"Πρόσεχε την ψυχή σου"! (Διδακτικό Παραμύθι).

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο. Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί.

Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

«-Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;», ρώτησε ο πατέρας.

«-Πατέρα μου και κύριέ μου», απάντησε ο γιος, «πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;».

«-Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς. «Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου».

«-Πατέρα μου», απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;».

Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του:

«-Πάρε αυτό το δοχείο, και μετάφερέ το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν».

Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα. Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε:

«-Γιέ μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;».

«-Δεν πρόσεξα τίποτε».

«-Τι εννοείς, ‘τίποτε’;», τον ρώτησε ο βασιλιάς. «Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή. Σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα».

«-Δεν είδα τίποτε απ’ όλα αυτά», είπε ο γιος. «Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου».

«-Πολύ σωστή η παρατήρησή σου», είπε ο βασιλιάς. «Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια. Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας
φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς».

Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε έκτοτε ευτυχής.

«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε»

(Α΄ Προς Κορινθίους 16, 13).

http://agiabarbarapatras.blogspot.com/2010/02/blog-post_4905.html

ΣΤΕΙΛΤΕ E-MAIL ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ FOCUS...

Στείλε κι εσείς το e-mail διαμαρτυρίας στο FOCUS, έτσι ώστε άλλη φορά να το σκεφτούν να ξαναγράψουν κατά της Ελλάδας!

Όλοι γνωρίζετε πλέον την καταχώρηση του περιοδικού FOCUS, για την Ελλάδα (και τις χώρες του Νότου), κι αν όχι, διαβάστε ΕΔΩ γιά να ενημερωθείτε. Απαντήστε τους λοιπόν στην διεύθυνση του αρχισυντάκτη τους:
redaktion@focus.de 
… με το παρακάτω κείμενό σας (στα Γερμανικά) , αντιγράψτε το και στείλτε το. Copy, paste, SEND !!! τόσο απλά.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Das Land, in dem Adolf Hitler geboren wurde, darf nicht sprechen!
Zumindest für die nächsten 1000 Jahre!
Schämen!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

(μετάφραση: Η χώρα που γέννησε τον Αδόλφο Χίτλερ, δεν επιτρέπεται να ομιλεί! Τουλάχιστον για τα επόμενα 1000 χρόνια!

Να ντρέπεστε!)  

Διαδώστε το παρόν και στους γνωστούς και φίλους σας να πράξουν το ίδιο...
Πρέπει να λάβουν 2- 3 εκατομμύρια μηνύματα, πέραν της απάντησης του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων. Θα σκεφτούν πολύ να το ξανακάνουν. Αυτή είναι η άγρια ομορφιά του internet.
Οι καιροί είναι χαλεποί…


ΠΗΓΗ:  http://koukfamily.blogspot.com/2010/02/e-mail-focus.html

Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους...

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη... 
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. 
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη άρχισε να ζητάει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: 
- "Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;".
-"Όχι, δεν μπορώ", απάντησε ο Πλούτος. "Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα". 
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. 
-"Σε παρακαλώ, βοήθησέ με", είπε η Αγάπη. 
 -"Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου", της απάντησε η Αλαζονεία. 
H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
-"Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου". 
-"Ω! Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη, που θέλω να μείνω μόνη μου", είπε η Λύπη. 
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. 
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
-"Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!". 
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο, που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
-"Γνώση, ποιος με βοήθησε;".
-"Ο Χρόνος", της απάντησε η Γνώση. 
-"Ο Χρόνος;", ρώτησε η Αγάπη. "Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;".
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
-"Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη".
 
(Μάνος Χατζιδάκις - "Το Νησί").

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ...

ΕΠΕΙΓΟΝ. Μεγάλη και επείγουσα ανάγκη για το σπάνιο αίμα 0 ρέζους αρνητικό, από βρέφος 5 μηνών στο Μαιευτήριο Μητέρα.

Φίλοι και φίλες όπως μόλις ενημερωθήκαμε υπάρχει μεγάλη και επέιγουσα ανάγκη από φιάλες αίματος για αγοράκι 5 μηνών το οποίο νοσηλεύεται με πρόβλημα καρδιάς στο Μαιευτήριο Μητέρα.

Οποιος μπορεί και επιθυμεί να βοηθήσει να επικοινωνήσει με τον πατέρα του μικρού παιδιού κ. Εμμανουήλ Μαρσέλο στο τηλ. 6936077977.

Ευχόμαστε το μικρό αγοράκι να ξεπεράσει το πρόβλημα και να νικήσει στην μάχη για την ζωή.

Παρακαλώ να αναδημοσιευτεί από όσους έχουν ιστολόγιο και να προωθηθεί από όσους έχουν απλά email. 

ΠΗΓΗ: http://koukfamily.blogspot.com/2010/02/0-5.html
 

Εὕρεσις Τιμίας κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννη (+ 24 Φεβρουαρίου).

Ὅταν ἀποκεφαλίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἡρώδη, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ἡ τίμια κεφαλὴ αὐτοῦ τοποθετήθηκε μέσα σὲ ἀγγεῖο ἀπὸ ὄστρακο καὶ κρύφθηκε στὴν οἰκία τοῦ Ἡρώδη. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης φανερώθηκε στὸ ὄνειρο δύο μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀναχωρήσει γιὰ τὰ Ἱεροσόλυμα μὲ σκοπὸ νὰ προσκυνήσουν τὸν τάφο τοῦ Κυρίου, ἀγγέλλοντας σὲ αὐτούς, ποῦ βρίσκεται ἡ τίμια κεφαλή του. Καὶ ἐκεῖνοι, ἀφοῦ τὴν βρῆκαν, τὴν εἶχαν μὲ τιμές. Ἀπὸ αὐτοὺς τὴν παρέλαβε κάποιος κεραμεὺς καὶ τὴν μετέφερε στὴν πόλη τῶν Ἐμεσηνῶν. Ὅταν ὅμως πέθανε, τὴν κληροδότησε στὴν ἀδελφή του. Καὶ ἀπὸ τότε διαδοχικὰ περιῆλθε σὲ πολλούς, γιὰ νὰ καταλήξει στὰ χέρια κάποιου ἱερομονάχου ἀρειανοῦ ποὺ ὀνομαζόταν Εὐστάθιος καὶ φύλαξε τὴν τίμια κάρα σὲ σπήλαιο. Ἀπὸ ἐκεῖ μεταφέρθηκε, ἐπὶ Οὐάλεντος (364 – 378 μ.Χ.), στὸ Παντείχιον τῆς Βιθυνίας μέχρι ποὺ ὁ Θεοδόσιος ὁ Μέγας (379 – 395 μ.Χ.) ἀνεκόμισε αὐτὴ στὸ Ἕβδομο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου ἀνήγειρε μέγα καὶ περικαλλέστατο ναό.

Βέβαια περὶ τῆς εὑρέσεως τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου ὑπάρχουν καὶ ἄλλες ἀντιφατικὲς παραδόσεις. Κατ’ ἄλλη ἐκδοχὴ ἡ τίμια κάρα εὑρέθηκε στὴν Ἔμεσα τὸ ἔτος 458 μ.Χ., ἐπὶ βασιλέως Λέοντος Α’ (457 – 474 μ.Χ.), ἐνῷ ἄλλοι δέχονται ὅτι αὐτὴ εὑρέθηκε τὸ ἔτος 760 μ.Χ. καὶ μεταφέρθηκε στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου στὴν Ἔμεσα. Ἀπὸ ἐκεῖ μετακομίσθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐπὶ βασιλείας Μιχαὴλ Γ’ (842 – 867 μ.Χ.) καὶ πατριαρχίας Ἰγνατίου.

Περὶ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Τιμίου Προδρόμου βρίσκουμε εἰδήσεις καὶ σὲ διάφορους χρονογράφους. Ὁ Ζωναρᾶς ἀναφέρει ὅτι τὸ ἔτος 968 μ.Χ. ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς βρῆκε στὴν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας «βόστρυχον τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου αἵματι περφυμένον», ποὺ μετακόμισε στὴν Κωνσταντινούπολη. Πέντε δὲ χρόνια νωρίτερα, κόμισε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴ Βέροια τῆς Συρίας, περὶ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 963 μ.Χ., μέρος τοῦ ἱματίου τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Σύμφωνα μὲ ἄλλη μαρτυρία ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς βρῆκε στὴν Κρήτη «τὸ ἔνδυμα τοῦ Προφήτου ἐκ τριχῶν καμήλου τυγχάνον καὶ περὶ τὸν τράχηλον ἠμαγμένον».
 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ γῆς ἀνατείλασα, ἡ τοῦ Προδρόμου Κεφαλή, ἀκτῖνας ἀφίησι, τῆς ἀφθαρσίας πιστοῖς τῶν ἰάσεων· ἄνωθεν συναθροίζει, τὴν πληθὺν τῶν Ἀγγέλων, κάτωθεν συγκαλεῖται, τῶν ἀνθρώπων τὰ γένη, ὁμόφωνον ἀναπέμψαι, δόξαν Χριστῷ τῷ Θεῷ.

 

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Προφῆτα Θεοῦ, καὶ Πρόδρομε τῆς χάριτος, τὴν Κάραν τὴν σήν, ὡς ῥόδον ἱερώτατον, ἐκ τῆς γῆς εὑράμενοι, τὰς ἰάσεις πάντοτε λαμβάνομεν, καὶ γὰρ πάλιν ὡς πρότερον, τῷ κόσμῳ κηρύττεις τὴν μετάνοιαν.

 

Μεγαλυνάριον.

Ὤσπερ μυροθήκη πνευματική, ἐκ γῆς ἀνεφάνη, σοῦ ἡ πάντιμος Κεφαλή, Βαπτιστὰ Κυρίου, καὶ κόσμον κατευφραίνει, τῆς ἡδυπνόου δόξης ταῖς διαδόσεσι.

ΠΗΓΗ: http://www.synaxarion.gr/gr/sid/2234/sxsaintinfo.aspx

Το Ιερό Λείψανο του Αγίου ΛΟΥΚΑ Αρχιεπισκόπου Κριμαίας στον Ι. Ναό Αγίου Νεκταρίου Βούλας στις 28 Φεβρουαρίου 2010.

(Κάντε κλικ πάνω στο Πρόγραμμα γιά να το δείτε μεγαλύτερο)

Ἱερός Ναός Ἁγίου Νεκταρίου

Πανοράματος Βούλας

Πλατεία Ἄλσους Τ.Κ. 166 73

Τηλ.: 210-8954921 fax: 210-8990684.

Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Σμύρνης (+ 23 Φεβρουαρίου)

Σημ. "ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΓΙΩΝ": Αφιερώνεται στον Πνευματικό μας πατέρα π. Πολύκαρπο.

"Εις πολλά έτη δέσποτα"...

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Πολύκαρπος γεννήθηκε περὶ τὸ 80 μ.Χ. ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους γονεῖς, τὸν Παγκράτιο καὶ τὴ Θεοδώρα, ποὺ εἶχαν ἐγκλειστεῖ στὴ φυλακὴ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, καὶ βαπτίσθηκε Χριστιανὸς σὲ νεαρὴ ἡλικία. Ὑπῆρξε μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ἰγνάτιο τὸν Θεοφόρο μαθητὴς τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη. Λίγο πρὶν ἀναχωρήσει ἀπὸ τὸν πρόσκαιρο αὐτὸ βίο ὁ Ἅγιος Βουκόλος, Ἐπίσκοπος Σμύρνης (τιμᾶται 6 Φεβρουαρίου), χειροτόνησε μετὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὡς διάδοχό του, τὸν Ἅγιο Πολύκαρπο καὶ μετὰ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Ὁ Ἅγιος παρακολούθησε μὲ ἀγωνία καὶ προσευχὴ τὴ σύλληψη τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, Ἐπισκόπου Ἀντιοχείας καὶ τὰ μαρτύρια αὐτοῦ. Ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν θεοφόρο Πατέρα μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τὴν Ἐπιστολὴ τὴν ὁποία ἔγραψε πρὸς τοὺς Φιλιππησίους. Σὲ αὐτὴ τὴν ἐπιστολὴ τοὺς συγχαίρει γιὰ τὴν φιλοξενία, τὴν ὁποία παρεῖχαν στὸν Ἅγιο Ἰγνάτιο, ὅταν αὐτὸς διῆλθε ἀπὸ τὴν πόλη τους. Τὸ κείμενο αὐτὸ τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου διακρίνεται γιὰ τὸν ἀποστολικό, θεολογικὸ καὶ ποιμαντικὸ χαρακτῆρα του.

Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος, διακρινόταν γιὰ τὴν σωφροσύνη, τὴ θεολογικὴ κατάρτιση καὶ τὴν ἀφοσίωση στὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, καθὼς μιλοῦσε πάντα σύμφωνα μὲ τὶς Γραφές. Ἦταν ὁ γνησιότατος ἐκπρόσωπος τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας σὲ ὅλες τὶς Ἐκκλησίες τῆς Ἀσίας. Ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος παρέχει τὴν πληροφορία ὅτι ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος μετέστρεψε πολλοὺς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις τοῦ Βαλεντίνου καὶ τοῦ Μαρκίωνος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Διηγεῖται μάλιστα καὶ ἕνα ἐπεισόδιο ἀναφερόμενο στὴ στάση τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου ἔναντι τοῦ Μαρκίωνος. Ὅταν ὁ αἱρεσιάρχης αὐτὸς τὸν πλησίασε κάποτε καὶ τοῦ ἀπηύθυνε τὴν παράκληση: «ἐπεγίνωσκε ἠμᾶς», δηλαδὴ ἀναγνώρισέ μας, ὁ Ἅγιος ἀπάντησε: «ἐπιγινώσκω, ἐπιγινώσκω σὲ τὸν πρωτότοκον τοῦ Σατανᾶ».

Ἕνα ἄλλο ἐπεισόδιο ἀνάγεται στὴ γεροντικὴ ἡλικία τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου. Ὅπως εἶναι γνωστό, οἱ Ἐκκλησίες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἑόρταζαν τὸ Πάσχα στὶς 14 τοῦ μηνὸς Νισσᾶν, σὲ ὁποιαδήποτε ἡμέρα καὶ ἂν τύχαινε αὐτό. Ἀντίθετα οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες δὲν ἑόρταζαν καθόλου τὸ Πάσχα, ἀλλὰ ἀρκοῦνταν στὸν ἑβδομαδιαῖο κατὰ Κυριακὴ ἑορτασμὸ τῆς Ἀναστάσεως, τονίζοντας ἀσφαλῶς περισσότερο τὸν ἑορτασμὸ τῆς πρώτης Κυριακῆς μετὰ τὴν πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας. Ἐπειδὴ λόγω τῆς διαφορᾶς αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης τηροῦσε αὐστηρὴ στάση ἔναντι τῶν Μικρασιατῶν, ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος ἀναγκάσθηκε νὰ μεταβεῖ στὴ Ρώμη, γιὰ νὰ διευθετήσει τὸ ζήτημα καὶ ἄλλα δευτερεύοντα θέματα, μὲ τὸν Ἐπίσκοπο Ρώμης Ἀνίκητο.

Μετὰ τὴν ἐπιστροφή του ἀπὸ τὴν Ρώμη, ὑπέργηρος πλέον, συνέχισε τὴν ἀποστολικὴ δράση του μὲ τόση ἐπιτυχία, ὥστε προκάλεσε τὴν ὀργὴ τῶν εἰδωλολατρῶν. Αὐτὴ ἡ προδιάθεση ἦταν φυσικὸ νὰ προκαλέσει τὸ μαρτύριό του, ποὺ ἀκολούθησε τὴν ἑξῆς πορεία. Ὁ Κόιντος, ζηλωτὴς Χριστιανός, ὁ ὁποῖος ᾖλθε στὴ Σμύρνη ἀπὸ τὴ Φρυγία, παρακίνησε ὁμάδα Φιλαδελφέων Χριστιανῶν νὰ προσέλθουν στὸν ἀνθύπατο Στάτιο Κοδράτο, γιὰ νὰ δηλώσουν σὲ αὐτὸν τὴν ἰδιότητά τους καὶ τὴν πίστη τους στὸν Χριστό, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο φυσικὰ προοιώνιζε θάνατο. Τελικὰ μαρτύρησαν ὅλοι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Κόιντο, ὁ ὁποῖος δειλιάσας τὴν τελευταία στιγμή, θυσίασε στὰ εἴδωλα. Ὁ ὄχλος, ἂν καὶ θαύμασε τὴν γενναιότητα τῶν Μαρτύρων, ἀπαιτοῦσε νὰ ἐκτελεσθοῦν οἱ «ἄθεοι» καὶ νὰ ἀναζητηθεῖ ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος, ὁ ὁποῖος πιεζόμενος ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς εἶχε ἀναχωρήσει σὲ κάποιο ἀγρόκτημα. Τελικὰ ὁ Ἅγιος συνελήφθη τὸ ἔτος 167 καὶ ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ ἀνθυπάτου.

Ὁ γηραιὸς Ἐπίσκοπος δὲν ταράχθηκε. Τὸ πρόσωπό του ἦταν γαλήνιο καὶ λαμπερό. Ὁ ἀστυνόμος Ἡρῴδης καὶ ὁ πατέρας του Νικήτας προσπάθησαν νὰ πείσουν τὸν Ἅγιο νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ὁ Ἅγιος ὅμως, μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία ἀπάντησε ὅτι ὑπηρετεῖ τὸν Χριστὸ ἐπὶ 86 ἔτη χωρὶς καθόλου νὰ Τὸν ἐγκαταλείψει. Πῶς μποροῦσε λοιπὸν τώρα νὰ Τὸν βλασφημήσει καὶ νὰ Τὸν ἀρνηθεῖ; Ὁ ἀνθύπατος τότε διέταξε νὰ τὸν ρίξουν στὴν φωτιά. Ὁ Γέρων Πολύκαρπος ἀποδύθηκε μόνος τὰ ἱμάτιά του καὶ περίμενε προσευχόμενος λέγοντας: «Κύριε, ὁ Θεὸς ὁ Παντοκράτωρ, ὁ τοῦ ἀγαπητοῦ καὶ εὐλογητοῦ παιδός Σου Ἰησοῦ Χριστοῦ Πατήρ, δι’ Οὐ τὴν περὶ Σοῦ ἐπίγνωσιν εἰλήφαμεν,  ὁ Θεὸς τῶν ἀγγέλων καὶ δυνάμεων, καὶ πάσης τῆς κτίσεως, καὶ παντὸς τοῦ γένους τῶν δικαίων, οἱ ζώσιν ἐνώπιόν Σου, εὐλογῶ Σε, ὅτι ἠξίωσας μὲ ἧς ἡμέρας καὶ ὥρας ταύτης τοῦ λαβεῖν μὲ μέρος  ἐν ἀριθμῷ τῶν μαρτύρων Σου, ἐν τῷ ποτηρίῳ τοῦ Χριστοῦ Σου, εἰς ἀνάστασιν ζωῆς αἰωνίου, ψυχῆς τε καὶ σώματος, ἐν ἀφθαρσίᾳ Πνεύματος Ἁγίου, ἐν οἲς προσδεχθείην ἐνώπιόν Σου σήμερον ἐν θυσίᾳ πίονι καὶ προσδεκτή, καθὼς προητοίμασας καὶ προσεφανέρωσας καὶ ἐπλήρωσας ὁ ἀφευδὴς καὶ ἀληθινὸς Θεός. Διὰ τοῦτο καὶ περὶ πάντων αἰνῶ Σε, εὐλογῶ Σε, δοξάζω Σε, σὺν τῷ αἰωνίῳ καὶ ἐπουρανίω Ἰησοῦ Χριστό,…».

Ἡ φωτιὰ σχημάτισε γύρω ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου καμάρα χωρὶς νὰ τὸν ἀγγίζει. Τότε στρατιώτης ἐκτελεστὴς τελείωσε τὸν Ἅγιο Μάρτυρα διὰ τοῦ ξίφους. Ἔπειτα τὸ Ἱερὸ λείψανο ρίφθηκε στὴν φωτιά, οἱ δὲ πιστοὶ συνέλεξαν τὰ ἱερὰ λείψανα αὐτοῦ.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὴν κλῆσιν τοὶς ἔρνοις σου, ἐπισφραγίσας σοφέ, ἔλαια κατάκαρπος, ὤφθης ἐν οἴκῳ Θεοῦ, Πολύκαρπε ἔνδοξε, σὺ γὰρ ὡς Ἱεράρχης, καὶ στερρὸς Ἀθλοφόρος, τρέφεις τὴν Ἐκκλησίαν, λογικὴ εὐκαρπία, πρεσβεύων Ἱερομάρτυς, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικὸς.

Καρποὺς τοὺς λογικούς, τῷ Κυρίῳ προσφέρων, Πολύκαρπε σοφέ, ἀρετῶν δι' ἐνθέων, ἐδείχθης ἀξιόθεος, Ἱεράρχα μακάριε, ὅθεν σήμερον, οἱ φωτισθέντες σοὶς λόγοις, ἀνυμνοῦμέν σου, τὴν ἀξιέπαινον μνήμην, δοξάζοντες Κύριον.

Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας , Επισκόπου Φαναρίου Αγαθαγγέλου, τ. Φεβρουαρίου, σελ. 225-227. 

Η νηστεία κάνει θαύματα

Οι ειδικοί λένε ότι η αποχή από τις ζωικές τροφές σε τακτά χρονικά διαστήματα αποτελεί λύση στο συνεχώς διογκούμενο πρόβλημα της παχυσαρκίας

ΜΑΧΗ ΤΡΑΤΣΑ | Εφημ. "ΤΟ ΒΗΜΑ" - Αθήνα - Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010.
 

Oι διατροφικές επιταγές της Ορθόδοξης Εκκλησίας φαίνεται ότι λειτουργούν... θαυματουργά για την υγεία των παιδιών. Νέα μελέτη του Πανεπιστημίου Κρήτης καταδεικνύει ότι οι 180 με 200 ημέρες νηστείας τον χρόνο όχι μόνο δεν «φρενάρουν» την ομαλή ανάπτυξη όσων παιδιών απέχουν από την κατανάλωση ζωικών τροφίμων, αλλά βοηθούν και στη διατήρηση ενός φυσιολογικού βάρους, κόντρα στη διαρκώς αυξανόμενη παιδική παχυσαρκία.

Αφότου οι οικογένειες έπαψαν να μαγειρεύουν καθημερινά, τα παιδιά άρχισαν να καταναλώνουν συχνότερα φαγητά-«σκουπίδια», με συνέπεια το βάρος τους να αυξηθεί. Την τελευταία 25ετία στην Ελλάδα τα υπέρβαρα και παχύσαρκα παιδιά διπλασιάστηκαν και υπολογίζεται ότι ζυγίζουν περίπου τρία κιλά περισσότερο από ό,τι μια δεκαετία πριν. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα στη χώρα μας το 22,5% του πληθυσμού είναι παχύσαρκο. Η νηστεία, η οποία αποτελεί βασικό στοιχείο της ελληνικής μεσογειακής διατροφής, μπορεί όπως λένε οι ειδικοί να δώσει λύση στο πρόβλημα της παχυσαρκίας με τον πιο υγιεινό τρόπο.

Σύμφωνα με μελέτη, η οποία μόλις ολοκληρώθηκε και διεξήχθη σε 609 παιδιά ηλικίας 5 ως 15,5 ετών από τη Θεσσαλονίκη, το 12,1% των παιδιών και εφήβων ακολουθούν πλήρη νηστεία. Με άλλα λόγια, απέχουν από την κατανάλωση κρέατος, γαλακτοκομικών προϊόντων και αβγών, και γενικά από την κατανάλωση τροφών που επιβαρύνουν τον οργανισμό, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, καθώς και στις νηστείες των Χριστουγέννων (40 ημέρες- επιτρέπεται το ψάρι) και του Πάσχα (48 ημέρες- επιτρέπεται το ψάρι την 25η Μαρτίου και την Κυριακή των Βαΐων), των Αγίων Αποστόλων (7 ως 20 ημέρες- επιτρέπεται το ψάρι) και του Δεκαπενταύγουστου (15 ημέρεςεπιτρέπεται το ψάρι στη γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος).

Οπως αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» ο επιστημονικός υπεύθυνος της μελέτης, καθηγητής Προληπτικής Ιατρικής και Διατροφής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Κρήτης κ. Αντ. Καφάτος, τα παιδιά που συμμετείχαν στην έρευνα και ακολουθούσαν πλήρη νηστεία τα τελευταία 3,5 χρόνια δεν βρέθηκαν να έχουν σημαντικές διαφορές στο ύψος σε σχέση με εκείνα που νήστευαν μερικώς (δηλαδή, όχι όλες τις ημέρες της νηστείας) ή με εκείνα που δεν νήστευαν ποτέ. « Η νηστεία δεν επηρεάζει τη φυσιολογική τους ανάπτυξη, όπως πίστευαν παλαιότερα», επισημαίνει ο κ. Καφάτος.

Ενα από τα σημαντικά ευρήματα της μελέτης- για την πραγματοποίησή της συνεργάστηκαν οι ΕλιάνναΧρυσοχόου, Μανόλης Λιναρδάκης , Ελπίδα Χατζηαγόρου και Ιωάννης Τσανάκας - ήταν ότι τα παιδιά που νηστεύουν, είτε όλες τις ημέρες της νηστείας είτε λιγότερες, καταναλώνουν σημαντικά περιορισμένο αριθμό θερμίδων σε σύγκριση με εκείνα που δεν νηστεύουν ποτέ. Ακόμη, στα παιδιά που νηστεύουν καταγράφηκε περιορισμένη πρόσληψη επικίνδυνων για την υγεία κορεσμένων λιπαρών οξέων και μικρότερη κατανάλωση κρέατος. Να σημειωθεί ότι κορεσμένα λιπαρά είναι όλα τα ζωικά λίπη, καθώς και τρία φυτικά λίπη: το φοινικέλαιο που χρησιμοποιείται από ορισμένες αλυσίδες φάστφουντ, το λίπος του κακάο, το οποίο βρίσκεται σε σοκολάτες, και το λίπος της ινδικής καρύδας. «Τα παιδιά που νηστεύουν φαίνεται να έχουν καλύτερες επιλογές στην κατανάλωση τροφίμων και πλησιάζουν περισσότερο τις ημερήσιες συνιστώμενες ποσότητες των περισσότερων θρεπτικών συστατικών, σε σχέση με εκείνα που δεν νηστεύουν καθόλου, ενώ δεν επηρεάζεται η σωματική τους ανάπτυξη», λέει ο καθηγητής.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΑΧΝΙΚΑ

Πολλαπλή ...υγεία
Τα μέλη της πολύτεκνης οικογένειας Σάχνικα ακολουθούν πιστά την ορθόδοξη νηστεία, με εξαίρεση τα τρία μικρότερα παιδιά, ηλικίας 5, 4 και 1 έτους. Τα υπόλοιπα έξι παιδιά (15 ετών το μεγαλύτερο) και οι γονείς Κωνσταντίνος και Κυριακή έχουν εξορίσει το κρέας και τα ζωικά προϊόντα από το τραπέζι τους για τουλάχιστον 180 ημέρες τον χρόνο. «Ολα οφείλονται στη σύζυγό μου. Η οικογένειά της νήστευε συστηματικά. Εγώ δεν είχα τέτοιες εμπειρίες, αλλά τις υιοθέτησα μετά τον γάμο», λέει ο κ. Κωνσταντίνος Σάχνικας, ο οποίος εργάζεται στα ΚΤΕΛ του Κηφισού. Η σύζυγός του δεν δουλεύει, οπότε φροντίζει να υπάρχει πάντοτε ένα υγιεινό μαγειρεμένο φαγητό στην κατσαρόλα. «Τα παιδιά δεν διαμαρτύρονται διότι ξεκίνησαν να νηστεύουν από τα πρώτα χρόνια της σχολικής τους ηλικίας και πλέον έχουν συνηθίσει. Ενας φυσικός χυμός αντικαθιστά περίφημα ένα ποτήρι γάλα για το διάστημα της νηστείας. Το ασβέστιο το αναπληρώνουν με τους ξηρούς καρπούς», αναφέρει ο κ. Σάχνικας. Και καταλήγει:« Τα παιδιά αναπτύσσονταιφυσιολογικά και έχουν το σωστό βάρος. Βεβαίως, πρέπει να πω ότι η νηστεία προϋποθέτει μια άσκηση και για μένα συνδυάζεται με την εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία». 

Τι πρέπει να προσλαμβάνουν καθημερινά τα παιδιά

Θερμίδες
Ως 1.500 (για παιδιά ως 10 ετών) και κατά μέσον όρο 2.000 (για εφήβους ως 14 ετών, ανάλογα με φύλο,το ύψος και τη δραστηριότητα).

Λίπη
Ως 50 γραμμάρια.

2-3 ετών πρέπει να διατηρούν τη συνολική ημερήσια πρόσληψη λίπους στο 30%-35% των θερμίδων που καταναλώνουν.

4-18 ετών το ποσοστό πρέπει να περιοριστεί στο 25%-35%.

Τα περισσότερα λίπη πρέπει να προέρχονται από τις πηγές πολυακόρεστων και μονοακόρεστων λιπαρών οξέων,όπως είναι τα ψάρια,οι ξηροί καρποί,το ελαιόλαδο,και να αποφεύγουν τα κορεσμένα και τρανς λιπαρά.

Αλάτι
(Μία κουταλιά άλατος ισοδυναμεί με 2.300 mg): Τον πρώτο χρόνο: Ως 1 γραμμάριο, δηλαδή 400 mg νάτριο.

2-3 ετών: 2 γραμμάρια 4-6 ετών: 3 γραμμάρια 7-10 ετών: 5 γραμμάρια Τέρμα το οξειδωτικό στρες
O... εξορισμός των τροφίμων ζωικής προέλευσης από το διαιτολόγιο όσων ακολουθούν την ορθόδοξη νηστεία δεν εξαντλεί τον οργανισμό. Και αυτό διότι εκείνοι οι οποίοι νηστεύουν καταναλώνουν άλλα τρόφιμα υψηλής διατροφικής αξίας, όπως είναι τα θαλασσινά, το λάδι και το ταχίνι. Σύμφωνα με έρευνες του Τμήματος Προληπτικής Ιατρικής και Διατροφής του Πανεπιστημίου της Κρήτης, όσοι νηστεύουν δεν έχουν σιδηροπενική αναιμία, ενώ η ολική τους χοληστερόλη είναι χαμηλότερη σε σύγκριση με εκείνους που δεν νηστεύουν. Επίσης, τα άτομα που δεν νηστεύουν έχουν υψηλά επίπεδα οξειδωτικού στρες, δηλαδή, όπως εξηγεί ο κ. Καφάτος, «αυξάνονται οι ελεύθερες ρίζες οξυγόνου στον οργανισμό τους, οι οποίες είναι εξαιρετικά τοξικές και επιφέρουν βλάβες στις κυτταρικές μεμβράνες και στο DΝΑ των κυττάρων, δηλαδή προκαλούναλλοιώσεις στο γονιδίωμα». Οι ειδικοί είναι κατηγορηματικοί: η ορθόδοξη νηστεία αποτελεί ένα σημαντικό όπλο για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας και των νοσημάτων που τη συνοδεύουν (υπέρταση, υπερλιπιδαιμίες, σακχαρώδης διαβήτης, εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια, καρκίνος κ.ά.). Οι βασικοί κανόνες
Να αποφεύγετε το τηγάνισμα των θαλασσινών ή των λαχανικών και την υπερκατανάλωση υδατανθράκων (ψωμιά,μακαρόνια κ.ά.). Να προτιμάτε το ελαιόλαδοαπό οποιοδήποτε άλλο φυτικό έλαιο. Βάλτε στο διαιτολόγιό σας το ταχίνικαι τους ξηρούς καρπούς,αλλά με μέτρο διότι παχαίνουν. Καλύψτε την έλλειψη ζωικώνπρωτεϊνών με όσπρια και θαλασσινά. Μην παραλείπετε την πρόσληψη πρωτεϊνών, βιταμινών του συμπλέγματος Β, ασβεστίου και σιδήρου. Ετσι δεν θα αισθάνεστε κουρασμένοι. Η θρεπτική αξία
Ελαιόλαδο: Ενισχύει την άμυνα έναντι του καρκίνου. Ευεργετικές επιδράσεις στις μεταβολικές λειτουργίες της γαστρεντερικής οδού.

Λαχανικά, χόρτα και φρούτα: Ευεργετικά για την υγεία του πεπτικού και γαστρεντερικού συστήματος.

Μελέτες έχουν δείξει ότι μειώνουν τις πιθανότητες εκδήλωσης καρκίνου του παχέος εντέρου και καρδιαγγειακών νοσημάτων. Εχουν και αντιοξειδωτικές ιδιότητες.

Ταχίνι: Εχει αντιγηραντικές και αντιυπερτασικές ιδιότητες. Βοηθά στην καταπολέμηση της χοληστερόλης, στο ανοσοποιητικό, στην πρόληψη του καταρράκτη, στην αντιμετώπιση του διαβήτη και της αρτηριοσκλήρυνσης και στη σωστή λειτουργία του ήπατος! Ξηροί καρποί: Περιέχουν υψηλές ποσότητες ασβεστίου. Πλούσιοι σε πολυακόρεστα λιπαρά οξέα, πρωτεΐνες, ιχνοστοιχεία, φυτικές ίνες και βιταμίνες.

Θαλασσινά: Πλούσια σε βιταμίνες, ω-3 λιπαρά οξέα (ευεργετικά για το καρδιαγγειακό σύστημα)

και ιώδιο. Πρέπει να αποφεύγονται από άτομα με αυξημένο ουρικό οξύ. 
 

ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=316335&dt=21/02/2010

Υπογράψτε για τη «Διατήρηση των θρησκευτικών συμβόλων σε σχολικές αίθουσες και δημόσιους χώρους».

Θεωρώ πως θέμα απομάκρυνσης θρησκευτικών συμβόλων στην Ελλάδα, δεν έχουμε και πολύ δύσκολα να τεθεί στο μέλλον. Παρόλο την κατάσταση που επικρατεί, την οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως λογική και απολύτως νόμιμη, όποιος επιθυμεί να καταθέσει τη γνώμη του επί του παρόντος, μπορεί να δηλώσει απλά το όνομα του στην παρακάτω διεύθυνση.

«Διατήρηση των θρησκευτικών συμβόλων σε σχολικές αίθουσες και δημόσιους χώρους»

(Όποιος εκφράζετε από αυτή την κίνηση μπορεί να την διαδώσει με όποιο τρόπο επιθυμεί) 

ΠΗΓΗ: http://eatheia.blogspot.com/2010/02/blog-post_20.html

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΛΟΠΗ.... (ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΚΩΜΙΚΟ ΣΤΑΥΡΙΔΗ)

Ο μπελάς του καθαρίσματος...

Κανείς δέν παραπονέθηκε ποτέ, γιατί:

• τά κάστανα, ἐξωτερικά, ἔχουν βελόνες πού τρυπᾶνε τά χέρια·
• τά φραγκόσυκα ἔχουν ἀγκάθια, πού μπαίνουν στό δέρμα·
• τά καρύδια ἔχουν πράσινη, χονδρή σάρκα, πού μαυρίζει τά χέρια·
• τά ἀμύγδαλα ἔχουν σκληρό περίβλημα, πού θέλει σπάσιμο.

Κανείς! Ποτέ! Καί κανείς δέν σταμάτησε νά τά τρώει, ἐπειδή τοῦ δη­μιουργοῦν μπελάδες στό καθάρισμα. Ἤρεμα καί ἁπλᾶ, παραμερίζουμε τά ἐξω­τε­ρικά ἀγκάθια, ἀφαιροῦμε τήν ἐνοχλητική φλούδα καί ἀπολαμβάνουμε τόν νό­­στιμο καρπό!

*    *    *

Γιατί ἆραγε νά μή συμβαίνει τό ἴδιο καί στίς σχέσεις μας μέ τούς συναν­θρώ­πους μας; Γιατί νά μετρᾶμε τόσο:

• τήν κάποια ὀξύτητα στά λόγια τους·
• τήν κάποια περιφρόνηση στό βλέμμα τους·
• τήν κάποια παραξενιά στήν συμπεριφορά τους;

Γιατί νά μήν φροντίζουμε, μέ τήν ἴδια γαλήνη καί ὑπομονή, μέ τήν ἴδια ἠρεμία καί ἁπλότητα, νά παραμερίζουμε τήν ὅποια ἐξω­τε­ρι­κή τους στρι­φνά­δα καί ἰδιοτροπία, γιά νά βροῦμε καί νά ἀπολαύσουμε τήν κρυμ­­­μένη ὀμορ­φιά τῆς ψυχῆς τους, πού ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ; Ὑπάρ­χει ἄνθρωπος, πού νά μήν κρύβει μέσα του ἕνα διαμάντι;

Καί νά σκεφτοῦμε, ὅτι ὁ ἅγιος Ἀντώνιος λέει:

- Ἀπό τόν πλησίον μας, δέν ἐξαρτᾶται ἁπλῶς, τό ἄν θά κερδίσουμε κά­ποια διαμαντάκια ἤ ἄν θά γευθοῦμε κάποιους γλυκεῖς καρπούς. Ἀπό τόν πλη­σίον μας δέν ἐξαρτᾶται ἁπλῶς μιά νοστιμιά τῆς ζωῆς μας. Ἀπό τόν πλησίον μας ἐξαρτᾶται αὐτή ἡ ἴδια ἡ ζωή μας ἤ ὁ θάνατός μας! Γιατί, ἄν κερδίσουμε τόν ἀδελφό μας, κερ­δί­ζουμε τόν Θεό. Καί ἄν σκαν­δα­λί­σουμε τόν ἀδελφό μας, ἁμαρτάνουμε στόν Χριστό.

Εἶπε ὁ Χριστός: Ἡ πρώτη καί μεγάλη ἐντολή εἶναι: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου». Καί πρόσθεσε: Δεύτερη, ἐξ ἴσου μεγάλη: Καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν (Ματθ. 22, 37). Καί ἐπεξηγεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος: «Ἄν δέν ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου, πού τόν βλέπεις, εἶναι ποτέ δυνατό νά ἀγαπᾶς τόν Θεό, πού δέν Τόν βλέπεις;» (Α' Ἰω. 4, 20).

Τά ἴδια, μέ διαφορετικά λόγια, λέει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Κολοβός:

- Ἡ σχέση μας μέ τόν πλησίον μας, δέν εἶναι ἡ στέγη στό οἰκοδόμημα τῆς ζωῆς μας. Εἶναι ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ. Δέν χτίζομε σπίτι ἀρχίζοντας ἀπό πάνω πρός τά κάτω. Ἀντίθετα. Πρῶτα βάζουμε γερά θεμέλια. Καί μετά, πολύ μετά, φτάνουμε στή στέγη. Καί τό θεμέλιο εἶναι ἡ ἀγάπη.

Ἕνα ἁπλό παράδειγμα: Σοῦ λέει κάποιος μιά κουβέντα, πού σέ πικραί­νει. Τί πιό εὔκολο, νά τοῦ ἀπαντήσεις καί σύ καί μέ τόν ἴδιο τρόπο. Νά τόν «πατήσεις στόν κάλο» του. Καί τί θά βγῆ; Ὄχι μόνο θά τρυπήσης χειρότερα τά χέρια σου ἀπό τά ἀγκάθια τοῦ ἀδελφοῦ σου, ἀλλά καί θά κάνεις μιά «ὡραία ἐπίδειξη» καί τῶν δικῶν σου ἀγκαθιῶν! Καί συνήθως συμβαίνει τά ἀγκάθια τοῦ ἀδελφοῦ σου νά εἶναι ἀγκαθάκια κάστανου, ἐνῶ τά δικά σου εἶναι … γαϊδουράγκαθα!

Ἄν ὅμως ἀγωνιστῆς νά μή τοῦ πεῖς τίποτε, πού νά τόν πονέσει, τότε «κέρδισες» τόν ἀδελφό σου.

Tου Ἀρχιμ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου.

Πηγή: Ζωηφόρος

και http://istologio.org/ 

50 κέρματα των 2 ΕΥΡΩ... (Αρθρο του καθηγητή Γ. Πιπερόπουλου).

Η Κινέζικη κατάρα εκτοξεύεται περίτεχνα από το κακόψυχο άτομο στον ανυποψίαστο γείτονά του με την μορφή…ευχής εκφραζόμενης μεγαλόφωνα:
«Σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέρουσες εποχές…»

Και αυτός που καταριέται ολοκληρώνει την «δήθεν» ευχή μουρμουρίζοντας χαμηλόφωνα…
«… και να μην διαθέτεις τις δεξιότητες που απαιτούνται για να αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις των εποχών!!!»
Επιτρέψτε μου σήμερα να αναρωτηθώ, με το καθιερωμένο σε τέτοιες αναρτήσεις μου ύφος του αφελούς πολίτη, τελικά ποιος Κινέζος ή κακόψυχος άλλης εθνικότητας και εθνότητας καταράστηκε – δήθεν ευχόμενος – εμάς τους Έλληνες και την Πολιτική μας ηγεσία να ζήσουμε σε τόσο «ενδιαφέρουσες» εποχές; Και πώς θα μπορέσουμε ως Έθνος και ως Λαός να χειρισθούμε τις προκλήσεις αυτών των εποχών;

Δεν είναι πρόκληση να κατηγορούν εμάς τους Έλληνες ότι μπορεί να λειτουργήσουμε ως σύγχρονος ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ για την διάλυση της Ευρωζώνης και την απαξίωση του Ευρώ και της Ε.Ε. στην οποία εμείς εκπροσωπούμε το 2%;

Δεν είναι πρόκληση να προσπαθεί ο κ Παπακωνσταντίνου να αλλάξει την πορεία του ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ την ώρα που ο Πρωθυπουργός μας και Προϊστάμενός του στο Υπουργικό Συμβούλιο κ Παπανδρέου λέει στα Διεθνή ΜΜΕ ότι «η Ελλάδα δεν ζητά Οικονομική βοήθεια αλλά Πολιτική στήριξη για να μπορεί να δανείζεται με ίσους όρους πληρώνοντας για τα δανειζόμενα ότι πληρώνουν και οι άλλες χώρες!...»

Δεν είναι πρόκληση επιπέδου «εισαγωγής στην Μακροοικονομία» για τον κ Παπακωνσταντίνου να έχει πληροφορήσει τον Προϊστάμενό του και Πρωθυπουργό μας ότι όταν ζητάς δανεικά αυτοί που δανείζουν θέλουν να είναι βέβαιοι ότι θα τα πάρουν πίσω και, φυσικά, τη δουλειά τους κάνουν δανείζοντας σε κάποιον με 3% επειδή τον θεωρούν φερέγγυο ενώ ζητούν από κάποιον άλλο 6% επειδή τον θεωρούν…αφερέγγυο;

Δεν είναι πρόκληση να υπόσχεσαι στον Λαό ότι «λεφτά υπάρχουν και θα δοθούν εφόσον ασκηθεί συνετή και αποτελεσματική διαχείριση»
Και μετά να του λες ότι «μας υποχρεώνουν να σου αφαιρέσουμε και τις…περισκελέες;»

Δεν είναι πρόκληση να χρησιμοποιείς ΣΗΜΕΡΑ αυτό που γνώριζαν και χρησιμοποιούσαν 23 αιώνες πριν οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες όταν προσέφεραν στα αλλαλάζοντα και επικινδύνως διεγερμένα Ρωμαϊκά πλήθη «Αντί Άρτου Θέαμα;»
Καθότι όταν ξεκινάς με μισή ντουζίνα ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΕΣ από τις οποίες 1/ περιμένεις να βγάλουν πορίσματα αυτοί που ήδη εμπλέκονται και 2/ όποια και αν είναι τα πορίσματα ΚΑΝΕΙΣ δεν θα πάει φυλακή την ίδια στιγμή που ΦΥΛΑΚΙΖΕΙΣ στην ανέχεια, τη μιζέρια, τη στέρηση εκατομμύρια Ελλήνων ΚΑΤΙ…βρωμάει απαίσια και προσβάλει την κοινή λογική…

Κλείνω με ένα απλό και συνάμα χειροπιαστό παράδειγμα που φρονώ ότι περιγράφει τη σύγχρονη ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ που ζούμε:
Μπήκα προχτές στην αίθουσα σεμιναρίων όπου με περίμεναν 10 φοιτητές και φοιτήτριες και έβγαλα από την τσέπη μου μία σακούλα με 50 (ΠΕΝΗΝΤΑ) κέρματα των 2 ευρώ…
Έδωσα σε κάθε φοιτητή και φοιτήτριά μου από ένα κέρμα των 2 ευρώ και τους είπα ότι αισθάνομαι γενναιόδωρος, μεγαλόψυχος και τους κερνάω από ένα 2ευρο!
Εγώ κράτησα για τον εαυτό μου και τους βοηθούς και επιμελητές μου τα υπόλοιπα 40 κέρματα των 2 ευρώ…

Λίγη ώρα αργότερα, επειδή έτσι είχαμε συνεννοηθεί, μπήκαν στην αίθουσα σεμιναρίων δύο ΕΛΕΓΚΤΕΣ διαχείρισης του Δημοσίου χρήματος και – πολύ ψυχρά - μου ζήτησαν να επιστρέψω τα 50 κέρματα των 2 ευρώ!...
Τότε εγώ απευθύνθηκα στους φοιτητές μου και είπα παιδιά άντε να δώσουμε πίσω τα κέρματα…

Τα 10 παιδιά έβγαλαν από τις τσέπες τους τα 10 κέρματα που τους είχα δώσει και τα εναπόθεσαν στα έδρανα….

Τότε εγώ άρχισα να φωνάζω,
«Τι είναι αυτά; Πού είναι τα ΥΠΟΛΟΙΠΑ 40 κέρματα;»
Σαστισμένοι οι φοιτητές αντέταξαν
«Μα κύριε Καθηγητά εσείς 10 κέρματα δώσατε σε εμάς και για τον εαυτό σας και τους παρατρεχάμενούς σας κρατήσατε ΣΑΡΑΝΤΑ κέρματα!»

Οι ΕΛΕΓΚΤΕΣ μας κοίταξαν ΟΛΟΥΣ αδιάφοροι και επέμεναν:
«Δώστε μας πίσω τα 50 κέρματα των 2 ευρώ!!!»
Και εγώ ο μεγαλόψυχος, γενναιόδωρος, έντιμος διαχειριστής του Δημοσίου χρήματος είπα ΜΕΓΑΛΟΦΩΝΩΣ:

Κύριοι φοιτητές και φοιτήτριες, αδειάστε τις τσέπες σας με ότι έχετε και δεν έχετε και σε ότι αφορά τους…παρατρεχάμενούς μου, τώρα κιόλας ξεκινώ «εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές…»
Καλημέρα…κοψοχέρηδες, ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ!

ΠΗΓΗ: http://koukfamily.blogspot.com/2010/02/50-2.html
 

ΔΙΩΚΕΤΑΙ Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΣΕΡΒΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΡΑΣΚΑΣ-ΠΡΙΖΡΕΝΗΣ κ. ΑΡΤΕΜΙΟΣ

ΣΧΟΛΙΟ "ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΓΙΩΝ": Πρωτοφανείς διώξεις του Πατριαρχείου της Σερβίας εναντίον του αγωνιστή ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ Ιεράρχη Ράσκας-Πριζρένης κ. ΑΡΤΕΜΙΟΥ, γνήσιο τέκνο του ομολογητή Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς.

Με πρόσχημα "οικονομικές ατασθαλίες" διώκεται η μοναδική ίσως φωνή μέσα στην Ι. Σύνοδο του Πατριαρχείου Σερβίας εναντίον του ξεριζώματος των Σέρβων από την ιστορική τους Μητρόπολη με ευθύνη των Νατοϊκών-Αμερικανικών στρατευμάτων, αλλά και εναντίον των οικουμενιστικών "ανοιγμάτων" της Σέρβικης Διοικούσης Εκκλησίας προς τον Πάπα και το "Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών" (βλ. αιρέσεων). 

Μάλιστα ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος ήταν από τους πρώτους Αρχιερείς, που είχε υπογράψει την "ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ" (βλέπε στην αριστερή στήλη του ιστολογίου μας).

Πέμπτη, 18 Φεβρουαρίου 2010

Η βίαιη εισβολή στη Γκρατσάνιτσα και τα μέτρα εις βάρος του Μητροπολίτου Αρτεμίου

Τα παρακάτω δύο κείμενα δημοσιεύτηκαν (στα σερβικά) στην ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Ράσκας και Πριζρένης την Κυριακή (λίγο πριν την κατάργηση της ιστοσελίδας) από όσους παραμένουν στο πλευρό του Μητροπολίτη Αρτέμιου και περιγράφουν τα όσα συνέβησαν εκεί με την έλευση του Τοποτηρητή που έστειλε το Πατριαρχείο Σερβίας, επισκόπου Αθανάσιου Γιέφτις

ΑΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΣΤΗΝ ΓΚΡΑΤΣΑΝΙΤΣΑ

Ο πρώην Ερτζεγοβίνης Αθανάσιος Γιέφτιτς και ο βοηθός Επίσκοπος του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου, Θεοδόσιος Σίμπαλιτς, εισέβαλαν βιαία στους ιδιωτικούς χώρους του Μητροπολίτη Αρτεμίου και των συνεργατών του στην Ιερά Μονή Γκρατσάνιτσα
Οι ένοπλες δυνάμεις καθιστούν δυνατή την πραγματοποίηση της βίας από τον Αθανάσιο Γιέφτιτς
Ο άνομος Αθανάσιος Γιέφτιτς και οι συνάδελφοί του λυσσομανούν κατά της Μητρόπολης Ράσκας-Πριζρένης....

Το Σάββατο στις 13 Φεβρουαρίου, μόνο μια ώρα μετά την ολοκλήρωση της συνεδρίασης της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, στην οποία αποφασίστηκε να διοριστεί ως τοποτηρητής της Μητρόπολης Ράσκας-Πριζρένης ο Αθανάσιος Γιέφτιτς, ο ίδιος αμέσως βρέθηκε στην έδρα του Μητροπολίτη Αρτεμίου και άρχισε την θηριώδη επέμβασή του. Πως μπόρεσε τόσο γρήγορα να φτάσει, εάν πράγματι η απόφαση δεν είχε ληφθεί μερικές μέρες νωρίτερα και η ίδια η συνεδρίαση της 13ης Φεβρουαρίου ήταν τελικά μια απλή παράσταση;
Στη συνοδεία του βρισκόταν ο πιστός του υπάκουος Θεοδόσιος Σίμπαλιτς και μερικοί μοναχοί από τη μονή Βίσοκι Ντέτσανι, ήδη γνωστοί για την αδίστακτη και βίαιη συμπεριφορά, οι οποίοι το καλοκαίρι του 2008 επιτέθηκαν κατά του ηγουμένου της Ιεράς Μονής Μπάνισκα Συμεών, προκαλώντας του βαριά σωματικά τραύματα. Ένας από τους κύριους προστάτες τους τότε και υπερασπιστής της πραγματοποιημένης ανομίας ήταν ο Αθανάσιος Γιέφτιτς.
Αμέσως μετά από την εισβολή στην Γκρατσάνιτσα στις 13 Φεβρουαρίου, μερικές ώρες πριν από την άφιξη του Μητροπολίτη Αρτεμίου κατόπιν της συνεδρίασης της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, άρχισαν με τα σπασίματα των κλειδαριών και τη διάρρηξη των ιδιωτικών χώρων του Μητροπολίτη Αρτέμιου, προκαλώντας φρίκη και αφήνοντας εμβρόντητους τους μοναχούς που βρίσκονταν εκεί. Εισέβαλαν στα κελλιά των μοναχών και έκαναν έρευνα, σαν οι πιο μοχθηροί ανακριτές. Με ποια εξουσιοδότηση, σύμφωνα με ποιους νόμους, βάσει ποιών κανόνων;
Παρόλο που η ανάληψη καθηκόντων ήταν σχεδιασμένη για την επόμενη μέρα, την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου, το τεράστιο μίσος που υπήρχε από την πλευρά των δραστών, χυνόταν αδιάκοπα στην αυλή της Ιεράς Γκρατσάνιτσας. Αυτή τη φορά ένα μίσος όχι αγαρινό και αλβανικό, αλλά μίσος εκείνων που παρουσιαζόταν ως κήρυκες της Αγάπης.
Την ίδια μέρα, το Σάββατο στις 13 Φεβρουαρίου, πριν από οποιαδήποτε ανάληψη της τοποτηρητείας, και σε απουσία του Σεβασμιότατου Αρτεμίου, ο Αθανάσιος Γιέφτιτς υποσκέλισε τον γραμματέα του Διοικητικού Συμβουλίου της Μητρόπολης, ιερομόναχο Ειρηναίο, και διόρισε νέο – τον ιερέα Σρτζαν Στάνκοβιτς, ο οποίος βύθισε στα μαύρα τη Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης με τις μηχανορραφίες και την ανταρσία του κατά την θητεία του στην ίδια θέση του γραμματέα του ΔΣ της Μητρόπολης στην περίοδο 2003-2006.
Είναι τραγικό που όλα τα αναφερόμενα διαδραματίζονται και πραγματοποιούνται με ευλογία του Παναγιωτάτου Πατριάρχη των Σέρβων κ.κ. Ειρηναίου, καθώς και των μελών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, από τα οποία μερικοί ακόμη απολαμβάνουν κάποια φήμη στους Σέρβους.
Η άφιξη του Αθανασίου Γιέφτιτς στην Γκρατσάνιτσα ήταν σήμα και για τη βίαιη εισβολή μερικών μοναχών από τη Βίσοκι Ντέτσανι στη μονή Γκόριοτς, στα Μετόχια. Σε μια ατμόσφαιρα τρόμου και φόβου, ανακοινώθηκε στην ηγουμένη Ανθούσα ότι μπορεί να «φύγει», και αμέσως προήχθη η μοναχή Μάρθα Σίμπαλιτς, μητέρα του Θεοδοσίου Σίμπαλιτς. Η μακρόχρονη επιθυμία του Σίμπαλιτς να διορίσει τη μητέρα του για ηγουμένη κοντεύει να πραγματοποιηθεί, έστω και με τρόμο και απειλές.
Στην Θεία Λειουργία που τελέστηκε την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου, την οποία τέλεσαν ο Αθανάσιος Γιέφτιτς και ο Θεοδόσιος Σίμπαλιτς, οι μοναχές της Ιεράς Μονής Γκρατσάνιτσα δεν παρουσιάστηκαν, με εξαίρεση ολίγων. Ο πιστός λαός στεκόταν γύρω από το ναό, χωρίς να μπαίνει μέσα, και οι δυνάμεις της ΚΦΟΡ διατηρούσαν την «τάξη». Στο ναό, όμως, στην Λειτουργία ήταν παρόντες μόνο οι λεγόμενοι αλβανικοί Σέρβοι, ήτοι οι Σέρβοι οι οποίοι βγήκαν στις εκλογές τις οποίες πρόσφατα διοργάνωσε ο Χασίμ Τάτσι, και οι οποίοι σήμερα, παίρνοντας μεγάλους μισθούς, συμμετέχουν στους αλβανικούς θεσμούς.
Η κτηνωδία και η ιταμότητα, με συνεχείς απειλές, με τις οποίες από την πλευρά του Αθανασίου Γιέφτιτς, πραγματοποιείται η «εκκαθάριση» στη Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης, κατέπληξαν τους πιστούς μοναχούς και μοναχές της Μητρόπολης και το σερβικό λαό, οι οποίοι δεν περίμεναν ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος θα τους χαρίσει τέτοιες ευλογίες.
Υπό τις συνθήκες δεινοπαθημάτων διάρκειας μιας δεκαετίας από την πλευρά των Αλβανών, θα μπορούσε κανείς να αναμένει μια τέτοια δοκιμασία την οποία προόρισε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος στη Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης;

14 Φεβρουαρίου 2010
πηγή: БЕЗАКОЊЕ И НАСИЛНИШТВО У ГРАЧАНИЦИ
_____________________________

"Η ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ Ο ΞΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ
ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΟΜΙΕΣ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΕΦΤΙΤΣ

 
Αμέσως μετά τη χθεσινή άφιξη στη Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης, ο Αθανάσιος Γιέφτιτς με τους συνοδούς του διέκοψε τη διαδικτυακή και την τηλεφωνική σύνδεση στους χώρους του Μητροπολίτη Αρτεμίου. Από τι φοβούνται τόσο πολύ, επιβάλλεται το ερώτημα, μήπως να μην ανακοινώσει κανείς για τον τρόμο που γίνεται;
Ήδη αναγγέλθηκε η εκκαθάριση και για τις επόμενες μέρες, οι πρώτοι στη σειρά είναι οι μονές Μπάνισκα και Τσρνα Ρέκα. Χρειάζεται, προφανώς, να καταστραφούν και εξολοθρευτούν όλοι όσοι έμειναν πιστοί και αφοσιωμένοι στον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Αρτέμιο. Για να πραγματοποιηθεί ο σκοπός αυτός, δεν διστάζουν να καλούν σε βοήθεια την αλβανική αστυνομία και τις διεθνείς ένοπλες δυνάμεις.
Διαμηνύθηκε με απειλές επίσης στους μοναχούς που με τον Μητροπολίτη Αρτέμιο βρίσκονται στην Γκρατσάνιτσα, ότι πρέπει σήμερα να εγκαταλείψουν τη μονή και ότι μαζί με τον Μητροπολίτη Αρτέμιο δεν μπορούν να μείνουν περισσότεροι από 1-2 μοναχοί. Εκφράζοντας τη στήριξη προς το Μητροπολίτη και πνευματικό τους ξεκίνησαν οι μοναχοί και μοναχές από πολλά μοναστήρια της Μητρόπολης, αλλά οι ισχυρές δυνάμεις της ΚΦΟΡ και της αλβανικής αστυνομίας του Κοσσόβου περικύκλωσαν τη μονή και δεν αφήνουν κανέναν μέσα. Γύρω από τη μονή Γκρατσάνιτσα βρίσκεται ο πιστός λαός, τον οποίο επίσης οι ένοπλες δυνάμεις εμποδίζουν να μπει στη μονή και να δώσει υποστήριξη στον Μητροπολίτη του και τους μοναχούς.
Η αλβανική αστυνομία στο Βούτσιτρν σταμάτησε ένα πικάπ με το οποίο ταξίδευαν οι Σέρβοι για τη Γκρατσάνιτσα να δώσουν υποστήριξη στο Μητροπολίτη Αρτέμιο. Συνέλαβαν το Σέρβο Μ. Ράϊκοβιτς, του φόρεσαν χειροπέδες, με την αιτιολογία ότι έχουν διαταγή να τον συλλάβουν, διότι ο ίδιος ήταν ένας από τους διοργανωτές της χτεσινής συγκέντρωσης μπροστά από το Πατριαρχείο στο Βελιγράδι.
Η ανομία και η βία που πραγματοποιούνται στη Μητρόπόλη Ράσκας-Πριζρένης έχει, κρίνοντας από όλα, σημάδια της Ιεράς εξέτασης, προσάπτονται κατηγορίες χωρίς αποδείξεις και βάσεις, εφεσιβάλλονται αποφάσεις χωρίς δίκες, δεν τηρείται καμία διαδικασία, παραβιάζονται όλοι οι ανθρώπινοι και οι θείοι νόμοι... Οι συκοφαντίες, οι αναλήθειες, τα κατασκευάσματα και οι εσκεμμένες διαδικασίες είναι μέθοδος η οποία εφαρμόζεται κατά του Μητροπολίτη Αρτεμίου και της Μητρόπολης Ράσκας-Πριζρένης εδώ και μερικά χρόνια, για την ακρίβεια πέντε.
Σε ερώτηση του Μητροπολίτη Αρτέμιου μετά τη χθεσινή συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, για ποιον λόγο με τόση βιασύνη τώρα πραγματοποιείται η διαδικασία κατά του ιδίου, ενώπιον της έναρξης της Μεγάλης Σαρακοστής 15 Φεβρουαρίου, ένας από τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου απάντησε ότι δεν πρόκειται καθόλου για βιασύνη, αντιθέτως, ότι όλα αυτά διαρκούν πέντε πλήρη έτη!
Κατευθύνεται μήπως η διαδικασία αυτή από την Ουάσινγκτον, με εντολή του Τζόζεφ Μπάιντεν, όπως πριν από πέντε χρόνια όταν έφτασε η εντολή από την Ουάσινγκτον ότι πρέπει να υπογραφεί το Υπόμνημα (Memorandum) για την αναστήλωση των εκκλησιών στο Κόσσοβο και τα Μετόχια, ενώ οι πρεσβευτές των δυτικών χωρών στο Βελιγράδι επίμονα, εδώ και καιρό απαιτούν να απομακρυνθεί ο Μητροπολίτης Αρτέμιος από την θέση του Μητροπολίτη της Ράσκας-Πριζρένης;

14.2.2010.

πηγή: ШИПТАРСКА ПОЛИЦИЈА И ТУЂИНСКА ВОЈСКА ПОКРИВАЈУ БЕЗАКОЊА АТАНАСИЈА ЈЕВТИЋА

και http://anavaseis.blogspot.com/2010/02/blog-post_18.html

Δημοσιεύουμε νέο κείμενο (μεταφρασμένο στα ελληνικά) με πληροφορίες για τους λόγους της δίωξης του Μητροπολίτη Αρτέμιου, τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σε αυτές και την εμπλοκή εξωτερικών δυνάμεων στην όλη υπόθεση.
πηγή: http://www.eparhija-prizren.info/novo/?page_id=62

ΘΗΡΙΩΔΕΣ ΠΥΡ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Εκατομμύρια ευρώ από διάφορες πηγές διακινούνται μέσω των λογαριασμών της Μονής Βίσοκι Ντέτσανι χωρίς έλεγχο.
Οι Σέρβοι στην Γκρατσανίτσα φώναζαν στον Θεοδόσιο Σίμπαλιτς «προδότη», «Αλβανέ»......

Οι Σέρβοι οι οποίοι προσπαθούσαν σήμερα το απόγευμα να διεισδύσουν στη μονή Γκρατσάνιτσα και να δώσουν υποστήριξη στον Μητροπολίτη Αρτέμιο επιτέλους έσπασαν τον κλοιό των ενόπλων δυνάμεων και μπήκαν στην αυλή. Έχοντας διεισδύσει στην αυλή και βλέποντας τον Θεοδόσιο Σίμπαλιτς άρχισαν να τον φωνάζουν «προδότη», «Αλβανέ», κλπ. Στην αυλή της μονής Γκρατσανίτσα εγκαταστάθηκαν 5 μεγάλα τεθωρακισμένα οχήματα της ΚΦΟΡ, με μεγάλο αριθμό ένοπλων στρατιωτών και Αλβανών αστυνομικών οι οποίοι βρίσκονται εκεί να διατηρούν την «τάξη».
Παρά τη θύελλα αυτή που σηκώθηκε στη Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης και των ορατών πρωταγωνιστών που την πραγματοποιούν, προμελετημένα κρύβεται μακριά από τα μάτια του κοινού ο κύριος ιδεολόγος της ο πρωτοσύγκελος Σάββας Γιάνιτς από τη μονή Βίσοκι Ντέτσανι.
Μήπως ο σκοπός του Μητροπολίτη Αρτεμίου να ελέγξει επιτροπικά την οικονομική επιχείρηση της μονής Βίσοκι Ντέτσανι, κατά του οποίου εδώ και καιρό η διοίκηση της μονής επίμονα εναντιώνεται, ήταν η αφορμή που επιτάχυνε την έναρξη του πρόσφατου κυνηγητού κατά της Μητρόπολης Ράσκας και Πριζρένης; Είναι γνωστό ότι εκατομμύρια ευρώ από διάφορες πηγές, τοπικές και ξένες, διακινούνται από λογαριασμούς της μονής Βίσοκι Ντέτσανι χωρίς κανένα έλεγχο. Ένα μέρος των χρημάτων αυτών χρησιμοποιείται με σκοπό την απόκτηση της υποστήριξης του λαού και για εξαγορά της εύνοιας των μοναστηριών της Μητροπόλεώς μοιράζοντας διάφορα δώρα, αγελάδες, πρόβατα... Μια πρακτική η οποία σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας υπόκειται σε τιμωρία.
Προς τον Μητροπολίτη Αρτέμιο και τους μοναχούς του εφαρμόζονται μυστικά μέτρα παρακολούθησης των συζητήσεών τους, πράγμα που του ειπώθηκε ανοιχτά και από τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Για ποια Εκκλησία πρόκειται εδώ;
Στην Ιερά Μονή Γκρατσάνιτσα ακόμη βρίσκεται ο Θεοδόσιος Σίμπαλιτς με τους γνωστούς του «κοκαλοσπάστες» μοναχούς Ιεζεκιήλ, Δανιήλ και Ησαϊα. Καυχιόνταν κάποτε πως εάν ο ηγούμενος Συμεών έρθει ξανά στη μονή Βίσοκι Ντέτσανι ότι θα του σπάσουν και το άλλο πόδι. Στην Γκρατσανίτσα προς το παρόν έσπαζαν μόνο τις κλειδαριές στις πόρτες των κελλιών, και απειλούσαν με τη συμπεριφορά τους σαν να υπαινίσσονται την περαιτέρω «εξέλιξη των γεγονότων».
Ο Αθανάσιος Γιέφτιτς απειλητικά ανάγγειλε στους μοναχούς του Μητροπολίτη Αρτεμίου ότι θα τους απαγορέψει, ως τοποτηρητής της Μητροπόλεως, να εξομολογούνται από εδώ και πέρα στον πατέρα και πνευματικό τους Σεβασμιώτατο Αρτέμιο. Κατά θηριώδη τρόπο άρχισε η βιαστική διαδικασία διάσπασης της Μητροπόλεως Ράσκας και Πριζρένης και η εξαφάνιση των πνευματικών καρπών της σχεδόν εικοσάχρονης εργασίας του Μητροπολίτη Αρτεμίου, γνωστού στην Εκκλησία μας για το σπάνιο δώρο του φιλομοναχικού χαρίσματος.
Πολυετείς συκοφαντίες που δημιουργούνταν και διαδίδονταν παροξυσμικά από τη Βίσοκι Ντέτσανι, από τις οποίες η πιο θηριώδης, την οποία άτεγκτα μετέδιδε ο Αθανάσιος Γιέφτιτς, είναι ότι ο Μητροπολίτης Αρτέμιος και ο ηγούμενος της μονής Μπάνισκα Συμεών το 2006 διοργάνωσαν απόπειρα δολοφονίας εναντίον του ιερέα Σρτζαν Στάνκοβιτς, τότε γραμματέα του Διοικητικού Συμβουλίου της Μητρόπολης, προηγούνται των σημερινών γεγονότων.
Σύμφωνα με τους κανόνες θα λογοδοτήσουν κάποτε για τις πολυάριθμες συκοφαντίες, αναλήθειες , κλπ.;
Στην Ιερά Μονή Γκρατσάνιτσα και πάνω από την Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης κατεβαίνει ακόμη μια νύχτα γεμάτη αγνωνία, ανησυχία, έγνοια... Αυτό είναι και η προαναγγελία του πνεύματος που θα διέπει τη διοίκηση υπό τον Αθανάσιο Γιέφτιτς και τον Θεοδόσιο Σίμπαλιτς.

14.2.2010.

 πηγή: http://thriskeftika.blogspot.com/2010/02/blog-post_8526.html

16/02/2010

Δείγματα του αντιοικουμενιστικού αγώνα του Μητροπολίτου Ράσκας κ. Αρτεμίου

Στη σημερινή του δήλωση συμπαράστασης προς τον Μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης κ. Αρτέμιο ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ τον ονομάζει "αγωνιστή της Πίστεως και ομολογητή αυτής" και "αντιοικουμενιστή Ιεράρχη".
Πράγματι ο Μητροπολίτης Αρτέμιος είναι ένας από στους στύλους του αντιοικουμενιστικού αγώνα. Ως γνωστόν είναι ένας από τους επισκόπους που υπέγραψαν την "Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού" της Συνάξεως κληρικών και μοναχών. (Την Ομολογία έχει υπογράψει και ο συμπαραστεκόμενος στο Μητροπόλίτη Αρτέμιο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ).
Εξάλλου στα πλαίσια της αντιπαπικής του δράσης ο Μητροπολίτης Αρτέμιος είχε απευθυνθεί με Επιστολές τόσο προς τη ΔΙΣ όσο και προς την Ιεραρχία του Πατριαρχείου Σερβίας θέτοντας τα ζητήματα του "κειμένου της Ραβέννας" και της συνέχισης του Διαλόγου με τους Παπικούς στην Κύπρο. Τις επιστολές αυτές είχαμε δημοσιεύσει τον Οκτώβριο, οπότε διεξήχθη ο διάλογος Ορθοδόξων - Παπικών στην Πάφο. Τις αναδημοσιεύουμε σήμερα με αφορμή τις άδικες διώξεις εις βάρος του Μητροπολίτου Αρτεμίου.......

Ορθόδοξος Μητροπολίτης
Ιεράς Μητροπόλεως
Ράσκας και Πριζρένης
Αρ. Πρωτ. 815
28.9.2009.
Πριζρένη – Ι. Μ. Γκρατσάνιτσα

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΗ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ
Β Ε Λ Ι Γ Ρ Α Δ Ι

Πατέρες και αδελφοί,
Σε δέκα μέρες θα κλείσουν δυο πλήρη χρόνια από τη ΡΑΒΕΝΝΑ η οποία επί πολύ καιρό ήταν πέτρα σκανδάλου και πηγή σύγχυσης σε ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο, καθώς και στο δικό μας τον σερβικό λαό. Πολλά λέγονταν, γράφονταν, συζητιόνταν για την Ραβέννα τ.ε. για το ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΡΑΒΕΝΝΑΣ, όμως πολλά ζητήματα σχετικά με αυτό έμειναν χωρίς απάντηση, τουλάχιστον όσον αφορά την συμμετοχή και το ρόλο των εκπροσώπων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στην εργασία της Μικτής διεθνούς επιτροπής για τον θεολογικό διάλογο μεταξύ της Ορθοδόξου και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Με σκοπό την εξακρίβωση ορισμένων εκ των αυτών ζητημάτων, η ημετέρα ταπεινότης στις 19 Μαίου το 2008 υπέβαλε ΕΠΙΣΤΟΛΗ στη Σύνοδο της Ιεραρχίας (αριθμός 363) με εννέα (και αριθμητικά: 9) συγκεκριμένες ερωτήσεις σχετικά με τη Ραβέννα, αλλά τότε δεν τους δόθηκε κατάλληλη προσοχή, οπότε έμειναν χωρίς απαντήσεις.
Και το κύριο ζήτημα στην Επιστολή προς την Σύνοδο της Ιεραρχίας ήταν: «Πως είναι δυνατό να γίνει συζήτηση περί `της θέσεως του επίσκοπου Ρώμης στην Εκκλησία`, αφού ο `επίσκοπος-πάπας` Ρώμης δεν βρίσκεται στην Εκκλησία αλλά στην αίρεση, εκτός της Εκκλησίας; Ως απαραίτητη προϋπόθεση της συζητήσεως περί της θέσεώς του στην Εκκλησία, δεν θα ήτο η επιστροφή του στην Εκκλησία; Με το `Κείμενο της Ραβέννας` δεν προκαταλήφθηκε η ένωσι της Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας»;
Μετά από δυο χρόνια εμφανίζονται νέες εκπλήξεις και νέες ταραχές στον Ορθόδοξο κόσμο. Πράγματι, από 16 μέχρι 23 Οκτωβρίου αυτού του 2009 έτους θα λάβει χώρα νέα συνεδρίαση της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής για τον διάλογο στην Κύπρο, όπου θα συνεχιστεί η συζήτηση περί του θέματος στο οποίο η Ραβέννα έθεσε τα θεμέλια, και αυτό είναι το ζήτημα της «θέσεως του επίσκοπου Ρώμης στην Εκκλησία», ήτοι το ζήτημα πρωτείου του Πάπα, του κύρους του και της εξουσίας του εφ’ ολοκλήρου της Εκκλησίας του Χριστού.
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και μοιραίο. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραβλεφθεί και αφεθεί σε έναν ή δυο εκπροσώπους μας σε αυτή τη συνάντηση. Περί τούτου πρέπει να δηλωθεί και να πάρεί θέση ολόκληρη η ιεραρχία της Άγιας Εκκλησίας μας. Για το λόγο αυτό θεωρούμε απαραίτητο να παρακαλέσουμε την Διαρκή Ιερά Σύνοδο να συγκαλέσει τη Σύνοδο της Ιεραρχίας όσο πιο γρήγορα γίνεται, προ της συνελεύσεως της Κύπρου, με κύριο και καίριο θέμα τη συμμετοχή των ημετέρων εκπροσώπων στη συνάντηση αυτή, ούτως ώστε να καθοριστεί συνοδικώς η στάση της Εκκλησίας μας, την οποία η εκπρόσωποί μας στη Μικτή Διεθνή Επιτροπή θα υποστηρίζουν και υπερασπίζουν.
Πόση σημασία δίδεται στην επερχόμενη συνάντηση στην Κύπρο στις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίας, μαρτυρεί καλύτερα το παράδειγμα του καθ. Δημητρίου Τσελεγγίδη από την Θεσσαλονίκη, του οποίου το κείμενο απευθύνσεως προς τους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος διαβιβάζουμε στο εσώκλειστο.
Πεπεισμένοι ότι και η ημετέρα Διαρκής Ιερά Σύνοδός θα κατανοήσει τη σοβαρότητα της στιγμής, και θα δεχθεί την ταπεινή μας πρότασι,
Διατελώ
Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός
Ο Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης
+АΡΤΕΜΙΟΣ
Κοινοποίηση: Σε όλους τους Ιεράρχες
της Εκκλησίας της Σερβίας

______________________________________________________
Ορθόδοξος Μητροπολίτης
Ιεράς Μητροπόλεως
Ράσκας και Πριζρένης
Αρ. Πρωτ. 363
19.5.2008.
Πριζρένη – Ι. Μ. Γκρατσάνιτσα

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

Εδώ και οκτώ μήνες η Σερβία βουίζει περί της «ΡΑΒΕΝΝΑΣ», και αυτό το θέμα δεν βρίσκεται στην «Ημερήσια διάταξη» της Συνόδου της Ιεραρχίας. Ο πιστός λαός, ο οποίος ανησυχεί για την Ορθόδοξη πίστη του, αναμένει από αυτή τη Σύνοδο της Ιεραρχίας μια σαφή απάντηση για το τι συνέβη στη Ραβέννα από 8 εως 15 Οκτωβρίου το 2007. Και όχι μόνο ο λαός. Αυτό το αναμένει και η πλειοψηφία των Ιεραρχών οι οποίοι καθόμαστε εδώ. Κι εμείς έχουμε πολλές ερωτήσεις και αμφιβολίες οι οποίες θα ήταν καλό να επιλυθούν εδώ.
Ο συμμέτοχος των συμβάντων στη Ραβέννα, ο Σεβασμιώτατος Επίσκοπος Μπάτσκας κύριος Ειρηναίος καταθέτει στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, μετά από πέρασμα πάνω από τρεις μήνες (23 Ιανουαρίου 2008), την δική του «Έκθεση περί της δεκάτης συνεδριάσεως της Ολομέλειας της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής για τον θεολογικό διάλογο μεταξύ της Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, που έλαβε χώρα στη Ραβέννα (Ιταλία) από 8 μέχρι 15 Οκτωβρίου το 2007.» Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος το αποστέλλει στους Αρχιερείς στις 5 Φεβρουαρίου 2008, και Εμείς το λαμβάνουμε, ο καθένας, ανάλογα με τη διάσταση των εδρών μας και της αμεσότητας του ταχυδρομείου.
Εν τω μεταξύ στο διάστημα αυτό, από τον Οκτώβριο του 2007 μέχρι το Φεβρουάριο του 2008, υπήρχε πολύς χρόνος για διάφορες εικασίες, υποθέσεις, μαντεψιές και γητέματα - τι πραγματικά συνέβη στη Ραβέννα; Τι υπογραφόταν; Από ποιόν; Με συγκατάθεση και ευλογία τινος; Στο όνομα των ιδίων των συμμετσχόντων ή στο όνομα όλων των Αρχιερέων και του πιστού λαού;
Λαμβάνοντας την υπ’ αρ. 131/ 66 από 5 Φεβρουαρίου του 2008 επιστολή της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, με την εσώκλειστη Έκθεση του αδελφού Ειρηναίου, αναμέναμε να βρούμε στην ίδια τις στις αναφερόμενες ερωτήσεις απαντήσεις. Αλλά δεν τις βρήκαμε. Έμεινε η ελπίδα ότι περί τούτου θα μάθουμε σε αυτή τη συνεδρίαση της Συνόδου της Ιεραρχίας, όμως, αυτό το θέμα δεν υπάρχει καν στην Ημερήσια διάταξη!
Για να μη μείνουμε περαιτέρω στον λαβύρινθο πολλών ερωτήσεων, Εμείς υποβάλλουμε προς την Σύνοδο της Ιεραρχίας αυτή την Επιστολή με την επιθυμία ότι θα μάθουμε επισήμως:
1. Πότε, με ποια απόφαση και από ποιο εκκλησιαστικό σώμα ορίστηκαν οι εκπρόσωποι της ημετέρας Εκκλησίας ο Επίσκοπος Μπάτσκας Ειρηναίος και ο Επίσκοπος Μπρανίτσεβο Ιγνάτιος, να συμμετάσχουν στην εργασία της «Μεικτής διεθνούς επιτροπής για τον θεολογικό διάλογο μεταξύ Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας»;
2. Με την Απόφαση αυτή (εφόσον υπάρχει) δόθηκε σε αυτούς τους εκπροσώπους της Εκκλησίας μας «ισόβια θητεία» ή συγκεκριμένη ευλογία για τη συμμετοχή τους στην συγκεκριμένη συνεδρίαση της Επιτροπής αυτής;
3. Оι εκπρόσωποι της Εκκλησίας μας πριν την αναχώρηση στις συναντήσεις αυτές είναι υποχρεωμένοι να συμβουλευτούν την Διαρκή Ιερά Σύνοδο ή τη Σύνοδο της Ιεραρχίας, και συμμορφώνονται οι θέσεις τις οποίες οι ίδιοι στο όνομα της Εκκλησίας μας θα υποστηρίζουν;
4. Συγκεκριμένα, σχετικά με τη Ραβέννα, μαθαίνουμε από την Έκθεση του Επίσκοπου Μπάτσκας, ότι το Κείμενο αυτό που υιοθετήθηκε στη Ραβέννα αποτελεί «θεολογική εισαγωγή στη συζήτηση περί της θέσεως του επίσκοπου Ρώμης στην Εκκλησία», και αναρωτιόμαστε: Πως είναι δυνατό να γίνει συζήτηση περί της «θέσεως του επίσκοπου Ρώμης στην Εκκλησία», αφού ο «επίσκοπος-πάπας» Ρώμης δεν βρίσκεται στην Εκκλησία αλλά στην αίρεση, εκτός της Εκκλησίας; Ως απαραίτητη προϋπόθεση της συζητήσεως περί της θέσεώς του στην Εκκλησία, δεν θα ήτο η επιστροφή του στην Εκκλησία; Με το `Κείμενο της Ραβέννας` δεν προκαταλήφθηκε η ένωσι της Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας;
5. Θέλουμε να μας παρουσιαστεί η λίστα των συμμετεχόντων στη Ραβέννα 2007 τουλάχιστον όσον αφορά τις τοπικές, Ορθόδοξες Εκκλησίες.
6. Ο υποβάλλων την Έκθεση στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο, ο Επίσκοπος Μπάτσκας μιλάει περί «εικασιών των ΜΜΕ για κάποια υπογραφή του Κειμένου αυτού και για δήθεν εκχωρήσεις», ισχυριζόμενος ότι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά «χαζά ψέματα και ανοησίες». Όμως, από άλλες πηγές μαθαίνουμε ότι ναι μεν υπήρχαν και «υπογραφές και εκχωρήσεις», και ότι αυτό δεν είναι «ψέματα και ανοησίες», αλλά πικρή αλήθεια και δεδομένα.
7. Αναμένουμε από αυτή τη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Σερβικής Εκκλησίας να πάρει θέσει σχετικά με το θέμα αυτό, να απορρίψει το Κείμενο της Ραβέννας, και ό’τι σχετικό οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας μας έκαναν εκεί, και σε τι δεν είχαν την συγκατάθεση αυτής της Συνόδου της Ιεραρχίας.
8. Προσδοκούμε επίσης, αυτή η Σύνοδο της Ιεραρχίας να θεωρήσει ξανά και μελετήσει ξανα την απόφασή της περί της συμμετοχής της Εκκλησίας της Σερβίας στην εργασία της «Μικτής Διεθνούς Επιτροπής για τον θεολογικό διάλογο μεταξύ Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας», αφού μετά από κάθε τέτοιο «διάλογο» στο εκκλησιαστικό πλήρωμα της Εκκλησίας της Σερβίας δοκιμάζουμε καταστρεπτικούς σεισμούς και κατάρρευση της εμπιστοσύνης των πιστών μας στις στάσεις των Αρχιερέων της Εκκλησίας μας.
9. Αναμένουμε ότι αυτή η Σύνοδος της Ιεραρχίας αναψηλαφώντας την Απόφαση αυτή, θα ενισχύσει και θα πραγματοποιήσει την Απόφασή της από το 1997 περί ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΩΣ της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Σερβίας από το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», και έτσι θα καθοδηγήσει τον λαό της στον δρόμο του Χριστού και στον δρόμο του Αγίου Σάββα, ο οποίος είναι και ο μοναδικός δρόμος της σωτηρίας.

Κατακλείων τήν Ημετέραν αίτησιν, υποσημειούμαι ευπειθέστατος,
Ο Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης
+АΡΤΕΜΙΟΣ

ΠΗΓΗ: http://thriskeftika.blogspot.com/2010/02/blog-post_6892.html
 

O Παπισμός κατά τον Σέρβο Όσιο Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς (1894-+1979)

"Ούτως, αδελφοί μου, ανέστη ως βρυκόλαξ εις τας ημέρας μας η σατανική Ρώμη, εκείνη η Ρώμη, προ του μεγάλου Κωνσταντίνου, η οποία εδίωκε με πυρ και μάχαιραν τους Χριστιανούς και ημπόδιζε τον Χριστόν να εισέλθη εις την Ευρώπην".

 

Νικόλαος Ζήσης

 ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ
κατά τον Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς

 

"Να ήστε έτοιμοι εις μαρτύριον δια τον Χριστόν εκ μέρους της Λευκής Δαιμονίας  (= Ευρώπης)".

---

        Ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, γεννήθηκε το 1894. Το 1916, σε ηλικία 22 ετών, έλαβε το Μοναχικό Σχήμα. Σπούδασε την Θεολογία στην Σερβία και στην Ρωσία και ανεκηρύχθη διδάκτωρ της Θεολογίας από την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1926. Το 1935 εξελέγη υφηγητής και αργότερα καθηγητής της Δογματικής στην Θεολογική Σχολή του Βελιγραδίου, όπου παρέμεινε μέχρι το 1945, όταν το κομμουνιστικό καθεστώς τον εξεδίωξε. Έ­κτοτε και μέχρι του θανάτου του (1979), αποσύρθηκε ως πνευματικός στην Ιερά Μονή Αρχαγγέλων στο Τσέλιε, όπου συνέχισε το πνευματικό και συγγραφικό του έργο, αποτελώντας, όπως λέγει ο Καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης, την «κεκρυμμένην συνείδησιν της Σερβικής Εκκλησίας, αλλά και της μαρτυρικής Ορθοδοξίας εν γένει»¹. Όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά ο πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης παρουσιάζοντας ένα από τα έργα του Γέροντος Ιουστίνου, «πρέπει να ίδωμεν τον π. Ιουστίνον όχι ως δογματικόν διδάσκαλον μόνον, αλλά και ως όσιον και ως προφήτην, διότι ζη μέσα εις το φως του Θεού την τραγωδίαν των ανθρώπων, προς τους οποίους εξαγγέλει την μοναδικότητα του Θεανθρώπου, την μοναδικότητα της Εκκλησίας και την εκτροπήν του Ευρωπαίου ανθρώπου από της Αληθείας... Ό,τι αρνείται ο π. Ιουστίνος, το αρνείται με θετικόν τρόπον, διότι πιστεύει ακρα­δάντως, ότι η Εκκλησία κατέχει εντός της την δυνατότητα ικανοποιήσεως όλων των αιτημάτων του ανθρώπου και των εφέσεών του και μάλιστα εις ασυγκρίτως μεγαλύτερον βαθμόν, απ' ό,τι αυτός δύναται να επιθυμήση»².

        Οι εμπειρίες των Σέρβων Ορθοδόξων από την συνοίκησή τους με λαούς οι οποίοι είχαν προσχωρήσει στον παπισμό (Αυστριακούς, Ούγγρους, Κροάτες, Σλοβένους), φαίνεται πως υπήρξαν αφορμή για βαθεία ανάλυση εκ μέρους των Σέρβων θεολόγων του είδους ανθρώπου που διαμορφώνει ο ευρωπαϊκός ουμανισμός³ και το αποκορύφωμά του, ο Παπισμός⁴. Παρόμοιες εμπειρίες, άλλωστε, ήταν αυτές οι οποίες συνετέλεσαν στο να γνωρίσουν και οι Έλληνες Ορθόδοξοι την χριστιανική «αγάπη» και «δικαιοσύνη» των Φραγκο-Σαξώνων, στην πρόσφατη σταυροφορία και κατοχή του σερβικού Κοσσυφοπεδίου.

        Τα λόγια του Γέροντος Ιουστίνου δεν εκφράζουν βέβαια απαρέσκεια προς ανθρώπους, ούτε καν προς τους εχθρούς του έθνους του^. όπως λέγει ο ίδιος, η ταύτιση αμαρτίας και αμαρτωλού είναι εφεύρημα του ουμανισμού και όχι διδασκαλία του Ευαγγελίου. Στα έργα του ο Παπισμός, όπως και ολόκληρος ο ευρωπαϊκός ουμανισμός, κρίνεται εν συγκρίσει και κατ' αντιπαράθεση προς τον Θεανθρωπισμό ή Θεανθρωποκεντρισμό της Εκκλησίας. Οι λόγοι του κρίνουν τον Παπισμό ως παναίρεση και παναμαρτία, καταρρίπτοντας την αντίληψη πως ο Ρωμαιοκαθολικισμός διατηρεί την συγγενέστερη προς την Ορθοδοξία πίστη. Η ανατομία του σώματος του ευρωπαϊκού πολιτισμού εκ μέρους του Γέροντος Ιουστίνου, η οποία ως εκ της καταστάσεως του πολιτισμού αυτού αποτελεί μάλλον νεκροψία, απαιτεί βεβαίως εμβριθέστερη μελέτη και ανάλυση. Η παρούσα μελέτη, δυστυχώς αδικεί το ύφος και το ύψος της θεολογίας του Σέρβου ασκητού, διότι επιδιώκει να παρουσιάσει απλώς τις απόψεις του για τον κυριώτερο πνευματικό καρπό της ευρωπαϊκής περί Θεού, ανθρώπου και κόσμου αντιλήψεως, δηλ. τον Παπισμό. Ελπίζουμε, ωστόσο, πως έστω και αυτή η μερική γνώση της εκκλησιαστικής περί ουμανισμού αντιλήψεως, όπως αυτή εκφράζεται άριστα από τον Γέροντα Ιουστίνο, θα αποτελέσει για πολλούς αφορμή μελέτης των έργων του Γέροντος και θα διευρύνει την προοπτική με την οποία πρέπει ο Ορθόδοξος Χριστιανός να αντιμετωπίζει τον δυτικό πολιτισμό εν γένει, την αντίδραση κατά του οποίου προσπαθούν να μονοπωλήσουν, προς ίδιον όφελος, ιδεολογίες που έχουν και αυτές τις ρίζες τους στην άθεη Δύση, όπως ο μαρξισμός και ο αναρχισμός.

1. Η επιβίωση του Αρειανισμού⁵

       Ο κόσμος μας, και ιδιαίτερα ο άνθρωπος, χαρακτηρίζεται από ένα διαρκή αγώνα ανάμεσα σε δύο μυστήρια: το μυστήριο του καλού και το μυστήριο του κακού. Το μυστήριο του κακού είναι έντεχνα ελκυστικό^. γοητεύει τον άνθρωπο μέχρι έρωτος, και ο άνθρωπος προσφέρει τον εαυτό του ως θυσία ολοκαυτώματος στην φοβερή αυτή του αγάπη. Αντιθέτως το μυστήριο του καλού είναι ταπεινό και πράο, αντικείμενο λοιδορίας και εμπτυσμών, γι' αυτό και είναι λιγότεροι οι εραστές του μυστηρίου του καλού απ' αυτούς του μυστηρίου του κακού. Εναντίον του μικρού καλού αντιτάσσεται μικρό κακό και εναντίον μεγάλου καλού, μεγάλο κακό. Έτσι, εναντίον του Θεού του καλού, του Ιησού Χριστού, εξέρχεται ο ίδιος ο Σατανάς⁶. Κύριος σκοπός του Σατανά και όλης της στρατιάς του εναντίον του Χριστού, είναι να εκσαρκώσει τον Θεάνθρωπο, να δείξει ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλ' ένας απλούς και αδύνατος άνθρωπος. Ο Σατανάς πολέμησε την Εκκλησία έξωθεν με τους διωγμούς, αλλά και εσωτερικά με πιο φοβερό τρόπο, διά του Αρείου. Ο Σατανάς, αφού εξήλθε από τον θεοκτόνο Ιούδα, εισήλθε στον Άρειο, διά του οποίου ενήργησε πιο ολοκληρωτικά από οποτεδήποτε άλλοτε⁷.

       Ο Αρειανισμός από την μεταφυσική του πλευρά ριζώνει στον σατανισμό και από την ψυχολογική του πλευρά στον ορθολογισμό. Οι αρειανοί αντικατέστησαν τους χριστιανικούς νόμους του Αγίου Πνεύματος με τις ορθολογιστικές κατηγορίες της λογικής του Αριστοτέλους^. προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την Αγία Γραφή «κατά τον ίδιον νουν» και έφθα­σαν να μετρούν την φύση του Χριστού με βάση την δική τους φύση, γι' αυτό και κατεβίβασαν τον Χριστό στο επίπεδο των κτισμά­των⁸. Ο Αρειανισμός, θέλοντας να εκλογικεύσει τον Χριστό, εξέπεσε σε αίρεση^. έχοντας σμικρύνει τον Θεάνθρωπο Χριστό στα επίπεδα ενός ημιθέου, έγινε αναστημένος παγανισμός⁹. Η σκέψη του Αρειανισμού, η οποία αρνείται την θεότητα του Χριστού, είναι τόσο σατανική, ώστε πρέπει να έχει την αρχή της στον νου του Σατανά^. αν σε κάθε αίρεση υπάρχει κάτι το διαβολικό, η αίρεση του Αρείου είναι ολόκληρη εκ του Διαβόλου και ολόκληρη εν τω Διαβόλω¹⁰. Η καθολική πίστη και διδασκαλία της Εκκλησίας εκφρά­σθηκε ιδιαίτερα στην ισχυρή λέξη ομοούσιος¹¹. «Δοκίμασε την πίστιν σου και έλεγξέ την με το Σύμβολον της πίστεως... Εάν απορρίπτης το ομοούσιον δεν είσαι του Χριστού, είσαι του Αντιχρίστου, είσαι του Ιούδα, διότι η Εκκλησία ονομάζει τον Άρειον "δεύτερον Ιούδα"»¹².

        Ο Αρειανισμός δεν έχει ακόμη ταφεί^. είναι σήμερα της μόδας και έχει διαχυθεί σαν ψυχή στο σώμα της σύγχρονης Ευρώπης^. στην κουλτούρα της Ευρώπης, στην φιλοσοφία, στην επιστήμη, στον πολιτισμό και εν μέρει στην θρησκεία της, υπάρχει κρυμμένος ο Αρειανισμός^. παντού ο Χριστός συστηματικά καταβιβάζεται σε απλό άνθρωπο. «Πόθεν τόσος αρειανισμός σήμερον;» διερωτάται ο Γέρων Ιουστίνος^. «Ο άνθρωπος έγινε σήμερον το μέτρον των πάντων, μέτρον όλων των ορατών και αοράτων όντων και πραγμάτων. Μετρών με τον εαυτόν του τα πάντα ο ευρωπαϊκός άνθρωπος απορρίπτει παν ό,τι είναι ευρύτερον από τον άνθρωπον, μεγαλύτερον από τον άνθρωπον, απειρότερον από τον άνθρωπον. Το στενόν του μέτρον στενεύει τον Θεάνθρωπον εις άνθρωπον»¹³.

        Η σύγχρονη ευρωπαϊκή σχετικοκρατία¹⁴ ακολουθεί τον Αρειανισμό^. ο μεταφυσικός σχετικισμός γέννησε και τον ηθικό σχετικισμό. Δεν υπάρχει τίποτε το απόλυτο ούτε υπεράνω του κόσμου ή του ανθρώπου, ούτε στον κόσμο ή στον άνθρωπο, ούτε γύρω από τον κόσμο ή τον άνθρωπο¹⁵. Όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί, από τον φετιχιστικό μέχρι και τον παπικό, βασίζονται στον άνθρωπο. Κάθε ουμανισμός στην οντολογία του δεν είναι τίποτε άλλο παρά χομινισμός. Ο άνθρωπος είναι η ανώτατη αξία, η παναξία, το ύψιστο κριτήριο^. «μέτρον πάντων άνθρωπος»¹⁶. Όλοι οι ουμανισμοί, οι προ της Αναγεννήσεως και οι μετά την Αναγέννηση, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί επιδιώκουν εν γνώσει ή εν αγνοία ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την ζωή κατά Θεάνθρωπον με την ζωή κατ' άνθρωπον¹⁷. Ο φανερός ή κρυφός πόθος πολλών από τους δημιουργούς του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από τον Θεό¹⁸. Η ουσία της πρώτης πτώσης του ανθρώπου συνίσταται ακριβώς στο ότι ο άνθρωπος επαναστάτησε εναντίον της θεοειδούς οργανώσεως του «είναι», της υπάρξεώς του, και στο ότι παρέμεινε στην καθαρώς ανθρώπινη φύση, τον «χομινισμό» του. Εκδίωξε τον Θεό από τον εαυτό του, την συνείδησή του και την θέλησή του, δεν κατόρθωσε, όμως, να αποβάλει τα θεοειδή ιδιώματα του πνεύματός του, τα οποία εμφανίζονται ως πόθος για άπειρη πρόοδο, άπειρη γνώση, άπειρη τελειοποίηση, άπειρη ύπαρξη. Με όλες αυτές τις ουμανιστικές νοσταλγίες ο άνθρωπος τείνει πάλι προς το θεοειδές που έχασε και ουσιαστικά κραυγάζει για την αναγκαιότητα του Θεανθρώπου¹⁹.

        Όμως ο ουμανιστικός ανθρωποκεντρισμός είναι στην ουσία Διαβολοκεντρισμός, διότι επιδιώκει ό,τι και ο Διάβολος: να αποθεανθρωπή­σει και να αθεώσει τον άνθρωπο. Ο ουμανιστής άνθρωπος καθίσταται όμοιος προς τον Διάβολο: και οι δύο θέλουν να ανήκουν μόνο στον εαυτό τους, να είναι μόνο στον εαυτό τους και για τον εαυτό τους^. μεταφέρονται έτσι στο βα­σίλειο του «δευτέρου θανάτου»²⁰, όπου δεν υπάρχει ούτε Θεός, ούτε κάτι θεϊκό²¹. Σε τελευταία ανάλυση όλοι οι ουμανισμοί εξοντώνουν τον αμαρτωλό μαζί με την αμαρτία του, διότι δεν θέλουν τον Θεάνθρωπο, ο οποίος είναι η μόνη σωτηρία του ανθρώπου από την αμαρτία, τον θάνατο και τον Διάβολο^. όποιος δεν είναι υπέρ του Θεανθρώπου είναι και κατά του ανθρώπου και δολοφόνος του ανθρώπου. Ταυτόχρονα είναι και αυτόχειρας, διότι παραδίδει την ψυχή του στην πλήρη εξουσία της αμαρτίας, του θανάτου και του Διαβόλου επιφέροντας στον εαυτό του την αιώνια κόλαση²².

        Έξω από τον Θεάνθρωπο ο άνθρωπος χάνει την κεφαλή του,  αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του, τον αιώνιο, τον αθάνατο, τον θεοειδή εαυτό του. «Εκτός του Θεανθρώπου δεν υπάρχει άνθρωπος, αλλά πάντοτε υπάνθρωπος ή ημιάνθρωπος ή μη άνθρωπος»²³. Ο άνθρωπος είναι μεγάλος μόνον δια του Θεού και εν τω Θεώ^. αυτό είναι η θεμελιώδης αρχή του θεανθρωπίνου πολιτισμού. «Χωρίς τον Θεόν ο άνθρωπος δεν είναι παρά εβδομήκοντα κιλά αιμοφύρτου ύλης»²⁴. Μαραμένος, υπανάπτυκτος, αντικειμενοποιημένος, εκφυλισμένος, ο άνθρωπος του ουμανισμού είχε απόλυτο δίκαιο, όταν ανακοίνωσε με τους σοφούς του ότι έγινε από τον πίθηκο^. αφού εξισώθηκε με τα ζώα στην καταγωγή, γιατί να μην εξισωθεί και στην ηθική²⁵; Καταφανώς ο ευρωπαίος άνθρωπος δεν είναι θεός, αλλά δούλος της ύλης^. ο αυτοαποκαλούμενος θεός προσκυνεί δουλικώς τα πράγματα, τα είδωλα που μόνος του δημιούργησε, πουθενά δε δεν προσκυνούνται τόσο δουλικώς τα πράγματα, όσο στην Ευρώπη. Η προσκύνηση αυτή είναι της χειρότερης μορφής, διότι αποτελεί προσκύνηση χώματος^. «Πέστε μου, δεν προσκυνεί άρα γε ο άνθρωπος χώμα, όταν εγωιστικώς αγαπά το γήινον χοϊκόν σώμα του και επιμόνως ισχυρίζεται: σαρξ ειμι και μόνον σαρξ;». Κύριο χαρακτηριστικό του ευρωπαίου ανθρώπου είναι η λαιμαργία του ως προς τα πράγματα^. η φετιχιστική μεταφυσική του εκδηλώνεται δια της φετιχιστικής του ηθικής. Όπως στον ειδωλολατρικό φετιχισμό κύριο χαρακτηριστικό είναι η ανθρωποφαγία, έτσι και στον ευρωπαϊκό φετιχισμό: η ζωή είναι σφαγείο στο οποίο ο ισχυρότερος έχει δικαίωμα να σφάξει τον ασθενέστερο²⁶.

       Η σχετικοκρατία της φιλοσοφίας ήταν αδύνατο να μην οδηγήσει σε σχετικοκρατία στην ηθική, η οποία υπήρξε με την σειρά της μητέρα του αναρχισμού και του μηδενισμού^. αυτή η ιδεολογική φθορά του ιδεολογικού αναρχισμού και μηδενισμού, ήταν φυσικό να εκδηλωθεί στον πρακτικό αναρχισμό και μηδενισμό, μάρτυρες του οποίου υπήρξαν οι δύο παγκόσμιοι, «εις την πραγματικότητα ευρωπαϊκοί, πόλεμοι»²⁷. Στους βωμούς της νέας ειδωλολατρίας τα τέρατα της Αποκαλύψεως του ευρωπαϊκού πολιτισμού επιτελούν πρωτοφανή στην ιστορία σφαγή μυριάδων ανθρωπίνων ψυχών δια των χειρών των διανοουμένων των λαών και της ανθρωπιστικής αγωγής τους. «Ορθώς έλεγεν ο Α. Ζίντ, ότι το Νταχάου και άλλα στρατόπεδα συγκεντρώσεως είναι βωμοί, τους οποίους ανήγειραν και εις τους οποίους ιερουργούν οι διανοούμενοι της Ευρώπης με θρησκείαν τον πολυθρύλητον ανθρωπισμόν των»²⁸.

        Ποια είναι όμως, τέλος πάντων, η σχέση του Παπισμού με τον Αρειανισμό και την μετεξέλιξή του στον νεώτερο ευρωπαϊκό ανθρωπισμό (ουμανισμό);

2. Η πτώση του πάπα

       Ο Ρωμαιοκαθολικισμός εγκαταλείποντας την καθολική της Εκκλησίας πίστη, αυτομόλησε στην αρεια­νική μεθοδολογία²⁹. Έτσι στην Δύση υπήρξε μία βαθμιαία μετατροπή του Χριστιανισμού σε ουμανισμό^. για πολύ καιρό και με επιμονή στένευαν τον Θεάνθρωπο και στο τέλος τον σμίκρυναν σε άνθρωπο: στον αλάθητο άνθρωπο της Ρώμης και τον όχι λιγώτερο αλάθητο άνθρωπο του Βερολίνου. Εμφανίσθηκε έτσι ο δυτικός χριστιανικο-ουμανιστικός μαξιμαλισμός (ο Παπισμός), ο οποίος από τον Χριστό αφαιρεί τα πάντα, και ο δυτικός χριστιανικο-ουμανιστικός μινιμαλισμός (ο Προτεσταντισμός), ο οποίος από τον Χριστό ζητεί το ελάχιστο, συχνά δε και τίποτε. Με τον περιορισμό του στον άνθρωπο μετεβλήθη ο δυτικός Χριστιανισμός σε ουμανισμό. Η αντικατάσταση του Θεανθρώπου από τον άνθρωπο είχε ως συνέπεια την αντικατάσταση της θεανθρώπινης από την ανθρώπινη μεθοδολογία: στον σχολαστικισμό³⁰  επικρατεί η αριστοτελική φιλοσοφία, στην ηθική επικρατεί η Ιερά Εξέταση³¹  και η καζουϊστική ηθική³², στις διεθνείς σχέσεις το παπικό κράτος και στην κοινωνία ο ατομισμός ως κοινωνική αρχή. Στον χαρακτήρα αυτό του δυτικού Χριστιανισμού έχουν τις ρίζες τους η αστική κοινωνία (η επιβολή του ατόμου ως μονάδος) και ο ουμανιστικός κοινωνισμός (η βιαία επιβολή του εγωιστικού ατόμου ως ομάδος)³³. Η δυτική κοινωνία, έχοντας αυτές τις ρίζες, δεν είναι τίποτε άλλο παρά οργανωμένη ικανοποίηση των ατομικών συμφερόντων, δηλαδή νομιμοποιημένη τέρψη του ανθρώπινου εγωισμού³⁴.

        Η Αναγέννηση είχε πλημμυρίσει τις καρδιές των Ευρωπαίων, οι οποίοι είχαν μαραθεί από τον Βατικανισμό, με ελπίδα. Ο βρυκολακικός σχολαστικισμός στη φιλοσοφία και ο ανθρωποφάγος ιησουϊτισμός στην ηθική είχαν απομυζήσει από τον ευρωπαίο άνθρωπο τις ζωτικές του δυνάμεις. Η ανακαίνιση του Ευρωπαίου, όμως, έγινε με την στροφή στην αρχαία Ελλάδα, με την απομάκρυνσή του από τον Χριστό και την διακοπή κάθε συνδέσμου με τους άνω αοράτους κόσμους³⁵.

       Ο Παπισμός δεν υπήρξε μόνον ο πρώτος ουμανισμός και γενεσιουργός αιτία του ευρωπαϊκού αθεϊστικού ουμανισμού³⁶. Αποτελεί ταυτόχρονα αποκορύφωμα του ουμανισμού και τελευταία προσπάθεια διάσωσής του. Λέγει χαρακτηριστικώς ο π. Ιουστίνος πως μετά τον ορθολογιστικό διαφωτι­σμό³⁷ του 18ου και τον μυωπικό θετικισμό³⁸ του 19ου αιώνα, δεν απέμενε τίποτε άλλο στον ευρωπαϊκό ουμανισμό από το να αποσυντεθεί μέσα στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά του^. την στιγμή εκείνη η δογματοποίηση του αλαθή­του του πάπα³⁹ απετέλεσε προσπάθεια αναζωογονήσεως και διαιωνίσεως του ετοιμοθάνατου ουμανισμού^. το δόγμα του αλα­θήτου του πάπα «είναι η τελευταία μεταμόρφωσις (transformatio) και η τελική αποθέωσις (glorificatio) του ουμανισμού»⁴⁰. Το δόγμα αυτό έχει κοσμοϊστορική σημασία για όλη την τύχη της Ευρώπης, ιδιαίτερα για τους αποκαλυπτικούς καιρούς στους οποίους έχει αυτή εισέλθει^. «Διά του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν το ιδεώδες και το είδωλόν των: ο άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης, πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν πάν­θεον απέκτησε τον Δία του»⁴¹. Ο δυτικός Χριστιανισμός, στην ουσία του, είναι ο πιο ριζικός ουμανισμός, διότι ανεκήρυξε τον άνθρωπο αλάθητο και μετέβαλε την θεανθρώπινη θρησκεία σε θρησκεία ουμανιστική. Απόδειξη γι' αυτό είναι πως στην Ρωμαϊκή Εκκλησία ο Θεάνθρωπος απωθήθηκε στον ουρανό, και στην θέση του τοποθετήθηκε ο αναπληρωτής: Vicarius Christi... «Πόσον τραγικός παραλογισμός: να ορίζεται αντικαταστάτης και αναπληρωτής διά τον πανταχού παρόντα Κύριον και Θεόν! Είναι όμως γεγονός ότι αυτός ο παραλογισμός ενεσαρκώθη εις τον δυτικόν Χριστιανισμόν». Έτσι επιτελέσθηκε η αποθεανθρώπηση του Θεανθρώπου, η εκ-σάρκωση του ενσαρκωθέντος Θεού. Με όλα αυτά ο ουμανισμός είναι σαν να έλεγε στον Θεάνθρωπο: Αποσύρσου απ' αυτόν τον κόσμο σε άλλον, φύγε από μας, διότι εμείς έχουμε τον αντικαταστάτη Σου, ο οποίος σε αντικαθιστά αλαθήτως σε όλα⁴². Η Β' Βατικάνειος⁴³ Σύνοδος, επιμένοντας και αυτή στο δόγμα του αλαθή­του του πάπα = του ανθρώπου, αποτελεί αναγέννηση όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, αναγέννηση πτωμάτων. «Διότι αφ' ότου ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι παρών εις τον γήινον κόσμον, ο κάθε ουμανισμός είναι πτώμα»⁴⁴. «Εις την πραγματικότητα από αυτό το δόγμα ζη, το ακολουθεί και επιμόνως το ομολογεί ο κάθε ευρωπαϊκός ουμανισμός»⁴⁵. Υπ' αυτή την έννοια κατανοείται η θέση πως ο ουμανιστικός Χριστιανισμός αποτελεί την πιο αποφασιστική διαμαρτυρία εναντίον του Θεανθρώπου και της αξιολογίας και κριτηριολογίας Του⁴⁶. Το μέγεθος της βατικανείου αυτής πτώσεως δεν είναι διόλου μικρό.

        «Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του πάπα. Η ουσία της πτώσεως εις την αμαρτίαν είναι πάντοτε η ιδία: το να θέλη κανείς να γίνη καλός διά του εαυτού του»^. έτσι όμως εξισώνεται ο άνθρωπος με τον Διάβολο, ο οποίος θέλησε και αυτός να γίνει θεός διά του εαυτού του. Η ουσία της αμαρτίας συνίσταται σ' αυτήν ακριβώς την αλαζονική αυταπάτη. Αυτό είναι η ουσία του ιδίου του Διαβόλου, το να μη θέλει τίποτε έξω απ' αυτόν, αλλά να μένει μόνος του, ερμητικά κλεισμένος έναντι του Θεού⁴⁷. Η πτώση του πάπα έγκειται στο ότι θέλει να αντικαταστήσει τον Θεάνθρωπο με άνθρω­πο⁴⁸. Με το δόγμα του αλαθήτου ο πάπας σφετερίσθηκε όλη την εξουσία και τα δικαιώματα που ανήκουν στον Θεάνθρωπο και αυτοανακηρύχθηκε Εκκλησία εν τη παπική εκκλησία, ιδιόμορφος Παντοκράτωρ^. γι' αυτό το δόγμα του αλαθήτου του πάπα απέβη το κεντρικό δόγμα του Παπισμού, το οποίο δεν θα αποκηρυχθεί, έως ότου ο πάπας είναι πάπας του ουμανιστικού Παπισμού⁴⁹. Ο πυρήνας του δόγματος του αλαθή­του του πάπα = του ανθρώπου είναι η αποθεανθρωποίηση του ανθρώπου, πράγμα που επιδιώκουν όλοι οι ουμανισμοί, ακόμη και οι θρησκευτικοί^. έτσι επανέρχεται ο άνθρωπος στην ειδωλολατρία, στην πολυθεΐα, στον διπλό, φυσικό και πνευματικό, θάνατο. Απομακρυνόμενος από τον Θεάνθρωπο ο κάθε ουμανισμός μετατρέπεται σε μηδενισμό⁵⁰. Με το δόγμα του παπικού αλαθήτου έγινε δόγμα ο ειδωλολατρικός ουμανισμός, διότι έτσι δογματοποιήθηκε η παναξία, το παγκριτήριο του ουμανιστικού πολιτισμού «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος»⁵¹. Η σμίκρυση του Χριστιανισμού σε ουμανισμό έχει βέβαια απλοποιήσει τον Χριστιανισμό, ταυτόχρονα, όμως, τον έχει καταστρέψει⁵².

        Η ιδιαιτερότητα του Παπισμού έγκειται στην τόλμη του να αναγάγει σε δόγμα τον σατανικό πόθο του ανθρώπου να αυτοθεωθεί^. λέγει ο π. Ιουστίνος ότι θεωρούμενοι από την σκοπιά του αεί ζώντος Θεανθρώπου, του ιστορικού Κυρίου Ιησού, όλοι οι ανθρωπισμοί μοιάζουν με εγκληματικές ουτοπίες, διότι όλοι φονεύουν και εξοντώνουν τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική οντότητα. Το έργο όμως αυτό έχει αναχθεί, με το αλάθητο του πάπα, σε δόγμα⁵³. Το αλάθητο είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρώπινη λειτουργία της Εκκλησίας. Με το δόγμα του αλαθήτου ο πάπας κατέλαβε την θέση του Θεανθρώπου. Για την Αληθινή Εκκλησία του Χριστού «... το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι όχι μόνον αίρεσις, αλλά και παναίρεσις. Διότι καμμία άλλη αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσο ριζοσπαστικώς και ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας του... το δόγμα αυτό είναι αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού... η πλέον φρικτή εξορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού από της γης... νέα προδοσία, νέα σταύρωσις του Κυρίου, μόνον ουχί επί του ξυλίνου, αλλ^' επί του χρυσού σταυρού του παπικού ουμανισμού. Και ταύτα πάντα είναι κόλασις, κόλασις διά το άθλιον γήινον ον, που λέγεται άνθρωπος»⁵⁴. Η στροφή προς τον ουμανισμό είναι η ατμόσφαιρα εντός της οποίας ζη και προς την οποία στρέφεται η ανθρώπινη πεπτωκυία φύση. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, όμως, ποτέ δεν δογματοποίησε οποιονδήποτε ουμανισμό^. η τραγωδία της δυτικής χριστιανωσύνης αντιθέτως έγκειται στο ότι προσπάθησε διορθώνοντας το πρόσωπο του Θεανθρώπου ή και αρνούμενη αυτό να εισαγάγει τον δαιμονισμένο ουμανισμό και μάλιστα στην καρδιά της Εκκλησίας, η οποία έχει ως σκοπό την καταπολέμηση του ουμανισμού. «Είναι φοβερόν και μόνον να σκεφθή κανείς πόσον μάλλον να ειπή, ότι κατ' αυτόν τον τρόπον το μοναδικόν "εργαστήριον της σωτηρίας" εις τον κόσμον τούτον μεταβάλλεται βαθμηδόν εις δαιμονοποιημένον "εργαστήριον" εκβιασμού ανθρωπίνων συνειδήσεων και απανθρωπίας... Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία ουδέν δηλητήριον, ουδεμίαν αμαρτίαν, ουδένα ουμανισμόν, ουδέν επίγειον κοινωνικόν σύστημα ανεκήρυξεν εις δόγμα»⁵⁵.

        Τα πράγματα, λοιπόν, είναι τελείως διαφορετικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία: «Ποία είναι η ουσία της Ορθοδοξίας; - Ο Θεάνθρωπος Χριστός-... Παντού ο Θεός έχει την πρώτην θέσιν και ο άνθρωπος την δευτέραν^. ο Θεός οδηγεί, ο άνθρωπος οδηγείται^. ο Θεός ενεργεί, ο άνθρωπος συνεργεί»⁵⁶. Οι ορθόδοξοι δεν κηρύττουν ποτέ τον εαυτό τους^. ποτέ δεν καυχώνται για τον άνθρωπο^. ποτέ δεν ειδωλοποιούν τον ανθρω­πισμό⁵⁷. Η Προσωπικότητα του Θεανθρώπου, μέσα στην θεαν­δρική τελειότητά της είναι αιωνίως καινούργια και νεανική, γι' αυτό δεν μπορεί ούτε να ανταλλάσσεται ούτε να αντικαθίσταται. Ο αγώνας για τον Θεάνθρωπο είναι αγώνας για τον άνθρωπο^. όχι οι ουμανιστές, αλλά οι άνθρωποι της θεανθρώπινης πίστης αγωνίζονται για τον αληθινό άνθρωπο, τον θεοειδή και χριστοειδή⁵⁸. Οι ορθόδοξοι άνθρωποι είναι συνεργοί και μόνο του Αγίου Πνεύματος, συνεργοί οι οποίοι με την προσευχή ακούν τί το Πνεύμα λαλεί, οι οποίοι συνεχώς ποιούν εκείνο που θέλει το Πνεύμα, οι οποίοι ελέγχουν τις σκέψεις και τα λόγια τους συνεχώς διά του Πνεύματος⁵⁹.

        Ο Προτεσταντισμός εμφανίζεται ως διαμαρτυρία εναντίον της παπικής εκκλησίας. Ο Γέρων Ιουστίνος είναι πεπεισμένος ότι ο ίδιος ο Παπισμός αποτελεί τον πρώτο Προτεσταντισμό (διαμαρτύρηση): «Και πράγματι, η πρώτη ριζική διαμαρτυρία εναντίον της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας πρέπει να αναζητηθή εις τον παπισμόν, ουχί εις τον λουθηρανισμόν. Και εις αυτήν την διαμαρτυρίαν (protest) έγκειται ο πρώτος προτεσταντισμός». Με το δόγμα του αλαθήτου ο πάπας ανακηρύχθηκε ανώτερος όχι μόνον του ανθρώπου, αλλά και των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων^. με τέτοια αποστασία ο πάπας υπερέβη και τον Λούθηρο, τον δημιουργό του προτεσταντικού μινιμαλισμού^. οι προτεστάντες απλώς αποδέχθηκαν το δόγμα του αλαθήτου και το ανέπτυξαν σε τρομερές διαστάσεις και λεπτομέρειες^. κάθε προτεστάντης γίνεται αλάθητος στα ζητήματα πίστεως, κατά το παράδειγμα του αλαθήτου ανθρώπου της Ρώμης. Ο Προτεσταντισμός είναι λοιπόν ένας Παπισμός εφαρμοσμένος και ταυτόχρονα εκλαϊκευμένος^. του λείπουν η μυστική διάσταση, η αυθεντία και η εξουσία⁶⁰. Ως πιστό τέκνο του Παπισμού ο Προτεσταντισμός πέφτει λόγω της ορθολογιστικής σχολαστικής του δια μέσου των αιώνων από την μία αίρεση στην άλλη και πνίγεται στα διάφορα δηλητήρια των αιρετικών πλανών του. «Η παπιστική υψηλοφροσύνη και η "αλά­θητος" αφροσύνη βασιλεύει απολυταρχικώς και ερημώνει τας ψυχάς των πιστών του». Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα για όλους τους ψευδοχριστιανισμούς, για τις ψευδοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα στον Οικουμενισμό βρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, με κέντρο τον Παπισμό⁶¹.

       Μόνη λύση είναι η μετάνοια^. όπως για κάθε αμαρτία, έτσι και για την «παναμαρτία» του Παπισμού, η οποία περιέχεται εις το αλαζονικό δόγμα περί του αλα­θήτου του πάπα, και για τις αμαρτίες των ουμανισμών σωτηρία προσφέρει μόνο η μετάνοια, η οποία μπορεί να μεταμορφώσει τον «αλάθητο» ευρωπαίο ουμανιστικό άνθρωπο και να τον σώσει από κάθε αμαρτία, κάθε κακό, κάθε κόλαση, κάθε Διάβολο, κάθε ουμανιστικό ορθολογισμό⁶². «Εις το ουμανιστικόν πάνθεον της Ευρώπης όλοι οι θεοί είναι νεκροί, με επί κεφαλής τον ευρωπαϊκόν Δία. Νεκροί, έως ότου εις την μαραμένην καρδίαν των ανατείλη η μέχρι τελείας αυταπαρνήσεως μετάνοια, με τας αστραπάς και τας οδύνας της του Γολγοθά, με τους αναστασίμους σεισμούς και τας μεταμορφώσεις της, με τας καρποφόρους της θύελλας και αναλήψεις. Και τότε; Τότε θα είναι ατελείωτοι αι δοξολογίαι των προς τον αεί ζωοποιόν και θαυματουργόν Θεάνθρωπον, τον όντως μόνον Φιλάνθρωπον εις όλους τους κόσμους»⁶³.

3. Λευκή Δαιμονία η Ευρώπη

       Επισφραγίζοντας τα λεγόμενά του για τον ανθρωπιστικό Οικουμενισμό, ο Γέρων Ιουστίνος παραθέτει αυτούσια μερικά λόγια του ομολογητού επισκόπου Αχρίδος και Ζίτσης Νικολάου⁶⁴ σχετικά με την πνευματική κατάσταση της Ευρώπης κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο^. μερικά εξ αυτών, σχετιζόμενα με το θέμα μας, παραθέτουμε αυτούσια.

        »Τί είναι η Ευρώπη; Είναι η επιθυμία και πόθος της εξουσίας και της ηδονής και η γνώσις. Αμφότερα ανθρώπινα: η ανθρωπίνη επιθυμία και πόθος και η ανθρωπίνη γνώσις. Και τα δύο προσωποποιούνται εις τον πάπαν και εις τον Λούθηρον. Τί είναι λοιπόν η Ευρώπη; Ο πάπας και ο Λούθηρος. Χορτασμέναι αι ανθρώπιναι επθυμίαι εις το έπακρον, και χορτασμένη η ανθρωπίνη γνώσις εις το έπακρον. Ο ευρωπαϊκός πάπας είναι η ανθρωπίνη επιθυμία της εξουσίας. Ο ευρωπαϊκός Λούθηρος, η πείσμων απόφασις του ανθρώπου τα πάντα να εξηγηθούν με τον νουν του.«

        »Ο Παπισμός χρησιμοποιεί την πολιτικήν, επειδή μόνον δι' αυτής αποκτά τις την εξουσίαν. Ο Λουθηρανισμός χρησιμοποιεί την φιλοσοφίαν και την επιστήμην, επειδή νομίζει ότι αυτός είναι ο δρόμος δια να αποκτήση τις την σοφίαν. Ούτως, η επιθυμία εκήρυξε τον πόλεμον κατά της γνώσεως και η γνώσις κατά της επι­θυμίας⁶⁵. Τούτο είναι η Ευρώπη. Εις την εποχήν μας όμως ήλθε μία νέα γενεά Ευρωπαίων, η οποία ενύμφευσε την επιθυμίαν με την γνώσιν και απέρριψε και τον πάπαν και τον Λούθηρον... Η ανθρωπίνη επιθυμία και η ανθρωπίνη σοφία εστεφανώθησαν εις τας ημέρας μας και ούτω συνήφθη γάμος, ο οποίος δεν είναι ούτε ρωμαιοκαθολικός ούτε λουθηρανικός, αλλ' οφθαλμοφανώς και δημοσίως σατανικός. Η σημερινή Ευρώπη δεν είναι πλέον ούτε παπική ούτε λουθηρανική. Είναι υπεράνω και εκτός τούτων. Είναι ολοτελώς επίγειος, χωρίς έστω και τον πόθον να ανεβαίνη εις τον ουρανόν, είτε με το διαβατήριον του αλαθήτου πάπα είτε πάλιν δια της κλίμακος της προτεσταντικής σοφίας. Αρνείται εντελώς το ταξίδιον εκ του κόσμου τούτου. Επιθυμεί να παραμείνη εδώ. Επιθυμεί να είναι ο τάφος της όπου και το λίκνον της. Δεν γνωρίζει περί άλλου κόσμου. Δεν αισθάνεται την ουράνιον ευωδίαν. Δεν βλέπει εις τον ύπνον της τους Αγγέλους και τους Αγίους. Δια την Θεοτόκον δεν θέλει να ακούση. Η ακολασία την στερεώνει εις το μίσος κατά της παρθενίας.«

        »Ο βασιλεύς αντίχριστος αποτελεί την αρχήν του ΙΘ' αιώνος. Ο πάπας, αντίχριστος, αποτελεί την μέσην του ιδίου αιώνος. Οι φιλόσοφοι της Ευρώπης, αντίχριστοι (από το φρενοκομείον) αποτελούν το τέλος του αυτού αιώνος: Ναπολέων ο Βοναπάρ­της⁶⁶, ο Πίος⁶⁷, ο Νίτσε⁶⁸. Τρία μοιραία ονόματα των τριών μεγαλυτέρων αρρώστων της κληρονομημένης ασθενείας... Ο καίσαρ, ο ποντίφηξ και ο φιλόσοφος... και μάλιστα όχι εις την αρχαίαν ειδωλολατρικήν Ρώμην, αλλ' εις την καρδίαν της βαπτισμένης Ευρώπης! Δεν είναι αυτοί οι νικηταί, αλλ' οι πλέον νικημένοι. Όταν ο Βοναπάρτης εγέλασεν εμπρός εις τους αγίους ναούς του Κρεμλί­νου⁶⁹, και όταν ο Πίος ανεκηρύχθη αλάθητος, και όταν ο Νίτσε ανεκοίνωσε δημοσίως την λατρείαν του εις τον Αντίχριστον, τότε εσκοτίσθη ο ήλιος εις τον ουρανόν... Ποιος είναι τότε ο νικητής, αν όχι ο καίσαρ, ο ποντίφηξ και ο φιλόσοφος της αποχριστιανοποιημένης Ευρώπης; Ο νικητής είναι ο χωρικός των Βαλκανίων και ο Ρώσος μουζίκος⁷⁰. Ποίος ήταν ο πλέον άγνωστος και ασήμαντος και μικρότερος κατά τον ΙΘ' αιώνα, τον αιώνα του μεγάλου Ναπολέοντος και του αλαθήτου Πίου και του απροσίτου Νίτσε, ποίος, αν μη ο Ρώσος μουζίκος, προσκυνητής «των Αγίων Τόπων», και ο χωρικός των Βαλκανίων, πολεμιστής εναντίον της ημισελήνου και απελευθερωτής των Βαλκανίων⁷¹; Διαβολικόν πεδίον μάχης, διαβολικόν ιερατείον και διαβολική σοφία, τούτο είναι ο καίσαρ, ο πάπας και ο φιλόσοφος του ΙΘ' αιώνος. Ο ορθόδοξος χωρικός των Βαλκανίων παρουσιάζει το τελείως αντίθετον τούτων: πρώτον, τον σταυροφόρον ηρωϊσμόν, δεύ­τερον, το μαρτυρικόν ιερατείον, και τρίτον, την αλιευτικήν αποστολικήν σοφίαν.«

        »Εάν θα είχε μείνει η Ευρώπη χριστιανική, θα εκαυχάτο δια τον Χριστόν και όχι για τον πολιτισμόν της. Και οι μεγάλοι λαοί της Ασίας και της Αφρικής, αβάπτιστοι μεν, αλλά με έφεσιν και τάσιν πνευματικήν, θα ηδύναντο να κατανοήσουν τούτο και να το εκτιμήσουν. Διότι και οι λαοί αυτοί καυχώνται έκαστος δια την πίστιν του, δια την θεότητά του, δια τα θρησκευτικά βιβλία του... Μόνον οι λαοί της Ευρώπης δεν καυχώνται δια τον Χριστόν και δια το Ευαγγέλιόν Του, αλλά δια τας επικινδύνους μηχανάς των και τα ευτελή προϊόντα των χειρών των, δηλαδή δια τον πολιτισμόν και την κουλτούραν των. Το αποτέλεσμα αυτής της ευρωπαϊκής αυτοκαυχήσεως με την περιβόητον «κουλτούραν», είναι το μίσος όλων των μη χριστιανικών λαών εναντίον του Χριστού και του Χριστιανισμού. Μισήσαντες το μικρόν εμίσησαν και το πλέον μέγα. Μισήσαντες τα ευρωπαϊκά προϊόντα και τους ανθρώπους, εμίσησαν και τον ευρωπαϊκόν θεόν. Αλλά, αλλοίμονον, αυτό δεν πονά την Ευρώπην, ούτε την στενοχωρεί. Εξ άλλου, η ιδία εμίσησε πρώτη απ' όλους και απέρριψε τον Θεόν της. Εις αυτήν την μη επίζηλον θέσιν έφερε την Ευρώπην η λανθασμένη εξέλιξίς της, υπό την επίδραση μιας λανθασμένης Εκκλησίας, δια μέσου των τελευταίων εννεακοσίων ετών. Δεν ευθύνονται δια τούτο οι λαοί της Ευρώπης^. ευθύνην έχουν οι πνευματικοί οδηγοί των λαών. Δεν ευθύνεται το ποίμνιον, αλλ' οι ποιμένες του... Εκτός του Χριστιανισμού η Ευρώπη δεν έχει τίποτε δια να καυχηθή. Χωρίς τον Χριστόν η Ευρώπη είναι ο πτωχότερος επαίτης και ο πλέον αναίσχυντος εκμεταλλευτής του κόσμου τούτου.«

        »Οι φίλαρχοι και υπερήφανοι λαοί της Ευρώπης δεν αναγνωρίζουν ποτέ το σφάλμα των. Έχουν χάσει την έννοιαν της αμαρτίας και της μετανοίας. Δια κάθε κα­κόν εις τον κόσμον την ευθύνην έχει άλλος, αυτοί ποτέ. Πώς θα ηδύναντο αυτοί να διαπράξουν αμαρτίαν, αφού εκάθησαν επί του θρόνου του Θεού και ανεκήρυξαν τους εαυτούς των αλαθήτους θεούς! Πρώτον ανεκήρυξε τον εαυ­τόν του αλάθητον ο θρησκευτικός των ηγέτης, ο πάπας. Το παράδειγμά του, και εις πείσμα του⁷², το ηκολούθησαν οι άρχοντες της Δύσεως και οι βασιλείς. Όλοι ανεκηρύχθησαν αλάθητοι και οι τον Σταυρόν φορούντες και οι την μάχαιραν φέροντες.«

       »Τί νομίζετε σεις δια την Ευρώ­πην; Η Αφρική και η Ασία ονομάζουν τους Ευρωπαίους, «λευκούς δαίμονας». Επομένως, θα ηδύναντο να ονομάσουν την Ευρώ­πην: Λευκήν Δαιμονίαν. Θα την ωνόμαζον «Λευκήν», ένεκα του χρώματος του δέρματος, «Δαιμονίαν» δε, ένεκα της μελανότητος της ψυχής της... Ούτως, αδελφοί μου, ανέστη ως βρυκόλαξ εις τας ημέρας μας η σατανική Ρώμη, εκείνη η Ρώμη, προ του μεγάλου Κωνσταντίνου, η οποία εδίωκε με πυρ και μάχαιραν τους Χριστιανούς και ημπόδιζε τον Χριστόν να εισέλθη εις την Ευρώπην. Μόνον ότι η Λευκή δαιμονία έχει πέσει εις βαρυτέραν ασθένειαν από την αρχαίαν Ρώμην. Διότι, εάν η ειδωλολατρική Ρώμη, εβασανίζετο από ένα δαίμονα, η Λευκή Δαιμονία βασανίζεται από επτά πονηρά πνεύματα, δεινότερα από εκείνον τον δαίμονα της Ρώμης. Ιδού λοιπόν η νέα ειδωλολατρική Ρώμη, ιδού νέον μαρτύριον δια τον Χριστιανισμόν. Να ήστε έτοιμοι εις μαρτύριον δια τον Χριστόν εκ μέρους της Λευκής Δαιμονίας⁷³.«  

• 1. Πρόλογος του Καθηγητού Ιωάννη Καρμίρη, εν Αρχιμανδρίτου ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος. Μελετήματα Ορθοδόξου Θεολογίας, έκδ. Αστήρ, Αθήναι 1993⁶, σελ. 3. Εις το εξής ως: Θεάνθρωπος.   
• 2.    Πρόλογος του πατρός Θεοκλήτου Διονυσιάτου, εν Αρχιμανδρίτου ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο Οικουμενισμός, έκδ. Ιεράς Μονής Αρχαγγέλων Τσέλιε, Βάλιεβο-Σερβία, σελ. 7.9. Εις το εξής ως Εκκλησία.
  Περισσότερα στοιχεία για τον π. Ιουστίνο Πόποβιτς βλ. εν ΑΛΕΞΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ, π. Ιουστίνου Πόποβιτς Βίος και Πολιτεία, έκδ. «Διψώ», Πάτρα 1995.
• 3.    Ουμανισμός ή ανθρωπισμός καλείται σύστημα ιδεών, το οποίο, στην πρώτη του μορφή, ταυτίζεται με την ιταλική αναγέννηση του 14ου, υπό τους Πετράρχη, Βοκκάκιο, Ραφαήλ, Μιχαήλ-Άγγελο. Με τον ανθρωπισμό επιδιώχθηκε η απαλλαγή της ανθρωπότητας από την μονομέρεια της παπικής εκκλησιαστικής αγωγής, η απόσειση της αυθεντίας της Εκκλησίας και η στροφή προς τον άνθρωπο. Οι ανθρωπιστές, απομακρυνόμενοι από το υπερβατικό, εστράφησαν στην έρευνα της ανθρωπίνης φύσεως, και επέδειξαν μοναδικό ενδιαφέρον για την μελέτη και προβολή των αρχαίων σοφών, τους οποίους δεν έβλεπαν ως ειδωλολάτρες που έζησαν εν τη πλάνη, αλλ' ως φορείς πολιτισμού μοναδικού, ο οποίος έχει ως σκοπό την εγκόσμια χαρά. Ο ανθρωπισμός προέβαλε έναντι του ασκητισμού τις απολαύσεις της ζωής, έναντι της ταπεινώσεως την ελευθέρως και ολοκλήρως ανεπτυγμένη ανθρώπινη προσωπικότητα. Οι ανθρωπιστές πρέσβευαν την δυνατότητα εναρμονίσεως της χριστιανικής και των αρχαίων κλασσικών παραδόσεων, και την βελτίωση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του ανθρώπου δια της ευσεβείας αλλά και της λογικής. Βέβαια ανθρωπισμός μπορεί να σημαίνει κάθε φιλοσοφικό ή ηθικό σύστημα το οποίο συγκεντρώνεται γύρω από την έννοια της αξιοπρέπειας και ελευθερίας του ανθρώπου. Είναι φανερό πως ο ουμανισμός βλέπει ως πρότυπο ανθρώπου όχι τον Θεάνθρωπο Χριστό, αλλά τον πεπτωκότα, αμαρτωλό, πλην όμως κοσμικά «μορφωμένο» άνθρωπο. Πρόδρομος του ανθρωπισμού και φίλος του Πετράρχη υπήρξε και ο αιρετικός αντιησυχαστής Βαρλαάμ ο Καλαβρός.    
• 4.    Περισσότερα στοιχεία για τους έναντι των Σέρβων Ορθοδόξων διωγμούς και τις σφαγές εκ μέρους των κροατικών S.S. (Ustashi), τόσο το 1945 όσο και το 1991-93, μπορεί κανείς να βρει στο βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΕΦΤΙΤΣ, Σέρβοι Νεομάρτυρες στον 20ο αιώνα, εκδ. Αρμός, Αθήνα 1994. Πρβλ. και ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΡΒΟΥ, «Θρησκευτικός πόλεμος κατά της βαλκανικής Ορθοδοξίας», Βαλκάνια και Ορθοδοξία, εκδ. Μήνυμα, Αθήνα 1993, σσ. 54-63, Μητροπολίτου ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΜΠΟΥΛΟΒΙΤΣ, «Το σημερινό δράμα της Σερβίας και η δοκιμασία της Ορθοδοξίας», Βαλκάνια και  Ορθοδοξία, εκδ. Μήνυμα, Αθήνα 1993, σσ. 102-116, ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ, Έλληνες και Σέρβοι, εκδ. Αρμός, Αθήνα 1996, σσ. 93-103, ΑΛΕΞΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ, Ο Νεομάρτυρας Πλάτων, Επίσκοπος Μπανιαλούκα, εκδ. Νεκτ. Παναγόπουλος, Αθήνα 1996.     
• 5.    Αρειανισμός ονομάζεται η διδασκαλία η οποία εμφανίζεται στο πρόσωπο του πρεσβυτέρου της Αλεξανδρείας Αρείου, το 318 μ.Χ. Την διδασκαλία του Αρείου, η οποία συνοψίζεται κυρίως στο ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού και Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά μόνον το ανώτερο κτίσμα (δημιούργημα), κατεδίκασε η Α' Οικουμενική Σύνοδος (Μάιος 325 μ.Χ.), υποστηρίζοντας την εκκλησιαστική πίστη πως ο Υιός είναι της ιδίας φύσεως - ουσίας με τον Πατέρα («ομοούσιος τω Πατρί»), και συνεπώς Θεός.   
• 6.    Ματθ. 4, 1-11. Λουκ. 4, 1-13.
• 7.    Θεάνθρωπος, σελ. 133 ε.
• 8.    Θεάνθρωπος, σελ. 137.
• 9.    Θεάνθρωπος, σελ. 139.
• 10.  Θεάνθρωπος, σελ. 138.
• 11.  Θεάνθρωπος, σελ. 136.
• 12.  Θεάνθρωπος, σελ. 142.
• 13.  Θεάνθρωπος, σελ. 140-142.
• 14.  Σχετικοκρατία ή σχετικισμός (relativismus): κατά την ειδική έννοια σχετικοκρατία ονομάζεται η θεωρία που διατείνεται πως δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, ανεξάρτητη από πρόσωπα, τόπο, χρόνο κ.ά. Η αλήθεια της σχετικοκρατίας μεταβάλλεται σύμφωνα με την εποχή, την κοινωνία, τον πολιτισμό κ.ά. παράγοντες. Κύριοι εκπρόσωποι της σχετικοκρατίας στην αρχαιότητα υπήρξαν οι σοφιστές, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι μέτρο για την αξιολόγηση όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος («πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος») και οι σκεπτικοί. Η ηθική σχετικοκρατία αρνείται την ύπαρξη απολύτων ηθικών αξιών και γενικώς ισχυόντων ηθικών κανόνων.
• 15.  Θεάνθρωπος, σελ. 142.
• 16.  «Όλων των πραγμάτων κριτήριο είναι ο άνθρωπος»^. το προαναφερθέν αξίωμα των αρχαίων σοφιστών. Οι σοφιστές προσάρμοζαν πάντα την αλήθεια σε αυτό που ήθελαν να υποστηρίξουν. Λόγω της τακτικής αυτής δόθηκε το όνομα «σοφιστεία» σε κάθε παραπλανητική και «τραβηγμένη» επιχειρηματολογία.
• 17.  Θεάνθρωπος, σελ. 149 ε.
• 18.  Εκκλησία, σελ. 151.]
• 19.  Θεάνθρωπος, σελ. 107.
• 20.  Αποκ. 21, 8. 20, 14.
• 21.  Θεάνθρωπος, σελ. 149.
• 22.  Θεάνθρωπος, σελ. 155 ε. Βλ. και σελ. 153· «Ο εγωισμός και η φιλαυτία ενηγκαλισμένα εις όλην την αιωνιότητα, δηλαδή η κόλασις. Τοιούτος είναι κατ' ουσίαν και ο ουμανιστικός άνθρωπος: όλος μένει εις τον εαυτόν του, με τον εαυτόν του, δια τον εαυτόν του^. πάντοτε πεισμόνως κλειστός έναντι του Θεού».
• 23.  Θεάνθρωπος, σελ. 148.
• 24.  Εκκλησία, σελ. 161.
• 25.  Εκκλησία, σελ. 139.
• 26.  Εκκλησία, σελ. 148 ε.
• 27.  Εκκλησία, σελ. 141.
• 28.  Εκκλησία, σελ. 201 ε.
• 29.  Θεάνθρωπος, σελ. 143.
• 30.  Σχολαστικισμός ή σχολαστική θεολογία: το θεολογικό σύστημα που κυριάρχησε στην παπική Εκκλησία από τον 10ο έως τον 14ο αι^. οφείλει το όνομά του στις Σχολές όπου καλλιεργήθηκε, οι οποίες οργανώθηκαν στην Δύση σε παλάτια ηγεμόνων, σε αρχιεπισκοπές και μοναστήρια. Βασικά γνωρίσματα του σχολαστικισμού είναι η κατανόηση και ερμηνεία των θεολογικών αληθειών βάσει της αριστοτελικής φιλοσοφίας και η αντίληψη περί σωτηρίας του ανθρώπου ως «ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης» η οποία προσεβλήθη από την ανθρώπινη αμαρτία. Η φιλοσοφική διαλεκτική μέθοδος υπήρξε αιτία και της εισαγωγής του δόγματος του Filioque («και εκ του Υιού») στο Σύμβολο της Πίστεως από τους δυτικούς. Εισηγητής του σχολαστικισμού θεωρείται ο Άνσελμος Καντερβουρίας^. ανάμεσα στους γνωστότερους σχολαστικούς συγκαταλέγονται ο Πέτρος Αβαιλάρδος, ο Πέτρος Λομβαρδός, ο Ιωάννης Βοναβεντούρα, ο Αλβέρτος Μάγνος και ο Θωμάς Ακινάτης. Την σχολαστική θεολογία καταδίκασε η Ορθόδοξη Εκκλησία δια του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, στο πρόσωπο του Βαρλαάμ του Καλαβρού και των άλλων αντιησυχαστών, στα μέσα του 14ου αι. (Συνοδικοί Τόμοι 1341, 1347, 1351).
• 31.  Η Ιερά Εξέταση ιδρύθηκε από τον πάπα Γρηγόριο τον Θ' το 1231, ως ειδικό όργανο για την επισήμανση των αιρετικών, επανδρώθηκε δε κυρίως από Δομινικανούς μοναχούς. Το 1252 ο πάπας Ιννοκέντιος ο Δ' επέτρεψε την ανεξέλεγκτη χρήση βασανιστηρίων από τους ιεροεξεταστές. Το 1478 ιδρύθηκε η ισπανική Ιερά Εξέταση για την δίωξη των Εβραίων, των Μουσουλμάνων και των αιρετικών της Ισπανίας. Η οργάνωση αυτή έδρασε και κατά τους χρόνους της Μεταρρυθμίσεως.
• 32.  Καζουϊστική (από το λατ. casus = περίσταση): Ηθική μέθοδος που αναπτύχθηκε κυρίως στους χρόνους της σχολαστικής θεολογίας και φιλοσοφίας. Η καζουϊστική ηθική ενδιαφέρεται για την εφαρμογή στερεότυπων τρόπων συμπεριφοράς σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Στα χρόνια του σχολαστικισμού κυκλοφόρησαν οι Summae casuum conscientiae, τα πρώτα εγχειρίδια της καζουϊστικής ηθικής, ένα είδος βιβλίου καλής χριστιανικής συμπεριφοράς. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι δυνατό να δίνεται βάρος μεμονωμένα στην εξωτερική συμπεριφορά ανεξαρτήτως της εσωτερικής πνευματικής εργασίας, από την οποία πηγάζουν και την οποία εκφράζουν, παράλληλα δε και ενισχύουν τα εξωτερικά έργα^. η μεμονωμένη σημασία στην εξωτερική συμπεριφορά είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε φαρισαϊσμό ή σχιζοφρένεια. Κατά τους λόγους του Κυρίου, πρέπει να πλυθεί το εσωτερικό του ποτηρίου για να είναι και το εξωτερικό καθαρό (Ματθ. 23, 26). Άλλωστε η αγιοπνευματική αρετή της διακρίσεως υποδεικνύει στον πνευματικό οδηγό καθενός πιστού τρόπους εφαρμοστέας συμπεριφοράς, που ενδέχεται να διαφέρουν σε περιπτώσεις που απλώς μοιάζουν ανάλογες, ώστε να μην είναι δυνατό να ομαδοποιηθούν επακριβώς οι τρόποι συμπεριφοράς και να κατευθύνονται βάσει ενός βιβλίου.
• 33.  Εκκλησία, σελ. 176-178. Βλ. και Θεάνθρωπος, σελ. 128.
• 34.  Εκκλησία, σελ. 167. Θεάνθρωπος, σελ. 128.
• 35.  Εκκλησία, σελ. 194.
• 36.  Πρβλ. και Εκκλησία, σελ. 167^. «Εις τον γυμνόν ανθρωπισμόν της Ευρώπης, ο οποίος έχει θρησκευτικάς ρίζας (το αλάθητον του πάπα, το οποίον εις τον Προτεσταντισμόν εξελίσσεται εις το αλάθητον του κάθε ατόμου), το πρωτείον το απέκτησε το άτομον».
• 37.  Διαφωτισμός: Διαφωτισμό εννοούμε κυρίως το κίνημα των Γάλλων εγκυκλοπαιδιστών του 18ου αι. (Βολταίρου, Ρουσσώ, Μοντεσκιέ, Ντιντερό), το οποίο χαρακτηριζόταν από την εμπιστοσύνη στη φύση του ανθρώπου με κέντρο την λογική και από την πολεμική εναντίον όλων των οργανωμένων κοινωνικών σχημάτων, της επίσημης θρησκείας και των απολυταρχικών πολιτικών συστημάτων.    
• 38.  Θετικισμός: επιστημονικό ρεύμα με εισηγητή τον Αύγουστο Κοντ (1798-1857). Κατά τον θετικισμό η επιστήμη είναι ικανή να κατακτήσει τον κόσμο και να απαλλάξει τον άνθρωπο από τις «νηπιακές του παραστάσεις», δηλ. τις θεολογικές και μεταφυσικές του αντιλήψεις.
• 39.  Η Α' Βατικάνειος Σύνοδος (1869-1870), η θεωρουμένη από τους παπικούς ως 20η Οικουμενική, διετύπωσε στις 18 Ιουλίου 1870 το δόγμα σύμφωνα με το οποίο ο πάπας, όταν «από καθέδρας ομιλεί», χάρη στην θεία επιστασία «απολαύει του αλαθήτου» και οι αποφάσεις του δεν υπόκεινται σε μεταρρύθμιση από κανένα. Η εισαγωγή του δόγματος αυτού υπήρξε και η αιτία αποσχίσεως πιστών του παπισμού, οι οποίοι απετέλεσαν την Εκκλησία των Παλαιοκαθολικών (Σύνοδος της Ουτρέχτης 1889).   
• 40.  Θεάνθρωπος, σελ. 129.
• 41.  Θεάνθρωπος, σελ. 150.
• 42.  Θεάνθρωπος, σελ. 128. Πρβλ. και σελ. 152.
• 43.  Έλαβε χώρα από το 1962 έως 1965^. μεταξύ άλλων διεκήρυξε εκ νέου το αλάθητο του παπά.
• 44.  Θεάνθρωπος, σελ. 156 ε.
• 45.  Θεάνθρωπος, σελ. 158.
• 46.  Θεάνθρωπος, σελ. 128.
• 47.  Θεάνθρωπος, σελ. 152.
• 48.  Θεάνθρωπος, σελ. 153.
• 49.  Θεάνθρωπος, σελ. 152.
• 50.  Θεάνθρωπος, σελ. 157.
• 51.  Θεάνθρωπος, σελ. 150.
• 52.  Θεάνθρωπος, σελ. 128.
• 53.  Θεάνθρωπος, σελ. 157.
• 54.  Θεάνθρωπος, σελ. 158 ε.
• 55.  Εκκλησία, σελ. 181-183.
• 56.  Θεάνθρωπος, σελ. 118.
• 57.  Θεάνθρωπος, σελ. 124.
• 58.  Θεάνθρωπος, σελ. 130 ε.
• 59.  Θεάνθρωπος, σελ. 125.
• 60.  Θεάνθρωπος, σελ. 126 ε. Πρβλ. και σελ. 158^. «ο παπισμός είναι ο πρώτος προτεσταντισμός, κατά τους λόγους του οραματιστού της αληθείας Χομιάκωφ».
• 61.  Εκκλησία, σελ. 224 ε.
• 62.  Θεάνθρωπος, σελ. 159 ε.
• 63.  Θεάνθρωπος, σελ. 157.
• 64.  Ο Επίσκοπος Αχρίδος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1880-1956), καθηγητής και πνευματικός του Γέροντος Ιουστίνου Πόποβιτς. Κατά την γερμανική κατοχή διετέλεσε κρατούμενος στο Νταχάου, μαζί με τον Πατριάρχη Σερβίας Γαβριήλ και τον Επίσκοπο Δαλματίας Ειρηναίο. Μαζί με τον Γέροντα Ιουστίνο υπήρξε υποστηρικτής του κινήματος των bogomoljaca, των απλών ανθρώπων του λαού που ασκούσαν αυστηρή ασκητική ζωή, η οποία ενισχυόταν από τακτικές επισκέψεις σε μοναστήρια.
• 65.  Εννοεί την διαμαρτύρηση (προτεσταντισμό) εναντίον του παπισμού και την δημιουργία των προτεσταντικών εκκλησιών, με τις μεταρρυθμιστικές ενέργειες των Λουθήρου, Ζβιγγλίου και Καλβίνου κατά τον 16ο αι.
• 66.  Ο γνωστός Γάλλος αυτοκράτωρ Ναπολέων ο Α' (1769-1821).
• 67.  Ο πάπας Πίος ο Θ'. Επί των ημερών του (1846-1878) η Α' Βατικάνειος Σύνοδος (1869-1870), η θεωρουμένη από τους παπικούς ως 20η Οικουμενική, διετύπωσε στις 18 Ιουλίου 1870 το δόγμα του αλαθήτου του πάπα.
• 68.  Φρειδερίκος Νίτσε (1844-1900). Γερμανός φιλόσοφος, υιός προτεστάντου ιερέως. Κατά τον Νίτσε ο άλλος κόσμος είναι μία ψευδαίσθηση^. ο άνθρωπος αντί να λατρεύει άλλους θεούς, πρέπει να μεριμνήσει για την δική του ανύψωση σε «υπεράνθρωπο». Ο «υπεράνθρωπος» του Νίτσε είναι ο άνθρωπος ο οποίος φλογίζεται από πάθη, που δεν τα καταπολεμεί, αλλά τα χρησιμοποιεί δημιουργικώς. Ο Νίτσε διεγίνωσκε έχθρα στην καρδιά της χριστιανικής πίστεως^. κατ' αυτόν, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί συγκεκριμένη ηθική σε όλους τους ανθρώπους. Το έργο του επηρέασε πολλούς μεταγενεστέρους, ανάμεσα στους οποίους, ο Έρμαν Έσσε, ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, ο Σίγκμουντ Φρόυντ. Οι Ναζί έκαναν χρήση των θεωριών του και δημοσίευσαν έργα του. Το 1889, ένδεκα χρόνια πριν πεθάνει, ο Νίτσε έπεσε σε παραφροσύνη.
• 69.  Η εισβολή της «Μεγάλης Στρατιάς» του Ναπολέοντος στην Ρωσία άρχισε στις 22 Ιουν. του 1812^. η Μόσχα  κατελήφθη από τα στρατεύματά του στις 14 Σεπτ. Στις 26 Δεκ. ο Ναπολέων υποχώρησε ηττημένος από την Ρωσία^. από τους 610.000 άνδρες του, χάθηκαν στην εκστρατεία υπέρ τους 550.000.
• 70.  Μουζίκος ονομάζεται ο Ρώσος χωρικός.
• 71.  Τα Βαλκάνια απελευθερώθηκαν από την τουρκική κυριαρχία τον 19ο αι. Συγκεκριμένα η Σερβία έγινε πρώτα αυτόνομο κράτος (1830) και έπειτα βασίλειο (1882).
• 72.  Στον λεγόμενο αγώνα «Περί περιβολής» (11ος-12ος αι.) ο παπισμός προσπάθησε να καθιερώσει το δικαίωμα του πάπα να ασκεί εξουσία όχι μόνο στα εκκλησιαστικά, αλλά και στα πολιτικά πράγματα, και να αποτρέψει τις αντίθετες καισαροπαπικές τάσεις του γερμανικού θρόνου.
• 73.  Εκκλησία, σελ. 239, 241, 242-244, 244ε., 249ε., 252ε.
  Η τελευταία αυτή φράση - προφητεία του μακαριστού Επισκόπου Αχρίδος, έχει ήδη εν μέρει εκπληρωθεί για τους Σέρβους ορθοδόξους αδελφούς μας της Κροατίας, Κράινα, Βοσνίας και εσχάτως του Κοσσυφοπεδίου. Άρα γε τί ετοιμάζουν και για τους υπολοίπους Ορθοδόξους οι κεφαλές της «Λευκής Δαιμονίας»;    

  

"ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ"
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΔΑΧΗΣ
ΤΕΥΧΟΣ 4 . ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1999.

ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/F3634485.el.aspx