε ὅτι πράγματι μέσα μας ἔχομε ἕνα ἐχθρό ὁ ὁποῖος δέν παύει κάθε στιγμή νά μᾶς κλέβει καί νά μᾶς τραυματίζει. Ἐνῶ αὐτός δουλεύει ἔντεχνα γιά τήν ἀπώλειά μας, ἐμεῖς καμαρώνουμε καί λέμε πώς ὅ,τι μᾶς συμβαίνει, ὀφείλεται σέ ἐξωτερικές αἰτίες!..
Τί κρῖμα! Τί κρῖμα! Ἄνθρωπος πού ποτέ δέν ἔκατσε νά σκεφτεῖ τήν καλωσύνη καί τήν ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποτέ δέν θά ἀναλάβει ἕνα τέτοιο ἀγώνισμα. Γιατί; Ἐπειδή ἔγινε ὁ ἴδιος νομοθέτης τοῦ ἑαυτοῦ του! Νόμο ἔχει τό προσωπικό του συμφέρον! Ἔμπνευσή του ἔχει τήν φιλαυτία του! Σκοπό καί στόχο του ἔχει τήν αὐταρέσκεια· καί γιά Θεό λατρεύει - ποιόν ἄλλο; - τόν ἑαυτούλη του!

Μετάφραση: Ἀρχιμ. Α.Μ. 

ΠΗΓΗ: Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 326 Σεπτέμβριος 2010
Βλ.  http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=4167&Itemid=1

Η ΡΩΣΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ "Ο ΤΣΑΡΟΣ" (ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ)